Μέχρι τελικής πτώσεως (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Μερικές φορές η πραγματικότητα ξεπερνά και την πιο αρρωστημένη φαντασία. Θα έλεγα –επειδή σήμερα, αγαπημένε μου αναγνώστη, με έχει πιάσει φιλοσοφικός οίστρος– ότι η πραγματικότητα εκδικείται την έλλειψη φαντασίας, την αδυναμία μας να περιγράψουμε την αλήθεια με τα μάτια της έμπνευσης.

Διαβάζω στις χθεσινές εφημερίδες: «Ο Βασίλης Γκαγκάτσης τιμήθηκε από πανεπιστήμιο της Μελβούρνης για την προσφορά του στην πατρίδα». Συγκινούμαι, δακρύζω, σχεδόν κατουριέμαι απ' τη χαρά μου. Και μετά διαβάζω την εκδίκηση της πραγματικότητας, για την οποία σας έγραφα πιο πάνω: «Το όνομα του πανεπιστημίου είναι "La Trompe"»...

Πείτε μου τώρα: ποιο αρρωστημένο μυαλό θα μπορούσε να κάνει στον πρόεδρό μας ένα τέτοιο σκέρτσο; Ποιος θα μπορούσε ποτέ να σκεφτεί έναν Γκαγκάτση δόκτορα του «La Trompe»; Φυσικά κανείς.

Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι καταλαβαίνω τη συγκίνηση του λατρεμένου προέδρου: ο τίτλος του «La Trompe» είναι δικαίωση μιας ολόκληρης καριέρας…

Επί τη ευκαιρία, θα ήθελα να τονώσω το εθνικό μας φρόνημα εξηγώντας σας γιατί τελικώς χάσαμε στη Eurovision. Δεν προκύπτει ότι αυτό που συνέβη ήταν εθνική ήττα. Ήταν απλώς κακή επιλογή.

Ας πούμε ότι είμαστε σε ένα ευρωπαϊκό σπίτι κάπου στη Δανία. Βγαίνει να τραγουδήσει η Βίσση. Λέει η Μπόκοτα της Δανίας, που παρουσιάζει το σόου: «Να, λοιπόν, η Ελληνίδα σταρ, που έχει πάρει μέρος άλλες δύο φορές στον διαγωνισμό με την Κύπρο, την πρώτη μάλιστα το 1980». Το ακούει ο σύζυγος και λέει στη γυναίκα του: «Το 1980; Καλά, πόσο είναι αυτή;». Απαντάει εκείνη: «Ξέρω εγώ; Πενήντα!». «Πενήντα, ε; Κοίτα πώς κρατιέται! Εσύ να τα βλέπεις αυτά». «Εγώ δεν τα τρώω τα λεφτά σου στα botox», του λέει αυτή. «Σου είπα εγώ να μην προσέχεις τον εαυτό σου;», την αποπαίρνει εκείνος. Ακόμα κι αν δεν πλακωθούν, πείτε μου τι πιθανότητες υπάρχουν να ακούσουν το τραγούδι ύστερα από μια τέτοια συζήτηση…

Βρήκατε την εξήγηση απλή; Ισως κρύα; Ε, τότε δεν έχετε διαβάσει το ανέκδοτο που δημοσίευσε προχθές στο «Φως» η Ντέπυ Γκολεμά, μια σκλάβα του χιούμορ.

«Ενας Γερμανός, ένας Γάλλος κι ένας ξανθός τρώνε το κολατσιό τους. Λέει ο Γερμανός: "Αν η γυναίκα μου μου φτιάξει αύριο το ίδιο σάντουιτς, θα αυτοκτονήσω". "Κι εγώ", λέει ο Γάλλος. "Σίγουρα κι εγώ", απαντάει ο ξανθός. Την άλλη μέρα τα σάντουιτς είναι ίδια και όλοι αυτοκτονούν. Στην κηδεία του ξανθού κάποιοι κοιτούν περίεργα τη γυναίκα του κι εκείνη λέει: "Να σας πω! Δεν θα μου φορτώσετε εμένα την αυτοκτονία. Τα σάντουιτς τα έφτιαχνε μόνος του…"».

Προσκυνώ την καλή συνάδελφο: είναι ό,τι πιο κρύο έχω ακούσει. Ολοι πρέπει να κάνουμε κάτι για να πέσει η θερμοκρασία πριν αρχίσουν οι θερμοπληξίες…

Συνέπεια της ζέστης είναι και η μονομαχία δύο μεγάλων ανδρών: του Γιάννη Βαρδινογιάννη και του Μανόλη Σαριδάκη. Πρόκειται για ελληνορωμαϊκή πάλη. Ο πρώτος αγώνας έληξε με νίκη του Τζίγκερ στα σημεία. Ο Σαριδάκης φώναξε στην ΕΡΑ Σπορ «Ιωάννη Βαρδινογιάννη, με νίκησες», αλλά στο μεταξύ έχει αποσυρθεί για να κάνει προπόνηση και να πάρει τη μεγάλη ρεβάνς. Αν δεν ακούσει τον Βαρδινογιάννη να λέει «Σαριδάκη, παραιτούμαι», δεν θα κάνει πίσω. Ισως γι' αυτό για την περίπτωση της παραίτησής του δεν έχει ρωτήσει την ΕΡΤ ο ΠΣΑΤ ή η ΕΣΗΕΑ: γνωρίζουν ότι πρόκειται για κόντρα δύο ανδρών.

Το παράδοξο τη στιγμή της παραίτησης του Σαριδάκη, πάντως, ήταν η μουσική επιλογή που τη συνόδευσε. Θα μπορούσε να ακούγεται «Το καλύτερο παιδί» του Πλούταρχου ή έστω το «Ενα πιάτο άδειο στο τραπέζι» του Στέλιου Καζαντζίδη. Ομολογώ ότι το «Είμαι καλά, περνάω μια χαρά» της Πέγκυς Ζήνα, για μουσικό θέμα παραίτησης μου φάνηκε λίγο λάθος. Αλλά γούστα είναι αυτά…

Η Ελλάδα είναι μια εκπληκτική χώρα –ας τη χαρούμε. Δείτε, για παράδειγμα, πόσο γρήγορα προσαρμόζονται εδώ οι ξένοι παίκτες. Διάβασα τη συνέντευξη του Τουρέ στο «Εθνοσπόρ» κι έπαθα πλάκα με όσα έλεγε:

«Εγώ έχω συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό, ανήκω σε αυτή την ομάδα και δεν είναι τώρα η κατάλληλη στιγμή για να συζητήσουμε για τέτοια πράγματα. Δεν υπάρχει το παραμικρό. Οι φίλοι της ομάδας δεν πρέπει να ανησυχούν. Ο κόσμος του Ολυμπιακού είναι φανταστικός και χωρίς αυτόν δεν θα είχα επιβιώσει».

«Ο κύριος Κόκκαλης ξέρει πότε θα πρέπει να ασχοληθεί με το δικό μου θέμα. Αγαπάει αφάνταστα την ομάδα, πάνω απ' όλα είναι οπαδός της και δεν θέλει ποτέ το κακό της. Ο,τι έχω καταφέρει μέχρι τώρα ποδοσφαιρικά το οφείλω στον Ολυμπιακό».

Έσπαγα το κεφάλι μου για να καταλάβω πώς γίνεται ένας άνθρωπος από την Ακτή Ελεφαντοστού να κάνει τόσο political correct δηλώσεις και να μιλάει σαν να είναι δασκαλεμένος. Δύο σελίδες αργότερα είδα μία φωτογραφία του Σάββα Θεοδωρίδη, που τα εξηγούσε όλα. Ο καλός Σάββας ήταν ο μεταφραστής των απαντήσεων του Τουρέ…

Στην επόμενη συνέντευξη με μεταφραστή τον Σάββα ο Τουρέ θα μιλήσει για τον Ολυμπιακό του '50, θα θυμηθεί ένα ματς στα Τρίκαλα με 50.000 Ολυμπιακούς, θα επιτεθεί εναντίον του Βασσάρα και του Δούρου, θα τα βάλει με τον Θόδωρο που δεν μπορεί στις ΟΥΕΦΕΣ να προστατέψει τον Ολυμπιακό και μπορεί και πει πόσο καλός προπονητής ήταν ο Μπάγεβιτς. Ορεξη να υπάρχει…

Είδατε, όμως, τι καταπληκτικά είναι τα μαθήματα του Σάββα; Ο Ζιοβάνι έξι χρόνια στην Ελλάδα έμαθε πέντε λέξεις, ο Τουρέ σε πέντε μήνες μπορεί, άμα χρειαστεί, να φτιάξει πρωτοσέλιδο στο «Φως»…

Και επειδή στον ΠΑΟΚ ακόμα ψάχνουν επενδυτή, γι’ αυτό έβαλα τον Γιάννη Γούμενο στο σκίτσο με τον φακό στο χέρι.