Ευρωπαίος «Σούπερμαν» του Ντάλας (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Tι κι αν δεν υπήρχε τηλεοπτική κάλυψη; Τι κι αν είναι κρύα κι άψυχη η οθόνη του υπολογιστή; Τι κι αν έφτασε 6:30 το πρωί μέχρι να σβήσω τα (αχρείαστα πια) φώτα; Χθες με βρήκε το ξημέρωμα με το λάπτοπ αγκαλιά. Παρακολουθούσα «λεπτό προς λεπτό», με κομμένη την ανάσα, την εξέλιξη του 7ου αγώνα ανάμεσα στους Σαν Αντόνιο Σπερς και τους Ντάλας Μάβερικς, με τη βοήθεια του ευλογημένου Ιντερνετ. Και, κρυφά, ζήλευα όσους είχαν τη δυνατότητα να το δουν από την τηλεόραση. Είτε με Orbit είτε με παντοδύναμο δορυφορικό πιάτο είτε με κάποια άλλη πονηριά, πολυάριθμοι Ελληνες (και αμέτρητοι Ευρωπαίοι) φίλοι του ΝΒΑ πέρασαν τη νύχτα της Δευτέρας καρφωμένοι στους δέκτες. Κι αν τυχόν κάποιος ανύποπτος έπεσε τυχαία πάνω στο ματς, θα έγινε κι αυτός φανατικός του ΝΒΑ. Ή μάλλον, του μπάσκετ γενικότερα.

«Ήταν η ωραιότερη σειρά πλέι οφ στην οποία έχω ποτέ συμμετάσχει», δήλωσε ο Τιμ Ντάνκαν, παραμερίζοντας την πίκρα της ήττας. Μια σειρά που τελείωσε με 4-3 και κρίθηκε (υπέρ των Μάβερικς) στην παράταση του 7ου αγώνα. Μια σειρά της οποίας τα 6 από τα 7 ματς κρίθηκαν στην τελευταία φάση ή στο έξτρα πεντάλεπτο. Μια σειρά στην οποία η έδρα «έτριζε» διαρκώς και έσπασε τρεις φορές. Μια σειρά στην οποία οι σούπερ σταρ (Ντάνκαν, Νοβίτσκι αλλά και Τζινόμπιλι) αποδείχθηκαν και σταρ και σούπερ. Μια σειρά που έβγαλε πάθος, ένταση, φανατισμό, αλλά και μεγάλο μπάσκετ. Μια σειρά στην οποία ο μέσος όρος του σκοραρίσματος κυμάνθηκε όχι στους 75-80 πόντους, αλλά ξεπέρασε τους 102. Μια σειρά με φοβερές ανατροπές, με ήρωες και αντι-ήρωες της τελευταίας στιγμής, με ζηλευτή ατμόσφαιρα, με σεμινάρια προπονητικής (από Εϊβερι Τζόνσον, Γκρεγκ Πόποβιτς) με «αυγά» που δεν έσπαγαν με τίποτα.

Ποτέ άλλοτε το 4-3 δεν έμοιαζε τόσο με 3,5-3,5! Οι Μάβερικς νίκησαν διότι κάποιος έπρεπε να κερδίσει και κάποιος έπρεπε να πάει σπίτι. «Τώρα δεν χάνουν τον τίτλο με τίποτα», ανεβαίνει η φράση αυτόματα στα χείλη. Δεν είναι βέβαια τόσο απλό. Πρώτα οι “Μαβς” θα πρέπει να αντέξουν στον δαιμονισμένο ρυθμό των Φοίνιξ Σανς (στους τελικούς της Δύσης) και μετά να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά του Ντιτρόιτ, αρκεί βέβαια οι Πίστονς να ξεπαστρέψουν την παρέα του Σακίλ. Οι σύγχρονοι «bad boys» κρατούν το απόλυτο πλεονέκτημα έδρας, εφόσον τερμάτισαν πρώτοι και καλύτεροι στην κανονική περίοδο. Εχει μέλλον ακόμα η σεζόν. Τόσο το καλύτερο! Οπως έγραφα τις προάλλες, τα φετινά πλέι οφ είναι τα καλύτερα της σύγχρονης ιστορίας, αληθινή διαφήμιση για το ΝΒΑ και για το αγαπημένο μας άθλημα.

Το ξημέρωμα της Τρίτης με βρήκε χαμογελαστό, αφού υποστήριζα διακαώς τους Μάβερικς. Οχι μόνο επειδή βαρέθηκα τους Σπερς και την κυριαρχία τους στη Δύση, αλλά και... λόγω Ντιρκ. Αλήθεια, υπάρχει φίλος του μπάσκετ που δεν λατρεύει τον Νοβίτσκι; Το Βελιγράδι τον έφερε ακόμα πιο κοντά μας, αλλά εγώ τον προσκυνώ από το 1999 κιόλας, όταν τον είδα για πρώτη φορά στο Ευρωμπάσκετ της Γαλλίας (Ντιζόν). Το 15ήμερο των αναμετρήσεων με τους Σπερς, ο Γερμανός σκαρφάλωσε στο επόμενο επίπεδο και αποδείχθηκε ισάξιος του τρομερού Ντάνκαν.

Το φινάλε του χθεσινού αγώνα (όταν οι Μάβερικς κείτονταν νοκ ντάουν και το γήπεδο κόχλαζε) ήταν η προσωπική του ραψωδία: έμμεσο τρίποντο, όταν το Σαν Αντόνιο προηγήθηκε με 104-101, αλλά και τάπα στον Ντάνκαν στην εκπνοή. Η Ευρώπη έχει πια τον δικό της «Σούπερμαν».