Κι αν τελικά έρθει ο Κάρλος; (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Έχω μπερδευτεί, φίλε αναγνώστη, με όλους αυτούς που φέρνουν οι αθλητικές εφημερίδες στις ομάδες μας. Κατ' αρχάς, πού θα χωρέσουν; Εχω, πλέον, όχι την εντύπωση, αλλά την πεποίθηση ότι δεν υπάρχει αλλοδαπός ποδοσφαιριστής –και μάλιστα Βραζιλιάνος– που δεν επιθυμεί διακαώς να παίξει στον Ολυμπιακό. Ολοι είναι με τη βαλίτσα στο χέρι και το κινητό στο αυτί. Περιμένουν πώς και πώς να προσγειωθούν στο «Σλόμπονταν Βενιζέλος» το συντομότερο δυνατόν. Ο Ζε Ρομπέρτο, ο Ρονάλντο, ο Ρομπέρτο Κάρλος…

Αν, πάντως, δεν έρθει ο Ρομπέρτο Κάρλος, μπορεί να έρθει ο Κάρλος το «τσακάλι»! Για μένα είναι το ίδιο. Αρέσει πολύ και στη θεία μου τη Λουκρητία, διότι έχει τα χαρακτηριστικά που τρελαίνουν τις γυναίκες. Είναι αρρενωπός, έχει κάνει φυλακή, είναι τυχοδιώκτης και δίπλα του νιώθεις ότι δεν πρόκειται να σε πειράξει κανείς.

Εγώ, πάλι, λέω ότι έχει όλα τα χαρακτηριστικά για να αγοράσει μία ελληνική ομάδα…

Κάθε φορά που πλακώνει αυτή η τρελή και αδέσποτη μεταγραφολογία βρίσκω καταφύγιο στα γραπτά του Κώστα Γκόντζου. Πώς ο Σημίτης διάβαζε Κική Δημουλά για να μη θυμάται τι του είπαν στο Υπουργικό Συμβούλιο; Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με μένα…

Διάβαζα στο χθεσινό «Derby» το άρθρο του «Το μεγάλο στοίχημα αυτής της περιόδου». Μαγεία...

«Νομίζω πως έχει γίνει κατανοητό σε όλους ότι δεν αρκεί πια για τον Παναθηναϊκό να έχει σε κάποιες θέσεις δύο και τρεις ποδοσφαιριστές καλούς σε γενικές γραμμές, όλοι τους ξεχωριστά, αλλά που και οι τρείς μαζί να μην μπορούν σε αξία να κάνουν έναν παικταρά. Και το λέω αυτό και από πλευράς ύψους συμβολαίων και αξίας ποδοσφαιριστών. Αντί, λοιπόν, για μένα, να έχεις σε κάποιες θέσεις-κλειδιά δύο και τρεις ποδοσφαιριστές που ο καθένας τους να σου κοστίζει 300 και 400 χιλιάδες ευρώ, να είναι καλοί σε γενικές γραμμές, αλλά και οι… τρεις μαζί να μη σου κάνουν τη διαφορά, είναι προτιμότερο να βρεις τον παικταρά του 1,5 εκατομμυρίου ή κι εγώ δεν ξέρω πόσο, αλλά να σου κάνει τη διαφορά μέσα στο γήπεδο».

Ολα αυτά που ξέρατε, ότι στο ποδόσφαιρο μία ομάδα χρειάζεται 18 έως 20 καλούς παίκτες για να βγάλει μια σεζόν, να τα ξεχάσετε. Εναν παικταρά χρειάζεται η κάθε ομάδα για να γίνει μεγάλη και όλοι οι άλλοι γύρω του ας είναι και παίκτες μικρότερης αξίας. Χρειάζεται απλώς να τη βρίσκουν. Αν, μάλιστα, μπορούν να βάζουν κι απ' την τσέπη τους για να διευκολύνουν τη διοίκηση, τότε μιλάμε για την ιδανική ομάδα!

Απλά, πολύ απλά και κατανοητά, ο Παναθηναϊκός χρειάζεται έναν παίκτη του 1,5 εκατομμυρίου ευρώ, που καλό θα ήταν να λέγεται Σούπερμαν και να παίζει 40 ματς τον χρόνο! Οι υπόλοιποι, που θα περιστρέφονται γύρω απ' αυτόν τον ποδοσφαιρικό «πολυσουγιά», πρέπει να χαμηλώσουν το κεφάλι τους και τα συμβόλαιά τους, αφού δεν είναι ικανοί να κάνουν τη διαφορά. Το μάθατε το μάθημα; Δείτε τώρα τι γίνεται στη συνέχεια. Ο Γκόντζος έχει για όλα λύση…

«Κι αν τον βρεις αυτόν (σ.σ. τον «πολυσουγιά» εννοεί), τότε δεν χρειάζεσαι δύο και τρεις των 400 και των 500 (σ.σ. εδώ το ποσό ανεβαίνει και σε λίγο ούτε αυτός του εκατομμυρίου θα χρειάζεται) από πίσω σαν εναλλακτικές λύσεις. Τότε αρχίζεις και ξεπετάς τα φυντάνια σου για εναλλακτικές λύσεις (σ.σ. φυντάνια=πιτσιρικάδες, που δεν έχουν μεγάλες οικονομικές απαιτήσεις) ή ακόμα έχεις το ρίσκο μιας εναλλακτικής λύσης πολύ χαμηλότερης σαν αξία οικονομικά (sic) και μεγαλύτερης εμβέλειας και υπόσχεσης σαν επένδυσης μακροπρόθεσμα (sic) (τον Τόργκελε π.χ.). Είναι πολύ πιο ορθολογικότερο (sic) και πάνω απ' όλα πιο αποτελεσματικό αυτό σαν λογική και επιμερισμός σε μια ποδοσφαιρική ομάδα».

Τι σημαίνει αυτό; Oτι ο ΠΑΟ ψάχνει έναν παίκτη να του δώσει 1,5 εκατομμύριο ευρώ. Αναπληρωματικός του θα είναι κάποιο φυντάνι της Ακαδημίας. Τώρα αν αυτός βγει, πάει καλά. Αν δεν βγει, δεν φταίει κανένας, αφού η διοίκηση ξηλώθηκε.

Αντε να δούμε πόσους Κονσεϊσάο θα αγοράσει ακόμα ο ΠΑΟ για να καταλάβουν ότι ομάδα δεν γίνεται με λογικές του στυλ «πώς θα κόψουμε από τον ισολογισμό 200, 300 χιλιάδες ευρώ»…

Η χθεσινή μέρα ήταν η απόδειξη ότι οι αθλητικογράφοι γράφουν πολύ καλά για τα καλλιτεχνικά. Δύο –τουλάχιστον– δημοσιεύματα στο «Φως» για τη Eurovision υπήρξαν εξαιρετικά.

Αποκαλυπτικός όσο σπάνια υπήρξε π.χ. ο Μανόλης Γαβαθιώτης. «Εκείνο που ήταν πράγματι καταπληκτικό», επισημαίνει, «ήταν το πλήθος των γκέι εκπροσώπων του ευρωπαϊκού Τύπου, που διαπιστεύτηκαν για τη διοργάνωση κι έδωσαν το "παρών". "Ανάθεμα αν στους χίλιους διαπιστευμένους υπήρχαν δυο-τρεις στρέιτ", μου έλεγε προχθές μια φίλη και συνάδελφος που έζησε από κοντά όλες τις περίεργες καταστάσεις. Τα πραγματικά αρσενικά ήταν το πιο δυσεύρετο και σπάνιο είδος», τονίζει.

Πολύ σωστά. Χρόνια το λέω κι εγώ αυτό, αλλά δεν με πιστεύει κανείς…

Πλην της αποκάλυψης του Γαβαθιώτη, μεγάλη σημειολογική σημασία έχει και η σύγκριση των δύο κόσμων, αυτού της Τέχνης κι αυτού του ποδοσφαίρου, έτσι όπως την κάνει ο μεγάλος Φαίδων Κωνσταντουδάκης: «Στην ένατη θέση, λοιπόν, η ποδοσφαιρόφιλη Αννα. Σαν την Καλαμαριά, που κι εκείνη τερμάτισε ένατη. Με τον Νίκο Καρβέλα να αισθάνεται όπως ο Νίκος Κατσαβάκης!», γράφει.

Τι κρίμα που δεν έχει άλλη Eurovision τώρα που σταμάτησε το πρωτάθλημα. Τι κρίμα που δεν θα μάθουμε ποτέ αν η Βίσση είναι η Καλαμαριά, τι είναι η Βανδή, η Πέγκυ Ζήνα, η Γαρμπή, ο Δάντης…

Εν τω μεταξύ, συνεχίζεται, όπως βλέπετε στο κέντρο της σελίδας, το «σαφάρι» του Ντέμη για νέο προπονητή…