Ευκαιρία να δούμε τι χάναμε τόσα χρόνια... (Sportday / Φίλιππος Συρίγος)

Παναθηναϊκός ή Ολυμπιακός; Μαρούσι ή Αρης; Οι δύο τελικοί του πρωταθλήματος που αρχίζουν απόψε, θα αναδείξουν, στις πέντε νίκες, τον πρωταθλητή και την ομάδα που θα πάρει το τρίτο εισιτήριο για την Ευρωλίγκα. Οι κορυφαίες στιγμές του πρωταθλήματος μπάσκετ είναι μπροστά μας. Μετέχουν σ' αυτές οι τέσσερις πραγματικά καλύτερες ομάδες και η ευχή όλων (ειδικότερα σε σχέση με τη σύγκρουση των «αιωνίων») είναι να θριαμβεύσει τελικά ο αθλητισμός και όχι η αλητεία. Πέντε ολόκληρα χρόνια (από το 2000-01) είχαμε να ζήσουμε τελική αναμέτρηση Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού. Τώρα έχουμε την ευκαιρία να δούμε τι στην πραγματικότητα χάναμε τόσον καιρό...

Οι αναλύσεις και τα προγνωστικά δίνουν και παίρνουν. Ο Παναθηναϊκός αναγνωρίζεται ως λογικό φαβορί, ακόμα κι απ' αυτούς που διψούν για την επικράτηση του Ολυμπιακού, αλλά το βέβαιο είναι ότι κανένας τίτλος δεν κατακτήθηκε με βάση τη θεωρία. Επιπλέον, όλη η φετινή πορεία των «ερυθρολεύκων» (ιδιαίτερα στην Ευρώπη) ήταν πάνω από τα όρια της λογικής, οπότε ποιος μπορεί να βεβαιώσει ότι τώρα, στο φινάλε, θα βάλει φρένο στην τρέλα;
Στο άλλο ζευγάρι τα πράγματα είναι ακόμα πιο περίεργα, καθώς το Μαρούσι υπερέχει στον (τυπικό για την περίπτωσή του) παράγοντα έδρα και στον τομέα της ομαδικότητας, ενώ ο Αρης διαθέτει καλύτερη στελέχωση και ισχυρό λαϊκό έρεισμα (οι κακές γλώσσες λένε ότι συγκεντρώνει και την προτίμηση της Ευρωλίγκας, αλλά κανείς δεν ξέρει πώς, επί του προκειμένου, μπορεί αυτή να εκφρασθεί...).

Και στα δύο ζευγάρια υπάρχει ένα κοινό στοιχείο, το οποίο ενδέχεται να παίξει καθοριστικό ρόλο στα πρώτα ματς. Παναθηναϊκός και Αρης, που τελείωσαν στους τρεις αγώνες τη μεταξύ τους ημιτελική σειρά, αναπαύονται εδώ και έντεκα μέρες, αντίθετα Ολυμπιακός και Μαρούσι τελείωσαν μόλις την Κυριακή και συνεχίζουν το πρόγραμμά τους χωρίς ανάσα. Επί του προκειμένου, οι απόψεις είναι αλληλοσυγκρουόμενες, καθώς άλλοι υποστηρίζουν ότι θα ευνοηθούν οι ξεκούραστες ομάδες και άλλοι ότι η συγκυρία είναι υπέρ των ομάδων που, διαμέσου της αγωνιστικής δράσης, έμειναν σε ρυθμό.

Κατά την προσωπική μου άποψη, ο μεγάλος κερδισμένος από αυτή την ιστορία θα είναι το Μαρούσι, μια σκληρά δουλεμένη ομάδα, η οποία λίγο πριν από την έναρξη των πλέι οφ είχε τη δυνατότητα να κάνει μια μίνι ειδική προετοιμασία (κυρίως με βάρη) για τα παιχνίδια αυτά. Νομίζω, λοιπόν, ότι τα πέντε σκληρά ματς με τον Ολυμπιακό απλώς βοήθησαν το Μαρούσι να έλθει σε πλήρη φόρμα.

Για κάθε προπονητή είναι δύσκολο να διατηρήσει έτοιμη μια ομάδα που απέχει από την ενεργό δράση επί 10 μέρες και ταυτόχρονα δεν έχει τη δυνατότητα ούτε για ένα φιλικό ματς. Ομως όλοι οι προπονητές δεν είναι ίδιοι και ξεχωρίζουν ο ένας από τον άλλον, κυρίως με τον τρόπο που διαχειρίζονται δύσκολες καταστάσεις σαν αυτή. Νομίζω, λοιπόν, ότι ο Παναθηναϊκός, λόγω Ομπράντοβιτς, θα έχει μικρότερο πρόβλημα από τον Αρη, παρ' ότι η διακοπή προέκυψε πάνω στην ώρα που είχε βρει ρυθμό και αυτοπεποίθηση (5-0 στα πλέι οφ).

Για τον Ολυμπιακό δεν ξέρω τι να πω. Με τόσους πιτσιρικάδες στη σύνθεσή του, λογικά δεν μπορεί να εμφανισθεί κουρασμένος, όμως τότε γιατί σέρνεται ο Σεϊμπούτις και γιατί δείχνει να βγήκε από τα νερά του ο Σχορτσιανίτης; Απαντήσεις απόψε, στο ΟΑΚΑ...

Με το μέρος του Παναθηναϊκού είναι πολλά. Πρώτα πρώτα ο παράγων εμπειρία, που δεν αφορά μόνο στους παίκτες, αλλά όλους τους τομείς λειτουργίας της ομάδας -ακόμα κι αυτούς (ή κυρίως αυτούς) που βρίσκονται εκτός αγωνιστικών χώρων. Για πέντε ολόκληρα χρόνια (ή και παραπάνω...) ο Παναθηναϊκός είχε μείνει μόνος χωρίς αντίπαλο στο κουρμπέτι. Οποια ταχυδακτυλουργικά κι αν δοκιμάσει ο Ολυμπιακός, αυτή η τεράστια απόσταση δεν εκμηδενίζεται, οπότε...

Σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο, η «πράσινη» υπεροχή δεν αμφισβητείται. Περισσότερη ποιότητα και μάλιστα σε βάθος έχει να παρουσιάσει η 12άδα του Ομπράντοβιτς. Από την άλλη, ο Καζλάουσκας θα αντιπαρατάξει τον ενθουσιασμό και τη δίψα των νεαρών του παικτών, οι οποίοι αναμφίβολα δεν στερούνται ταλέντου, αλλά απλώς στις δύσκολες στιγμές δεν το διαχειρίζονται πάντα με τον κατάλληλο τρόπο.

Θεωρητικά η τρεχάλα (αλλά με σκέψη και όχι μόνο με ενθουσιασμό) είναι υπέρ του Ολυμπιακού. Οχι τόσο γιατί ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να αντεπεξέλθει σ' αυτόν τον ρυθμό, αλλά κυρίως γιατί οι «ερυθρόλευκοι» δεν τα καταφέρνουν το ίδιο καλά στο «πέντε εναντίον πέντε».

Κατά κανόνα, σε τέτοια παιχνίδια επιβάλει τον ρυθμό της η ομάδα που θέλει να παίξει αργά. Αυτό λέει η στατιστική. Το ίδιο λέει και η λογική, καθώς, τις κρίσιμες στιγμές, επικρατεί ο φόβος του λάθους, ο οποίος οδηγεί σε πιο συμβατικές επιλογές. Ο Παναθηναϊκός, πάντως, δεν είναι βέβαιο ότι θέλει να παίξει αργά. Ιδίως εντός έδρας. Συνήθως του αρέσει να παίζει γρήγορα, αλλά υπό έλεγχο, ώστε να μην επιτρέπει στον αντίπαλο να απαντά με τον ίδιο τρόπο.

Οι «ερυθρόλευκοι» μπορούν να κάνουν τη διαφορά αν βρεθούν στη μέρα τους δύο παίκτες. Ο Εντνι, που καθορίζει τον ρυθμό και δίνει ευκαιρίες στους υπόλοιπους, και ο Σχορτσιανίτης, που, υπό προϋποθέσεις, μπορεί να κάνει θραύση μέσα στην αντίπαλη ρακέτα. Ο πιο φορμαρισμένος παίκτης τους είναι πάντως ο Ζίζιτς, ο οποίος θα πρέπει να υπερπηδήσει οδοφράγματα για να πάρει την μπάλα.

Κοινό στοιχείο και των δύο ομάδων η άμυνα. Για τον Ολυμπιακό αποτελεί μονόδρομο, για τον Παναθηναϊκό μεγάλο άρμα μάχης, κυρίως όταν επιχειρεί να αλλάξει την πορεία ενός αγώνα. Επίσης και στους δύο αρέσουν τα σουτ τριών πόντων. Ο Ολυμπιακός, ίσως και σε σχέση με την ικανότητα των περιφερειακών του, το παρακάνει. Ο Παναθηναϊκός σίγουρα έχει καλύτερους σουτέρ, αλλά η αποτελεσματικότητά τους εξαρτάται από το πόσο καλά κυκλοφορεί η μπάλα.
Ο καθοριστικότερος παράγων στην έκβαση της αναμέτρησης θα είναι η έδρα. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του Παναθηναϊκού, απέναντι σ' έναν αντίπαλο ο οποίος, για να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, θα πρέπει να νικήσει μέσα στο ΟΑΚΑ.
****
Στο ζευγάρι του μικρού τελικού, για να αποκτήσει τύχη ο Αρης θα πρέπει να παίξει ως ομάδα. Με αλληλοβοήθειες, με συνεργασία, με πειθαρχία και υπομονή. Το προσωπικό ταλέντο ορισμένων παικτών του δεν αρκεί από μόνο του απέναντι σε μια καλά κουρδισμένη μηχανή σαν αυτή του Αμαρουσίου. Όμως μια «ομάδα» δεν γίνεται ομάδα από τη μια στιγμή στην άλλη.

Στα δύο εντός έδρας ματς με τον Ολυμπιακό, το Μαρούσι έδωσε το μέτρο της αποτελεσματικότητάς του και μάλιστα στο δεύτερο από αυτά υπό δυσμενείς συνθήκες εξέλιξης του σκορ. Βεβαίως, καλώς εχόντων των πραγμάτων, ο Αρης θα έχει όχι μία ούτε δύο, αλλά τρεις ευκαιρίες, που δεν είναι καθόλου λίγες για μια ομάδα με τα δικά του οράματα και φιλοδοξίες. Γι' αυτό, το μεγαλύτερο άρμα μάχης για τον Αρη θα είναι η έδρα του, που αν αποδειχθεί αποτελεσματική, θα κρατήσει ζωντανές και τις τρεις ευκαιρίες του μέσα στο μικρό γηπεδάκι του Αγίου Θωμά.

Αν στοιχημάτιζα για την τρίτη θέση, θα έβαζα τα λεφτά μου στο Μαρούσι. Αν μπορούσα να διορίσω την τρίτη ελληνική ομάδα στην Ευρωλίγκα, τότε θα προτιμούσα τον Αρη. Γιατί λόγω ιστορίας, κόσμου και δυναμικής, θεωρητικά τουλάχιστον, μπορεί να εκπροσωπήσει καλύτερα το ελληνικό μπάσκετ στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση.