Η σουρεάλ διευκρίνιση των διεθνών και το τέλος της ανοχής (Sportday / Αλ.Σπυρόπουλος)

Ομολογουμένως, θα ήταν... σουρεαλιστικώς ενδιαφέρον οι διεθνείς ν' αποκλειστούν απ' το EURO 2008 και να ζητήσουν μπόνους, επειδή θα 'χουν ενδεχομένως νικήσει στη Μολδαβία ή θα 'χουν φέρει ισοπαλία στη Νορβηγία. Θα είχε, όσο να 'ναι, την πλάκα του.

Πέρα από την πλάκα, όμως, είναι το ρεαλιστικώς αυτονόητο, ότι βάση οποιασδήποτε συζήτησης για μπόνους (εν όψει των προκριματικών του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος) μπορεί να είναι η πρόκριση. Και μόνον αυτή. Υστερα, βλέπουμε κατά πόσον όσα ζητούν είναι πολλά, λίγα, λογικά, υπερβολικά.

Οι ποδοσφαιριστές, στην Αυστραλία, παρά ταύτα το... διευκρίνισαν (ότι, εάν δεν περάσουν, δεν θέλουν πριμ!) στον Γκαγκάτση. Και τούτο σημαίνει ότι δεν πάμε πολύ καλά. Πίσω στην πατρίδα, ο ελληνικός Τύπος υποδέχθηκε τη διευκρίνιση με επαίνους για τη στάση των παικτών. Και τούτο σημαίνει ότι δεν πάμε καθόλου καλά. Εχουμε χάσει την μπάλα. Ποιος, περισσότερο; Οι δημοσιογράφοι ή οι ποδοσφαιριστές; Είναι το μόνο που παίζεται.

Αιτία επαίνου των διεθνών θα μπορούσε να ευρεθεί. Αρκεί να την έδιναν οι ίδιοι. Μια ιδέα: Οσοι απ' τους ήρωες του 2004 συνεχίζουν να δηλώσουν ευθέως πως για τη διετία 2006-08 δεν διεκδικούν τίποτα. Παραιτούνται, κατόπιν όσων έχουν κερδίσει, από τα πάντα. Κάτι τέτοιο, μάλιστα. Να πεις «μπράβο».

Και εξαιρώ, για τους προφανείς λόγους, όσους μπήκαν στην ομάδα μετά την Πορτογαλία. Τους Λαγούς και τους Σαλπιγγίδηδες και τους Σαμαράδες. 'Η όσους ήταν και, αφού δεν πήγαν στην Πορτογαλία, ύστερα επανήλθαν. Τον Κυργιάκο ή τον Αντζα. 'Η και τον Ανατολάκη.

Θα τα διαβάζετε αυτόν τον καιρό, αριστερά και δεξιά, και για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Στάνταρ στη θεματογραφία (όπως το... αν επιτρέπουν οι προπονητές στους παίκτες το σεξ ή τι προγνωστικά κάνει ο Πελέ ή πόσες πόρνες θα εισαχθούν στην επικράτεια της οικοδέσποινας χώρας, πράγματα για τα οποία δεν γίνεται να μη διαβάσουμε κάθε τέσσερα χρόνια, έτσι και με) τα μπόνους. Η οροφή, για κατάκτηση του τροπαίου, δεν έχω δει πουθενά να είναι πάνω από 300, άντε 400, χιλιάρικα. Για κατάκτηση Μουντιάλ.

Οι συμφωνίες ομοσπονδιών-ποδοσφαιριστών αποδεικνύουν «όπερ έδει»: Ποτέ, μα ποτέ, στα παγκόσμια χρονικά του ποδοσφαίρου, ομάδα δεν ανταμείφθηκε τόσο πλουσιοπάροχα για αθλητικό θρίαμβο όσο η Εθνική Ελλάδας για τον θρίαμβο στη Λισσαβώνα. Διαβάστε τα χείλη μου: Π-ο-τ-έ.

Επτακόσια τόσα χιλιάρικα (αφορολόγητα) έκαστος και άδειες απ' τον ΟΠΑΠ και έμμεσες (διόλου ευκαταφρόνητες) παροχές, από δωρεάν χρόνο ομιλίας στα κινητά έως διακοπές σε ξενοδοχεία και αγορές ηλεκτρικών ειδών και διπλασιασμός μισθού και ημερήσιες αποζημιώσεις και τα σώβρακα του Γκαγκάτση και... και... και...
Οι διεθνείς έκλεισαν την Πέμπτη, στη Μελβούρνη, τη χειρότερη απ' τις σεζόν της πενταετίας Ρεχάγκελ. Τη χειρότερη. Η... ανταμοιβή τους, ύστερα από κάμποσα συνεχόμενα δύσκολα καλοκαίρια, είναι ότι έχουν μπροστά τους τις μεγαλύτερες σε διάρκεια διακοπές της καριέρας τους.

Ευκαιρία, να ξαναβρούν την μπάλα. Να γεμίσουν τις μπαταρίες, να τακτοποιήσουν τα επαγγελματικά τους, ν' αποφασίσουν (ειλικρινείς με τον εαυτό τους) τι θέλουν να κάνουν με το αντικείμενο-ποδόσφαιρο. Θα εξακολουθήσουν να «εισπράττουν» το EURO 2004; 'Η θα ξανασχοληθούν σοβαρά;

Το τέλος αυτής της περιόδου συμπίπτει με το τέλος των δικαιολογιών. Των δοξολογιών. Και της ανοχής. Οταν επιστρέψουν στην παλαίστρα, θα 'ναι πάλι κοινοί θνητοί. Και θα κριθούν, από μηδενική βάση.