«Η καρδιά μας ματώνει», αλλά... πού ήταν το αίμα; (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Εμείς (εδώ στην πατρίδα) το 'χουμε περάσει, την πήραμε την κρυάδα, ξέρουμε. Χθες τα 'μαθε και ο τελευταίος μεταξύ των ανυποψίαστων, τόσο μακριά απ' την πατρίδα, ομογενών της Αυστραλίας. Ήταν, αυτό που έγινε στη Μελβούρνη, ο ορισμός του anti-climax. Η τέλεια αποκλιμάκωση. Της θέρμης. Το κερί έχει χάσει τη λάμψη της φλόγας του προ πολλού.

Εκεί, στο Κρίκετ Γκράουντ, αργόσβησε το ύστατο θαμπό απομεινάρι. Μ' όλη τη συμπάθεια για το ξενέρωμα που βίωσαν οι Έλληνες στην τρίτη μεγαλύτερη ελληνόφωνη πόλη της υφηλίου, κατά βάθος... καλύτερα έτσι. Να κλείσει η αναμέτρηση, και ο λογαριασμός, με το τιμημένο. Είχε γίνει βάρος.

Η εικόνα της Εθνικής δεν ήταν, τ' ακούω βερεσέ, η αποτύπωση της διαφοράς του κινήτρου. Ότι, δηλαδή, όταν έχεις μπροστά Μουντιάλ είσαι ζεστός. Ενώ, όταν έχεις διακοπές, όχι και τόσο. Σαχλαμάρες. Εάν οι Έλληνες ήθελαν (αποκλεισμένοι απ' το Μουντιάλ) κάτι να πουν, πράγμα που ο Χίντινκ ήταν φυσικό για το δικό του μήκος κύματος να το υπολογίζει, θα 'κάναν ό,τι είχαν κάνει σε μας οι Άγγλοι τέτοιες μέρες το '94. Εμείς, τότε, είχαμε προκριθεί στο Παγκόσμιο Κύπελλο, εκείνοι αποκλείστηκαν απ' τους Ολλανδούς. Αλλά, όταν παίξαμε φιλικό στο Ουέμπλεϊ πριν η ομάδα ταξιδέψει στην Αμερική, απλώς... μας ξεπάτωσαν (5-0). Για το, δικό τους, γαμώτο.

Είναι, λοιπόν, η μενταλιτέ. Ν' αποτύχεις. Αλλά να θυμώσεις επειδή απέτυχες. Δεν είδαμε κανέναν θυμό. Κανένα... αίμα (τάχα) στην καρδιά, που λέει κι ο Ρεχάγκελ. Το πνεύμα έχει παραδοθεί. Εκδήμησε. Η φιλοπονία παραστρογγύλεψε.

Σύμφωνοι, δεν έχουμε πια Τσάρτα να μας ξεκουράζει με το να κάνει τα πολύπλοκα απλά. Ούτε πρόκειται να ξαναβρούμε τέτοιον. Η μοναδική επιλογή που απομένει είναι να τρέξουμε, να ιδρώσουμε, να κοπιάσουμε, να κυκλοφορήσουμε γρήγορα την μπάλα, να κινηθούμε δίχως την μπάλα, να δημιουργήσουμε κενούς χώρους, να συνεργαστούμε, να φτάσουμε σε θέση-γκολ.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν βάζουμε γκολ. Το πρόβλημα είναι ότι δεν φτάνουμε, καν, σε θέση-γκολ. Πώς το... αντιμετωπίζουμε; Απρόσωπα. Αδιάφορα. Στατικά. Προβλέψιμα. Δημοσιοϋπαλληλικά. Με ψηλές μπαλιές 20 και 30 μέτρων, εναντίον οργανωμένης (και βρετανοπρεπούς, εάν εστιάσουμε στην αυστραλιανή) άμυνας.
Πολλοί Αυστραλοί παίζουν, εκεί που παίζουν, με λεφτά για τα οποία ξέρω Ελληνες διεθνείς που δεν θα καταδέχονταν να παίξουν, όχι ποδόσφαιρο, αλλ' ούτε ποδόσφαιρο στο PlayStation. Ο Σκόκο έβγαλε τη χρονιά, δανεικός απ' την Ουίγκαν, στη... Στόουκ Σίτι! Ο Λαζαρίδης είναι άνεργος, ό,τι πρέπει εάν ο Εργοτέλης ή η Κέρκυρα ψάχνουν αριστερό χαφ.

Ο Πόποβιτς είναι στην Κρίσταλ Πάλας, ο Ουίλκσιρ στην Μπρίστολ Σίτι, ο Τσίπερφιλντ κάποτε δούλευε οδηγός λεωφορείου για να συμπληρώσει το εισόδημα και τώρα λέει «δόξα τω θεώ» που έχει συμβόλαιο (παρέα με τον Στέριοβσκι) στη Βασιλεία. Για την περίπτωση που οι δικοί μας δεν το αντιλήφθηκαν, αυτοί πέρασαν από πάνω τους σαν οδοστρωτήρες.

Δεν περιποιει τιμή (για τους αμέσως επόμενους) ο Ζαγοράκης, στα καταφανή πρόθυρα της απόσυρσης, κι όμως να εξακολουθεί να κάνει διαφορά και να παραμένει αναντικατάστατος. Ούτε είναι κομπλιμάν για τα καμάρια μας στην Πρέμιερσιπ, τον Γιαννακόπουλο και τον Σαμαρά, το πόσο αισθητή έγινε η είσοδος (στις θέσεις τους) των ταπεινών και πεινασμένων, του Σαλπιγγίδη και του Λαγού.

Δεν ήταν το κίνητρο, συνεπώς. Το ματς με την Αυστραλία ήταν ο αρκετά πιστός καθρέφτης, ποιοι (ελάχιστοι) Έλληνες διεθνείς επιμένουν ν' ασχολούνται σοβαρά με το σπορ τη τελευταία διετία. Τρεις, στους έντεκα που ξεκίνησαν; Κάπου τόσοι.
Οι ομογενείς δεν απαίτησαν τίποτα. Οι ίδιοι οι Έλληνες διεθνείς, όλη την εβδομάδα, έλεγαν πως έχουν υποχρέωση να τους ικανοποιήσουν. Εάν αισθάνονται ότι έκαναν το χρέος τους, τότε μάλλον έχουν πολύ ιδιαίτερη αίσθηση περί χρέους. Αλλά γι' αυτό, την Κυριακή.