Aυτή η Εθνική έχει τελειώσει! (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Οι Γερμανοί θα πάρουν τριακόσια χιλιάρικα. Οι Γερμανοί όμως παίζουν μέσα στην έδρα τους και η κατάκτηση του Μουντιάλ είναι μεγάλη υπόθεση. Μεγάλη υπόθεση είναι η κατάκτηση για τους Άγγλους, που έχουν να πάρουν το Μουντιάλ 40 χρόνια. Οπότε το πριμ θα είναι ανάλογο και πιθανών κάτι παραπάνω. Οι υπόλοιποι, όμως, θα πάρουν λιγότερα. Οι Πορτογάλοι 275 χιλιάδες ευρώ. Οι Γάλλοι 240. Οι πιο άνετοι και αβέρτικοι στο πριμ για την κατάκτηση του Μουντιάλ είναι οι Ισπανοί. Δίνουν 540 χιλιάδες ευρώ. Το 75% περίπου όσων πήραν οι Έλληνες διεθνείς για την κατάκτηση του Euro.

Κανένας δεν μπορεί να κατηγορήσει τους παίκτες της Εθνικής Ελλάδας γιατί πήραν 700 χιλιάδες ευρώ καθαρά και μία άδεια Προ-Πο για την κατάκτηση του Euro. Κανέναν δεν υποχρέωσαν να τους τα δώσει και σε κανέναν δεν χρωστούν υποχρέωση. Από εκεί όμως και πέρα έχουμε μια νοοτροπία των παικτών που δεν συνηθίζεται στο ποδόσφαιρο παρά μόνο στα ολυμπιακά αθλήματα, που όσοι τερμάτισαν μέχρι και όγδοοι νιώθουν ότι η Ελλάδα εκτός από ευγνωμοσύνη πρέπει να αναλάβει την υπόλοιπη ζωή τους.

Πριν από λίγο καιρό διάβαζα ότι η Μιρέλα Μανιάνι σκοπεύει να συνεχίσει την αθλητική καριέρα της. Μου έκανε εντύπωση ότι χρειαζόταν και να το πει. Από την Πατουλίδου μέχρι την Μπακογιάννη, οι Ελληνίδες πρωταθλήτριες συνέχισαν να αθλούνται χρόνια μετά την τελευταία διάκρισή τους. Κανένας δεν θα τολμούσε να τους πει να σταματήσουν. Το ίδιο συμβαίνει και με την Εθνική του ποδοσφαίρου. Θα πάω σε ένα οριακό σενάριο.

Ας πούμε ότι ο Ρεχάγκελ παλαβώνει. Διατηρεί την ίδια Εθνική για τα επόμενα πέντε χρόνια. Πιστεύετε ότι υπάρχει άνθρωπος που θα επενέβαινε στον εξευτελισμό; Αμφιβάλλω... Στο ποδόσφαιρο πάμε να δημιουργήσουμε έναν Φρανκεστάιν που θα είναι αθάνατος, γιατί κανείς δεν θα τολμάει να του πει ότι έχει τελειώσει. Μια Εθνική που για να βρεις θέση θα πρέπει να περιμένεις στην ουρά να αδειάσει άλλη από εθελουσία έξοδο.

Το να περάσει σαν θυσία η πρόθεση των διεθνών να μη ζητήσουν πριμ στους ομίλους του Euro, αν δεν προκριθούν, είναι υπερβολή. Το να πούμε ότι αυτή η ομάδα υλικά και ηθικά αμείφθηκε όσο καμία άλλη, θα είναι η αλήθεια. Το να ξεφεύγουμε τόσο από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο αμοιβών, ακόμα και για κατάκτηση του Μουντιάλ, δείχνει ότι έχουμε τριτοκοσμική νοοτροπία. Το να αφήσουμε όμως την Εθνική, όπως φαίνεται και από το ρεπορτάζ, να γίνει ένα μαγαζί των παλιών που λειτουργεί υπό παραδοσιακή γερμανική διεύθυνση, θα είναι καταστροφή. Στο ποδόσφαιρο οι Εθνικές χωρίς παράδοση εύκολα καταστρέφουν την εικόνα τους και αν η φιλοδοξία μας είναι να ακολουθήσουμε τον δρόμο της Τουρκίας μετά το Μουντιάλ, βρισκόμαστε στη σωστή κατεύθυνση.

Μετά την εμφάνιση του Νίκου Αλέφαντα στην ΕΤ3, το νιώθω στα κοκαλάκια μου τι πάει να γίνει. «Ο Λάμπρος Σκόρδας είναι ο μεγαλύτερος παράγοντας», είπε ο Αλέφας. Συμφωνώ και επαυξάνω. Ανάμεσα σε ζωντανούς και πεθαμένους, αφού ο Σκόρδας είναι η μετεμψύχωση του Καμπάνη. Επίσης, ο Νίκος Αναστόπουλος το λέει ότι ο Νίκος Αλέφαντος είναι ο δάσκαλός του. Ας προστεθεί ότι ο Αναστόπουλος έπειτα από κάθε καλό αποτέλεσμα δείχνει με το δάχτυλο τον Σκόρδα στην κερκίδα και φωνάζει «ομολογώ». Το συμπλήρωμα, είναι «ότι είσαι μεγάλος παράγοντας». Ο Σκόρδας δείχνει με το δάχτυλο τον allenatore Nicolo και απαντάει «ομολογώ». Συμπλήρωμα: «ότι είσαι μεγάλος τεχνικός». Οπότε; Οπότε cogito ergo sum (Νικόλα, αυτό δεν είναι κακό, λατινικό είναι) ο φίλος, τον φίλο εν κόποις και κινδύνοις γιγνώσκει και ο Αλέφας πλασάρεται να κάνει τον σοφό στο πλευρό του allenatore. Να αξιωθώ να δω αυτόν τον συνδυασμό και, στα δύο μπουκάλια βότκα που πίνω τις καθημερινές -τα Σαββατοκύριακα περισσότερα, επειδή το ρίχνω έξω- στον λόγο της πανουσικής μου τιμής, όσα θα βγάλω από το Δελφινάριο θα τα καταθέσω στον Αρη.

Βεβαίως θα χρειαστούν κι άλλες βοήθειες. Για παράδειγμα, θα χρειαστούν παίκτες από τον Ολυμπιακό και με το που γυρίσει ο Θόδωρος Θεοδωρίδης από το Λουξεμβούργο ο allenatore θα τον πλακώσει στα τηλέφωνα. «Τι σου ζητάω εγώ που σε μεγάλωσα με τα γκολ μου; Τον Ταραλίδη σου ζητάω να με δέσει στον άξονα». «Τι σου ζητάω εγώ που φλόμωσα τον Παναθηναϊκό στα γκολ; Τον Βενετίδη να με καλύψει στα αριστερά». Αλλά ο Θεοδωρίδης χθες, έπειτα από μία πολύ κουραστική συνάντηση στη Ζυρίχη, βρισκόταν στην ιδιαιτέρα πατρίδα του. Το Λουξεμβούργο.

Η συζήτηση με τον Ζεπ Μπλάτερ είχε τελειώσει. Ο Γιώργος Ορφανός έβγαινε από το γραφείο του προέδρου της ΦΙΦA ενθουσιασμένος, αφού είχε εισπράξει τη χλαπάτσα να αλλάξει τον νόμο σύμφωνα με τις επιταγές της παγκόσμιας ομοσπονδίας. Ο Βασίλης Γκαγκάτσης έβγαινε επίσης ενθουσιασμένος, μιας και είχε εξασφαλίσει ότι δεν θα ξαναπάρει φράγκο όσο η Ελλάδα παραμένει δημοκρατία. O Θόδωρος Θεοδωρίδης επίσης ήταν ενθουσιασμένος. Εκτός του ότι ο Ορφανός και ο Γκαγκάτσης δεν είχαν πλακωθεί μπροστά στον Μπλάτερ, εκτός του ότι δεν έξυναν τα οπίσθιά τους και δεν σήκωσαν κανένα κουταλάκι της ΦΙΦA -φυσικά για ενθύμιο- το θέμα του χαλιού στις φυσούνες των γηπέδων του Παγκοσμίου είχε ξεκαθαρίσει. «Γκρενά με κοντό πέλος ώστε να φαίνονται τα σήματα των χορηγών». Αλλά και ο Μπλάτερ ήταν ευχαριστημένος. Αλλά και ανήσυχος. Ευχαριστημένος γιατί είχε ησυχάσει από τους δικούς μας, ανήσυχος γιατί το ξέρει καλά ότι πάλι θα τσακωθούμε και θα επιστρέψουμε στη Ζυρίχη να τσουρνεύουμε κουταλάκια. Ο Θόδωρος Θεοδωρίδης, γνωστός και σαν «πρίγκιπας του Λουξεμβούργου» λόγω των αργών αυτοκρατορικών του ρυθμών, έφυγε ανακουφισμένος. Τουλάχιστον, ο Ορφανός και οι δύο σύμβουλοί του δεν είχαν φτάσει στο μεγαλείο του δίδυμου του γέλιου της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Του Εξάρχου και του Κοσκοβόλη, που μέχρι να πάρουν πίσω νόμους και κανονισμούς κόντεψαν να βγάλουν την Ελλάδα έξω από τη ΦΙΦA, την Ευρωπαϊκή Ενωση και τον ΟΗΕ. Πήρε το επόμενο αεροπλάνο για την πατρίδα του, το Λουξεμβούργο. Ο μεγάλος Δούκας Ρούπερτ και η μητέρα του δούκισσα Καρλότα περίμεναν για το απογευματινό τσάι. Στην Αθήνα οι προτεραιότητες και οι αγωνίες ήταν άλλες.

Ο Σάββας Θεοδωρίδης σκεφτόταν τα ταξίδια της επόμενης σεζόν. Οχι λόγω αεροπλάνου, που ο Σάββας το σιχαίνεται περισσότερο από Πειραιώτη Παναθηναϊκό, αλλά λόγω Τούμπας. Υπάρχει και παλιότερη δήλωσή του. «Εγώ στην Τούμπα χωρίς Γιώργο Ανατολάκη δεν μπαίνω». Πόσω μάλλον αν χρειαζόταν αντί για τον Γιώργο να μπει στην Τούμπα με τον Αμπντεσλάμ Ουαντού, που όταν ακούσει για την Τούμπα θα ρωτάει αν βγαίνει και σε GTI, αφού θα νομίζει ότι είναι μοντέλο ιταλικού αυτοκινήτου. Ο Σάββας ήδη έχει ανασκουμπωθεί και έχει ξεκινήσει την εκστρατεία «Save Anatolakis». Τουλάχιστον μέχρι να βρεθεί κάτι καλύτερο για τη θέση του κεντρικού στόπερ από αυτό που μοιάζει να είναι ο Αμπντεσλάμ Ουαντού.

Και μόνο το να ζεις την υπόλοιπη ζωή σου λέγοντας ότι έπαιζες στη Φούλαμ και ήσουν αναπληρωματικός του Μέλβιλ και του Κόλμαν, είναι λόγος για να κάνεις πλαστική εγχείρηση και να αγοράσεις πλαστό διαβατήριο.
Τον Αύγουστο του 2001 η διοίκηση της Φούλαμ έδινε 2 εκατ. ευρώ στη Νανσί για να αγοράσει τον 23χρονο Αμπντεσλάμ Ουαντού. Ο Ουαντού είχε ξεκινήσει από την παιδική ομάδα της Νανσί, στην οποία τον διέκρινε ο Ζακ Τιγκανά. Λόγω της προηγούμενης σχέσης του Τιγκανά με τη Φούλαμ, ο Ουαντού πήρε τη μεταγραφή. Ακόμα και όταν ο Κόλμαν, στην προσπάθειά του να αποφύγει ένα ελάφι τράκαρε με το αυτοκίνητό του και έσπασε το πόδι του σε τρία σημεία, ο Ουαντού δεν κατόρθωσε να καθιερωθεί στο κέντρο της άμυνας. Αργότερα ο Κόλμαν, που έγινε μάνατζερ, τον δάνεισε στη Ρεν, αλλά ο Ουαντού ποτέ δεν κατάφερε να επιστρέψει, μένοντας τελικά ελεύθερος και από τη Ρεν.

Υπάρχουν αυτοί που τον εκτιμούν. Οπως ο Στάθης Ταβλαρίδης, που λέει ότι ο Ουαντού είναι από τους καλούς παίκτες του Championat. Οι περισσότεροι όμως λένε ότι ο Ουαντού, αν μπει στην Τούμπα, θα είναι για να κάτσει πάγκο. Γιατί σε σύγκριση με τον Γιώργο Ανατολάκη, που ξέρει τις ανάγκες του ελληνικού πρωταθλήματος, και γιατί, τσιτώνουμε στην Τούμπα και γιατί λασκάρουμε στη Λιβαδειά, ο Ουαντού κάνει για αναπληρωματικός του.