Αποχαιρετάμε τον οικουμενικό Αντώνη Νικοπολίδη!

Τον θυμάμαι άπειρο πιτσιρικά να τον βάζουν στο σημάδι με πέτρες οι άφρονες οπαδοί του Ολυμπιακού πριν από είκοσι χρόνια στο παλιό "Καραϊσκάκη".

Τον θυμάμαι με γκριζαρισμένα μαλλιά, καθηλωμένο στον πάγκο του Παναθηναϊκού, να παρακολουθεί το "βουνό" που λεγόταν Βάντσικ.

Τα καλύτερα ποδοσφαιρικά του χρόνια ήταν αναπληρωματικός. Πάντα χαμηλών τόνων, δουλευταράς, σχεδόν αγοραφοβικός και με υπομονή που τελικά δικαιώθηκε.

Βασικός έγινε στα τριάντα του και κυριάρχησε κάτω από τις εστίες για δέκα χρόνια.

Βουβός κάθισε πάλι στον πάγκο και την εξέδρα το πρώτο εξάμηνο του 2004 που ο Παναθηναϊκός έπαιρνε το πρωτάθλημα.

Ευτυχώς γι' αυτόν και για κάθε Έλληνα φίλαθλο, ο Ρεχάγκελ τον εμπιστεύθηκε και συνέβαλε τα μέγιστα στην κατάκτηση του Euro 2004.

Για τα προσόντα του Αντώνη Νικοπολίδη δεν χρειάζονται - τέτοιες ώρες - περισπούδαστες αναλύσεις. Γράφτηκαν και ειπώθηκαν όλα κατά τη διάρκεια της πολύχρονης καριέρας του.

Χτες την ολοκλήρωσε με το περιβραχιόνιο του αρχηγού, σηκώνοντας ακόμα ένα τρόπαιο για τον Ολυμπιακό.

Στα δικά μου μάτια ο σπουδαίος Αντώνης δεν "μετριέται" με το χρώμα της τελευταίας φανέλας που φόρεσε για εφτά χρόνια. Το θεωρώ κάπως μικρότερο των περιστάσεων.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο αποχαιρετά έναν μεγάλο αθλητή και έναν σπουδαίο άνθρωπο. Αυτό είναι που φτωχαίνει κι όχι μόνο η ομάδα που δεν θα τον έχει κάτω από τα δοκάρια της.

Γιατί ο Νικοπολίδης έφτασε να γίνει... οικουμενικός τερματοφύλακας. Και σε τέτοιες αποχωρήσεις δεν χωράνε μίζεροι οπαδισμοί.

Σε ευχαριστούμε Αντώνη για όσα μας προσέφερες και κάτω από τα δοκάρια και με τη γενικότερη στάση σου πάνω από είκοσι χρόνια ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.