Ο,τι έχετε ευχαρίστηση, καλέ, για τα παιδάκια μου… (Sportday / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Έπειτα από όλα όσα διαδραματίζονται τις τελευταίες τουλάχιστον 72 ώρες γύρω από τον ΠΑΟΚ, νομίζω ότι ήρθε η στιγμή να αλλάξει σήμα η ομάδα της Τούμπας. Τον δικέφαλο αετό μπορεί να τον αντικαταστήσει ένας ζαρωμένος τύπος με μαύρα γυαλιά και ακορντεόν, που θα κάθεται σε μία γωνία με ένα τσίγκινο κουτάκι μπροστά στα πόδια του, θα παίζει πένθιμα βαλσάκια και στα ενδιάμεσα θα απευθύνεται στους περαστικούς, ψελλίζοντας «...ό,τι έχετε ευχαρίστηση, καλέ, για τα παιδάκια μου...».

Τα λόγια αυτά δεν θα αναγράφονται στο σήμα, αλλά όλη η μιζέρια που αποπνέει η συγκεκριμένη εικόνα θα επιτρέπει στον οποιονδήποτε να τα σκεφτεί. Αυτό το σήμα έχει γίνει τώρα ο ΠΑΟΚ. Ενας θλιβερός ζητιάνος. Και από αυτή την εικόνα δεν ενοχλούνται διόλου όσοι αυτόν τον ζητιάνο του σήμερα κάποτε τον αγάπησαν ή με βάση τα λεγόμενά τους συνεχίζουν να τον αγαπούν. Ετοιμάζονται, μάλιστα, να τον στείλουν ένα ακόμα σκαλί πιο χαμηλά. «Μα υπάρχει πιο χαμηλά;», θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος. Με τον ΠΑΟΚ φέτος μαθαίνουμε όλο και περισσότερα.

Ενα από τα πράγματα που μου προξενούν έκπληξη είναι το πώς όλοι αυτοί που κατηγορούσαν και ξόρκιζαν το «αθηνοκεντρικό κράτος» προστρέχουν ικέτες σε αυτό, ξεπουλώντας όποια ξέφτια αξιοπρέπειας τους είχαν απομείνει, ενώ παράλληλα υποθηκεύουν την ίδια την ομάδα και το μέλλον της. Ακόμα και αν βρεθεί κάποιος τρόπος να «σωθεί» (αν και δεν μπορώ να φανταστώ το περιεχόμενο αυτής της «σωτηρίας»), η ομάδα θα παραμείνει ες αεί δέσμια και υπόχρεη στους «ρυθμιστές». Ο,τι και να συμβεί από εδώ και πέρα, ο ΠΑΟΚ θα είναι ένας άλλος ΠΑΟΚ. Είναι επίσης ακατανόητη όλη αυτή η πρεμούρα για την εξασφάλιση της συμμετοχής του «Δικεφάλου» στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.

Για ποιο λόγο γίνεται όλη αυτή η αναστάτωση; Για λόγους κύρους; Με βάση την τωρινή εικόνα της ομάδας, το να μιλά κάποιος για «κύρος» είναι σαν να υπερασπίζεται μία πόρνη την παρθενιά της. Για λόγους αγωνιστικούς μήπως; Δηλαδή η ομάδα είναι τόσο ανταγωνιστική που έχει τα φόντα να κάνει μια αξιόλογη πορεία στο αναβαθμισμένο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ και δεν πρέπει να χαθεί η ευκαιρία; Το άλλο με τη δασκάλα του Τοτού το ξέρετε; Μήπως γιατί στα μυαλά ορισμένων, αν η ομάδα πάρει μέρος το ΟΥΕΦΑ, θα συνεχίσει να θεωρείται μεγάλη ομάδα; Ή μήπως γιατί η συμμετοχή θα αποφέρει οικονομικά οφέλη που δεν πρέπει να χαθούν; Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι μπορεί να υπάρξουν κέρδη από μία τέτοια προοπτική, θα χαθούν, αφού θα πέσουν μέσα σε μια μαύρη τρύπα χρεών και μάλιστα τη στιγμή που δεν υπάρχει κάποιος αξιόπιστος διαχειριστής.

Βέβαια, η απάντηση εδώ είναι ο Ιβάν Σαββίδης. Ο «σωτήρας». Που δεν παρουσίασε κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο σωτηρίας αλλά που δήλωσε ότι ΘΑ κάνει μεγάλη την ομάδα μόλις του παραχωρηθεί το δικαίωμα χρήσης του γηπέδου για 49 χρόνια και η εμπορική εκμετάλλευση του σήματος. Οχι αυτό με τον ακορντεονίστα, αλλά το άλλο. Με τον δικέφαλο. Εύχομαι να βγω ψεύτης, αλλά φοβάμαι ότι στην επόμενη κρίση ο «Δικέφαλος» δεν θα έχει ούτε το γήπεδο για να παζαρέψει τη σωτηρία του. Τα λαμόγια που –με βάση τα όσα είπε ο Σαββίδης στην ΕΤ3 το Σάββατο το βράδυ– τον παραπλάνησαν στις διαπραγματεύσεις, ποιος μας εγγυάται ότι κάποια άλλα λαμόγια δεν θα είναι στο πλάι του για να «κολατσίσουν» από το νέο λαμπρό μέλλον. Χάζευα στα δελτία ειδήσεων «τον λαό» του ΠΑΟΚ που πανηγύριζε στο αεροδρόμιο την άφιξη του Σαββίδη.

Τέτοιες σκηνές πανηγυρισμών είναι συνηθισμένο πράγμα στον ΠΑΟΚ, όποτε υπάρχουν αφίξεις σωτήρων. Δεν αντιλαμβάνονται όλοι αυτοί -και όχι μόνον αυτοί- ότι από τη στιγμή που οι φίλαθλοι και οπαδοί μιας ομάδας δεν έχουν βρει τον τρόπο -και υπάρχουν πολλοί- να διασφαλίσουν θέση στο διοικητικό συμβούλιο για να έχουν εικόνα για τον τρόπο διαχείρισης της ομάδας, πάντα θα αναζητούν σωτήρες, που θα τους συναντούν στην κατηφορική τους πορεία προς την καταστροφή;

Ο νέος ήρωας των Αγγλων;

Εκείνο που, σίγουρα, δεν μπορεί να θεωρηθεί είναι δοκίμιο ποδοσφαιρικής κομψότητας. Αυτός ο 25χρονος μακρυπόδαρος και ολίγον ασουλούπωτος, ψηλός και άχαρος, Πίτερ Κράουτς, που από αουτσάιντερ μπορεί να αποτελέσει τη βασική επιθετική αιχμή της εθνικής Αγγλίας σε αυτό το Μουντιάλ. Μιας Αγγλίας που έχει την καλύτερη ομάδα μετά το 1970 και τις υψηλότερες φιλοδοξίες από το 1966. Μπορεί ο Γκασγκόιν να ήταν πολύ ωμός, ο Λίνεκερ πολύ τέλειος, ο Σίρερ πολύ μονοκόμματος και ο Μπέκαμ υπερβολικά κοσμοπολίτης, αλλά ο Κράουτς έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που μπορεί να τον αναγορεύσουν σε ήρωα ενός ολόκληρου έθνους. Είναι ο κανόνας του μέσου όρου. Είναι αρκετά «παιδί του λαού» για να ικανοποιεί τους αριστερούς και αρκετά αγγλοσάξονας για να ικανοποιεί τους συντηρητικούς και ενώ κατάγεται από τον Βορρά, έχει ρίζες στον νότο, αφού ξεκίνησε τη σοβαρή πορεία του στο ποδόσφαιρο, προπονούμενος με την Τότεναμ.
Η εικόνα του στους τηλεοπτικούς δέκτες είναι μια εικόνα πολύ «οικεία» σε όλους. Μπορεί να μη θεωρείται πρότυπο ομορφιάς ή pop idol όπως ο Μπέκαμ, αλλά είναι «φατσούλα», όπως μου λέει η γυναίκα μου. Νομίζω ότι το μεγαλύτερο προσόν του Κράουτς, αυτό με το οποίο κερδίζει τους ανθρώπους, είναι η φυσικότητά του. Ο τύπος δεν είναι «δήθεν» και ο κόσμος το καταλαβαίνει. Ενιωσε έκπληξη από τη συμπερίληψή του στην αποστολή της εθνικής, όσο και όλοι. Αφού έκανε το «αγροτικό του» στις ΚΠΡ, Πόρτσμουθ, Αστον Βίλα και Σαουθάμπτον, πήρε τη μεγάλη μετεγγραφή στη Λίβερπουλ για το ποσό των 12 εκατομμυρίων ευρώ, που θεωρήθηκε υπερβολή. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα έμεινε εκτός πρώτης ομάδας, καθισμένος τον πάγκο ή μπαίνοντας ως αλλαγή για λίγα λεπτά υφιστάμενος την καζούρα των οπαδών της Λίβερπουλ, που δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι είδε σε αυτόν τον άχαρο ο Μπενίτεθ και ξόδεψε τόσα λεφτά.

Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να είσαι πολύ σκληρός χαρακτήρας για να αντέξεις, όπως άντεξε ο Κράουτς όλα αυτά τα χρόνια να τον φωνάζουν από τις κερκίδες «κρεμανταλά», «άσχετο» ή «ξυλοκόπο» και αυτός να παραμένει συγκεντρωμένος στο παιχνίδι του. Και επίσης πολύ sui generis γα να μπορείς να κάνεις αυτόν τον πανηγυρισμό του τύπου «το ρομπότ που χορεύει» που ήταν της μόδας στα αγγλικά δημοτικά σχολεία το 1983 και κανείς να μην το θεωρεί υπερβολικό για την προσωπικότητά σου. Ο Κράουτς είναι «ο-μέτριος-που-τα-κατάφερε-καλύτερα-από-έναν-καλύτερό-του». Αυτό δεν τον κάνει αυτόματα ήρωα, αλλά επειδή δεν στοχεύει πιο ψηλά από όσο φτάνει, να είστε σίγουροι ότι αν παίξει, θα το καταλάβουν όλοι. Και κυρίως οι αντίπαλοί του.