Το υμνολόγιο στη μαγεία... που τελείωσε το '90 (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Κατά τα Χριστούγεννα, είχαν ζητήσει απ' τον Ροναλντίνιο (για το ημιεπίσημο περιοδικό του Τσάμπιονς Λιγκ «Champions») να πει τους σε κάθε θέση καλύτερους παίκτες, εξαιρουμένων των συμπαικτών του της Μπάρτσα, στην Ευρώπη. Ο Ροναλντίνιο ονομάτισε αρκετούς απ' τους προφανείς και εξέπληξε μόνο με έναν που, υπό τον φόβο της κατηγόριας για αμπαλοσύνη, δεν θα τον ονομάτιζε ποτέ και κανείς («ειδικός», προπονητής, δημοσιογράφος) σε τέτοια συζήτηση. «Εάν σας κάνει εντύπωση, είναι επειδή πρόκειται για πολύ υποτιμημένο ποδοσφαιριστή» εξήγησε ο, μάλλον όχι... άμπαλος, «Ρόνι». Ανέφερε, και δεν πά' να λέν' οι εξπέρ, το όνομα Εϊντουρ Γκούντιονσεν. Χθες ο Ισλανδός της Τσέλσι υπέγραψε, διάδοχος του σπουδαίου Χένρικ Λάρσον, στην Μπαρτσελόνα!

Το θυμήθηκα, και δεν είναι όσο άσχετο εκ πρώτης όψεως φαίνεται, παρακολουθώντας την πρεμιέρα της Βραζιλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο προχθές στο Βερολίνο. Η Βραζιλία είναι το τέλειο οξύμωρο. Η αληθινή μαγεία, μαζί και η εποχή της αθωότητάς τους, τελείωσε το '90 στο Τορίνο, σ' εκείνο το εξωφρενικό 0-1 απ' την Αργεντινή (έπαιξαν μπαλάρα, είχαν τρία δοκάρια, δέχθηκαν το γκολ στη μοναδική φάση του αντιπάλου, ολοκλήρωσαν το τουρνουά με 56 ευκαιρίες, αλλά μόλις τέσσερα γκολ, στα μόλις τέσσερα παιγνίδια τους). Έκτοτε, πρόκειται για το τέταρτο συνεχόμενο Μουντιάλ στο οποίο αποθεώνονται εκ των προτέρων για τη μαγεία... που δεν υπάρχει πια.

Ας μου θυμίσει κάποιος, γιατί εμένα δεν μου έρχεται κάποιο πρόχειρο, ένα αληθινά μεγάλο παιγνίδι της Βραζιλίας το '94 στις Ηνωμένες Πολιτείες, το '98 στη Γαλλία, το 2002 στην Απω Ανατολή. Ένα παιγνίδι που, για να δικαιολογεί τη μαγεία, μας συγκλόνισε (σε ρυθμό, σε δημιουργία, σε φάσεις, σε διακυμάνσεις, σε ομορφιά) όσο οι μεγαλειώδεις ήττες τους, κι ας ήταν τέτοιες, ήττες δηλαδή, το '86 στη Γουαδαλαχάρα απ' τη Γαλλία (στα πέναλτι) ή το '82 στο Σαριά απ' την Ιταλία. Εκείνο που κατ' ουσίαν, εδώ και τέσσερα Μουντιάλ, παρακολουθούμε, υμνολογώντας το ανύπαρκτο, είναι μόνον αθροίσματα σκόρπιων, εδώ κι εκεί, στιγμών.

Έτσι έφτασαν στα τρόπαια στην Πασαντίνα και στη Γιοκοχάμα, έτσι έφτασαν στον τελικό του Σαν Ντενί, έτσι είναι καταφανές ότι θα το πάνε και τώρα. Μια πρόσθεση ατομικών εκλάμψεων. Του Ρομάριο και του Μπεμπέτο, του Ρονάλντο και του Ριβάλντο, του Ροναλντίνιο, πλέον του πανέτοιμου από καιρό Κακά, κραυγαλέα άγουρου πριν από τέσσερα χρόνια, όταν ο Φελιπάο τον είχε βάλει «εκ του ασφαλούς» 20 λεπτά στο ματς κατά της Κόστα Ρίκα με το σκορ (5-2) ήδη διαμορφωμένο. Η «σελεσάο», λοιπόν, όσο καταδικασμένη είναι ανά τετραετία να ζει με το βάρος της προσμονής και της παγκόσμιας προσοχής (και των επικρίσεων του όποιου Τοστάο πίσω στην πατρίδα), άλλο τόσο αποφασισμένη και συνειδητοποιημένη έχει γίνει, και εδώ κολλάει η εκτίμηση του Ροναλντίνιο για την πολυτιμότητα του Γκούντιονσεν, στο να τ' αγνοεί όλα αυτά. Να παίζει μονάχα με σποραδικές εκρήξεις. «Όσο χρειάζεται». Στο ρελαντί. Με μινιμαλιστική κουλτούρα. Ο Κακά το είπε χθες: «Δεν είμαστε οι Χάρλεμς». Ρεαλισμός.

Περιθώρια διαφοροποίησης, σε σχέση με την εικόνα του πρώτου αγώνα, υπάρχουν. Αλλά όχι μεγάλα. Λίγο να φρεσκάρουν την κατάσταση ο Ρομπίνιο κι ο Σισίνιο, άντε να παίξει και να δώσει καμιά εξτρά λύση ο Ζουνίνιο, ίσως λίγο και ο Φρεντ, μέχρις εκεί. Εναντίον της Αυστραλίας και της Ιαπωνίας (ακριβώς όπως το 2002 εναντίον της Κίνας και της Κόστα Ρίκα μετά τη δύσκολη νίκη επί της Τουρκίας στην εκκίνηση) ο Παρέιρα θα τους αφήσει να κάνουν την πλάκα τους, να ξεδώσουν, να βρουν τον εαυτό τους. Όσοι προλάβουν, έχει καλώς. Μετά, στα νοκ άουτ, η πλάκα κομμένη. Διότι μετά η Βραζιλία θα είναι (εάν είναι...) η, απλώς, οριακά καλύτερη απ' τις γήινες ομάδες του τουρνουά. Και, πάντως, δεν θα 'ναι εξωγήινη. Στρατοσφαιρική. Στρατοσφαιρική είναι μόνο στα σποτάκια της διαφήμισης, στον διεθνή Τύπο και στα βιντεοκλίπ.
Η οριακά καλύτερη ομάδα, σ' αυτά τα τουρνουά, όσο δύσκολο μοιάζει να υπερνικηθεί, άλλο τόσο απλό μπορεί ν' αποδειχθεί στη μία βραδιά. Κι η Βραζιλία δεν θα 'χει, μετά τον όμιλο, να υπερβεί μία τέτοια βραδιά. Θα κληθεί να το κάνει, εάν είναι να γίνουν hexacampeones, τέσσερις φορές. Όταν η πρώτη θα 'ναι με την Ιταλία ή με την Τσεχία και (στο καλό σενάριο) η δεύτερη με την Ισπανία, τότε είναι εύκολο ν' αντιληφθεί κανείς τον βαθμό δυσκολίας του εγχειρήματος.