Στο γήπεδο μόνο για νίκη ή θάνατο (ή... καλαμπαλίκι!) (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Αίφνης, αυτό το τελευταίο Σαββατοκύριακο της σεζόν πληθυσμοί μετακινήθηκαν. Κερκίδες πήραν χρώμα, παλμό, ζωή. Γήπεδα γέμισαν κόσμο και κοσμάκη. Ούτε όπως την πρώτη αγωνιστική της προσμονής ή, έστω, της περιέργειας. Μόνο την τελευταία. Όπου το παιχνίδι ήταν νίκη ή θάνατος. Ή καλαμπαλίκι.

Ο ΟΦΗ, για πρώτη και τελευταία φορά φέτος, γέμισε το Παγκρήτιο. Η ΑΕΚ τράβηξε στο Στάδιο τους θεατές που τράβηξε, μάλιστα θεατές σε προδιάθεση απίστευτα θετική, μόλις τέσσερις βραδιές μετά το 3-0 στον τελικό. Η Παναχαϊκή είχε στη Φυλή μια κόκκινη-μαύρη κερκίδα, όλη δική της. Και στη Νέα Σμύρνη (μου τηλεφώνησε στη δουλειά, κατά τις εννέα το βράδυ, ο γιος μου απ' το σπίτι να μου πει ότι) γέμισε ο ουρανός βεγγαλικά! Σαν Πρωτοχρονιά. Μάλλον θα 'ταν η ώρα που επέστρεφε στο γήπεδο, απ' το Αιγάλεω, το πούλμαν της αποστολής.

Με τις προφανείς εξαιρέσεις των συλλόγων που έχουν σταθερή μέσα-έξω, και όχι ευκαιριακή, υποστήριξη (Ολυμπιακός, Αρης, Λάρισα, Γιάννενα), ο κανόνας είναι ότι το κοινό στην Ελλάδα έχει με το κλαμπ τη σχέση, αραιή και χαλαρή και light, που εμείς έχουμε με τον όχι και τόσο κοντινό συγγενή μας.

Θα πάμε στον γάμο του ή στα βαφτίσια. Θα πάμε και στο νοσοκομείο ή (χτύπα ξύλο) σε καμιά κηδεία. Όλο το υπόλοιπο διάστημα, απλώς πού και πού μαθαίνουμε κάνα νέο γι' αυτόν. Καμιά φορά, στη χάση και στη φέξη, μιλάμε στο τηλέφωνο. Ξέρουμε ότι είναι εκεί. Ότι υπάρχει. Ότι έχει τα τρεχάματά του. Αλλά δεν δίνουμε και πολλή σημασία.
Ο Έλληνας οπαδός, με την ομάδα του, έχει τη σχέση ότι θα πάει κοντά τη στιγμή του θριάμβου (για να συγχαρεί) ή «στα τελευταία» (για να συμπονέσει και να συμπαρασταθεί). Κατά τα λοιπά; Από μακριά, με αρκετή γκρίνια, αρκετή κριτική, αρκετό ξερολισμό. Αρκετή κούραση, για να ασχοληθεί με κέφι.

Η ταύτιση με το κλαμπ παραμένει περισσότερο δυνητική παρά πρακτική. Το γήπεδο δεν έχει μπει, σαν συνείδηση, στο πρόγραμμα του Σαββατοκύριακου. Οπως στην Αγγλία. Ή στη Γερμανία. Όπου πάμε στο γήπεδο ανεξάρτητα απ' το αν η ομάδα παίζει ή δεν παίζει ωραία, αν βρέχει ή έχει ήλιο, αν οι διαιτητές σφυρίζουν καλά ή όχι.

ΕΔΩ, το πραγματικό γήπεδο το υποκαθιστά η τηλεόραση, οι εφημερίδες (να διαβάσουμε και να γράψουμε καμιά επιστολή) κι ύστερα το ραδιόφωνο (ν' ακούσουμε και, το ακόμη πιο σημαντικό, να βγούμε για να πούμε τη σοφία μας). Οπότε μετά, στο καφενείο, μπορούμε να κάνουμε το κομμάτι μας. Είδες πώς τους τα 'γραψα; Με άκουσες πώς τους τα 'πα ένα χεράκι;

Είναι ο λόγος για τον οποίο, ενώ οι κερκίδες δεν στενάζουν, την ίδια στιγμή η τηλεόραση (όποτε παίζει ποδόσφαιρο) έχει υψηλά, επάνω ή πολύ επάνω απ' τους μέσους όρους, ratings. Τα αθλητικά ραδιόφωνα φυσάνε. Οι αθλητικές εφημερίδες διατηρούν το αξιοπρεπέστατο μερίδιό τους στην αγορά.

Τροφές για σκέψεις. Οι σωστές σκέψεις μπορεί να οδηγήσουν στις κατάλληλες δράσεις. Οι κατάλληλες δράσεις μπορεί, με πολύ σοβαρές πιθανότητες, να φέρουν τα καλά αποτελέσματα.

Τα καλά αποτελέσματα είναι βέβαιον ότι θα εξυπηρετήσουν τα θεμιτά συμφέροντα. Η εξυπηρέτηση των θεμιτών συμφερόντων είναι περισσότερο από βέβαιον ότι θα αλλάξει την εικόνα όλου του τοπίου.

Και τότε δεν θα τρίβουμε τα μάτια μας, όπως αυτό το Σαββατοκύριακο που το χρώμα στις κερκίδες μας ήρθε τόσο ξαφνικό!