Το ρέκβιεμ της γλυκιάς συμμορίας (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Λίγο πριν κλείσει η αυλαία της φετινής περιόδου κι ενώ το κίτρινο κομμάτι της Θεσσαλονίκης πανηγυρίζει ακόμα (ποτάμι τα e-mail από σεληνιασμένους οπαδούς του Αρη στο «ηλεκτρονικό κατώφλι» μου), νομίζω ότι αξίζει να αφιερώσουμε την τελευταία λέξη στο Μαρούσι. Τη γενναία παρέα των τριακοσίων, η οποία έφτασε ένα βήμα από το θαύμα, μία νίκη μακριά από τα «σαλόνια» της Ευρώπης. Το Μαρούσι, που αν πιστέψουμε τους κακεντρεχείς, δεν είχε ούτε ομάδα ούτε λαό! Το Μαρούσι, που αν πιστέψουμε τον Αντρέα Ματσόν, «άξιζε την πρόκριση στην Ευρωλίγκα όσο την άξιζε και ο ίδιος ο Αρης». Μήπως είναι ψέματα;

Εξω από το γραφείο του, στο παλαιικό γηπεδάκι της οδού Αγίου Θωμά, ο Παναγιώτης Γιαννάκης έχει αναρτήσει ένα τσιτάτο, το οποίο αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της φιλοσοφίας του: «Μόνο όταν είσαι πρόθυμος να ξεπεράσεις τα όριά σου γίνεσαι νικητής». Βλέπε Μαρούσι. Βλέπε Εθνική ομάδα. Βλέπε Παναγιώτης Γιαννάκης.

Απέναντι στη μεγάλη πρόκληση, ο «δράκος» δεν δείλιασε. Ξέρει ότι τα όρια υπάρχουν για να ξεπερνιούνται, ότι τις ευκαιρίες τις πιάνεις από τα μαλλιά. Μολονότι το Μαρούσι δεν πληροί τις προδιαγραφές για μακροπρόθεσμη καθιέρωση στην παρέα των «μεγάλων», οι άνθρωποί του (Βωβός, Γιαννάκης) είδαν τη συμμετοχή στην Ευρωλίγκα ως επιβράβευση της προσπάθειας όσων εμπλέκονται σε αυτή τη γλυκιά συμμορία και πάλεψαν με όλες τις δυνάμεις τους για να την πετύχουν. Εστω για ένα χρόνο. Εστω με το κόστος που θα έκρυβε μέσα της σαν δούρειος ίππος μία τέτοια περιπέτεια. «Μόνο όταν είσαι πρόθυμος να ξεπεράσεις τα όριά σου γίνεσαι νικητής».

Το Μαρούσι έφτασε -και ενδεχομένως ξεπέρασε- τα όριά του, τις συνοικιακές συντεταγμένες του, προ πολλού. Εγκαταστάθηκε μόνιμα στην κορυφογραμμή του ελληνικού μπάσκετ και συνδύασε με θαυμαστό τρόπο τα εντός των τειχών κατορθώματά του με την ευρωπαϊκή καταξίωση: Κύπελλο Σαπόρτα πριν από 6 χρόνια, φάιναλ φορ του Eurocup -ή όπως αλλιώς το λένε- πέρυσι, συμμετοχή στους τελικούς της Α1 το 2004 και πάει λέγοντας.

Εάν είχε τηρηθεί κατά γράμμα το «point system» της ULEB, το Μαρούσι θα κέρδιζε δικαιωματικά μία θέση στην Ευρωλίγκα με συμβόλαιο όχι μονοετές, αλλά τριετές. Ας όψεται ο ΕΣΑΚΕ με τις απίστευτες παλινωδίες και τα εξοργιστικά «ήξεις-αφήξεις» του.

Η τέταρτη (παρ’ ολίγον τρίτη) θέση της φετινής σεζόν, σε μία πορεία που έβγαλε το λάδι του ΠΑΟΚ, του Ολυμπιακού, του Αρη, ήταν το τελευταίο και ενδεχομένως το σημαντικότερο εύσημο για το Μαρούσι. «Τα βάλαμε με τις αυτοκρατορίες», είπε όταν χρειάστηκε να κάνει απολογισμό ο Παναγιώτης Γιαννάκης, «και πέσαμε με το κεφάλι ψηλά». Ας μην ξεχνάμε ότι πριν από 12 μήνες το Μαρούσι έχασε τον ηγέτη του (Σπανούλης) και παράλληλα αντικατέστησε πεπειραμένα στελέχη (Στιούαρτ, Σμίλιανιτς, Πόποβιτς) με πρωτόπειρους σε τέτοιες ατμόσφαιρες Ελληνες παίκτες: Κολώκας, Καϊμακόγλου, Κυρίτσης, Στεφανίδης. «Υλικό για Α2», έλεγαν οι κακεντρεχείς στην αρχή της περιόδου. Στην Α2 δεν χωράει ολόκληρος Γιαννάκης.
Το πιο σημαντικό απ' όλα; To Μαρούσι έφτασε εδώ που έφτασε διδάσκοντας όχι μόνο καλό μπάσκετ, αλλά και ήθος. Το γήπεδό του ουδέποτε έγινε άντρο χουλιγκάνων ή στέκι κακοποιών. Στην Ελλάδα των ιπτάμενων αντικειμένων, των αεροβόλων όπλων και των γραβατωμένων κάφρων, αυτός είναι ο μεγαλύτερος τίτλος τιμής. Μια αληθινή ανάσα δροσιάς.