Το ταξίδι του Νικολαΐδη στη χώρα της γνώσης (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ο Ντέμης Νικολαΐδης δεν ήξερε πώς είναι το είμαι-πρόεδρος-και-ψάχνω-για-προπονητή έργο. Πρόπερσι, η επιλογή του Φερνάντο Σάντος ήλθε περίπου αυτόματη, όσο αυτόματο ήταν και το ναι του Πορτογάλου στην (επανα)πρόσκληση της ΑΕΚ. Η δε ιδέα Ιβιτς έμοιαζε, στις πραγματικές συνθήκες εκείνου του καλοκαιριού, εμπνευσμένη πολυτέλεια. Αρα, και επιτυχία. Οτι υλοποιήθηκε επίσης με διαδικασία συνοπτική.

Εκεί και τότε, ο Νικολαΐδης... ησύχασε με το αγωνιστικό. Το έκλεισε, ως δική του ενασχόληση. Έκτοτε, την επόμενη διετία, το 98% της δραστηριότητάς του το απορρόφησε το διοικητικό-οικονομικό-γηπεδικό κομμάτι. Το αγωνιστικό ήταν το 2% της καθημερινότητάς του. Σαν ευχάριστο χόμπι, στον ελάχιστο χρόνο που περίσσευε. Για κάθε ποδοσφαιράνθρωπο, το αγωνιστικό κομμάτι είναι η ευτυχία. Χαρά.

Να 'σαι ποδοσφαιράνθρωπος και να συγχρωτίζεσαι με ποδοσφαιράνθρωπους (ιδίως όταν έχουν, όπως π.χ. ο Γενς Μπάνγκσμπο, ξεχωριστό βεληνεκές), αυτό είναι πολύ προτιμότερο από το να 'σαι ποδοσφαιράνθρωπος και να πρέπει να συγχρωτίζεσαι με χρηματοοικονομικούς οίκους, με κατασκευαστικές εταιρείες, με executives χορηγών. ΄H, το ακόμα... χειρότερο, με τα πανταχού παρόντα (συνεπώς, αναπόφευκτα) παράσιτα του ποδοσφαίρου.

Μαθαίνοντας, τους τελευταίους μήνες, τι πάει να πει είμαι-πρόεδρος-και-ψάχνω-για-προπονητή, ο Νικολαΐδης θα καταλήξει στον Έναν. Αλλά θα 'χει κερδίσει, στο μεταξύ, πολλά. Από αυτό το πολύτιμο ταξίδι στη χώρα της πληροφορίας, της γνώσης, της εμπειρίας. Των παραστάσεων. Ο Ένας θα προσληφθεί και θα πληρωθεί για να κάνει τη δουλειά. Οι πολλοί άλλοι, με τους οποίους ο Νικολαΐδης συνομίλησε, του έχουν προσφέρει τα μάτια τους στον κόσμο... δωρεάν!

Εάν ο Ένας είναι το κρίσιμο κεφάλαιο για το άμεσο μέλλον της ΑΕΚ, το μακροπρόθεσμο κέρδος απ' την τετ α τετ επαφή με τους υπόλοιπους μπορεί και να 'ναι μεγαλύτερο. Θα είχε ενδιαφέρον, να γινόταν το κοινό της ΑΕΚ να ήξερε ετούτο το ταξίδι. Αλλά... δεν γίνεται. Πρώτον, διότι εκ μέρους της ΑΕΚ θα 'ταν επαγγελματικώς αντιδεοντολογικό (και αύριο-μεθαύριο θα το εύρισκε μπροστά της) να αποκαλυφθούν ραντεβού και συζητήσεις με ανθρώπους που δεσμεύονται, εκεί όπου εργάζονται, με συμβόλαιο.

Δεύτερον, διότι δεν θα είχε κανένα νόημα ο Νικολαΐδης να επιδείξει πόσο μεγάλη προσπάθεια έβαλε, σοβαρή και συγκροτημένη, σε τούτη την αναζήτηση. Ήταν (για ό,τι όφειλε να πράξει) το αυτονόητο. Και το αυτονόητο δεν το επιδεικνύεις. Στο τέλος της ημέρας, άλλωστε, με την όποια προσπάθεια, εκείνο που θα μετρήσει είναι μονάχα το αποτέλεσμα. ΄H, μήπως, όχι μόνον αυτό;

Ο Ολυμπιακός, παλαιότερα, προέκρινε δύο φορές τον Ντούσαν Μπάγεβιτς μπροστά από Γάλλους. Μπροστά απ' τον Βενγκέρ, προτού εκείνος (επιστρέφοντας απ' την Ιαπωνία) καταλήξει στην Αρσεναλ. Μπροστά από τον Ντενουί πριν από δύο χρόνια, όταν ήταν να έλθει και ο σοφός γέρων της σχολής της Ναντ Κοκό Σιοντό κ.λπ. Πέρυσι, μετά τον Λε Γκουέν, προέκριναν τον Σόλιντ.

Σήμερα, όλοι ξέρουμε (ή, τουλάχιστον, μπορούμε να αξιολογήσουμε) το αποτέλεσμα. Τι κέρδισε ο Ολυμπιακός με τον Μπάγεβιτς. Και με τον Σόλιντ. Όμως την ίδια στιγμή ουδείς είναι εις θέσιν να γνωρίζει, και δεν πρόκειται να το μάθουμε ποτέ, τι έχασε ο Ολυμπιακός. Που δεν πήρε τον Βενγκέρ. ΄H την περιώνυμη γιάφκα της Ναντ. ΄H τον Λε Γκουέν.

Το αποτέλεσμα λοιπόν, με την έννοια έλα-εδώ-και-βάλε-μας-στους-ομίλους-του-Τσάμπιονς-Λιγκ, στην ΑΕΚ δεν μπορεί να το εγγυηθεί κανείς. Ούτ' ο θεός, εάν υπήρχε τέτοιος στην προπονητική, ο ίδιος. Και δεν είναι, η (εξωπραγματική) εγγύηση ετούτη, αυτό που έψαχνε τόσον καιρό ο Νικολαΐδης. Τι έψαχνε; Πάνω κάτω, τρία πράγματα:

• Για αρχή, Ολλανδό ή Ισπανό ή Γάλλο. Οχι Σκανδιναβό, όχι Αγγλοσάξονα, όχι Ιταλό, όχι Βαλκάνιο.
• Προπονητή-εχέγγυο (παραγωγής) ελκυστικού, για τον κόσμο, ποδοσφαίρου.
• Προπονητή αποδεδειγμένης τόλμης, και φυσικά γνώσης, να δουλέψει με (και να προωθήσει στο προσκήνιο) νέους παίκτες.

Από κανένα δεν ζήτησε...τίτλους, και σε κανένα βιογραφικό δεν τον συγκίνησαν οι τίτλοι. Το τι έχει, ο περί ου, κατακτήσει. Εκείνο που σε όλους μετρούσε ήταν τι (έχει δείξει η διαδρομή τους ότι) μπορούν να κάνουν. Εάν π.χ. ο Ντελ Μπόσκε (υπόθεση εργασίας είναι, όχι πραγματικό παράδειγμα απ' την αναζήτηση) πήρε δύο Πρωταθλητριών ή «έκανε καλά» τους μέγκα-σταρ της Ρεάλ, αυτό δεν ήταν ενδιαφέρον. Διότι δεν είν' αυτό το να κρατά ευτυχισμένους τους μέγκα-σταρ, το αληθινό αντικείμενο της δουλειάς στην ΑΕΚ.

Εάν ο ίδιος Ντελ Μπόσκε έκανε, για δέκα χρόνια, αποδεδειγμένα οργανωμένη και αποτελεσματική δουλειά στο επίπεδο του φρέσκου ταλέντου, αυτό ναι, θα είχε ενδιαφέρον. Αλλ' όχι τα Τσάμπιονς Λιγκ με τους Ραούλ και τους Ζιντάν και τους Ρομπέρτο Κάρλος. Γενικώς οι θητείες με μακρά διάρκεια, και εμφανή αποτελέσματα σε βάθος χρόνου, αμέσως τραβούσαν το μάτι.

Το αποτέλεσμα, θα το δούμε. Το ταξίδι, ωστόσο, έχει τη δική του αξία. Την αυθύπαρκτη αξία της περιπλάνησης. Είναι αξία που κεφαλαιοποιείται. Και περνάει στα περιουσιακά στοιχεία της ΑΕΚ.