Θα βάλει κανείς λεφτά; (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Πριν από λίγες μέρες μου ήρθε από την ΑΕΚ η πληροφορία ότι ο Νικολαΐδης σκέφτεται σοβαρά η αντικατάσταση του Σάντος να γίνει μ’ ένα τεχνικό δίδυμο στο οποίο να υπάρχει «ένας Σκανδιναβός πρώην βοηθός του Λίπι» κι ένας ποδοσφαιριστής που να ξέρει την Ελλάδα και την πραγματικότητα της ομάδας. Δεν ξέρω γιατί κάποιοι φρόντισαν αυτό να φτάσει σ' εμένα και όχι στους ρεπόρτερ –εκτιμώ ότι έγινε για να μετρήσουν τις επικοινωνιακές αντιδράσεις. Τελικά έκαναν γνωστό ότι περιμένουν τον Μπάνγκσμπο. Αν ο Βαλβέρδε πει κι αυτός το «ναι», ο Δανός εργοφυσιολόγος θα γίνει συνεργάτης του. Αν ο Ισπανός απαντήσει «όχι», θα συνεχιστεί η αναζήτηση κάποιου ικανού να «συμπληρώσει» τον Δανό. Νομίζω ότι τελικά το θέμα του προπονητή είναι απλό. Αλλα είναι τα δύσκολα.

Ο Ντέμης Νικολαΐδης έχει υποσχεθεί μια συνέντευξη Τύπου στην οποία θα γίνει αναφορά στα αγωνιστικά. Θα τον συμβούλευα να μην την κάνει και να δώσει μια απλή συνέντευξη σε όποιον γουστάρει. Ας φωνάξει δύο ρεπόρτερ που εκτιμάει κι ας δεχτεί τις ερωτήσεις τους. Ετσι κι αλλιώς, δύο χρόνια μετά την ανάληψη της ηγεσίας της ΑΕΚ, η βασική απορία όλων παραμένει μία και μόνη: τι σκοπεύει να κάνει με την ομάδα.

Εξαιρετικός

Πριν από δύο χρόνια ο Νικολαΐδης μπήκε μπροστάρης για να σώσει την ΑΕΚ σε μια στιγμή που όλοι είχαν εξαφανιστεί. Τα κατάφερε. Υπήρξε εξαιρετικός στις διαπραγματεύσεις του με την κυβέρνηση και πέτυχε την υπαγωγή της ομάδας στο «44». Εφτιαξε με ψίχουλα μια καλή ομάδα που φέτος τερμάτισε δεύτερη. Ακολούθησε μια συνεπέστατη με τις διακηρύξεις του πολιτική στο θέμα του γηπέδου, δεν χαρίστηκε στη φράξια των οργανωμένων που του δυσκόλεψε τη ζωή, στήριξε την προσπάθεια για τη Σούπερ Λίγκα, έφερε στο ποδόσφαιρο μια νέα διοικητική πρόταση, ποντάροντας σε άφθαρτους ανθρώπους με γνώσεις και ήθος: έκανε πάρα πολλά. Ομως για το ρόστερ της ομάδας δεν επένδυσε σχεδόν τίποτα.

Αμστερνταμ

Δεν υπάρχει μεγάλη ομάδα στον κόσμο που να δημιουργήθηκε με ευχές. Ο Αγιαξ του Φαν Γκάαλ είχε στην ενδεκάδα του οκτώ χαρισματικά πιτσιρίκια, αλλά και τρεις φτασμένους παίκτες που κόστιζαν πολλά, τον Ράικαρντ, τον Λιτμάνεν και τον Μπλιντ. Είχε επίσης τον Κανού και τον Φινίντι που δεν βγήκαν ακριβώς από τις ακαδημίες του: κάποιοι τους βρήκαν στην Αφρική και τους πήγαν στο Αμστερνταμ. Ο Αγιαξ είναι το τελευταίο παράδειγμα που κάποιος θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει για να (μας) πείσει ότι οι ομάδες χτίζονται. Να το δεχτώ –έστω κι αν από τότε και μετά τον Μπόσμαν όλα άλλαξαν. Αλλά πρέπει να δω στην ΑΕΚ όλους αυτούς που βοήθησαν τους μικρούς του Αγιαξ να μεγαλώσουν.

Πλάνο

Μπορεί να φτιάξεις μια καλή ομάδα χωρίς να επενδύσεις; Πλέον δεν γίνεται. Αν ο Νικολαΐδης την ώρα που ανέλαβε την ΠΑΕ έθετε ως βασικό στόχο το χτίσιμο της ΑΕΚ από την αρχή είχε μια ελπίδα. Ομως η πολιτική του Νικολαΐδη ήταν άλλη: την πρώτη χρονιά απαιτήθηκαν άμεσα αποτελέσματα για να ζεσταθεί ο κόσμος και να συμπαρασταθεί στη διοίκηση, ενώ τον δεύτερο χρόνο ο Σάντος υποχρεώθηκε να κάνει πρωταθλητισμό βάζοντας στην άκρη κάθε πλάνο ανανέωσης. Γι' αυτούς τους σκοπούς αποκτήθηκαν παίκτες με χαμηλά κασέ και αρκετή πείρα –και είναι αλήθεια ότι η ομάδα τα κατάφερε. Μόνο που η επιτυχία της, η φετινή δεύτερη θέση, είναι και το ταβάνι της κι όταν ο πρώτος σ' έχει κερδίσει τρεις φορές, δεν μπορείς να ελπίζεις σε θεαματική βελτίωση χωρίς επενδύσεις.

Κουταμάρες

Η δεύτερη θέση ωστόσο μπορεί να είναι μια χαρά αφετηρία. Σήμερα η συζήτηση περί ανανέωσης είναι κουτή: μια ομάδα που έχει τον Σορεντίνο, τον Τσιρίλο, τον Δέλλα, τον Κατσουράνη, τον «Λύμπε», τον Εμερσον δεν μπορεί να διαλυθεί, πόσω μάλλον όταν έχει μπροστά της έναν προκριματικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Χρειάζεται πέντε παίκτες ενδεκάδας για να κάνει το επιπλέον βήμα. Μην ξεχνάτε πως αρκετοί από τους φετινούς βασικούς (ο Ιβιτς, ο Λάκης, ο Γεωργέας, ο Τζιωρτζιόπουλος, ο Αλεξόπουλος, ο Σέζαρ κ.ά.) μπορεί να είναι υπέροχοι αναπληρωματικοί. Απόλυτα αναγκαίοι σε μια ομάδα που θέλει να παίξει στο Τσάμπιονς Λιγκ, δηλαδή να φορτωθεί με οκτώ τουλάχιστον δύσκολα ματς παραπάνω.

Μαχαίρι

Ο Νικολαΐδης έχει δίπλα του στην ΑΕΚ μερικούς από τους πλουσιότερους Έλληνες: ας μας πουν τι θέλουν ακριβώς να κάνουν. Το τι πρέπει να κάνουν είναι απλό –χρειάζεται να επενδύσουν σε έτοιμους παίκτες. Αν η προτεραιότητά τους είναι να βρουν έναν προπονητή που να μπορεί με αυτούς που υπάρχουν (και δύο-τρεις ακόμα ανάλογης αξίας) να φτιάξει μια ομάδα που να χτυπήσει το πρωτάθλημα και να μπει στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ ματαιοπονούν: αυτή η ΑΕΚ παίζει δύο χρόνια με το μαχαίρι στα δόντια και τρίτο δεν αντέχει. Θα πάθουν νευρική κρίση και οι παίκτες και οι προπονητές και οι οπαδοί της.

Ώρα

Η συζήτηση για τον προπονητή είναι κουτή. Κανένας δεν μπορεί να κάνει θαύματα όση αβάντα κι αν έχει από τον Τύπο. Η ΑΕΚ πριν από δύο χρόνια έδιωξε τον Τσιάρτα, τον Οκκά, τον Κασάπη, τον Ιβιτς, τον Ζαγοράκη, τον Γκαμάρα, τον Μπορμπόκη, τον Κρέεκ -όλους δηλαδή εκείνους που είχαν βοηθήσει την ομάδα να μπει στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Οι καλύτεροι της τωρινής ομάδας, ο Κατσουράνης και ο Λυμπερόπουλος, έπαιζαν και σ' εκείνη –στο μεταξύ όμως δεν ήρθε κανείς που σ' εκείνη την ομάδα θα έβρισκε εύκολα θέση. Γιατί; Γιατί στα δύο τελευταία χρόνια η ΑΕΚ έβαλε πολλά «στοιχήματα», έκανε παιδομαζώματα, έφερε φθηνούς ξένους –δεν έκανε όμως καμία απολύτως επένδυση. Ωρα είναι.

Λογαριασμοί

Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Ο Νικολαΐδης πρέπει να εξηγήσει στον κόσμο που τον στήριξε τι θέλει να κάνει. Κανείς ποτέ δεν θα ξεχάσει ότι έσωσε την ΑΕΚ, όμως η ερώτηση είναι αν την έσωσε για να πειραματιστεί με το μέλλον της ή αν την έσωσε για να την ξαναδεί πρωταγωνίστρια –όπως της αξίζει. Ο Μπάνγκσμπο κι ο Βαλβέρδε είναι λιγότερο σημαντικοί από τον Ντέμη και τις απαντήσεις του. Γιατί η ερώτηση εν προκειμένω είναι μόνο μία: θα βάλει κανείς λεφτά;

Ματαιοδοξία

Οι Lordi με 'καναν και γέλασα. Οι σοβαροί αναλυτές μίλησαν για δικαίωση του Ρακιντζή κάποια χρόνια αργότερα: οι ιδιοφυΐες ποτέ δεν αναγνωρίστηκαν πριν περάσει καιρός. Χάρηκα και για το δωδεκάρι που τους έδωσαν τα πιτσιρίκια: το τραγούδι τους ήταν μια μπούρδα, αλλά λειτούργησε ως γροθιά στη σοβαροφάνεια ενός λαού που στήνεται μπροστά στην τηλεόραση για να δει την Αννα Βίση να τραγουδάει Καρβέλα, πιστεύοντας ότι αν νικήσει, θα προσκυνήσει η Ευρώπη την καλλιτεχνική μας παραγωγή!

Πιο κακόγουστο και από τους Lordi βρήκα το σόου που ετοιμάσαμε για να δείξουμε στους ξένους: ένα μίγμα των χειρότερων στιγμών της ελληνικής πίστας (o Σάκης και η Μενούνος που καταφθάνουν επί σκηνής πετώντας, όπως έκανε προ τριετίας η Βανδή στο REX) και του απίστευτου σοβινισμού που κουβαλάμε στο κεφάλι μας –το απόλυτο κιτς! Απορώ τι δουλειά έχουν με τη Eurovision τα ορχηστρικά του Θεάτρου Τέχνης, οι «Ορνιθες» του Αριστοφάνη, το συρτάκι του Μίκη. Ποιος άραγε είναι ο συμβολισμός που κρύβεται πίσω απ' όλα αυτά; Μήπως ότι έπειτα απ' όλα, μετά δηλαδή τους αναγεννησιακούς Χατζιδάκιδες και τους παραδοσιακούς Θεοδωράκηδες, ήρθε η Βίσση ως συνέχεια-ιέρεια του ελληνικού τραγουδιού; Θα μας κάψει ο Θεός! Οπως ο Θεός θα κάψει κι εκείνους που σκέφτηκαν τη Νάνα Μούσχουρη, η οποία έχει σχέση με την Ελλάδα όση έχει και η Μενούνος και ίσως ακόμα λιγότερη. Να εμφανιζόταν η Μαρινέλλα, σταρ και Ελληνίδα, λαϊκή και ταυτόχρονα κυρία, γλυκιά και επιθετική, όπως το τραγούδι της, να το καταλάβω, αλλά η Νάνα γιατί; Από σεβασμό στη διεθνή καριέρα της; Και λοιπόν; Πού, άραγε, κολλάει η παρουσία της στο μεγάλο πανηγύρι; Εκτός κι αν όλο αυτό ήταν η προβολή του greek dream και δεν το κατάλαβα –ίσως επειδή προτιμώ τους εφιάλτες μου.
Μοναδική εξαίρεση στην άνευ κεντρικής ιδέας βραδιά η κουκλάρα που λέγεται Ελενα Παπαρίζου. Pop, χαριτωμένη τόσο ώστε να της επιτρέπεις να σου σπάει στο πρόσωπο τσιχλόφουσκες, χωρίς μπαρόκ Γκοτιέ, αλλά πιο όμορφη από ποτέ, χόρεψε, κούνησε το κορμάκι της και έστειλε τον κόσμο για ασπιρίνες. Η Ελενάρα ήταν η μόνη που είχε λόγο ύπαρξης σε μια βραδιά που κατατροπωμένη δεν βγήκε μόνο η Βίσση, αλλά και η ελληνική ματαιοδοξία…