To δικό μας Τσάμπιονς Λιγκ (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Καταπληκτικά τα πλέι οφ, δεν συμφωνείτε; Τα καλύτερα των τελευταίων ετών. Μισό λεπτό, μη φεύγετε. Τα αμερικανικά εννοώ. Είναι η πρώτη φορά που θα 'θελα να γίνω συνδρομητής της NBA TV και να παρακολουθώ 1-2 αγώνες κάθε νύχτα. Ούτε ο χαμένος ύπνος θα με επηρέαζε ούτε η κούραση. «I'll sleep when I'm dead», λένε στην Αμερική. Θα κοιμηθώ μια και καλή.

Το SuperSport προσφέρει μια γενναία δόση θεάματος για να περνάει το σύνδρομο της στέρησης (2-3 αγώνες την εβδομάδα), αλλά περισσότερο μας ανοίγει την όρεξη, παρά την ικανοποιεί. Ετσι μου 'ρχεται να ζητήσω την καλοκαιρινή μου άδεια, να φύγω για τις ΗΠΑ και... γαία πυρί μιχθήτω. Θα επιστρέψω μετά τους τελικούς. Μουντιάλ; Ποιο Μουντιάλ; Τσάμπιονς Λιγκ; Ποιος νοιάζεται; Ημών των μπασκετικών η καρδιά μας χτυπάει σε διαφορετικό ρυθμό.

Υποτίθεται ότι στους αγώνες του α' και β' γύρου υπάρχουν μεγάλα φαβορί και απλώς επικίνδυνα αουτσάιντερ. Ωστόσο, μόλις μία από τις 12 σειρές ολοκληρώθηκε με «sweep», δηλαδή σάρωμα: το Ντάλας-Μέμφις (4-0). Ακόμα και το 4-1 προέκυψε μόνο δύο φορές.

Σε 8 από τους 63 αγώνες ο νικητής αναδείχθηκε στην παράταση και ένας ακόμα (ο χθεσινός 5ος μεταξύ Σανς-Κλίπερς) στη δεύτερη παράταση. Τριάντα δύο ματς δηλαδή (σχεδόν τα μισά) τελείωσαν με διαφορά από 1-7 πόντους και κρίθηκαν πάνω στο νήμα. Σε έξι τουλάχιστον περιπτώσεις σημειώθηκε καλάθι της τελευταίας στιγμής (είτε νικητήριο είτε ισοφάρισης). Στη σειρά Σανς-Λέικερς το 1-3 έγινε 4-3, πράγμα που συνέβη μόλις για 8η φορά σε 167 απόπειρες.

Ο νέος πυρηνικός σταρ Λεμπρόν Τζέιμς, στα πρώτα πλέι οφ της καριέρας του, έχει ήδη (αν δεν έχασα το μέτρημα) 3 «buzzer-beaters», 2 τριπλ-νταμπλ και τρεις «40άρες». Παίκτες όπως ο Ντιρκ Νοβίτσκι, ο Ντουέιν Ουέιντ, ο Σον Μάριον, ο Ελτον Μπραντ, ο Γκίλμπερτ Αρένας σκαρφάλωσαν στο επόμενο επίπεδο και απέδειξαν ότι μπορούν να γίνουν ηγέτες ομάδων φιλόδοξων και λαμπερών. Αλλοι, άσημοι, άρπαξαν τις ευκαιρίες από τα μαλλιά και έγιναν ήρωες έστω για μια νύχτα: Ντέιμον Τζόουνς, Τιμ Τόμας, Τζέισον Τέρι.

Ομάδες ταπεινές, όπως οι Λος Αντζελες Κλίπερς και οι Κλίβελαντ Καβαλίερς, πέταξαν νύχια και απειλούν να χαλάσουν το πάρτι των μόνιμων πρωταγωνιστών. Παραδοσιακές δυνάμεις, όπως οι Σικάγο Μπουλς και οι Λος Αντζελες Λέικερς, έδειξαν σημάδια ανάκαμψης.

Το πιο σημαντικό απ' όλα: αμφισβητούνται επιτέλους τα πρωτεία των ομάδων που ξεκίνησαν ως φαβορί. Οι πρωταθλητές του 2005 Σαν Αντόνιο Σπερς χάνουν με 3-1 από τους Ντάλας Μάβερικς (φόρτσα Ντιρκ!) και αντικρίζουν κατάματα τον εφιάλτη του πρόωρου αποκλεισμού. Οι πρωταθλητές του 2004 και φιναλίστ του 2005 Ντιτρόιτ Πίστονς βρίσκονται στο 2-2 με τους Λεμπρόν Καβαλίερς και ισορροπούν πάνω σε τεντωμένο σχοινί.

Στο Ντάλας και στο Μαϊάμι -για να μην πω και στο Φοίνιξ- ακούγεται δειλά δειλά η λέξη «τίτλος». Ο Στερν βεβαίως πανηγυρίζει, μιας και ο κόσμος έχει βαρεθεί τους Σπερς και Πίστονς. Εφόσον εμφανιστούν νέες δυνάμεις στο προσκήνιο, το ενδιαφέρον θα πολλαπλασιαστεί και θα εξαργυρωθεί σε δολάρια, σε ευρώ, σε γιεν, σε σκληρό νόμισμα απανταχού της οικουμένης.

Αλλά εμένα με ενδιαφέρει ο πυρετός του παρκέ. Τα καλάθια της τελευταίας στιγμής, οι παρατάσεις, οι τάπες, τα κορμιά που πέφτουν. Η αντρική μυρωδιά των πλέι οφ. Αλήθεια, τι κάνω εδώ στην Ελλάδα; Τα δικά μας πλέι οφ κοντεύουν να με καταντήσουν κατατονικό. Σας αφήνω, πάω να ψάξω τις πτήσεις για το Ντάλας...