Ο Ζιντάν, ο Τρεζεγκέ και ο Κύριος Κανένας (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ποιες δύο Μεγάλες Δυνάμεις του (τρέχοντος) Παγκόσμιου Κυπέλλου θα έφτιαχναν, εφ' όσον τύχαινε να συναντηθούν, το... χειρότερο ματς; Αγγλία-Γαλλία, άνετα! Γυαλιστερά ρόστερ. Αλλά μηχανισμοί που, για διαφορετικούς λόγους, η κατάληξη είναι ότι δεν λειτουργούν. Μηδέν. Τίποτα. Nothing. Rien.

Η μοναδική διαφορά τους είναι ότι η Αγγλία έχει, τουλάχιστον, τη θέληση να καταφέρει κάτι. Τη διάθεση. Το πάθος. Το πνεύμα. Και φαίνονται να είναι, μεταξύ τους, καλά. Η Γαλλία δεν έχει, καν, αυτό. Εξ ου και η απόσταση στα αποτελέσματα.
Η Αγγλία, που τη σώζει η ζωηρή ατμόσφαιρα ομάδας, έχει δύο νίκες. Η Γαλλία, όπου όλα κυλούν μηχανικά κι από βαριεστημένη συνήθεια, έχει δύο ισοπαλίες. Είναι, παρά ταύτα, σε... καλό δρόμο. Μετά τον πρώτο βαθμό (με την Ελβετία), τώρα έβαλε και το πρώτο γκολ (με τη Νότια Κορέα). Το 2002, τον έναν και μοναδικό βαθμό τον είχε πάρει στο δεύτερο από τα τρία παιχνίδια. Και το πρώτο γκολ δεν ήρθε ποτέ.

Η περίληψη της Γαλλίας 2006 είναι τα δύο πλάνα, προχθές το βράδυ, στο 90'. Η εικόνα του Ζιντάν που τη στιγμή της αλλαγής περνάει δίπλα από τον «Κύριο Κανένα» Ντομενέκ, κι είναι καταφανής η αμοιβαία προσπάθεια να μην κοιταχτούν, σαν να μην υπάρχει ο ένας στα μάτια του άλλου. Κι η εικόνα του Τρεζεγκέ που μπαίνει, φοράει το περιβραχιόνιο και γελάει με ό,τι βλέπει να συμβαίνει γύρω του. Άδικο έχει;

Η δουλειά του ομοσπονδιακού τεχνικού στα μεγάλα τουρνουά είναι μες στο γήπεδο να διαλέγει και να βάζει τους αυτονόητους για να κάνουν τα αυτονόητα. Εξω από τις τέσσερις γραμμές να κτίζει δεσμούς. Εάν καταφέρνει και κάτι περισσότερο, αυτό (το οτιδήποτε επιπλέον) είναι μπόνους.

Το κτίσιμο των δεσμών, το περιρρέον την ομάδα κλίμα, δεν είναι απλό πράγμα. Ο τεχνικός έχει 23 παίκτες, όλοι λίγο-πολύ πρωταγωνιστές στους συλλόγους τους, στο φινάλε της σεζόν, αμέσως πριν από τα μπάνια. Το εγχείρημα θέλει αύρα. Γι' αυτό στα μεγάλα τουρνουά περνάει (ενώ στα κλαμπ είναι μάλλον απίθανο να πιάσει) το μοντέλο του προπονητή που είναι σούπερ όνομα στην πατρίδα του.

Ο Μπεκενμπάουερ των Μουντιάλ '86 και '90, ο Φαν Μπάστεν, ο Λίπι, ο Φέλερ του 2002 ή ο Κλίνσμαν σήμερα, ο Αραγονές. Όλοι αυτοί στον τόπο τους πρωτίστως, συνήθως και στη διεθνή σκηνή, αλλά οπωσδήποτε στον τόπο τους, σημαίνουν κάτι. Κάτι το πολύ. Κάτι το μεγάλο.

Σε κλαμπ μπορεί και να τα κάνουν, ή να τα έχουν κάνει, εάν ήδη το δοκίμασαν, ρόιδο. Αλλά εδώ δεν πρόκειται για 10-11 μήνες και 50-60 αγώνες. Εδώ πρόκειται για «καλοκαιρινή κατασκήνωση». Με έξι-επτά, το πολύ, ματς. Σ' ένα μήνα μέσα ή σε λιγότερο.

Διαχείριση πρωταγωνιστών. Προσωπικοτήτων. Αυτό είναι το όνομα του πρότζεκτ. Γι' αυτό η πείρα διδάσκει ότι συνήθως δεν έχει πέραση το μοντέλο του εκλέκτορα που προήχθη είτε από τις Ελπίδες είτε από ασίσταντ του νούμερο ένα. Ο Ισπανός Ινιάκι Σάεθ του Euro 2004, ο Ντομενέκ, ο Μπρίκνερ, ο Ιταλός Βιτσίνι του '90, ο Φογκτς. Είναι άλλο η διαχείριση εύπλαστων πιτσιρικάδων, άλλο των φτασμένων σταρ.

Η μοναδική θορυβώδης εξαίρεση είναι ο Πέκερμαν στην Αργεντινή. Εγινε εξαίρεση, επειδή είχε την ευφυΐα και τη δυνατότητα να (πάρει μονάχα «δικά του» παιδιά και να) κόψει από το ταξίδι στη Γερμανία όσους, την ίδια αυτή ομάδα που χαίρεται να βλέπει ο κόσμος, θα μπορούσαν... πανεύκολα να την κάνουν χάος. Βερόν, Κίλι Γκονσάλες, Ορτέγα, Σαμουέλ.

Το πρόβλημα της Γαλλίας. Ο Ζιντάν κι ο Τιράμ όχι να βλέπουν δεν αντέχουν τον Ντομενέκ, ούτε και να αισθάνονται την παρουσία του σε ακτίνα κάποιων μέτρων. Η συμβατική συνύπαρξη είναι μαρτύριο αμοιβαίο. Δεν τον ήθελαν, δεν τους ήθελε. Οι τρίτοι (τηλεόραση, χορηγοί) παρενέβησαν και επέβαλαν την επιστροφή τους στην εθνική, τον καιρό που οι «μπλε» κινδύνευαν να αποκλειστούν στα προκριματικά.

Εκεί, στις απρόοπτες περιπέτειες των προκριματικών, αρχίζει ο φαύλος κύκλος. Κι αφού μεσολάβησε ό,τι μεσολάβησε, ο Ντομενέκ (ενώπιον της δεδομένης πραγματικότητας) δεν διευκολύνει, έστω, την αρρωστημένη κατάσταση. Ισα ίσα, κάνει ό,τι μπορεί για να τη χειροτερεύει.

Σ' ολόκληρη τη σειρά των φιλικών παιχνιδιών, δοκίμαζε το ίδιο (κι απαράλλακτο) 4-3-1-2. Και με το που αρχίζει το Παγκόσμιο Κύπελλο, προφανώς ανακάλυψε την αξία του Βιλτόρ και την... απαξία του Τρεζεγκέ, γυρίζοντάς το σε (πεισματικά απαράλλακτο στα, έως τώρα, 180 λεπτά του τουρνουά) 4-2-3-1. Ο,τι κι αν πάθει, δεν θα του φταίει κανείς.
Στο μεταξύ, ο Τρεζεγκέ πράγματι έχει όλους τους λόγους στον κόσμο (να κλαίει, η μία επιλογή, ή) να γελάει χλευαστικά.