Ο μαύρος πύραυλος της μπρουτάλ Γερμανίας (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Το σύνηθες στα Παγκόσμια Κύπελλα είναι, οι παίκτες-αποκαλύψεις να έρχονται από τις «άγνωστες» (άγνωστες, τουλάχιστον στον μέσο Ευρωπαίο ποδοσφαιρόφιλο) ομάδες. Φυσικά με τα χρόνια, στην εποχή του Διαδικτύου, ακόμη κι αυτοί, τα new kids on the block, λιγοστεύουν. Αλλ' είναι, λίγοι έστω, και θα είναι πάντοτε εκεί. Ο Τυνήσιος Τζαζιρί ή ο Μεξικανός Μπράβο ή, αυτό κι αν ξεπερνάει τη φαντασία, ο εξαίσιος αμυντικός χαφ... Ντουάιτ Γιορκ! 'Η, άλλο παράδειγμα από τ' άγραφα, οι τέσσερις της γραμμής άμυνας του Εκουαδόρ. Δεν ξέρω τι καταφέρνει ο καθένας μονάχος (στο συλλογικό επίπεδο), αλλ' αυτούς είναι να πηγαίνεις και να τους αγοράζεις και τους τέσσερις πακέτο, μαζί οπωσδήποτε, σαν δώρο, και το αόρατο κορδόνι που τους ενώνει και κάνει να μοιάζουν ένας άνθρωπος! Ενας μηχανισμός.

Απεναντίας, οι μεγάλες δυνάμεις ανέκαθεν, ακόμη κι όταν δεν υπήρχε Διαδίκτυο, ήταν απίθανο να μας εκπλήξουν. Ο κανόνας. Αλλ' ο κανόνας δεν ισχύει πάντοτε. Την εξαίρεσή του την αντιληφθήκαμε προχθές βράδυ. Χάρη στην τόλμη, ίσως άγνοια κινδύνου, του χαρούμενου Καλιφορνέζου (στη νοοτροπία) Κλίνσμαν που συμπεριέλαβε στους «23» παίκτη δίχως συμμετοχή στην ομάδα, ούτε σε φιλικό. Χάρη, επίσης, σ' ό,τι φαίνεται να είναι καλή λειτουργία του περί τον Κλίνσμαν εθνικού γκρουπ. Ο περί ου ετοιμαζόταν να πάρει μέρος στο ευρωπαϊκό U-21, στην Πορτογαλία. Η κοινή απόφαση ήταν να τον κόψουν από κει, και να τον προβιβάσουν στη μεγάλη σκηνή. Ο,τι πριν από το Μουντιάλ ήταν μυστικό όπλο της Γερμανίας, γνωστό στον στενό κύκλο του Ντόρτμουντ και της εθνικής Ελπίδων της χώρας, πλέον έγινε, σε μισή ώρα μέσα, κοινό μυστικό της οικουμένης. Ντέιβιντ Οντονκόρ.

Η Γερμάνια αντιμετώπισε την Πολωνία με δύο Πολωνούς (Ποντόλσκι, Κλόσε) στην επίθεση, και πήρε τη νίκη απ' την ασίστ ενός Γκανέζου (Οντονκόρ) και το γκολ ενός Ελβετού (Νεβίλ), αλλ' αυτή είναι μόνον η ιδιοτροπία των σύγχρονων καιρών. Στον αθλητισμό, άλλα πράγματα έχουν σημασία. Εδώ, ότι όλοι αυτοί είναι παιδιά της γερμανικής παραγωγικής διαδικασίας, αφομοιωμένα όπως και ο Ασαμόα ή ο Οουομογέλα ή ο Κούρανι, όχι έτοιμες... μεταγραφές. Ο Οντονκόρ, σήμερα 22, εντάχθηκε στη Μπορούσια από 13 χρονών. Ένας μαύρος πύραυλος που καταπίνει τα 100 μέτρα σε 10''7, ο ταχύτερος ποδοσφαιριστής στην Μπουντεσλίγκα, κοντός, εκρηκτικός, μυώδης. Η διαφορά που έκανε στον ρυθμό, με την έλευσή του στο παιγνίδι κατά της Πολωνίας, αποδείχθηκε καταλύτης. Άλυτο πρόβλημα. Κατακλυσμός.

Ο Οντονκόρ, σ' αυτό το παιγνίδι, συγχρόνως έφερε και κάτι άλλο. Την ισορροπία. Δεξιά πλευρά, σε σχέση με την αριστερή, όπου απ' την πρεμιέρα μεσουρανεί ο υπερηχητικός, και πεινασμένος, Λαμ. Η ισορροπία διευκολύνει τη Γερμανία και πολλαπλασιάζει τον συντελεστή δυσκολίας της οχύρωσης του αντίπαλου. Προ Ντόρτμουντ, ήξερα πως η Γερμανία έχει το τεράστιο αβαντάζ ότι μπορεί να επιτεθεί, και να σκοράρει, με πολλούς παίκτες. Τώρα, μετά Ντόρτμουντ, ξέρω ότι όλ' αυτά μπορεί να τα κάνει όχι με απλώς πολλούς αλλά με πάρα πολλούς, υπεραρκετούς για ένα τουρνουά επτά (το μάξιμουμ) αγώνων, παίκτες. Κι αν ετούτο αυτομάτως σημαίνει υψηλότερο ρίσκο στα μετόπισθεν, όλα αντιμετωπίζονται. Διορθώνονται. Το πάρτι του Ουαντσόπε στην εκκίνηση του Μονάχου, ως καμπανάκι, λειτούργησε. Απέναντι στην Πολωνία, η αφέλεια της αυστηρής ευθυγράμμισης των δύο Γερμανών σέντερ μπακ εγκαταλείφθηκε. Το τέρμα του Λέμαν, με ελάχιστο βάθος άμυνας, εξαφανίστηκε απ' το οπτικό πεδίο των Πολωνών επιθετικών.

Η Γερμάνια δεν θ' ανοίξει τον κλεισμένο αντίπαλο με τέχνη (που δεν την κατέχει άλλωστε, δεν την καλλιεργούν τα φυτώρια της χώρας, σαν να μη τους αφορά το ζήτημα, και τούτο πολύ συχνά το πληρώνουν οι σύλλογοί τους στα Κύπελλα Ευρώπης). Η Γερμανία τον αντίπαλο θα τον πιέσει, θα του κόψει την ανάσα, θα τον πνίξει κι έπειτα θα περάσει από πάνω του σαν οδοστρωτήρας. Αυτή είναι η αρματωσιά της. Πιθανόν όχι πολύ όμορφος τρόπος, για την ακρίβεια αρκετά μπρουτάλ... να τον περιγράφεις και μόνον, πολύ περισσότερο να τον εφαρμόζεις στο κορμί του αντίπαλου, όμως είναι ο τρόπος τους.