Μποξέρ και μαχητές (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Στην πυγμαχία υπάρχουν δύο τύποι πυγμάχων. Ο πυγμάχος και ο μαχητής. Πυγμάχος ήταν ο Μοχάμεντ Αλι στα νιάτα του. Χόρευε επάνω στο ρινγκ απελπίζοντας τον αντίπαλό του, ότι όχι δεν έχει ελπίδα να τον χτυπήσει αλλά να τον αγγίξει. Μαχητής ήταν ο Τζο Φρέιζερ. Πιο κοντός από τον Αλι, γνωρίζοντας ότι για να χτυπήσει τον αντίπαλο πρέπει πρώτα να τον πλησιάσει, ο Φρέιζερ ήταν πρόθυμος να δίνει μια γροθιά και να τρώει δύο απελπίζοντας με τον δικό του τρόπο τον αντίπαλο. Ο οποίος σε μια στιγμή καταλάβαινε ότι όσο δυνατά και να χτυπήσει ο Smoking Joe, θα συνεχίζει να μπαίνει αντιμετωπίζοντας τις γροθιές σαν χάδια. Αν υπάρχει αντιστοιχία στο Παγκόσμιο Κύπελλο, ο Αλι είναι η Βραζιλία και ο Φρέιζερ η Γερμανία.

Το όπλο της Βραζιλίας είναι ότι οι παίκτες της μπορούν να κρύψουν την μπάλα. Οτι μπορούν να διαλύσουν το ηθικό του αντιπάλου κάνοντας πράγματα που αυτός είναι αδύνατον όχι να κάνει αλλά να σκεφτεί. Το όπλο της Βραζιλίας είναι ο φόβος της γελοιοποίησης. Το να είσαι την υπόλοιπη ζωή σου ο κομπάρσος στα high light του Παγκοσμίου Κυπέλλου, με τον Ροναλντίνιο να «σβήνει το τσιγάρο» και εσύ μια ζωή να κάνεις στο τασάκι.

Αντίθετα, ο Γερμανός μπορεί να σε διαλύσει με το να έρχεται να «παίρνει το φάρμακό του σε κλοτσιές» και την επόμενη φορά να έρχεται ζητώντας περισσότερο. Δεν είναι συμπτωματικό ότι οι Γερμανοί στο Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν η μόνη ομάδα με πλάγιους που φτάνουν τρέχοντας με την μπάλα στο σημαιάκι του κόρνερ. Οι ακραίοι στην εποχή μας έχουν μάθει να συνδυάζονται, να κλείνουν πιο γρήγορα στην περιοχή και να αντιμετωπίζουν τα πόδια τους σαν ένα περιουσιακό στοιχείο που ανήκει περισσότερο στους ίδιους παρά στην ομάδα τους. Το μοντέλο του ακραίου που είναι πρόθυμος να βάλει την πλάγια γραμμή από τη μία μεριά και τον αμυντικό από την άλλη και να ανταλλάσσει αγκωνιές για 30 μέτρα έχει πεθάνει μαζί με τα πενταετή συμβόλαια και τις φανέλες που ήταν για μια ζωή. Ο Γερμανός όμως ποδοσφαιριστής αντιμετωπίζει την φανέλα της Νασιοναλμάνσαφτ σαν μόνιμη και όχι σαν σημαία ευκαιρίας. Ηταν η νοοτροπία του Οντόνκορ που τρομοκράτησε την πολωνική άμυνα κάνοντας τρεις αμυντικούς να τον περιμένουν να σεντράρει σε ημιανάπαυση.

Τροφή για σκέψη στους μικρόνοες που ασχολούνται για το αν αυτός που κρατάει ελληνικές σημαίες στις παρελάσεις πρέπει να αποδείξει την ελληνική του καταγωγή μέχρι τον Περικλή. Ο Οντόνκορ απέδειξε ότι ένας μαύρος μπορεί να είναι περισσότερο Γερμανός από δέκα ξανθούς.


Δεν υπάρχει χειρότερη φάμπρικα από το να πουλάς ελπίδα σε έναν απελπισμένο. Πεθαίνει δύο φορές. Μία από τους λόγους που ούτως ή άλλως θα πέθαινε και μία δεύτερη τη στιγμή που καταλαβαίνει ότι ήλπιζε σε ένα παραμύθι. Οταν όμως κάθε μήνα δίνεις και μια καινούργια ελπίδα που αποδεικνύεται νούλα, το μαρτύριο δεν υποφέρεται. Είναι η ιστορία του ΠΑΟΚ εδώ και δέκα χρόνια.

Από την εποχή του Μπατατούδη, ο ΠΑΟΚ έχει γίνει μια μάρκα στο παιχνίδι της αγοράς ψήφων στη Θεσσαλονίκη. Κάθε φορά που ο ΠΑΟΚ βρισκόταν σε δύσκολη θέση, ένας πολιτικός αποφάσιζε να εξαργυρώσει τη λατρεία των οπαδών με την ανεύρεση ενός σωτήρα. Ο Βουλινός έγινε Μπατατούδης, ο Μπατατούδης έγινε Γούμενος και ο Γούμενος θα γίνει κάτι άλλο. Το πρόβλημα όμως του ΠΑΟΚ με την κάθε διαδοχή αντί να ελαττώνεται αυξανόταν. Στην απελπισία, όπως οι άρρωστοι καταφεύγουν στους κομπογιαννίτες, στον ΠΑΟΚ ανακάλυψαν του σωτήρες. Από τους εξωτικούς όπως τον Παπαδόπουλο, τον βασιλιά των μαγιό της Σουηδίας, και τον Ιβάν Σαββίδη, τον ηγέτη του ελληνισμού στη Ρωσία, μέχρι τα ονόματα που όλοι τα ξέρουν, αλλά οι ίδιοι δεν ήξεραν ότι ενδιαφέρονται για να αγοράσουν τον ΠΑΟΚ. Τον Θόδωρο Αγγελόπουλο μέχρι τον Δημήτρη Κοπελούζο. Οι οποίοι φυσικά και πολύ είναι όταν μπαίνουν στον κόπο να διαψεύσουν το «ενδιαφέρον» τους. Μερικά λοιπόν συμπεράσματα.

1) Δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος από τους μεγάλους να έχει ενδιαφερθεί για τον ΠΑΟΚ και να περιμένει. Σε ονόματα βεληνεκούς Αγγελόπουλου και Κοπελούζου το αν τα χρέη του ΠΑΟΚ είναι 20 ή 22 εκατομμύρια είναι το ίδιο αν για εσάς η τυρόπιτα κάνει 1,20 ή 1,40 ευρώ. Αν ενδιαφέρονταν για τον ΠΑΟΚ, θα το δημοσιοποιούσαν και αυτομάτως θα τον έπαιρναν.

2) Αυτοί που ενδιαφέρονται για τον ΠΑΟΚ είναι λιγούρια ή μέσου βεληνεκούς. Εάν ο Ιβάν Σαββίδης είχε σοβαρά φράγκα ή τέλος πάντων σκόπευε να τα βάλει, δεν θα άφηνε τη μελλοντική του επένδυση να ξεφτιλιστεί και μετά να επενδύσει.

3) Η παρεμβολή των πολιτικών είναι σαν να δίνεις ντεπόν για πολλαπλά κατάγματα. Μια επιχείρηση που χρωστάει παντού, που μπήκε στον νόμο του Ορφανού αλλά δεν μπορεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της, δεν θα σωθεί ούτε με μια κρατική χορηγία ούτε με τη νομική απαλλαγή των μελών της προσωρινής διοίκησης.

4) Κάποια στιγμή, και αυτό είναι το σημαντικότερο, στον ΠΑΟΚ πρέπει να αρχίσουν να βλέπουν το μέλλον τους με αυτά που έχουν και όχι με αυτά που θα ήθελαν να έχουν. Εχουν τον Κατσαρή, τον Ζουράρι, τον Καλύβα. Δεν έχουν τον Αγγελόπουλο, τον Λάτση και τον Κοπελούζο. Επίσης το επιχείρημα «στις επόμενες εκλογές θα ρίξουμε μαύρο σε όποιον πολιτικό δεν μας βοηθήσει» είναι τόσο κουρασμένο όσο ο Ρονάλντο στο 90'. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε ξεφύγει από τη λογική για να βοηθήσει τον ΠΑΟΚ. Είχε φτάσει μέχρι το σημείο να χορηγήσει τον Γούμενο για να φύγει ο Μπατατούδης από τον ΠΑΟΚ. Και μαυρίστηκε. Ας πούμε λοιπόν ότι μαυρίστηκε επειδή δεν είχε κάνει αρκετά και οι ΠΑΟΚτσήδες ψήφισαν τον Γιώργο Ορφανό. Την επόμενη φορά τι θα γίνει αν ο Ορφανός δεν έχει κάνει αρκετά; Θα ψηφίσουν πάλι τον Βενιζέλο, τον υποψήφιο του ΛΑΟΣ ή του ΚΚΕ; Ας μου επιτραπεί να πιστεύω ότι -ευτυχώς- η ψήφος δεν έχει κάποια σχέση με την ομάδα του ψηφοφόρου. Αποδείχτηκε στον Ολυμπιακό, όταν ο Κοσκωτάς, ο πρόεδρος που είχε βάλει τα περισσότερα λεφτά στην ιστορία, μπήκε φυλακή και στις επόμενες εκλογές πάλι οι ίδιοι βγήκαν.

Αν υπήρχε πάντως ψηφοφορία για τον αγαπημένο μου σωτήρα, την ψήφο θα έπαιρνε ο Κώστας Μακρής της Παναχαϊκής. Υποτίθεται ότι έριξε εκατομμύρια ευρώ για την ενίσχυση της δημοφιλούς Πανάχας. Χρήματα που θα μπορούσαν να αγοράσουν όχι μία αλλά χίλιες περούκες, όλων των μεγεθών και χρωμάτων. Υπάρχουν άνθρωποι που μας διαβεβαιώνουν ότι πράγματι τα έβαλε, αλλά τα έφαγαν οι επιτήδειοι. Να το πιστέψω. Αλλά πόσα έφαγαν τέλος πάντων; Τόσα που να τραβιέται για να δώσει 10 και 15 χιλιάρικα στην ερασιτεχνική Παναχαϊκή; Και να του έφαγαν τόσα, θα ήταν φοβερό να πει «Τρία εκατομμύρια μου φάγανε, δεν δίνω και 15 χιλιάρικα να έχω τη μούρη καθαρή;». Από την άλλη, τα 15 χιλιάρικα δεν βρίσκονται στον δρόμο. Ιδιαίτερα όταν κάποιος τα χρειάζεται για να κλείσει έναν τεχνικό που θα οδηγήσει την Πανάχα στα πεπρωμένα της. Οπως τον απαράμιλλο Ζέλικο Ντοβεντιάν.

Κλαίνε τα ρουμάνια της Σίνδου. Σείονται τα αμπέλια έξω από το γήπεδο του Καμπανιακού. Δεν είναι φρούδα η ελπίδα ότι μια μέρα θα γυρίσει στη Νεοχωρούδα. Αλυχτούν οι Λύκοι. Καταρρέει η Νεάπολη. Και επιστρέφουν στις ακτές της Ιωνίας οι εκατοντάδες χιλιάδες οπαδοί του Ιωνικού Θεσσαλονίκης. Από όποια ομάδα πέρασε ο Ντοβεντιάν θρήνος ακούγεται επειδή ο Σέρβος τεχνικός την εγκατέλειψε πριν την οδηγήσει στο Τσάμπιονς Λιγκ. Μήλον της Εριδος για την Τσέλζι, τη Χετάφε και την Α.Ε. Κουτσούφλιανης, ο Ζέλικο Ντοβεντιάν έφτασε σε απόσταση αναπνοής να επαναλάβει το θαύμα της Νεοχωρούδας, που με τον ίδιο στο τιμόνι έκανε πράγματα τα οποία μου διαφεύγουν. Υπάρχουν όμως και οι ανίδεοι και μικρόψυχοι οι οποίοι αντέδρασαν στις θελήσεις του ηγέτη Μακρή να φέρει τον μεγαλύτερο στην ιστορία της Νεοχωρούδας τεχνικό στο τιμόνι της Παναχαϊκής.

Στο χθεσινό ρεπορτάζ της ομάδας αναφέρεται αυτολεξεί ότι η συμφωνία με τον Ζέλικο Ντοβεντιάν προκάλεσε «ποικίλες αντιδράσεις». Ενώ λοιπόν στη συνέχεια του κειμένου περίμενα οι αντιδράσεις να έχουν μια ποικιλία από τον «θαυμασμό» έως το «δέος», διαβάζω ότι υπήρξαν αμφιβολίες ότι ο Ντοβεντιάν «είναι αυτός που αρμόζει για να επαναφέρει τον σύλλογο στη Β' Εθνική». Μικρόψυχοι και τιποτένιοι. Και ας πούμε ότι δεν θα την επαναφέρει. Υπάρχει φίλαθλος που να πιστεύει ότι με τον Ζέλικο Ντοβεντιάν στο τιμόνι η δημοφιλής Πανάχα σε δύο χρόνια δεν θα παίζει εναντίον της Νεοχωρούδας;