Κυνηγώντας ένα φάντασμα (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Σας είχα υποσχεθεί να σας γράψω τη γνώμη μου για τον «Κώδικα Ντα Βίντσι», δεν το έκανα και με γεμίσατε παράπονα. Υπόσχομαι ότι κάποια στιγμή, σύντομα, θα το κάνω. Στο μεταξύ, όμως, το Σαββατοκύριακο είδα ένα άλλο μεγάλο δράμα: αυτό του Μίκαελ Σουμάχερ, που έχασε το Γκραν Πρι του Μονακό κυνηγώντας ένα φάντασμα.

Αν ο Σουμάχερ αυτό που έκανε στο Μονακό το είχε σχεδιάσει, πρέπει να κάνει αυτοκριτική επειδή διάλεξε, μάλλον, τη χειρότερη στιγμή. Τα (τηλεοπτικά) πρωταθλήματα όλων σχεδόν των σπορ έχουν τελειώσει, οι τηλεθεατές που αγαπούν το θέαμα δεν είχαν με τίποτε άλλο σοβαρό να ασχοληθούν εκτός από το τσίρκο της Formula 1. Το δε Γκραν Πρι του Μόντε Κάρλο το βλέπουν όλοι διότι είναι σαν τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ: δεν είναι το συναρπαστικότερο ή το πιο θεαματικό, αλλά το πιο κοσμοπολίτικο γεγονός στον κόσμο των μηχανοκίνητων.

Τρικ

Δεν ξέρω αν είδατε τι έκανε ο Γερμανός. Θέλω εν τάχει (μιας και μιλάμε για F1) να σας το θυμίσω. Σάββατο μεσημέρι ο Σουμάχερ κάνει τον τελευταίο του δοκιμαστικό γύρο ποντάροντας σε μια δύσκολη pole position: ο χρόνος του μέχρι και τη δεύτερη μέτρηση είναι χειρότερος από αυτόν του μεγάλου αντιπάλου του Αλόνσο, ο οποίος έχει τρέξει καταπληκτικά στο πρώτο μισό κομμάτι της πίστας. Ο «Σούμι» μπαίνει στη δέκατη όγδοη στροφή, φρενάροντας παραπάνω από το κανονικό, ο δεξιός μπροστινός τροχός μπλοκάρει, η πιθανότητα να πετύχει τον ταχύτερο γύρο πάει περίπατο, διότι τα εκατοστά του δευτερολέπτου που χάθηκαν στο φρενάρισμα τον καταδικάζουν, αλλά ο Γερμανός μοιάζει να ελέγχει το αυτοκίνητό του. Ξαφνικά, αντί να φύγει δεξιά, όπως όλοι περιμένουν, το αφήνει να κυλήσει ευθεία και σταματά παρεμποδίζοντας όλο τον κόσμο που ακολουθεί. Βγαίνει η κίτρινη σημαία, όλοι κόβουν υποχρεωτικά ταχύτητα πλέον και με το χρονόμετρο των δοκιμαστικών να σβήνει σ' ένα λεπτό, όλοι έχουν καταστρέψει την πιθανότητα να πετύχουν κάτι καλύτερο. Ο Αλόνσο κρατάει την πρωτιά του, αλλά ο Σουμάχερ έχει σώσει με αυτό το τρικ τη δεύτερη θέση.

Λάουντα

Ο Νίκι Λάουντα, ο οποίος από αγώνες και τρικ ξέρει, δηλώνει αμέσως ότι αν δεν υπάρχει στο μονοθέσιο της Ferrari μηχανική βλάβη, ο «Σούμι» πρέπει να τιμωρηθεί. Η δήλωση μετράει πάρα πολύ γιατί γίνεται και στη γερμανική τηλεόραση: ανάμεσα στην ηθική και τις δημόσιες σχέσεις που δημιουργούν ρεύμα δημοφιλίας, ο Λάουντα προτιμά τα σταράτα λόγια. Οι μηχανικοί της Ferrari δειλά δειλά μιλάνε για λάθος του οδηγού και διαβεβαιώνουν ότι μηχανικό πρόβλημα δεν υπήρχε. Οι περισσότεροι οδηγοί είναι έξαλλοι με τον Γερμανό και η FIA, η διοργανώτρια αρχή, ανακοινώνει σχεδόν αμέσως ότι «το συμβάν εξετάζεται»: ύστερα από περίπου 8 ώρες γίνεται γνωστό ότι ο Σουμάχερ θα ξεκινήσει από την τελευταία θέση.

Δήλωση

Η ίδια η στάση του Γερμανού είναι ύποπτη: το Σάββατο, μετά το σφάλμα, δεν κάνει καμία δήλωση, δεν ζητάει την επικοινωνιακή βοήθεια της Ferrari, κρύβει από τους δημοσιογράφους ακόμα και τον μάνατζέρ του. Είναι απορίας άξιον πώς δεν ζήτησε τη βοήθεια του αφεντικού της FIA, του πολυμήχανου Εκλεστόουν, ο οποίος σίγουρα θα τον βοηθούσε για να σώσει και το ενδιαφέρον όχι απλώς για το γκραν πρι, αλλά για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα: αν ο Σουμάχερ κέρδιζε, θα μπορούσε να μειώσει τη διαφορά από τον Αλόνσο αρκετά.

Αγώνας

Την Κυριακή ο Γερμανός κάνει ένα μεγάλο αγώνα, τερματίζει πέμπτος και στις δηλώσεις του μιλάει πάλι γενικά και αόριστα –πλην όμως παραδέχεται το σφάλμα του. Οχι ζητώντας συγγνώμη, αλλά με το στυλ που ταιριάζει στους πρώτους ή, αν προτιμάτε, στους αλαζόνες. Πρώτα τα βάζει με τους αντιπάλους του (που «συμπεριφέρονται σαν κοτόπουλα», επειδή δεν τολμούν να τον κοιτάξουν στα μάτια) και μετά παραδέχεται, εμμέσως πλην σαφώς, ότι έπραξε ατόπημα. «Ολοι έχουν μερικούς λεκέδες στα καθαρά τους εσώρουχα», λέει αινιγματικά και προσθέτει: «Πιστεύω πως είχα τα πιο καθαρά στα 15-16 χρόνια που είμαι στη Formula 1, αν και είναι πιθανόν κάποιοι να βρουν κάποιες μαύρες στιγμές μου, για να με κριτικάρουν. Μπορώ να ζήσω πάντως και με αυτό».

Παραδοχή

Αν δεν υπήρχε η (έμμεση) παραδοχή του, δεν θα σας διηγούμουν την ιστορία. Αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν γιατί ο «Σούμι» να το κάνει αυτό. Γιατί ένας μύθος των μηχανοκίνητων να συμπεριφερθεί με αυτόν τον τρόπο, γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια κάθε έννοια fair play; Δεν είναι η πρώτη φορά που κάνει τρέλες κι έχει κάνει μεγαλύτερες όταν παιζόταν ο τίτλος του παγκόσμιου πρωταθλητή. Τώρα όμως γιατί να το κάνει αυτό; Ετσι κι αλλιώς, η Ferrari κι ο ίδιος δεν πάνε για τίποτα. Ποιος ήταν ο αντίπαλος που ο «Σούμι» ήθελε να πιάσει;

Κίνητρο

Στα καλά αστυνομικά λένε πως αν θες να βρεις τον δολοφόνο, ψάξε το κίνητρο. Ετσι έκανα κι εγώ. Και διαπίστωσα ότι το κίνητρο του «Σούμι» δεν ήταν παρά ένα φάντασμα: το φάντασμα του Αϊρτον Σένα, που στην πιο κοσμοπολίτικη πίστα του κόσμου, αυτή του Μόντε Κάρλο, έχει έξι ολόκληρες νίκες: μία παραπάνω από τον Γερμανό, ο οποίος αυτόν καταδίωκε την περασμένη Κυριακή.

Ήττα

Βρήκα την όλη ιστορία καταπληκτική. Ο Σουμάχερ έχει περισσότερες νίκες, περισσότερες pole position, περισσότερους θριάμβους από οποιονδήποτε άλλο: αλλά είναι πίσω από τον Σένα σε αυτό το αιώνιο τεράστιο, μοναδικό Γκραν Πρι του Μόντε Κάρλο. Το να προσπαθείς να ανταγωνιστείς ένα φάντασμα έχει κάτι από Ντοστογιέφσκι. Το να χάνεις από αυτό είναι απίστευτο: κανένας δραματουργός δεν θα μπορούσε να αποδώσει το βλέμμα της ήττας του «Σούμι» όπως το έδειξε η τηλεοπτική εικόνα...

Γελάει ο Θόδωρος

Για μια ακόμα φορά τρεις σούπερ ήρωες, ο Ορφανός, ο Γκαγκάτσης και ο Θόδωρος Θεοδωρίδης, έσωσαν το ελληνικό ποδόσφαιρο: οι ελληνικές ομάδες θα πάρουν κανονικά μέρος στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις κι όποιος έλεγε το αντίθετο, να βγάλει κέρατα.

Τι ήταν η συνάντηση του Ορφανού και του Γκαγκάτση με τον Μπλάτερ; Hταν μια κωμωδία, όπως κωμωδίες είναι όλες αυτές οι συζητήσεις. Χθες το απόγευμα όλοι έλεγαν ότι κέρδισαν –μπορεί και να είναι έτσι: άλλωστε, ο μεγάλος χαμένος είναι πάντα ο ίδιος, δηλαδή το δύστυχο το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Το δράμα του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν είναι ο νόμος του Ορφανού. Ούτε υπάρχει νόμος που μπορεί να σώσει το ελληνικό ποδόσφαιρο: το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι οι εμπλεκόμενοι δεν το αγαπούν. Η κόλαση είναι οι άνθρωποι που εμπλέκονται.

Ο Ορφανός πιστεύει ότι μπορεί να στραγγαλίσει την ΕΠΟ οικονομικά και να φτιάξει ένα νόμο με τον οποίο θα εκλεγούν κάποτε οι δικοί του. Λάθος του και μάλιστα διπλό: πρώτον, γιατί ξεχνάει ότι είναι ο εκπρόσωπος μιας πολιτείας που δεν έχει τα κότσια να έρθει σε ρήξη (αν είχε κότσια, δεν θα πήγαινε στη FIFA…) και, δεύτερον, γιατί θα 'πρεπε να γνωρίζει ότι αυτοί που υπάρχουν και τώρα στην ΕΠΟ, δικοί του Νεοδημοκράτες είναι. Εκτός αν πιστεύει ότι πρέπει να φτιάξει ένα νόμο για να βγει ο Βίκτωρας να συντονίσει τους Νεοδημοκράτες καλύτερα…

Από την άλλη, υπάρχει ο Γκαγκάτσης, ο οποίος για να καταλάβει τι θα πει ευθιξία, ανοίγει λεξικό. Ενας άνθρωπος που δεν παραιτείται όταν τον γιουχάρουν στο Παναθηναϊκό Στάδιο 500.000 άνθρωποι, σιγά μην κωλώσει να πάει στον Μπλάτερ για να τον προστατεύσει. Και σιγά μην του καίγεται καρφάκι για το αν το κράτος κόψει τις επιχορηγήσεις και είναι απλήρωτες οι Ενώσεις και οι υπάλληλοι: αυτό είναι το τελευταίο που τον ενδιαφέρει. Τέλος, υπάρχει στην παρέα και ο Θόδωρος Θεοδωρίδης, ο οποίος έχει και γνώσεις και ήθος και τρόπους και αποδοχή ώστε να αναλάβει πρόεδρος της ΕΠΟ και να μπει και στην εκτελεστική της UEFA, δίνοντας λύση στο θεσμικό αδιέξοδο. Ομως, ο Θόδωρος, αντί να πάρει μια σοβαρή πρωτοβουλία, προτιμάει να πηγαίνει στον Μπλάτερ επειδή έχει χιούμορ και γουστάρει τις κωμωδίες.

Στο επόμενο επεισόδιο ο Γκαγκάτσης θα προσφύγει στη FIFA, όταν θα τον φωνάξει ο εισαγγελέας για το κακούργημα της πλαστογραφίας. Ο Ορφανός θα δώσει στον Μπλάτερ τα κλειδιά του Υφυπουργείου Αθλητισμού κι ο Θόδωρος θα γελάει…