Είμαστε αλάνια (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Ότι ως σαββατογεννημένος είμαι και βρομόγλωσσος μου το έλεγαν οι φίλοι και δεν το πίστευα. «Τι είσαι εσύ, ρε παιδί μου. Είναι να μην πιάσεις κάποιον στο στόμα σου. Την επομένη καταστρέφεται», μου λένε κάθε τόσο οι γνωστοί μου. Τελικά πρέπει να έχουν δίκιο. Δεν πέρασαν 24 ώρες που έγραψα για τον καλό συνάδελφο Μανόλη Σαριδάκη, που ήθελε να κάνει στην ΕΡΑ Σπορ δημοψήφισμα για ποιον θέλουν οι οπαδοί του ΠΑΟ για πρόεδρο ανάμεσα στον Τζίγκερ και στον Παύλο, και κάποιοι φρόντισαν να τον… παραιτήσουν.

Ξέρετε, στην Ελλάδα τα όρια ανάμεσα στο «παραιτούμαι» και στο με «διώχνουν» είναι το ίδιο δυσδιάκριτα όσο ανάμεσα στους bisexual και τους gay. Kρίμα, γιατί ο Μανόλης μού είναι πολύ συμπαθής, αλλά αν διάβαζε επιμελώς τη στήλη μου, σίγουρα δεν θα του τύχαινε αυτό το κακό. Μόλις χθες ήταν που έγραψα ότι πολλοί νομίζουν ότι η δημόσια τηλεόραση αγόρασε τις ομάδες, στην πραγματικότητα όμως οι ομάδες αγόρασαν την ΕΡΤ. Ετσι ο κάθε Μανόλης που λέει τα δικά του και τολμάει να εισάγει δημοκρατικές διαδικασίες, υπό μορφή δημοψηφισμάτων, για κάθε πρόεδρο, θα βρίσκεται στα αζήτητα, μπας και έτσι μάθει, αφού δεν σέβεται, τουλάχιστον να φοβάται.

Βέβαια το χειρότερο για τον συνάδελφο Σαριδάκη θα ήταν να τον προσλάβει ο Τζίγκερ στην ΠΑΕ ΠΑΟ και να τον βάζει να γράφει και να λέει αυτά που θέλει ο ίδιος, μέχρι να βάλει μυαλό. Πάλι στα μαλακά έπεσε ο Μανόλης. Τώρα που ανέφερα τον μεγαλομέτοχο του Παναθηναϊκού θυμήθηκα ένα ωραίο στιγμιότυπο που άκουσα στη μεσημεριανή εκπομπή του ΣΠΟΡ FM, που την παρουσιάζουν δύο νούμερα. Ο ένας, ο βραχνός από τη Θεσσαλονίκη, Λεάνης λέγεται, αν δεν κάνω λάθος, και ο άλλος ο άγριος, ο μουσάτος, ο Μπάμπης.

Πήρε, λοιπόν, σ' αυτούς κάποιος, συστήθηκε ως Τόνι Μοντάνα και έθεσε την παρακάτω ερώτηση: «Εγώ, παιδιά, δεν είμαι Παναθηναϊκός, αλλά θέλω να ρωτήσω κάτι τον κ. Βαρδινογιάννη. Αφού, αγαπητέ Τζίγκερ, οι ομάδες δεν αγοράζονται, αλλά φτιάχνονται, τότε γιατί εσύ πιτσιρικάς, όταν έτρεχες στους αγώνες αυτοκινήτου, τα έπρηζες του γερο-Βαρδινογιάννη, του πατέρα σου, να σου αγοράσει AUDI QUATRO και δεν έπαιρνες ένα LADA ή ένα ZASTAVA να το φτιάξεις και να βγεις πρώτος;».

Ελα ντε; Από τις πλέον εύστοχες ερωτήσεις που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια στα ερτζιανά, όπως ακόμα αποκαλεί η θεία μου η Λουκρητία την μπάντα των FM.

Το ίδιο ακριβώς ερώτημα ήθελε να θέσει στον Τζίγκερ ο συνάδελφος Γιάννης Σερέτης -πιο γνωστός ως Γ.Σερ, κατά το ΛΕ-ΠΑ- στο «GOAL», αλλά στο τέλος τα μπέρδεψε:

«Μα, ένα δεδομένο για την πλευρά του Παναθηναϊκού δεν αλλάζει: έχοντας κατακτήσει μόνο έναν τίτλο τα τελευταία δέκα χρόνια, έχοντας κάνει 72 (!) αλλαγές τα τρία τελευταία χρόνια και έχοντας θέσει ένα μακροπρόθεσμο προγραμματισμό για δημιουργία ενός νέου κορμού, του οποίου βασικό στοιχείο αποτελεί ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής, το “διαζύγιο” δεν ωφελεί την ομάδα. Ακόμα κι αν αποκτηθεί ως αντικαταστάτης του ο... Κριστιάνο Ρονάλντο! Διότι ποιοτική ομάδα δεν χτίζεται διώχνοντας τους καλούς παίκτες και προσπαθώντας να βρεις καλύτερους, αλλά κρατώντας τους αξιόλογους και προσπαθώντας να βρεις ακόμα καλύτερους».

Πες μου ειλικρινά, φίλε αναγνώστη, απ' όλη αυτή τη μουρμούρα, στην οποία εμπλέκονται αριθμοί, στατιστικές, ποσοστά, μέχρι και ο Κριστιάνο Ρονάλντο, δεν προτιμάς τη στρέιτ ερώτηση του Τόνι Μοντάνα; Ομως οφείλω να είμαι επιεικής όχι μόνο απέναντι στον καλό συνάδελφο Γιάννη Σερέτη, αλλά γενικότερα σε όλους τους ρεπόρτερ του Παναθηναϊκού. Οι άνθρωποι κινδυνεύουν να πάθουν μελαγχολία. Κυριακή βράδυ όλη σχεδόν η ποδοσφαιρική Ελλάδα ήταν στα μπουζούκια, εκτός από αυτούς.

Διάβαζα τη Δευτέρα τις αθλητικές εφημερίδες και είχα την εντύπωση ότι διάβαζα κάποιο από τα «ΣΟΚ», «CIAO», «HELLO». Παντού λουλουδοπόλεμος. Ο Ολυμπιακός γλεντούσε στον Γονίδη για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, ο Πανιώνιος στα μπουζούκια γλεντούσε για την κατάκτηση του αθλήματος, αφού, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Αχιλλέα Μπέου, φέτος, ύστερα από ένα τόσο συναρπαστικό φινάλε στο πρωτάθλημα, κερδισμένο βγήκε το ίδιο το άθλημα. Στα μπουζούκια και τα παιδιά του ΟΦΗ, γλεντούσαν την παραμονή τους στα σαλόνια της μεγάλης κατηγορίας.

Μέχρι και οι παίκτες του Αρη πήγαν στα μπουζούκια, αλλά, για να είμαι ειλικρινής, αυτοί δεν κατάλαβα γιατί πανηγύριζαν. Ισως το ότι κατάφεραν να ανέβουν κατηγορία έχοντας στον πάγκο τον μεγάλο «Αναστό», ο οποίος συνήθως ρίχνει ομάδες, δεν ανεβάζει. Εκτός αν πανηγύριζαν που κατάφεραν σ' έναν αγώνα δρόμου με τρεις υποψήφιους αυτοί να βγουν τρίτοι. Δεν είναι και λίγο. Θα μπορούσαν να είχαν τιμωρηθεί από ντου φιλάθλων στον τελευταίο αγώνα με την Κέρκυρα και να μην ανέβαινε φέτος κανείς ως τρίτος στη μεγάλη κατηγορία.

Σ' αυτό το σημείο, όμως, οφείλω να συγχαρώ τον καλό συνάδελφο Αλέξη Σαββόπουλο, ο οποίος επιμελείται στη «SportDay» το ρεπορτάζ της ομάδας της Θεσσαλονίκης, για τη μεγάλη του επιτυχία, να προβλέψει ότι η ομάδα του Αρη ούτε σαμπάνιες πρόκειται να ανοίξει ούτε να διασκεδάσει την άνοδο με γλέντια και άλλα πανηγύρια. Αυτό επειδή οφείλουμε, όσο κι αν μας πληγώνει, τις μεγάλες δημοσιογραφικές επιτυχίες να τις αναδεικνύουμε.

Γνωρίζω, φίλε αναγνώστη, ότι ως έθνος είμαστε φιλέορτον, αλλά τέτοιον ξεσηκωμό, σαν αυτόν που συντελέστηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της Δευτέρας, για να είμαι ειλικρινής, δεν τον περίμενα. Αυτός είναι ο λόγος που φαντάστηκα όλους αυτούς που διασκέδαζαν την Κυριακή όπως απεικονίζονται στο σκίτσο στο κέντρο της σελίδας.

Μια ρεμπέτικη κομπανία αποτελούμενη από τον Σόλιντ, τον Μπέο, τον Σκόρδα και φυσικά τον Νίκο Μαχλά. Αν κατέβαιναν να διαγωνιστούν αυτοί και όχι η Αννα Βίσση στη Γιουροβίζιον, η πρωτιά για δεύτερη συνεχή χρονιά θα ήταν εξασφαλισμένη και χωρίς το δωδεκάρι από την Κύπρο.

Αυτό όμως που με εντυπωσίασε ήταν το πρωτοσέλιδο του «Φωτός» την Τρίτη. Φιλοξενούσε δηλώσεις του Σόλιντ και είχε τον τίτλο: «Ο νέος Ολυμπιακός μοντέλο στη μοντέρνα ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου». Ο Νορβηγός δεν έδειχνε διατεθειμένος να περιοριστεί στα τυπικά, γι' αυτό παρακάτω διάβασα τα εξής:

«Αυτός είναι ο στόχος, αλλά χρειαζόμαστε νέα πρόσωπα. Ο γιατρός πρέπει να επεμβαίνει πριν από τον… θάνατο! Από τώρα να κάνουμε κινήσεις, όχι να τις αφήσουμε για του χρόνου. Θα δώσω τις συμβουλές μου στον πρόεδρο και πιστέψτε με, δίνω καλές συμβουλές».

Τι έπαθε ο Σόλιντ και μιλάει έτσι, αναρωτήθηκα; «Ο γιατρός πρέπει να επεμβαίνει πριν από τον θάνατο... Θα δώσω τις συμβουλές μου στον πρόεδρο… Πιστέψτε με, δίνω καλές συμβουλές…». Γρήγορα η απορία μου λύθηκε. Δίπλα στις δηλώσεις υπήρχε φωτό που προφανώς απεικόνιζε την κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο Σόλιντ όταν έλεγε αυτά που μόλις διαβάσατε. Λυμένη γραβάτα, μάτι κρεμασμένο από το ξενύχτι και στο δεξί του χέρι να κρατά ένα ποτήρι γεμάτο με ουίσκι.

Βλέποντας και ξαναβλέποντας αυτή τη φωτογραφία, πόσο ήσυχος μπορώ να νιώθω με τη δήλωσή του «σήμερα θα αποφασίσω για τους σέντερ μπακ και θα τα πω μόνο στον πρόεδρο»;

Δεν το αφήνεις για άλλη μέρα, ρε Τροντ;