Κραδαίνοντας το τεκμήριο της αθωότητάς τους (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Πέρα απ' τη μοναδικότητα του ελληνικού φολκλόρ που χρωματίζει, με τον πολύ ιδιαίτερο τρόπο ενός Αχιλλέα Μπέου ή ενός Θωμά Μητρόπουλου, την ιστορία ετούτη των... ικεσιών (ή εικασιών, ενδεχομένως) του κυρίου Τζήμα (ή Τσίμα, ίσως), η σοβαρή πλευρά της υπόθεσης είναι, και η ΟΥΕΦA το ξέρει πολύ καλά, πως στην πράξη «δεν παίζεται» ο αντίπαλος. Η διαπλοκή, δηλαδή, του ποδοσφαίρου με τον στοιχηματισμό.

Είναι όπως η ιστορία, μια άλλη βερσιόν, της μάχης της επιστήμης εναντίον του καρκίνου. Ή του AIDS. Χιλιάδες πεθαίνουν, μεμονωμένοι εδώ κι εκεί (και μονάχα υπό σειρά προϋποθέσεων) θεραπεύονται. Το «καλύτερο εφικτό» σενάριο εδώ, αν θέλετε η ρεαλιστική πολιτική για την ΟΥΕΦA, θα 'ταν ο περιορισμός της ζημιάς. Limiting the damage. Οχι η ολική θεραπεία. Το χωράφι των Κυπέλλων Ευρώπης είναι μία αρχή. Ένα σύνορο δράσης απέναντι στο ασύνορο (...διηπειρωτικό) καρκίνωμα.

Και το πρώτο μέτρο αυτής της «μιας αρχής», στο πεπερασμένο πλαίσιο των Κυπέλλων Ευρώπης, θα μπορούσε να είναι η... κατάργηση του Intertoto Cup. Η εστία της αμαρτίας. Μόνον σ' αυτή τη διοργάνωση, με την οποία ασχολούνταν σοβαρά (ως εναλλακτική πρόσβαση στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ) οι ομάδες απ' τις τέσσερις-πέντε μεγάλες λίγκες κι όλες οι υπόλοιπες κατέβαιναν καλοκαιριάτικα να παίξουν δίχως προφανή αθλητικό ή (υγιή) οικονομικό λόγο, συναθροιζόταν η μισή απ' όση διαφθορά μαστίζει όλα τα Κύπελλα Ευρώπης μαζί. Εξ ου και, αρχής γενομένης απ' το καλοκαίρι που ήδη μπήκε, η ριζική (αλλά, πάλι, δεν φτάνει) αλλαγή του format του Intertoto Cup.

Ο Λιμάχερ (που εμφανίστηκε την Τετάρτη το βράδυ στην εκπομπή του Τσίμα) δεν είναι, στη Νιόν, τυχαίο πρόσωπο. Είναι ο πανίσχυρος γραμματέας, με de facto εξουσίες προέδρου, της πειθαρχικής επιτροπής της ΟΥΕΦA. Να το επαναλάβουμε; Π-α-ν-ί-σ-χ-υ-ρ-ο-ς. Ο,τι λέει έχει αυτονόητη βαρύτητα. Στην παρούσα φάση, περισσότερο κι απ' το να τιμωρήσει τα προηγούμενα, η προτεραιότητα (και το άγχος) του Λιμάχερ είναι να προλάβει τα επόμενα. Πώς; Με το να σφίξει δύο κώλους ή τρεις.

Τίνι τρόπω; Ένας είναι να ντροπιαστούν τα φυσικά (ενεχόμενα) πρόσωπα. Αποτελεσματικός, αρκεί να υπάρχει... ντροπή. Αλλού, το να σε καθαιρέσουν απ' το αξίωμα και να σου αφαιρέσουν διά βίου τη δυνατότητα να επανακτήσεις οποιοδήποτε αξίωμα στον χώρο του ποδοσφαίρου είναι λόγος να εξαφανιστείς από προσώπου Γης. Αν όχι, στην Ιαπωνία π.χ., ν' αυτοκτονήσεις. Χαρακίρι! Αλλού, πάλι, η ίδια κύρωση είναι... για να γελάει, άνετος μες στο απύθμενο θράσος του, όποιος την υφίσταται. Να γελάει, διότι η ζωή (και το παρελθόν του) τον έχει εξασκήσει στο να βρίσκει παράθυρα διαφυγής. Τον έχει κάνει, η ζωή, καθηγητή σ' αυτά. Τις προάλλες, στην Ουκρανία, ο διαβόητος Σούρκις εξέφρασε την... αγανάκτησή του για τη διαφθορά που κατατρώει το ποδόσφαιρο της χώρας! Όλα, στη ματαιότητα αυτού του κόσμου, είναι πιθανό να τ' ακούσει κανείς.

Οι άλλοι τρόποι είναι να την πληρώσει το (ενεχόμενο, έστω εμμέσως) κλαμπ. Εδώ, το ενδιαφέρον έγκειται στις διαβαθμίσεις της πληρωμής. Μπορεί να την πληρώσει, με τρόπο που δεν θα πονέσει (με αποκλεισμό για κάποια χρόνια απ' τα Κύπελλα Ευρώπης, στα οποία όμως, ούτως ή άλλως, στη χάση και στη φέξη συμμετέχει). Ή να την πληρώσει, με τρόπο που θα τσούξει (με αφαίρεση πόντων, είναι μία ιδέα, στο εθνικό πρωτάθλημα). Ή να την πληρώσει, με τρόπο που δεν θα πονέσει απλώς, στ' αλήθεια θα ματώσει (με υποβιβασμό). Είναι, οπωσδήποτε, το ακραίο σενάριο.

Ένα κακό για τον Πανιώνιο και για το Αιγάλεω στην τρέχουσα συγκυρία είναι ότι αυτά τα κλαμπ, στην ιεραρχία του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι, επέχουν θέση... άμαχου πληθυσμού. Προσφέρονται για εύκολα σφαχτάρια, συνεπάγεται αυτό, προς παραδειγματισμόν άλλων (μάχιμων και πολύ ανώτερων) δυνάμεων. Και να τους πετσοκόψει, τον Πανιώνιο και το Αιγάλεω, η ΟΥΕΦΑ, δεν πρόκειται να τους αναζητήσει κανείς. Δεν θα λείψουν, στην Ευρώπη, σε κάποιον. Για την ώρα, ωστόσο, αυτό το σενάριο παραμένει να είναι το ακραίο.

Άρα λοιπόν, για την ώρα, ο Αχιλλέας Μπέος και ο Θωμάς Μητρόπουλος μπορούν ν' απολαμβάνουν την απόλυτη νομιμοποίηση στο να (κι εμείς, με τη σειρά μας, να τους απολαμβάνουμε έτσι όπως) κραδαίνουν, μες στα μούτρα του Λιμάχερ, το τεκμήριο της αθωότητάς τους.