Πολλά «θέλω», λίγα μαθήματα (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Δεν ήταν καλή η Εθνική ομάδα στο ματς με την Αυστραλία. Θύμισε πάλι την ομάδα που πέρυσι τέτοια εποχή έπαιξε με την Τουρκία και την Ουκρανία για τα προκριματικά του Μουντιάλ και πήγε μετά στη Γερμανία να αγωνιστεί στο Confederations Cup, συμπληρώνοντας πέντε επίσημους αγώνες χωρίς να σκοράρει. Δεν είναι τυχαίο το ότι μόνο όποιος κλείνει τα μάτια του δεν το βλέπει. Αλλά δεν είναι και ανησυχητικό. Εμένα άλλα με τρομάζουν.

Οι διεθνείς μας έχουν ανάγκη από ξεκούραση. Δύο συνεχή καλοκαίρια με αγωνιστικές υποχρεώσεις είναι αβάσταχτα για όποιον δεν έχει συνηθίσει έτσι. Αυτόν τον καιρό είναι όλοι έξω από τον ρυθμό τους. Αρκετοί από αυτούς, άλλωστε, είχαν φέτος μέτριες χρονιές. Ο Δέλλας κι ο Ζαγοράκης ταλαιπωρήθηκαν από τραυματισμούς, ο Κατσουράνης είναι κατάκοπος και ίσως και λίγο στρεσαρισμένος από τις περιπέτειες της φετινής ΑΕΚ. Ο Μπασινάς άργησε να βρει ομάδα. Ο Καραγκούνης και ο Χαριστέας παίζουν στις ομάδες τους λίγο. Οι παίκτες μας είναι σχεδόν όλοι με το μυαλό στις παραλίες. Το ταξίδι ήταν χρήσιμο μόνο για να θυμηθούν τις ανάγκες της ομάδας και τις προτεραιότητές της.

Αυστραλία

Από την άλλη, έβλεπα τους Αυστραλούς. Ένα χρόνο μετά τις τραγικές εμφανίσεις τους στο Confederations Cup έμοιαζαν άλλη ομάδα. Κυκλοφορούσαν την μπάλα σωστά, έβγαζαν παίκτες από τα μετόπισθεν, εκμεταλλεύονταν τις σπόντες του Βίντουκα, «κέρδιζαν» έναν παίκτη στην άμυνα χωρίς να αφήνουν χώρους στους δικούς μας κι όταν η Εθνική μας δειλά δειλά στο Β' ημίχρονο είχε κατοχή μπάλας, έβγαλαν οργανωμένες αντεπιθέσεις. Και τους έλειπαν και τρεις καλοί παίκτες, δηλαδή ο Κάχιλ, ο Αλοΐζι και ο Κιούελ: πάλι καλά.

Χίντινκ

Η μεταμόρφωσή τους, φυσικά, δεν είναι τυχαία. Και έντεκα πιτσιρίκια του δημοτικού να δώσεις στον Γκους Χίντινκ, έπειτα από τρεις προπονήσεις που θα κάνει, είναι βέβαιο ότι θα τους έχει μάθει δυο πράγματα. Πώς να βγαίνουν εναλλάξ στην μπάλα όταν πρεσάρουν, πώς να καλύπτουν το ακραίο μπακ όταν κατεβαίνει, πώς να κινούνται χωρίς την μπάλα όταν επιτίθενται, πώς να αλλάζουν παιχνίδι κόντρα σε μια τετράδα: απλά, δηλαδή, πράγματα, που η δική μας ομάδα δεν κάνει.

Προϋπόθεση

Τι κάνει η δική μας ομάδα; Πολλά, πάρα πολλά. Σίγουρα περισσότερα από τους Αυστραλούς που είδαμε χθες, αλλά με μια προϋπόθεση: ότι οι παίκτες της ενδεκάδας της θα είναι σε καλή κατάσταση. Αν οι παίκτες τρέξουν, μαρκάρουν, παθιαστούν με το παιχνίδι κι έχουν στο κορμί ενέργεια για ξόδεμα, τότε μπορούν πολλά και το έχουν αποδείξει. Αν είναι σε μέτρια κατάσταση, αν δεν μπορούν μόνοι το κάτι παραπάνω, αν είναι κουρασμένοι ή αγχωμένοι, αντίο! Η Εθνική μας δεν έχει στο DNA της κανέναν απολύτως μηχανισμό που θα τη βοηθήσει να λειτουργήσει. Ολα είναι θέμα όρεξης, ταλέντου, πάθους και αυτοδιαχείρισης. Ετσι συνέβαινε και έτσι θα συνεχίσει να συμβαίνει στον καιρό του Ρεχάγκελ.

Γκάλοπ

Χθες γέμισε το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο (karpetshow@yahoo.gr) μουρμούρες. Μετά το τέλος των προκριματικών του Μουντιάλ, σχεδόν μόνος κόντρα σε μια ολόκληρη χώρα, έλεγα ότι ο Γερμανός πρέπει να φύγει για να σωθεί ο μύθος του. Υποστήριζα, επίσης, ότι πρέπει να έρθει ένας προπονητής που να μπορεί να δώσει στην ομάδα ένα οργανωμένο επιθετικό παιχνίδι. Πρυτάνευσαν τελικά οι συναισθηματικοί λόγοι και οι απαντήσεις των φιλάθλων στα γκάλοπ: δεν μου κάνει εντύπωση. Ομως ειδικά εσείς, δηλαδή το 91% που δήλωνε ότι ο Γερμανός πρέπει να μείνει, μην τον αντιμετωπίζετε κάθε φορά σαν να είναι ο Χίντινκ. Δεν είναι.

Θέλω

Η Εθνική σκόρπισε χθες στους φίλους της τεράστια απογοήτευση. Κακώς: ήταν μια κανονική ομάδα του Ρεχάγκελ, δηλαδή μια ομάδα στην οποία τα «θέλω» του προπονητή δεν συνοδεύονται από κανενός είδους μάθημα. Η ομάδα ήθελε, αλλά δεν ήξερε το πώς. Ο Ρεχάγκελ γενικώς θέλει. Θέλει νίκες, θέλει μεγάλες εμφανίσεις, θέλει πάθος, θέλει γρήγορους και καλούς παίκτες, θέλει πολλά. Αυτά τα «θέλω» του έκαναν κάποτε αυτή την ομάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης. Τα «θέλω» του, όχι τα μαθήματά του.

Θεός

Από τη στιγμή που ο Ρεχάγκελ έμεινε, εγώ είμαι μαζί του. Πιστεύω ότι η μέθοδός του μπορεί να δικαιωθεί –ξέρω όμως ότι για να συμβεί αυτό δεν μπορώ να περιμένω πολλά από τον ίδιο. Αν ο Θεός έχει καλά τους παίκτες, τότε η ομάδα μπορεί να προκριθεί. Αν φτάσουν στη Μολδαβία τον Σεπτέμβριο με τα πόδια βαριά από την κούραση της καλοκαιρινής προετοιμασίας (όπως πρόπερσι στην Αλβανία π.χ.), ο ίδιος Θεός να βάλει το χέρι του: ο Ρεχάγκελ λίγα μπορεί.

Προορισμός

Για την ώρα, πάντως, άλλα με παραξενεύουν εμένα. Δεν μπορώ π.χ. να καταλάβω πώς γίνεται να πηγαίνουν στην Αυστραλία, με όλα τα έξοδα πληρωμένα, έντεκα παράγοντες μιας Ομοσπονδίας που δεν έχει χρήματα να πληρώσει τους μισθούς των υπαλλήλων της την ώρα που πρέπει. Τι είναι άραγε η Αυστραλία κι έπρεπε να πάνε όλοι αυτοί, εκτός από σπάνιος τουριστικός προορισμός; Υπήρχε κάνα συνέδριο της FIFA εκεί κι έπρεπε να πάει αντιπροσωπία παραγόντων; Αν για ένα ματς πάει μια αποστολή έντεκα ατόμων, πόσοι θα πήγαιναν αν η Εθνική έπαιρνε μέρος στο Μουντιάλ; Σαράντα; Ο Γκαγκάτσης να το καταλάβω, έπρεπε να γίνει ο δόκτωρ του «Le Trompe». O Οικονομίδης είναι χρήσιμος, γιατί μπορεί να τον στείλει ο πρόεδρος να του αγοράσει Ντεπόν από το φαρμακείο, όπως έκανε πριν από μία εβδομάδα στο Παρίσι –μην ξεχνάτε ότι έχουμε κι ένα πρόβλημα στις ξένες γλώσσες. Οι άλλοι όμως;

Τριπάκι

Θα μου πείτε τι σχέση έχει αυτό με το ματς. Εχει και παραέχει. Διότι το κατόρθωμα του Ρεχάγκελ μέχρι τώρα ήταν ότι έδωσε σε αυτή την ομάδα πολλά από τη γερμανική οργανωτική σοβαρότητα: αν τον έχουν βάλει στο τριπάκι ότι η Εθνική ομάδα είναι το Παπαμήτρος Tours, με το οποίο γυρίζουμε τον κόσμο, χαίρετε και σας ευχαριστούμε…

Επιστροφές, καταστροφές

Συγκινήθηκα κι εγώ από το δάκρυ του Ζιοβάνι –αλλά μέχρις εκεί. Θα προτιμούσα αντί για τα δάκρυά του να άκουγα από το στόμα του κάτι που να μοιάζει με αυτοκριτική. Οι άνδρες μπορούν και να κλαίνε. Επιβάλλεται όμως να ξέρουν να παραδέχονται τα λάθη τους.

Ο Ζιοβάνι αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο του Ολυμπιακού. Και 40 χρόνων να γίνει και να ζητήσει να γυρίσει, είναι βέβαιο ότι κάποιοι θα τον θέλουν πίσω. Στον Ολυμπιακό έτσι συνέβαινε πάντα: ο κόσμος εκτιμά τους παράξενους και δεν ξεχνάει όσους πρόσφεραν. Αλλά πέρα από την καρδιά, υπάρχει και η λογική.

Κανείς δεν ανάγκασε πέρυσι τον Ζιοβάνι να φύγει –μόνος του έφυγε. Σε δύο –τουλάχιστον– συνεντεύξεις του ισχυρίστηκε ότι έχει κουραστεί στην Ευρώπη και ότι για οικογενειακούς λόγους θέλει να γυρίσει στη Σάντος. Ο Ολυμπιακός σεβάστηκε την επιθυμία του. Τον περασμένο Δεκέμβριο κάποιοι στον Ολυμπιακό τον ξαναθυμήθηκαν και του έκαναν πρόταση επιστροφής: ο καλός «Ζιο» προτίμησε τα πολλά χρήματα μιας ομάδας από το Κατάρ –καλά έκανε.

Τώρα λέει ότι θέλει να γυρίσει. Το βρίσκω λογικό. Η καριέρα του έχει πάρει τα κάτω της, από τη Σάντος τον άφησαν να φύγει ύστερα από τρεις μήνες, στην Ευρώπη δεν υπήρξε καμία ομάδα που να του προτείνει τα μισά χρήματα από αυτά που έπαιρνε στον Ολυμπιακό. Γιατί να μη γυρίσει πίσω; Αλλωστε, όπως είπε, εδώ πέρασε έξι υπέροχα χρόνια. Ο κόσμος τον αγαπάει, την ομάδα την ξέρει, ο πρόεδρος τον γουστάρει: όλα είναι τέλεια.

Είναι όμως; Αναρωτιέμαι πραγματικά πόσο φρόνιμος μπορεί να καθίσει ο «Ζιο». Τη δεύτερη φορά που δεν θα τον ξεκινήσουν στην ενδεκάδα θα καθίσει στον πάγκο ή θα τον πιάσει πονόδοντος, όπως πριν από το ματς με τη Νιούκαστλ; Κι αν τύχει εκείνη τη μέρα να γίνει αλλαγή ο Ριβάλντο και να είναι εκτός αποστολής ο Καστίγιο, ποιος άραγε μπορεί να είναι βέβαιος ότι δεν θα χρειαστεί να πάει στου Ρέντη την επομένη ο ειδικός διαμεσολαβητής του ΟΗΕ Ρίτσαρντ Χόλμπουργκ; Και ποιος ορκίζεται ότι στην πρώτη ήττα του Ολυμπιακού στην Ευρώπη δεν θα πάει ο «Ζιο» και η κομπανία των Βραζιλιάνων στον Λούβαρη για να του πει να πάρει τον Αλέφαντο ή τον Λουξεμπούργκο;

Αν άκουγα τον Ζιοβάνι να λέει ότι σε μερικές περιπτώσεις έσφαλε και το κατάλαβε, θα έλεγα κι εγώ να γυρίσει. Τώρα σέβομαι το κλάμα του, αλλά προτιμώ την ανάμνησή του από την όποια μελλοντική προσφορά του. Γιατί ξέρω τι μπορεί να προσφέρει ο «Ζιο», αλλά και πόσο εύκολο του είναι να τα κάνει όλα λαμπόγυαλο…