Η αφόρητη ανισότητα των ελληνικών πλέι οφ (Sportday / Φίλιππος Συρίγος)

Το συμπέρασμα, όχι μόνο από τα δύο πρώτα ματς των ημιτελικών, αλλά και από τα συνολικά 9 παιχνίδια της προημιτελικής φάσης των πλέι οφ, είναι ότι, επί της ουσίας και μέχρι να φτάσει η ώρα του τελικού ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, οι αγώνες που γίνονται είναι για να περνάει η ώρα...

Τρία ζευγάρια (ΠΑΟ-Πανιώνιος, Ολυμπιακός-ΑΕΚ, Αρης-Πανελλήνιος) τελείωσαν με 2-0, ενώ το τέταρτο (Μαρούσι - ΠΑΟΚ) έφθασε στο τρίτο ματς μόνο και μόνο επειδή στο τελευταίο πεντάλεπτο του δεύτερου αγώνα οι παίκτες του Αμαρουσίου και οι διαιτητές έκαναν ό,τι μπορούσαν για την παράταση της σειράς. Αλλιώς, όλα τα ζευγάρια των προημιτελικών θα είχαν τελειώσει με συνοπτικές διαδικασίες, γεγονός που θα δημιουργούσε εντονότερους προβληματισμούς γύρω από την ουσιαστική αξία των πλέι οφ στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Αλλά και στο ξεκίνημα των ημιτελικών τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα, καθώς και ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός κέρδισαν «πολλά με λίγα» τον Αρη και το Μαρούσι, αντίστοιχα, και δημιούργησαν έτσι την εντύπωση ότι έχουν τη δυνατότητα να τελειώσουν τις διαδικασίες στον συντομότερο δυνατό χρόνο! Ομως, το χειρότερο είναι ότι για όλα αυτά που γράφω σήμερα ο κόσμος ήταν υποψιασμένος, πράγμα που είχε ως συνέπεια τις άδειες εξέδρες τόσο στο Γαλάτσι όσο και στο ΣΕΦ. Αλλά μήπως και στα προημιτελικά η εικόνα στις εξέδρες ήταν καλύτερη; Οχι.

Τα πλέι οφ λοιπόν, αντί να αποτελούν την κορύφωση του ενδιαφέροντος του πρωταθλήματος ή έστω ένα γερό ορεκτικό πριν από την τελική αναμέτρηση για τον τίτλο, μοιάζουν με αγγαρεία, η οποία, επί της ουσίας, κατεβάζει ακόμα περισσότερο το έτσι κι αλλιώς χαμηλό επίπεδο του πρωταθλήματος. Γιατί όμως;

Κατ' αρχάς, γιατί η διαφορά δυναμικότητας μεταξύ των περισσότερων ομάδων είναι τέτοια που απαγορεύει τον συναγωνισμό. Τι να κάνει, δηλαδή, η κατεστραμμένη ΑΕΚ απέναντι στον αναγεννημένο, γεμάτο ζωντάνια και οράματα Ολυμπιακό; Με παίκτες απλήρωτους, με προπονητές απογοητευμένους, με διοίκηση απούσα και με κόσμο φευγάτο εδώ και καιρό, τι να αντιπαρατάξει απέναντι στους «ερυθρόλευκους», που λίγο έλειψε να αποκλείσουν τη Μακάμπι;
Αλλά και ο «ιστορικός Πανιώνιος», που βαθιά μέσα του ένιωσε ικανοποιημένος μόνο που συμπεριλήφθηκε στη διαδικασία των πλέι οφ, τι θα μπορούσε να πετύχει με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό; Από πού να αντλήσει δύναμη; Μήπως από τους περσινούς ημιτελικούς, κατά τη διάρκεια των οποίων υποχρέωσε δύο φορές σε ήττα την «πράσινη αρμάδα»; Οχι βέβαια, αφού στη φετινή σύνθεσή του είχε μόνο το 20% (Οικονόμου) της περσινής θαυματουργής πεντάδας του! Οπότε...

Ναι, αλλά το Αρης - Πανελλήνιος με τις μικρές αγωνιστικές διαφορές δεν θα μπορούσε να ήταν ντέρμπι; Θεωρητικά θα μπορούσε, αλλά από τη στιγμή που ο ΠΓΣ κατέβηκε με σοβαρές απουσίες, μέτρησε και με το παραπάνω το ειδικό βάρος των δύο συλλόγων, η σχετικά πρόσφατη ιστορία και η δυναμική που δημιουργούν ο θερμός κόσμος του Αρη και ο ανύπαρκτος των «Ολυμπιονικών». Οσο για το Μαρούσι - ΠΑΟΚ, το μόνο ζευγάρι που πήγε στα τρία ματς, κρίθηκε στη βάση της σοβαρής δουλειάς που κάνει τόσα χρόνια στον σύλλογο των βορείων προαστίων ο Παναγιώτης Γιαννάκης, αλλά μέχρις εκεί...

Γιατί, ως φαίνεται, τα θαύματα του προπονητή της Εθνικής δεν έχουν περάσει απέναντι στον επίσης οργανωμένο Ολυμπιακό, που ταυτόχρονα διαθέτει και πολύ καλύτερο έμψυχο υλικό από το Μαρούσι. Μετά είναι και κάτι άλλο. Στα πλέι οφ και κυρίως στις ομάδες που έχουν ένα στόχο, η ψυχολογία είναι διαφορετική από εκείνη της κανονικής περιόδου. Δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη, η νίκη είναι μονόδρομος και κανείς δεν αφήνει για αύριο ό,τι μπορεί να τελειώσει σήμερα. Ετσι, λοιπόν, οι μικρότερες ομάδες δεν μπορούν να βρουν ευκαιρίες και τελικά εφαρμόζεται ο νόμος του ισχυρότερου.

Για παράδειγμα, την περασμένη Δευτέρα κάποιος με ρώτησε στο ραδιόφωνο αν ο Αρης μπορεί να σπάσει το πλεονέκτημα έδρας του Παναθηναϊκού και η κατηγορηματική («όχι») απάντησή μου προκάλεσε αντιδράσεις του τύπου: «Μα γιατί είσαι απόλυτος, αφού συνήθως ο Αρης τον δυσκολεύει τον Παναθηναϊκό;». Μα γιατί, είπαμε, άλλο η κανονική περίοδος και άλλο τα πλέι οφ. Αλλωστε, οι δύο ομάδες είχαν και έχουν διαφορετικούς στόχους: τον τίτλο του πρωταθλητή ο Παναθηναϊκός, το τρίτο εισιτήριο για την Ευρωλίγκα ο Αρης!

Τα πράγματα, λοιπόν, θα ζωντανέψουν στην τελική φάση. Εκεί που ο Ολυμπιακός θα ξαναδιεκδικήσει, ύστερα από τόσα χρόνια, τα πρωτεία. Εκεί που ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να αποδείξει στον αναγεννημένο «αιώνιο αντίπαλο» ότι δεν ήλθε ακόμα η ώρα του. Και εκεί που ο αυτοκράτορας του '80 Αρης θα προσπαθήσει να ξαναμπεί στους μεγάλους της Ευρώπης, σπάζοντας το πλεονέκτημα έδρας του Αμαρουσίου.

Οπως βλέπει κανείς, τα πράγματα είναι πολύ συγκεκριμένα και γι' αυτό δεν αφήνουν κανένα περιθώριο συγκίνησης (πόσω μάλλον έκπληξης...) μέχρι να φθάσει η ώρα των προκαθορισμένων ραντεβού. Γι' αυτό, παρ' ότι το Μαρούσι νίκησε στην κανονική περίοδο τον Ολυμπιακό και παρ' ότι ναι, πράγματι, ο Αρης συνήθως δημιουργεί προβλήματα στον Παναθηναϊκό, νομίζω ότι και τα δύο ζευγάρια είναι πολύ πιθανόν να πάνε στο 3-0. Οχι γιατί οι εκπλήξεις δεν μπορούν να περιμένουν, αλλά επειδή δεν βλέπω κανέναν διατεθειμένο να σπαταλήσει πολύτιμο χρόνο.