Λούφαξε, κάνει τζιζ (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Ομολογώ ότι εάν υπάρχει κάτι που λατρεύω στη «SportDay» περισσότερο και από τον Μπαλή, είναι οι εκκεντρικότητές της. Για παράδειγμα, το χθεσινό κείμενο στη σελίδα 54 του βόλεϊ, που κάτω από τον τίτλο «Αντιδρούν στην ιδιωτικοποίηση» έχει για δεύτερο κείμενο το εξής: «Σε τέσσερις μέρες η απάντηση. Το καθήκον τους το έκαναν και τώρα περιμένουν τα καλά μαντάτα από Ιταλία οι διοικούντες τον Ολυμπιακό… Αν δεν δώσει την έγκρισή του ο πρόεδρος της ιταλικής ομοσπονδίας Κάρλο Μάγκρι, ο Τζιάν Πάολο Μοντάλι θα πρέπει να αρκεστεί (λέμε τώρα…) στην τεχνική ηγεσία της "σκουάντρα ατζούρα"», αποτελεί όαση δροσιάς στον φορμαλιστικό χώρο του ημερήσιου Τύπου. Αν κι άλλοι είχαν ακολουθήσει τον δρόμο της «SportDay», σήμερα οι εφημερίδες δεν θα χρειάζονταν τρία DVD και μισό κιλό φέτα για να πουλήσουν χίλια φύλλα. Εκατομμύρια αναγνώστες θα ρούφαγαν τον καθημερινό Τύπο, ξεκοκκαλίζοντας τα κείμενα και προσπαθώντας να βρουν καλές συνταγές για μπάμιες στο ρεπορτάζ του Υπουργείου Εξωτερικών. Κι αν αυτή η πληρωμένη –Θεέ μου, να μην πω βαριά κουβέντα και κολαστώ– που γράφει το κείμενο στην τελευταία σελίδα, αντί να ασχολιόταν καθημερινά με άνδρες με βαριά φωνή και μεγάλη τριχοφυΐα και με τους Καραλήδες και τους Γκόντζους, καθόταν να ασχοληθεί με τα διαμάντια που κρύβονται στη δική μας εφημερίδα, και θα διαβαζόταν περισσότερο και δεν θα την είχαν ξαποστείλει στη μέσα σελίδα, βάζοντας στην τελευταία επίκαιρη διαφήμιση. Τέλος πάντων, ο καθένας χαράσσει τον δρόμο του, από τον Ολυμπιακό και τον Μοντάλι μέχρι την κυβέρνηση και τα ακίνητα. Μήνες, λοιπόν, πριν πάρουμε την εξουσία και ανακηρύξουμε την Καλλιθέα ανεξάρτητο κράτος, με το «Ελ Πάσο» για «Γουέμπλεϊ», μπορούμε να ζητήσουμε από την κυβέρνηση να καθυστερήσει λίγο τη διάθεση των Ολυμπιακών Ακινήτων; Διότι και η χυδαιότητα έχει τα όριά της…

Υποτίθεται ότι τα λεφτά της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων δόθηκαν για την οικοδόμηση αθλητικών χώρων. Αντε για την οικοδόμηση αθλητικών χώρων που θα παραχωρούνταν έπειτα από μετασκευές στο κοινό για την άθληση και τη διασκέδασή του. Εάν, όμως, οι χώροι δημιουργήθηκαν με κρατικό χρήμα για να διοργανωθούν αγώνες μιας εβδομάδας και μετά να παραχωρηθούν σε ιδιώτες που θα τους εκμεταλλευθούν σαν μαρίνες, μαγαζιά, κλαμπ και κυλικεία, δεν θα ήταν ποιο έντιμο να μην τα λέμε Ολυμπιακά Ακίνητα; Γιατί και το «Διογένης Palace» έχει πάρει άδεια σαν πολιτιστικό κέντρο, αλλά οι άνθρωποι δεν έχουν το θράσος να το διαφημίζουν. Το κάνουν. Αλλά σεμνά και διακριτικά.

Αλλά το ελληνικό κράτος τι έχει να φοβηθεί για να σταματήσει από το να εκχωρήσει όλη την παραλία σε ιδιώτες; Μήπως έχει να φοβηθεί τους οικολόγους; Αυτοί είναι καλοί για κανένα Κοινωνικό Φόρουμ, αλλά το θέμα των Ολυμπιακών Ακινήτων είναι τζιζ. Διότι δεν μπορείς να φωνάζεις με λερωμένη τη φωλιά σου. Και όταν έπαιρνες τα κέρατά σου ως άτομο ή οργάνωση για να είσαι «σύμβουλος» της Οργανωτικής Επιτροπής του 2004 σε θέματα οικολογίας, πού να βρεις το θάρρος να βγεις να φωνάξεις... Λουφάζεις…

Με δεύτερη σκέψη, λιγότερα νεύρα θα είχα αν είχα διαβάσει μόνο το δεύτερο μέρος του κειμένου, που μας έχει φάει η αγωνία για το τι θα γίνει με τον Μοντάλι.

Ωρες έμεναν πριν από το τελευταίο ματς του Ολυμπιακού με τον Ιωνικό. Ο Σάββας Θεοδωρίδης αναπολούσε μια όμορφη σεζόν, γεμάτη νίκες και φιλιά σε νεαρούς ακραίους των αντιπάλων. Η «κούπα», συστημένη για την πλατεία Αλεξάνδρας. Μήπως, όμως, όχι; Τουλάχιστον αυτό υποστήριζε στο τηλέφωνο ο Φερόμενος (ως) Γιος.

«Γεια σου, μπαμπά. Το ξέρεις ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει εξασφαλίσει το πρωτάθλημα;», μπήκε κατευθείαν στο θέμα ο Φερόμενος. «Τι είναι αυτά που λες, παιδί μου;», ούρλιαξε ο Σάββας. «Μισό λεπτό και θα σου εξηγήσω». Ο Φερόμενος έμοιαζε να μιλάει σε ένα άλλο τηλέφωνο. «Να φουσκώνουμε τις μπάλες με άρωμα, για να υπάρχει essence στον αέρα κάθε φορά που θα πιάνει κεφαλιά παίκτης στον τελικό; Καλή ιδέα, αλλά θα είχες να προτείνεις συγκεκριμένο άρωμα; Οχι; Καλά, πάρε με όταν σκεφτείς μάρκα, Γιόζεφ, αλλά ως πρώτη ιδέα θα πρότεινα "Tabarome". Η αγαπημένη κολόνια του Ουίνστον Τσόρτσιλ. Παραπέμπει στην αγγλική παράδοση και τα σχετικά που γουστάρει ο κόσμος, Γιόζεφ. Ναι, μπαμπά;». Ο Φερόμενος είχε επιστρέψει στη συζήτηση με τον Σάββα. Μάλλον το μαρτύριο…

«Τι είναι, παιδί μου; Τι είναι αυτά που λες; Ο Ολυμπιακός με τρεις βαθμούς μπροστά να χάσει το πρωτάθλημα;». Η φωνή του Σάββα ακουγόταν ανήσυχη. «Θα σου εξηγήσω αμέσως, μπαμπά. Αλλά συγγνώμη». Το κουδούνισμα ενός άλλου τηλεφώνου διέκοψε τη συζήτηση. «Τέριε! Φυσικά το έμαθα και χαίρομαι ότι θα σφυρίξεις τον τελικό. Πέναλτι; Τέριε, Τέριε… Το πέναλτι είναι passe τη φετινή διαιτητική σεζόν. Θα χρειαστεί κάτι πιο πρωτότυπο. Κάτι πιο φίνο, που να δένει με έναν παρισινό τελικό. Γιατί δεν τα λες με τον Σοφοκλή, που είχε εντυπωσιάσει με το πέναλτι του Κόλκα, το οποίο είχε χορογραφήσει στον προημιτελικό με την Μπαρτσελόνα; Σοφοκλή, ο Νορβηγός, ο Χάουγκε, στο τηλέφωνο. Θα σφυρίξει τον τελικό και σκέφτεται τι να δώσει στην Μπαρτσελόνα. Πες του κάτι που να μην έχει φορεθεί και να έχει δράμα. Ενα φάουλ στη γραμμή της περιοχής, για να μιλάνε οι Ευρωπαίοι Βαρούχες αν ήταν μέσα ή έξω, μια αποβολή για να γράφει ο φακός τα συναισθήματα στο πρόσωπο του παίκτη. Ξέρεις τώρα εσύ… Αλλά πρόσεξε. Κάν' του τα πενηνταράκια, γιατί ο Νορβηγός είναι πιο αργός κι απ' τον Πανόπουλο». «Πενηνταράκια;», ακούστηκε στην άλλη συσκευή η φωνή του Σάββα. «Πενηνταράκια, πατέρα. Πενηνταράκια, γιατί πρέπει να τιμάμε τις ρίζες μας. Για να σου τα κάνω, λοιπόν, κι εγώ πενηνταράκια πώς χάνεται το πρωτάθλημα. Απλό. Ο Κούλης ξεχνάει τα δελτία, ο διαιτητής περιμένει ένα μισάωρο, τα δελτία δεν εμφανίζονται και presto. Ο Ολυμπιακός μηδενίζεται και το πρωτάθλημα το παίρνει η ΑΕΚ».

Ο Σάββας γέλασε. «Ναι, η ΑΕΚ, Φερόμενε (ως) Γιε μου. Ναι, η ΑΕΚ… Ο Κούλης να ξεχάσει τα δελτία. Χα, χα, χα. Ο Κούλης είναι ποτέ δυνατόν να ξεχάσει τα δελτία;». Ο Σάββας κατάλαβε τι είχε πει. Στη σύνδεση δεν ακούστηκε ούτε καν «Γεια». Το επόμενο δευτερόλεπτο ο Σάββας είχε πάρει τηλέφωνο τον Κούλη Δουρέκα. «Κοίτα μην ξεχάσεις τα δελτία και μηδενιστούμε». «Οχι, κύριε Σάββα», απάντησε ο Δουρέκας. Εκλεισε το τηλέφωνο. Δεν υπήρχε κανένας λόγος. Το κουδούνισμα ήρθε ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα. «Τα δελτία των ποδοσφαιριστών εννοούσα, Κούλη». «Το κατάλαβα, κύριε Σάββα». Τα τηλέφωνα συνεχίστηκαν. «Για το ματς που παίζει ο Ολυμπιακός με τον Ιωνικό, Κούλη». «Ναι, κύριε Σάββα». «Στο Καραϊσκάκη, Κούλη». «Ναι, κύριε Σάββα». «Και πρέπει να έχουμε φτάσει από νωρίς με τα δελτία, Κούλη». «Ναι, κύριε Σάββα».

Τέλος καλό, όλα καλά. Ο Κούλης Δουρέκας πήγε με τα δελτία στο Καραϊσκάκη, ο Ολυμπιακός έκανε την «ομορφιά» του ποδοσφαίρου με τον Ιωνικό και ο κόσμος είχε την ευκαιρία να χειροκροτήσει τον Βασίλη Κοντοβαζαινίτη να αποσπά την «κούπα» από τον Μαραντόνα. Ο Ολυμπιακός είχε πάρει το πρωτάθλημα και η στιγμή είχε φτάσει για το επινίκιο δείπνο, που παρέθεσε ο Τροντ Σόλιντ στους δημοσιογράφους. Το δείπνο παρατέθηκε στο «Τίκε», κυριλέ κεμπάπ χάουζ ιδιοκτησίας οικογενείας Λούβαρη. Τα 25 επιβαλλόμενα λεπτά είχαν περάσει. Ο Κούλης γύρισε στον Σόλιντ και του είπε: «Now that I am alive, you can eat». Είκοσι πέντε λεπτά νωρίτερα ο Κούλης είχε φάει μια πιρουνιά από το φαΐ του Νορβηγού. Τώρα, που ήταν βέβαιος ότι ο σατανικός Λου δεν το είχε δηλητηριάσει για να φέρει πίσω τον Βάτραχο σε ένα άσπρο άλογο, άφησε τον Σόλιντ να φάει. Οχι ότι ήταν εύκολο. Δίπλα στον Σόλιντ είχε καθίσει ο πραγματικός γιος του Σάββα.

«…και πώς μπορείς να είσαι βέβαιος ότι ο Βάλλας δεν κάνει για τον Ολυμπιακό, Τροντ; Αφού δεν τον έχεις βάλει σε ματς για να τον τσεκάρεις». «But, Real Son», απάντησε ο Νορβηγός, «αφού τον βλέπω κάθε μέρα στις προπονήσεις». «Εντάξει με τον Βάλλα, αλλά πώς μπορείς να ξέρεις ότι δεν κάνει και ο Ταραλίδης;». «Αφού και αυτόν κάθε μέρα τον βλέπω στις προπονήσεις». «Και τον Κυριάκο;». «Και τον Κυριάκο». «Και τον Λέμενς;». Εδώ δεν ξέρω αν ο Νορβηγός είπε ψέματα ή είναι τόσο επαγγελματίας που αντέχει να βλέπει και τον Λέμενς, αλλά απάντησε «και τον Λέμενς». Ο πραγματικός γιος έκανε μια ύστατη προσπάθεια να βρει ένα επιχείρημα για να σωθούν τα παιδιά στον Ολυμπιακό, πριν πάνε σε άλλες ομάδες, βγάλουν μάτια και ο ίδιος μαζί με τον Σάββα βγάλουν τα μάτια τους που άλλες ομάδες έγιναν μάγκες με τα λεφτά του Θρύλου. «Εντάξει, εσύ τους βλέπεις στις προπονήσεις, Τροντ. Ο πρόεδρος, όμως, τους βλέπει; Δεν χρειάζεται να τους βάλεις σε μερικά ματς για να τους δει, Τροντ;». Ο Σόλιντ απάντησε: «Εγώ με ενδιαφέρει να τους βλέπω, Κώστα, και όχι ο πρόεδρος». Μπροστά στη βλασφημία ο πραγματικός γιος σίγησε.

Το ίδιο είχε κάνει και ο Φερόμενος. «Μουσελίνα στα σημαιάκια του κόρνερ στο "Σταντ ντε Φρανς", Γιόζεφ; Υπερβολή, υπερβολή… Ναι, το καταλαβαίνω ότι πρέπει να δείξουμε και την ευαισθησία που κρύβεται στο ποδόσφαιρο, Γιόζεφ, αλλά μουσελίνα; Δεν νομίζω. Γιατί να μη δώσουμε περισσότερο δράμα; Γιατί να μην πω στον Σοφοκλή να πει του Χάουγκε να αποβάλει και δεύτερο παίκτη της Αρσεναλ; Ξέρεις, Γιόζεφ, το δράμα μιας ομάδας που παίζει με εννέα παίκτες εναντίον μιας ομάδας βιρτουόζων. Τα γουστάρει ο κόσμος αυτά, Γιόζεφ, και αν ο Σόφοκλες τα κάνει πενηνταράκια στον Νορβηγό, θα δεις τι ωραίο τελικό θα έχουμε φέτος. Τι σημαίνει πενηνταράκια, Γιόζεφ; Λοιπόν… Εχεις διαβάσει ένα βιβλίο που λέγεται "Η καλύβα του μπαρμπα-Θωμά"; Εχουμε έναν δημοσιογράφο, τον Σαγόνια, που την πρώτη φορά που μίλησε για το σκάνδαλο με τις κασέτες είπε την καλύβα Παράγκα. Ποιον σαγόνια; Μισό λεπτό και θα σου εξηγήσω, Γιόζεφ. Μισό λεπτό να απαντήσω στο τηλέφωνο». «Τι είπες, Σάββα; Ο Κούλης πήγε τα δελτία στον διαιτητή, αλλά ξέχασε να τα πάρει πίσω; Περίμενε να δω με πόσο τιμωρείται αυτό… Εχω στην άλλη γραμμή κάποιον που έχει ουσία και μπορεί να ξέρει».