Τι τάξεως προπονητής είναι ο Φερνάντο Σάντος στον τόπο του... (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η Μπενφίκα είναι δύσκολος, εκτός από τεράστιος, σύλλογος. Στρυφνός. Μιλάνε πολύ. Και πολλοί. Για όλα. Οπως, περίπου, η Ολιμπίκ Μαρσέιγ στη Γαλλία. Ο Μουρίνιο προ ετών εκεί, στο κόκκινο κομμάτι της Λισσαβώνας, δεν είχε αντέξει περισσότερο από λίγους μήνες. Υστερα, βρήκε την υγειά του στη Λεϊρία. Και τον τσίμπησε, στην Πόρτο, ο ανέκαθεν διορατικός Πίντο ντα Κόστα.

Η Μπενφίκα, αφού είναι δύσκολος σύλλογος, φυσιολογικά είναι και δύσκολη ομάδα. Οι Βραζιλιάνοι, καμιά δεκαριά στο ρόστερ και ενωμένοι σαν ένας, φτιάχνουν πρώτο κόμμα. Πλειοψηφία. Κυβέρνηση. Ουδείς διανοείται να τους πειράξει. Οι ανεξάρτητοι μεμονωμένοι από δω κι από κει, τύπου Καραγκούνη ή Μίκολι ή Καριάκα ή Ρομπέρ, δεν έχουν μεγάλη τύχη. Προ μηνών, όταν ο Καραγκούνης αρπάχτηκε στο δίτερμα με τον Λουισάο επειδή είχε φάει μια γερή στο ψαχνό, ο Κούμαν έκανε πως δεν είδε. Εάν... έβλεπε και τα 'βαζε με τον Λουισάο, θα έβρισκε απέναντι μπλοκ. Αντερσον, Λέο, Μορέτο, Ζεοβάνι, Αλσίδες, Μπέτο, και δεν συμμαζεύεται.

Ο Κούμαν, με τη δική του ξεχωριστή αύρα, κατά γενική (ακόμα και των επικριτών του) ομολογία την πήγε καλά την Μπενφίκα στο Τσάμπιονς Λιγκ. Πολύ καλά. Καλύτερα, θα 'ταν αδύνατον. Απέκλεισε τον Δεκέμβριο τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, σε ματς στο οποίο έπαιζε (και το διαχειρίστηκε άψογα) για μόνον ένα αποτέλεσμα, τη νίκη, και βρέθηκε να κυνηγάει το σκορ από το πρώτο πεντάλεπτο. Απέκλεισε τον Φεβρουάριο-Μάρτιο την κάτοχο του τροπαίου Λίβερπουλ, με δύο νίκες, δίχως να επιτρέψει ούτε γκολ στα 180 λεπτά. Ωσπου έπεσε πάνω στην Μπαρτσελόνα.

ΑυτΗ Ηταν η καλή πλευρά. Διότι με την ίδια ξεχωριστή ποιότητα στη διάθεσή του, υπεραρκετή για να νικήσουν μέσα-έξω την Πόρτο, τερμάτισαν (όχι απλώς παρασάγγας πίσω από την πρωταθλήτρια Πόρτο, αλλά) πίσω και από τη Σπόρτιγκ. Η διαχείριση των παιχνιδιών στο εθνικό πρωτάθλημα ήταν καταστροφική. Του Κούμαν, του ήταν πολύ πιο εύκολο να ετοιμάσει ματς με τη Γιουνάιτεντ, με τη Λίβερπουλ, με την Μπαρτσελόνα. Με τις Αμαδόρες και τις Πεναφιέλ, απεναντίας, πιάστηκε αδιάβαστος.

Είναι το συγκριτικό πλεονέκτημα του Φερνάντο Σάντος, που ξέρει τι σημαίνει ταξίδι στις Αζόρες ή ένα τσιγάρο δρόμος έως το Μπελέμ. Είναι, προφανώς, και αυτό που μέτρησε στην απόφασή τους (έπειτα από τους Καμάτσο και τους Τραπατόνι και τους Κούμαν) να επιστρέψουν στις ντόπιες λύσεις. Οτι από τις ντόπιες λύσεις προέκριναν εκείνη του Φερνάντο Σάντος, αυτό μιλάει (και τα λέει όλα) για την εκτίμηση που ο Φερνάντο Σάντος απολαμβάνει γι' αυτό που είναι, σπάνιος άνθρωπος και εξαιρετικός ποδοσφαιράνθρωπος, στην πατρίδα του.

Νόμιζα, για να 'μαι ειλικρινής, πως ήταν ο πρώτος Πορτογάλος που θα έχει περάσει κι από τους τρεις μεγάλους πάγκους (και, να 'στε σίγουροι, κάποτε θα καθίσει και στον τέταρτο, τον ακόμα πιο μεγάλο, της Εθνικής). Με διαφώτισε χθες η «SportDay» ότι το 'χουν κάνει στα '60s άλλοι δύο, ο Φερνάντο Ριέρα κι ο Οτο Γκλόρια. Εκείνο για το οποίο δεν σας διαφώτισε, ιδίως τους νέους, η «SportDay» χθες είναι πως ο Ριέρα κι ο Γκλόρια υπήρξαν σπάνιες φυσιογνωμίες του πορτογαλικού ποδοσφαίρου.

Ο Ριέρα ήταν εκείνος που οδήγησε την Μπενφίκα σε τελικό Πρωταθλητριών το '63. Ο Γκλόρια, εκείνος που οδήγησε τη Μπενφίκα σε τελικό Πρωταθλητριών το '68. Τέτοιας τάξεως προπονητής είναι, λοιπόν, στον τόπο του ο Φερνάντο Σάντος. Δεν γνωρίζω τι σκοπεύει να προτείνει και εάν, κατά τους πρόωρους υπαινιγμούς του ελληνικού Τύπου, η πρόσληψή του ανοίξει αυτόματο αεροδιάδρομο να ταξιδέψουν Ελληνες διεθνείς και να δουλέψουν στη Λισσαβώνα.

Η Λισσαβόνα είναι θεσπέσιο μέρος για να ζει (και να βγάζει το ψωμί του) κανείς. Η Πορτογαλία όμως, για τον Έλληνα διεθνή, είναι δύστροπος επαγγελματικός προορισμός. Οχι μόνον επειδή η Μπενφίκα είναι αυτό που είναι, ένα μεγαλοπρεπές χάος. Αλλά και γιατί οι Πορτογάλοι έχουν, μες στο μυαλό τους, την πολύ συγκεκριμένη εικόνα των δυνατοτήτων των Ελλήνων διεθνών. Από το EURO 2004, εννοείται. Αυτό είδαν, αυτό ξέρουν, αυτό απαιτούν όταν προσλαμβάνουν.
Οτιδήποτε λιγότερο (και είναι δεδομένο ότι ο καθένας Έλληνας διεθνής ξεχωριστά το λιγότερο θα δώσει, για ξεκάθαρους λόγους χημείας και momentum, απ' ό,τι και οι έντεκα μαζί τότε) δεν είναι ανεκτό. Τον Σεϊταρίδη τον πήραν και πανηγύριζαν πως είναι ανώτερος του Πάουλο Φερέιρα. Κατέληξαν να τον κυνηγούν στα πλακόστρωτα στενά δρομάκια του Πόρτο...