Η ευλάβεια του σχήματος (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Περιμένοντας τους Ιταλούς, από τους οποίους πάντως δεν ευελπιστώ να δω τίποτα που να μου κάνει αληθινά εντύπωση, περιορίζομαι σε μια απλή καταγραφή των εντυπώσεών μου από το πρώτο τριήμερο. Ο τίτλος του οποίου θα μπορούσε να είναι «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν», αν ως τίτλος δεν ήταν τόσο μπανάλ.

Κουρασμένες και χωρίς ιδέες, οι πιο πολλές ευρωπαϊκές ομάδες που είδαμε τις τρεις πρώτες μέρες «σκοτώνονται» μεταξύ τους, διεκδικώντας τον άτυπο τίτλο της πιο μεγάλης απογοήτευσης. Οι Πολωνοί στην πρεμιέρα έχασαν με κάτω τα χέρια από το εξαιρετικό Εκουαδόρ –το αποτέλεσμα δεν είναι έκπληξη κι ας ούρλιαζαν στην τηλεόραση περί του αντιθέτου. Οι Πολωνοί είναι η απόδειξη ότι το να έχεις έντεκα παίκτες που αγωνίζονται στο εξωτερικό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι έχεις και έντεκα παίκτες με προσωπικότητα. Οι διάφοροι Κοσόφσκι, Ζουράφσκι κ.ά. είναι φανερό ότι έφυγαν από την Πολωνία πριν από την ώρα τους, πριν δηλαδή ολοκληρωθούν ως παίκτες, αναλαμβάνοντας πρωταγωνιστικούς ρόλους στις ομάδες τους. Εφυγαν ως ταλέντα, κατέληξαν κάτι σαν ρολίστες πολυτελείας: ό,τι χειρότερο για να φτιάξεις μια εθνική. Μου μοιάζει δύσκολο αυτοί να ωριμάσουν έτσι ξαφνικά στη Γερμανία και να κάνουν ένα μεγάλο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Ταλέντο

Οι Σέρβοι έχουν ανάλογα προβλήματα, αλλά περισσότερο ταλέντο. Μόνο που στο ματς με την Ολλανδία το αγαπημένο τους παιχνίδι ήταν το πώς θα ταλαιπωρήσουν τον Τζόρτζεβιτς. Ο «Τζόλε» ξεκίνησε αριστερά κι είχε μάλιστα προλάβει να δημιουργήσει κάποια σοβαρότατα προβλήματα στον Χάιτιγκα. Ο Πέτκοβιτς όμως, βλέποντας τη «θύελλα» Ρόμπεν στο άλλο άκρο, πίστεψε πως αν μεταφέρει τον Τζόρτζεβιτς στο άλλο άκρο θα αποτρέψει τους Ολλανδούς από το να επιτίθενται από εκεί: η έμπνευση αποδείχτηκε απλοϊκή κουταμάρα για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι ο Φαν Μπάστεν άλλαξε αμέσως τους ακραίους, πήγε τον Ρόμπεν από την άλλη μεριά κι έφερε στα δεξιά της Σερβίας τον Φαν Πέρσι, οπότε η μετατόπιση του «Τζόλε» πήγε στράφι. Κι ο δεύτερος, ότι για να σταματήσεις μια ομάδα που επιτίθεται δεν φτάνει η άμυνα –πρέπει να ξέρεις να παίζεις και επίθεση. Οι Σέρβοι μια φορά τόλμησαν να βγουν ως ομάδα και πριν καλά καλά καταλάβουν τι έγινε, μάζεψαν την μπάλα από τα δίχτυα: η αργή τους άμυνα δεν επιτρέπει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, αλλά αν αφήσεις την μπάλα στους Ολλανδούς, δύσκολα τους κερδίζεις. Περιμένω να δω τη συνέχειά τους, όχι γιατί περιμένω κάτι τρομερό, αλλά επειδή είμαι βέβαιος ότι τα παιχνίδια τους προσφέρονται για επισημάνσεις: ο Πέτκοβιτς θα κάνει και στη συνέχεια πολλά τρελά.

PlayStation

Για τακτικές παρατηρήσεις προσφέρεται και το ματς της Πορτογαλίας με την Ανγκόλα. Οι γερμανικές τηλεοπτικές λήψεις –που κάνουν τα ματς να μοιάζουν με παιχνίδια στο playstation- είναι εξαιρετικές, για να διαπιστώσει κανείς όχι απλώς τη διάταξη των ομάδων, αλλά και την αμυντική ή την επιθετική μεθοδολογία τους. Οι Πορτογάλοι παίζουν υποδειγματικά αυτό το 4-2-3-1, που εσχάτως ερωτεύονται και στην Ελλάδα όλοι εκείνοι οι προπονητές που παιδεύονται να βρουν τρόπους και άμυνα να παίξουν και να μην κατηγορηθούν ότι παίζουν συντηρητικά. Ο Σκολάρι έτσι χωράει και τον Τιάγκο και τους τρεις «ακραίους» (τον Φίγκο, τον Σιμάο και τον Κριστιάνο Ρονάλντο). Η ομάδα του απλώνεται καλά στους κενούς χώρους, αλλά όποιος αντίπαλος την περιμένει (ακόμα κι αν χάνει!) μπορεί να της κάνει ζημιά: τα άκρα μένουν ακάλυπτα, ο Πετίτ αναγκάζεται να τρέχει για όλους, οι τέσσερις μπροστά δεν μοιάζουν να ξέρουν τι πρέπει να κάνουν όταν δεν έχουν την μπάλα. Οποιος έχει υπομονή, αργά ή γρήγορα θα έχει και την ευκαιρία να σκοράρει: βλέποντας το ματς με την αδύναμη Ανγκόλα, καταλάβαινες ότι μόνο θαύμα δεν αποτελεί το γεγονός ότι η Εθνική του Ρεχάγκελ (μια ομάδα που ξέρει την τέχνη του περίμενε) την κέρδισε το 2004 στην έδρα της δύο φορές.

Οι Πορτογάλοι μοιάζουν (παραδόξως) σε κάτι πάρα πολύ με τους Σουηδούς: στην ευλάβεια της διατήρησης του «σχήματος». Κάποια στιγμή ο Σκολάρι έβγαλε τον νευρικό Ρονάλντο και πέρασε τον Κοστίνια, κάνοντας το 4-2-3-1, 4-3-2-1: στην ομάδα του ανάθεμα κι αν το κατάλαβε κανείς: ο Φίγκο και κυρίως ο Τιάγκο συνέχιζαν να «σπάνε» την μπάλα στο πλάι, λες κι ο άσος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ υπήρχε ακόμα στο γήπεδο –δεν είναι τόσο η έλλειψη συγκέντρωσης όσο η συνήθεια, ο λόγος που αυτό συνέβαινε. Οι Σουηδοί σε αυτό είναι οι καλύτεροι του κόσμου, μόνο που η προσχεδιασμένη ανάπτυξη δεν είναι λύση για πάσα νόσο –ίσα ίσα. Οταν δεν υπάρχει ταχύτητα, έκρηξη και πρωτοβουλία, η προσχεδιασμένη ανάπτυξη κάνει μια ομάδα προβλέψιμη και βαρετή.

Σχήμα

Στο ματς με το Τρίνινταντ & Τομπάκο πιο πολύ κι από την ομάδα της Σουηδίας έπαιξε το σχήμα της. Η ευλαβική τήρησή του σίγουρα ενθουσίασε τον προπονητή των αντιπάλων Λίο Μπενάακερ, ο οποίος άλλωστε σ' ένα τέτοιο δογματικό ποδόσφαιρο πιστεύει. Μόνο που ο Ολλανδός ως καλός απόστολος του δογματικού ποδοσφαίρου γνωρίζει και πώς να το αντιμετωπίσει. Ο Μπενάακερ γνώριζε ότι μολονότι η ομάδα του είχε χάσει τον αριστερό πλάγιο μπακ, οι Σουηδοί θα συνέχιζαν να παίζουν κάθετα και μονότονα με τις σπόντες του Λάρσον και του Ιμπραΐμοβιτς. Υποθέτω ότι όταν, μετά το πέρασμα του άτεχνου Αλμπαακ, είδε τον Λάρσον να αγωνίζεται πίσω από τους δύο επιθετικούς θα άφησε μια κραυγή ανακούφισης: το Τρίνινταντ & Τομπάκο, μαζεμένο στον άξονα του γηπέδου και με τον Σάσα Χίσλοπ σε μεγάλη βραδιά, θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τους προβλέψιμους Σουηδούς και με οκτώ παίκτες!

Αναφορές

Για τους Αγγλους, τους Αργεντινούς, τους Ολλανδούς, τους «Ελέφαντες», τους Ιταλούς που είδαμε χθες το βράδυ και τους Βραζιλιάνους που θα δούμε σήμερα, υπόσχομαι ειδικές αναφορές.

Οι καλύτερες σχέσεις

Οσοι περίμεναν ότι ο Ολυμπιακός θα «χτυπήσει» τον Παπαδόπουλο ή ισχυρίζονταν ότι του έχει κάνει πρόταση, δεν γνώριζαν κάτι σημαντικό: ότι η οικογένεια Κόκκαλη και η οικογένεια Βαρδινογιάννη έχουν τον τελευταίο καιρό τις καλύτερες δυνατές σχέσεις. Λέγεται μάλιστα ότι έχει γίνει και ραντεβού μεταξύ του Βαρδή Βαρδινογιάννη και του Σωκράτη Κόκκαλη, στο οποίο οι δύο συμφώνησαν να βάλουν στην άκρη χρόνιες αντιπαλότητες και ψιθυρίζεται ότι σύντομα οι καλές αυτές σχέσεις θα φανούν και με μια καθαρά επιχειρηματική συνεργασία.

Στο μεταξύ, στο ποδόσφαιρο, η συνεργασία τους βγάζει μάτια! Ο Τζίγκερ πρότεινε τον Πέτρο Κόκκαλη για πρόεδρο της Σούπερ Λίγκας κι όσο κι αν αυτός αρνήθηκε ευγενικά, η κίνηση του μεγαλομετόχου του ΠΑΟ μέτρησε. Από τη μεριά του ο Ολυμπιακός δεν έχει αντίρρηση να γυρίσει ο Μπίκας αρχιδιαιτητής και να φύγει ο Γκαγκάτσης από την ΕΠΟ, διότι εκτιμά ότι η ρήξη της ΕΠΟ με το υφυπουργείο δεν έχει κανένα νόημα και ο οικονομικός στραγγαλισμός που θα υποστεί η Ομοσπονδία θα οδηγήσει το ελληνικό ποδόσφαιρο σ' ένα σημείο παρακμής χωρίς γυρισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο ομάδες ουσιαστικά μαζί συμφώνησαν με την ΕΡΤ κι αυτό είναι ένα σημείο που δείχνει το άριστο των σχέσεων: σε άλλες εποχές θα έφτανε ένα τηλέφωνο στον καθ’ ύλην αρμόδιο υπουργό για να φάει ο Κόκκαλης πόρτα από την κρατική τηλεόραση.

Οι μόνοι που φαίνεται να μην έχουν καταλάβει ότι οι δύο ΠΑΕ βαδίζουν αντάμα είναι όσοι διέδιδαν τη βεβαιότητά τους ότι ο Ολυμπιακός θα χτυπήσει τον «Παπ» και ότι θα τον στείλει κάπου δανεικό κ.λπ. κ.λπ. Ο Σάββας Θεοδωρίδης π.χ. πρέπει να έμεινε λίγο κεραυνόπληκτος από την εξέλιξη. Ο Σάββας δεν έχει καταλάβει ότι αυτή η ρημάδα η Σούπερ Λίγκα δεν επιτρέπει πλέον τις αντιπαλότητες που με τόσο κόπο ο ίδιος παιδεύεται να συντηρήσει. Το ότι δεν το κατάλαβε δεν πειράζει. Δεν ρωτούσε όμως τον Θόδωρο;