Η κουβέντα για το budget και το Στοίχημα (Sportday / Χρ.Χαραλαμπόπουλος)

Πριν από μία πενταετία, τον άνθρωπο που τολμούσε να χρησιμοποιήσει τη λέξη «budget» στην καθημερινή ποδοσφαιρική κουβέντα τον κοιτούσαν περίεργα. Με ένα βλέμμα του τύπου «πού νομίζει ότι βρίσκεται ο περίεργος; Στην Αγγλία;». Τον τελευταίο χρόνο, το ίδιο περίεργα κοιτούν όποιον δεν χρησιμοποιεί τη λέξη «budget» μία τουλάχιστον φορά ανά δύο προτάσεις. Όλοι γνωρίζουν πλέον επακριβώς το budget της Λιόν και αυτομάτως θεωρούν ότι μπορούν να μιλήσουν για ποδοσφαιρικό σχεδιασμό, έσοδα, έξοδα, merchandising, ticketing, marketing και όλα τα ποδοσφαιρικά «–ing» που κυκλοφορούν στην πιάτσα. Στην Ελλάδα, αντιληφθήκαμε από πολύ νωρίς ότι το Στοίχημα ήταν ο ιδανικός τρόπος για να «φουσκώσει» ο τομέας των εσόδων, που στην αντίληψη των περισσότερων και πρώιμων οικονομολόγων του ποδοσφαίρου είναι το budget.

Όποτε συζητείται σε κάποια τηλεοπτική εκπομπή το θέμα του Στοιχήματος, προσκαλούνται κάποιοι παράγοντες ειδικοί σε θέματα budget –κοινώς κονόμας–, από αυτούς που διαχειρίζονταν τις τύχες του ελληνικού ποδοσφαίρου και την εποχή των παχιών αγελάδων με τα τρελά χρήματα που έδινε ο ALPHA DIGITAL. Χρήματα που, αντί να χρησιμοποιηθούν για την αναβάθμιση του ελληνικού ποδοσφαιρικού προϊόντος και την αναδιοργάνωση των ομάδων, κατέληξαν στις τσέπες κάποιων επιτήδειων –ειδικών σε θέματα budget φυσικά–, αφήνοντας πολλές ομάδες καταχρεωμένες. Τιμωρίες υπευθύνων φυσικά δεν υπήρξαν. Απλώς οι ομάδες πλήρωσαν την απληστία και την αλήτικη συμπεριφορά ορισμένων, που σαν τους καρχαρίες μυρίστηκαν πάλι αίμα –δηλαδή, χρήμα– και ξαναγυρίζουν σιγά σιγά. Απ' όλη αυτή τη συζήτηση για την είσοδο των ελληνικών ομάδων στο Στοίχημα, μια συζήτηση που παρ' όλη τη σοβαρότητα του ζητήματος γίνεται στο πόδι, ξεχωρίζω το βασικό επιχείρημα των υπέρμαχων της εισόδου των ομάδων στο Στοίχημα.

Οι ομάδες πρέπει να μπουν στο Στοίχημα αν θέλουμε να επιζήσουν και να αναπτυχθεί το ελληνικό ποδοσφαιρικό προϊόν. Τα ερωτήματα που προκύπτουν στο άκουσμα αυτού του επιχειρήματος είναι πολλά. Κατ’ αρχάς, ποιοι παράγοντες θα διαχειριστούν αυτά τα επιπλέον χρήματα, αν υποτεθεί ότι θα πάρουν χρήματα οι ομάδες; Επειδή από το 2000 και μετά δεν είδαμε κάποιο τεράστιο κύμα ανανέωσης του ελληνικού παραγοντικού δυναμικού, δεν θα είναι λάθος να υποθέσουμε ότι οι ίδιοι άνθρωποι με τη συγκεκριμένη νοοτροπία είναι πιθανότερο να λειτουργήσουν για την τσέπη τους, παρά για το καλό των ομάδων και του ποδοσφαίρου. Δεύτερον, σε ποιες ομάδες αναφερόμαστε όταν λέμε ότι πρέπει να επιβιώσουν οικονομικά;

Η ελληνική ποδοσφαιρική αγορά είναι περιορισμένη και δεν μπορεί να συντηρήσει πάνω από ένα συγκεκριμένο αριθμό ομάδων, έτσι ώστε να διασφαλίζονται η ανταγωνιστικότητα του πρωταθλήματος και το εμπορικό ενδιαφέρον του. Οι «επαγγελματίες» παράγοντες που θέλουν να βάλουν χέρι στα χρήματα από το Στοίχημα, είτε πρόκειται για ανταπόδοση από την ένταξη των ομάδων στο παιχνίδι είτε για σκέτο τζόγο, ονειρεύονται μία πίτα απ' την οποία μπορούν να φάνε όλοι όσοι έχουν όρεξη. Αυτό όμως δεν συνιστά αναπτυξιακή δυνατότητα, αλλά μεγάλο φαγοπότι. Τρίτον, μέχρι πότε οι «ξύπνιοι» θα ποντάρουν στην κρατική οικονομική ενίσχυση των ομάδων για να καμουφλάρουν τις δικές τους ανεπάρκειες στη διοίκηση και το μάρκετινγκ;

Τέταρτον, ένα τέτοιο ενδεχόμενο, όπως αυτό της ένταξης των ομάδων στο Στοίχημα, πρέπει να εξεταστεί μέσα σε ένα συνολικότερο σχέδιο ανάπτυξης του ελληνικού ποδοσφαίρου, σχέδιο που προϋποθέτει και νομοθετικές ρυθμίσεις, άρα και την εμπλοκή της πολιτείας. Τέτοιο σχέδιο δεν υπάρχει και επιπλέον φοβούμαι ότι η στενότερη εμπλοκή της πολιτείας θα ενισχύσει πελατειακούς δεσμούς. Πέμπτον, είναι τόσο δεδομένη και αυτονόητη η αξιοπιστία του ελληνικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, ώστε να διασφαλίζεται η «καθαρότητα» του ποδοσφαιρικού Στοιχήματος; Αν η κυβέρνηση προχωρήσει, όπως φαίνεται, στην εισαγωγή των ελληνικών ομάδων στο Στοίχημα, δεν θα σώσει τις ομάδες και το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά κάποιους επιτήδειους, που θα βρουν μία ακόμα ευκαιρία να γεμίσουν τις τσέπες τους και να περάσουν καλά εις υγείαν των κορόιδων.

Η αισθητική των αναίσθητων

Ολα καλά. Αφού φάγαμε το πανηγυράκι της Γιουροβίζιον στη μάπα, αφού η αισθητική των αναίσθητων, ειδικότητα αποκτηθείσα εν τω σκυλάδικω, θα μας συντροφεύει μέσω της κρατικής τηλεόρασης, την οποία όλοι μας πληρώνουμε (ακόμα κι αν δεν συμμεριζόμαστε τις επιλογές των άσχετων αλαζόνων υπευθύνων της ΕΡΤ), μπορούμε να πάμε παρακάτω.

Πού ακριβώς είναι αυτό το παρακάτω; Καμία σημασία δεν έχει, αρκεί να είναι προς τα κάτω. Μήπως έχει έρθει η ώρα με αφορμή αυτή την ξεφτίλα, την προσπάθεια να επιβληθεί η Γιουροβίζιον ως εθνικός στόχος, να αναρωτηθούμε λίγο γι' αυτό που ονομάζουμε «πολιτισμό» και τον τρόπο που τον αντιμετωπίζει το κράτος; Εναν πολιτισμό που δεν πρόκειται να γνωρίσει καλύτερες μέρες, από τη στιγμή που στο επί δύο χρόνια ανάπηρο Υπουργείο προΐστατο ο -απών- πρωθυπουργός, ο οποίος έδωσε τη θέση του στον φίλο του Γ. Βουλγαράκη.

Που δίνει το «παρών» στον «εθνικό στόχο», αλλά δεν κάνει τίποτα για το μουσείο της Δήλου, που καταρρέει. Και είναι τόσο κοντά στη Μύκονο το έρημο το μουσείο, όπου συχνάζουν τόσοι πολιτικοί και κουβαρντάδες Μαικήνες -Ελληνες φυσικά- με τις βίλες, τα σκάφη και τις υπεράκτιες εταιρείες τους. Οταν όμως κάνουν τις γενναιόδωρες χορηγίες τους, θεωρούν πολιτισμό μόνον ό,τι παράγεται στο Μέγαρο. Με άλλα λόγια, έναν πολιτισμό δημόσιων σχέσεων. Δυστυχώς η κυβερνητική πολιτική για τον πολιτισμό είναι και απόρροια της αισθητικής του κόμματος που κυβερνά. Μια αισθητική που, βοηθούντων και των ΜΜΕ και ιδίως της τηλεόρασης, επιβάλλεται ως κυρίαρχη. Να πουλάει το μυθιστόρημα του Παπακαλιάτη πιο πολύ από τον Ελευθερίου. Να έχεις υπερπροβολή Καρβελοβίσσηδων μην τυχόν φανεί κάνας Αγγελάκας στην επιφάνεια, διότι -εκτός των άλλων- θα ενοχληθεί και η Εκκλησία. Τώρα γίνεται το πρώτο παγκόσμιο συνέδριο φιλοσοφίας στην Κρήτη και αναρωτιέμαι τι είδους κάλυψη θα έχει από τα ΜΜΕ και την κρατική τηλεόραση το θέμα. Βέβαια, η φιλοσοφία είναι δύσκολο θέμα. Δεν πουλάει το ρημάδι. Ακόμα κι αν η χώρα μας αντιπροσωπευθεί σε αυτό το συνέδριο από τον «φιλόσοφο» που εμπνεύστηκε την ιδέα της «επανίδρυσης του κράτους». Ουστ κοπρίτες!