Mια Κυριακή στο κατηχητικό (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Στην Αγγλία μιλούν για τη φυλή των «couch potatoes»: αυτών που αράζουν στον καναπέ ώρες ολόκληρες και δεν ξεκολλάνε παρά μόνο για φαΐ και τουαλέτα. Κάπως έτσι πέρασα το «άγιο» τριήμερο: γεμίζοντας μπαταρίες και πασχίζοντας να καταλάβω για ποιον λόγο θα 'πρεπε να μου αρέσει το Μουντιάλ. Σύμφωνοι, έχει χρώματα, καλαμπούρι και μια αύρα κοσμοπολίτικη, όπως αυτή των Ολυμπιακών Αγώνων, τουλάχιστον για όσους έχουν την ευτυχία να το παρακολουθούν από κοντά (εγώ ήμουν από τους τυχερούς το 1994 στις ΗΠΑ και ξανά το 2000 στο Τόκιο).

Από τον καναπέ όμως; Να χάνεις τη βραδινή βόλτα σου για να δεις την Αργεντινή και την Ακτή του Ελεφαντόδοντος να πηγαίνει και να έρχεται; Να κάθεσαι μέσα βράδυ Παρασκευής, χαρά Θεού, για χατίρι των Πορτογάλων και των Ανγκολέζων, αγγίζει τα όρια της αποχαύνωσης. Ετσι, πήγα Massive Attack και είδα για πρώτη φορά και το ανακαινισμένο Καραϊσκάκη.

Τέλος πάντων, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Ολοι έχουμε δικαίωμα στη διαστροφή. Για παράδειγμα, εγώ είδα και Αρης-Μαρούσι. Ο Ματσόν άλλαξε λίγο την άμυνά του, έστησε παγίδες στον Μπλάκνεϊ και ο Αρης έδωσε επιτέλους σημεία ζωής. Είδα και Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στίβου. Ο Κυριακού απέσυρε την ομάδα του Πανελληνίου, επειδή τον αδίκησε η ελλανόδικος επιτροπή του ΣΕΓΑΣ. Καμωμένος για το ποδόσφαιρο είναι τελικά ο κυρ-Μίνως. Είδα και τον Ασάφα Πάουελ να ισοφαρίζει ξανά το παγκόσμιο ρεκόρ στα 100 μέτρα. Πότε θα βρεθεί επιτέλους ενώπιος ενωπίω με τον Γκάτλιν; Α, είδα και μια μικρή δόση από αυτοκινητάκια Φόρμουλα 1. Ιδανικά για νανούρισμα τα βρίσκω, ειδικά όταν νικάει το φαβορί (δηλαδή, τις περισσότερες φορές).

Είδα τα πάντα. Αθλητισμός δεν είναι μοναχά το ποδόσφαιρο. Οταν σε φυτέψουν στον καναπέ, μπορείς να παρακολουθήσεις τα πάντα με το τηλεκοντρόλ στο χέρι. Ακόμα και αυτό το «Γκόλιγουντ», αν αντέχουν τα νεύρα σου. Νομίζω μάλιστα ότι είδα όνειρο τον Γιάννη Ιωαννίδη να αναλύει το παιχνίδι της Αργεντινής και του Μέσι. Μπα σε καλό μου, θα με πήρε ο ύπνος.

Εβαλα κι ένα dvd από Βελιγράδι, για να μην ξεχνιόμαστε. Καμία άλλη ομάδα (και οπωσδήποτε όχι το ταλαίπωρο Μαϊάμι) δεν αντιμετώπισε τον Νοβίτζκι τόσο μελετημένα όσο η Εθνική μας. Φυσικά, τους τελικούς του ΝΒΑ δεν τους χάνω με τίποτα. Οι Ντάλας Μάβερικς διδάσκουν μπάσκετ υψηλότατου επιπέδου, χωρίς να παίζουν κατενάτσιο και χωρίς να διώχνουν τον ανύποπτο θεατή (όπως τον έδιωχναν οι Πίστονς). Η συμπάθεια των Ελλήνων μπασκετόφιλων για τον μεγάλο Γερμανό τείνει να γίνει έρωτας. Ο δε Σακίλ μοιάζει με νάνο μπροστά του. Ποιο Μουντιάλ, τώρα; Εδώ είναι το ζουμί των ημερών.

Μισό λεπτό όμως. Το αγαπημένο μου Τ&Τ (τόπος ονειρεμένων διακοπών, δύο συνεχόμενα καλοκαίρια) μόλις πήρε ισοπαλία από τους Σουηδούς. Χωρίς κατενάτσιο τύπου Ελλάδας, χωρίς κλοτσοπατινάδα, τίμια και ωραία, παίζοντας με 10 παίκτες από το 46ο λεπτό. Τώρα μου γίνατε όλοι Τρίνινταντ και Τομπάγκο; Ας είναι, έχει χώρο για όλους στο Sunday School. Ετσι λένε το εβδομαδιαίο, μέχρι τελικής πτώσεως πάρτι της Κυριακής στο Τομπάγκο: «Κατηχητικό»!

Είναι ώρα να σηκωθώ από τον καναπέ. Οταν αρχίζει να παίζει γλυκιά μουσική «καλίψο» από τη νότια Καραϊβική, οφείλεις να λικνιστείς στον ρυθμό της. Αλλιώς, είσαι κατατονικός και δεν το ξέρεις.