Τι ζητάει το αρνί στη ζούγκλα; (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Κάθε φορά που τολμώ να αναφέρω τις λέξεις «Μαρούσι» και «Ευρωλίγκα» στην ίδια ανάσα, δέχομαι επιστολές (κυρίως από Θεσσαλονίκη μεριά), το ύφος των οποίων κυμαίνεται από το χλευαστικό έως το υβριστικό. Η κοινή επωδός είναι ότι «δεν έχει καμιά δουλειά το Μαρουσάκι στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση», ότι «με τριακόσια άτομα στις εξέδρες δεν νοείται συμμετοχή στην Ευρωλίγκα» και, αναπόφευκτα, ότι «η θέση ανήκει στον Αρη».

Στη θεωρία όλα αυτά είναι πολύ ωραία. Τα ασπάζομαι και τα υιοθετώ. Εάν αποκλειστικό κριτήριο είναι η δυναμική, η προοπτική, το μέγεθος και το ειδικό βάρος ενός συλλόγου (καλύτερα να μη γράψω «μιας εταιρείας»), τότε ο Αρης έχει σαφή προτεραιότητα. Ούτε το Μαρούσι μπορεί να το συναγωνιστεί ούτε ο Πανελλήνιος ούτε καν η ΑΕΚ.
Αλλά αυτή είναι η μία μόνο όψη του φεγγαριού. Η άλλη είναι αυτή που εικονίζεται στη χθεσινή ανακοίνωση του Βωβού. Και τολμώ να πω ότι το Μαρούσι έχει απόλυτο δίκιο.

Η αδράνεια και η αδιαφορία της διοίκησης του ΕΣΑΚΕ στο ζήτημα της θέσπισης κριτηρίων για τη συμμετοχή στην Ευρωλίγκα αγγίζει τα όρια του εξοργιστικού. Ακόμα και σήμερα, δέκα μέρες πριν από το τέλος των πλέι οφ, επίσημη ντιρεκτίβα δεν υπάρχει.

Το Μαρούσι τονίζει το αυτονόητο. Οτι για τα δύο τριετή συμβόλαια (δηλαδή για την κατάρτιση της «ειδικής βαθμολογίας») θα έπρεπε να λαμβάνονται υπ’ όψιν είτε τα αποτελέσματα του ελληνικού πρωταθλήματος είτε τα πεπραγμένα των ομάδων σε όλες τις διεθνείς διοργανώσεις, τόσο της ULEB όσο και της FIBA.

O φοβερός Οικονομίδης όχι μόνο απέφυγε να τοποθετηθεί τη μέρα της γενικής συνέλευσης της ULEB («δεν είχα σχετική εξουσιοδότηση», εξήγησε), όχι μόνο αμέλησε να θέσει το πρόβλημα επί τάπητος στο ξεκίνημα της περιόδου, όχι μόνο αγνόησε τις κραυγές και τους ψιθύρους στη διάρκεια της σεζόν, αλλά εξακολουθεί να εκτοξεύει το μπαλάκι στις εξέδρες.
Ακόμα κι όταν εδέησε να ρίξει λίγο φως στην υπόθεση (με δηλώσεις του, την περασμένη εβδομάδα), τα έκανε μαντάρα. Το τρίτο εισιτήριο θα το πάρει ο νικητής του μικρού τελικού, είπε. Και το δεύτερο τριετές συμβόλαιο, μετά το εγγυημένο του Παναθηναϊκού; Ο Ολυμπιακός. Και γιατί, παρακαλώ; Γιατί έτσι.

Στην πραγματικότητα, η μόνη «βαθμολογία» που μπορεί να δώσει το χρίσμα στον Ολυμπιακό είναι αυτή που περιλαμβάνει τα αποτελέσματα της ελληνικής Α1 και των διοργανώσεων της ULEB. H FIBA του Βασιλακόπουλου ας πάει να κόψει τον λαιμό της.

Κάποιοι στο Μαρούσι έκαναν ένα λάθος. Είπαν δημόσια ότι η ΚΑΕ «δεν θα δεχθεί το τριετές συμβόλαιο». Ετσι έλυσαν τα χέρια του Οικονομίδη, του επέτρεψαν να ανοίξει την πόρτα στον Ολυμπιακό (για εξασφάλιση του τριετούς) και τον Αρη (για διεκδίκηση του μονοετούς) και δημιούργησαν αναταραχή στον ίδιο τους τον σύλλογο.
Τώρα τρέχουν να ρίξουν νερό στη φωτιά. «Μπορεί να μη δεχθούμε το τριετές, απαιτούμε όμως να προσφερθεί αυτό στο Μαρούσι, εφόσον το δικαιούμεθα», γράφει η χθεσινή ανακοίνωση. Απόλυτα σωστό, θεωρητικά τουλάχιστον. Με τη σιγουριά των εσόδων από τη συμμετοχή του στην Ευρωλίγκα, το Μαρούσι θα μπορούσε να μετακομίσει π.χ. στο Ελληνικό, να μαζέψει κόσμο με χίλια τεχνάσματα, να δημιουργήσει ρεύμα και να πείσει την ULEB ότι αξίζει να παραμείνει 3 χρόνια στους κόλπους της. Θα είχε ένα χρόνο μπροστά του για να το δουλέψει.

Σε κάθε περίπτωση, θα εξασφάλιζε τη συμμετοχή του στην κορυφαία διοργάνωση για μία τουλάχιστον σεζόν, δίχως την αγωνία των αναμετρήσεων με τον Αρη. Σε μία ευνομούμενη χώρα, ο Ολυμπιακός θα κέρδιζε (επαναλαμβάνω, βάσει κανονισμών) το μονοετές συμβόλαιο για το 2006-07, ο δε Αρης θα έμενε εκτός νυμφώνος, αφού τερματίζει χαμηλότερα από τους «ερυθρόλευκους» στα ελληνικά πλέι οφ.

Ας μη φωνασκούμε άλλο, όμως, διότι θα ενοχλήσουμε τον κοιμώμενο ΕΣΑΚΕ. Eτσι κι αλλιώς, το «Μαρουσάκι» έχει φωνή αρνιού. Φανταστείτε να ήταν στη θέση του κανένας ΠΑΟΚ, κύριε Οικονομίδη μου...