Η σουρεαλιστική τέχνη να κάνεις τον Τζέραρντ... Μακελελέ! (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Παρακολουθώντας την Αγγλία, στην πρεμιέρα της εναντίον της Παραγουάης στη Φρανκφούρτη, αγρίεψε μέσα μου η (καταδικασμένη να μείνει ανικανοποίητη) περιέργεια. Εάν το ίδιο υλικό ήταν στα χέρια ενός Βενγκέρ, ενός Ράφα (Μπενίτεθ), ενός Μουρίνιο, ακόμα και στου Σερ Αλεξ (Φέργκιουσον), τότε... τι;

Παρακολουθώντας, μετά στη Νυρεμβέργη, την Αγγλία στο παιγνίδι εναντίον του Τρινιδάδ, το μόνο που μου συνέβη είναι ότι το αναπάντητο ερώτημα επανήλθε. Δριμύτερο. Να είχε κάποιος απ' τους κυρίους, π.χ., αυτούς τους τέσσερις σέντερ μπακ (Φέρντιναντ, Τέρι, Κάραγκερ, Κάμπελ) που άλλοι, έναν απ' τους τέσσερις να είχαν, θα έκαναν γιορτή. Ή να είχε κάποιος αυτούς τους τέσσερις χαφ (Μπέκαμ, Τζέραρντ, Λάμπαρντ, Κόουλ) που άλλοι, τον ένα απ' τους τέσσερις να είχαν, θα ήταν πανευτυχείς.

Τι θ' άλλαζε στα χέρια του Αλσατού, του Πορτογάλου, του Καστιγιάνου, του Σκωτσέζου; Εγώ θεωρώ, δίχως να μπορώ και να το αποδείξω, πολλά. Το μοναδικό αυταπόδεικτο είναι ότι ποτέ στην ιστορία των μεγάλων διοργανώσεων ρόστερ που υπόσχεται (έως εγγυάται) τόσα πολλά δεν παρέδωσε μες στο γήπεδο τόσα λίγα.

Ισως, μόνον, η Ισπανία των 60s, στην οποία συνωστίζονταν οι μέγκα-σταρ της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα (είτε αληθινοί Ισπανοί όπως ο Ντελ Σολ, ο Πάκο Χέντο, ο Λούις Σουάρεθ, ο Πεϊρό είτε διάσημοι νατουραλιζέ Λατινοαμερικανοί όπως ο Παραγουανός Μαρτίνες, ο Ουρουγουανός Σανταμαρία, ο Αργεντινός Ντι Στέφανο, ή ακόμη και ο μυθικός Ούγγρος Πούσκας), επιπλέον είχαν στον πάγκο τον γκουρού Ελένιο Ερέρα, κι όμως βγήκαν... τελευταίοι στον όμιλό τους!

Αυτό που παρουσιάζει η Αγγλία στο Μουντιάλ 2006 δεν είναι καλό ή κακό ή average. Είναι τερατώδες. Το παιγνίδι ξεκινάει απ' τον αμυντικό χαφ, τον holding midfielder που λένε, ο οποίος υπάρχει μόνο για να υποδέχεται την μπάλα απ' τους σέντερ μπακ και να την περνάει αμέσως στους πλάγιους, οι οποίοι με τη σειρά τους σημαδεύουν τον Κράουτς. Με δύο, από κει και μετά, εναλλακτικά σενάρια.

Ή ο ψηλός να εκτελέσει άμεσα ή να συντελέσει στη σπόντα. Εάν παίξουν τη σπόντα, το πλάνο είναι ότι τη μεν κοντινή ελπίζεται ότι θα την εκμεταλλευτεί μες στην πολυκοσμία της περιοχής ο Οουεν, τη δε μακρινή (βγαίνοντας η μπάλα έξω) ο Λάμπαρντ. Δεν ξέρω πόσο θα εκτιμούσαν το σχέδιο, στον κόσμο του μπιλιάρδου. Στον κόσμο του ποδοσφαίρου, όμως, το να 'χεις τα μεγάλα σου ατού για να υποδέχονται σπόντες, θέλει τέχνη... έστω να το σκεφθείς!

Ο Ερικσον, γι' αυτόν τον σουρεαλιστικό εξωφρενισμό, έχει δύο βάσιμα ελαφρυντικά. Ενα, ότι με τον Ρούνι στο 100% είναι, θα ήταν, μια άλλη ιστορία. Δεύτερο, ότι ο Λάμπαρντ και ο Τζέραρντ, μ' όλο το καλλιεργημένο χάρισμά τους και με τη δεδομένη θέση τους στην παγκόσμια κορυφή, ωστόσο παραμένουν... αντικρουόμενοι παρά συμπληρωματικοί. Δεν είναι η ιδεατή περίπτωση όπου ο ένας έχει ό,τι δεν έχει ο άλλος.

Είναι δύο, λιγότερο ή περισσότερο, ίδιοι μέσοι, που ομολογουμένως κανείς δεν έχει την καρδιά να διαλέξει και ν' αφήσει τον έναν απέξω. Το παλαιό (ιταλικό) Ματσόλα ή Ριβέρα. Για να βολευτεί, ο Σουηδός κόουτς αποφάσισε, πράγμα που επίσης θέλει τέχνη, να «θυσιάσει» τον Ποδοσφαιριστή της Χρονιάς στην Πρέμιερσιπ. Να βάλει τον Τζέραρντ, πίσω απ' τον Λάμπαρντ στον άξονα σαν σε ρόμβο, να παριστάνει τον Μακελελέ της Αγγλίας!

Είναι, μόνον, ελαφρυντικά. Δεν είναι πραγματικά αδιέξοδα. Λύσεις υπάρχουν. Ορισμένες, προφανείς. Δεν απαιτούν, καν, ρήξεις που ενδεχομένως θα σόκαραν (παράδειγμα, να αφήσει τον Μπέκαμ στον πάγκο!) το ιδιότροπο βρετανικό κοινό. Χρειάζεται μονάχα κοινή λογική. Και ευελιξία.

Η μία κίνηση είναι να παίξει holding midfielder ένας πραγματικός τέτοιος, π.χ. ο Χάργκριβς (κι ας μην τρελαίνονται μαζί του οι Αγγλοι, επειδή γεννήθηκε στον Καναδά και βγάζει το μεροκάματο στη Γερμανία). Οι δύο ζηλευτές τετράδες, στα μετόπισθεν και στο κέντρο προς την επίθεση, να μείνουν ως έχουν. Και μπροστά απ' την τετράδα των χαφ, ξαμολυμένο κυνηγόσκυλο, μόνος ο Ρούνι. Με τον Λάμπαρντ και τον Τζέραρντ στις τρύπες, πίσω απ' τον Ρούνι. Ούτε Κράουτς ούτε Οουεν. Και να δούμε ποιος θα γλιτώσει...

Επί πίνακος, διαβάζεται 4-1-4-1. Στην πράξη, είναι αυτό που διασφαλίζει τα ένα-δύο, την κυκλοφορία της μπάλας σε άλλες, πολύ πιο υψηλές, ταχύτητες, την παραγωγή φάσεων με πολλούς, έτοιμους να σκοράρουν, παίκτες. Ακριβώς, δηλαδή, ό,τι λείπει... δραματικά απ' το παιγνίδι της Αγγλίας.