H έκλειψη του κομήτη Τζέικ (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Η περίπτωση Τσακαλίδη τριβέλιζε το μυαλό του Παναγιώτη Γιαννάκη (και του Γιώργου Βασιλακόπουλου) όλον τον χειμώνα. Από τη μέρα που ο Τζέικ τηλεφώνησε στο ξενοδοχείο της Εθνικής στο Βελιγράδι την παραμονή του τελικού κι έθεσε εαυτόν άνευ όρων στη διάθεση της ομάδας, το όνομά του άρχισε να συζητιέται και πάλι, για πρώτη φορά μετά το φιάσκο της Στοκχόλμης. Επειτα από 11 μήνες σκέψης και διαβουλεύσεων, ο Γιαννάκης αποφάσισε να τον αφήσει εκτός νυμφώνος. Εκανε το σωστό; Εκανε λάθος; Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις όπου δεν υπάρχει σωστό και λάθος.

Αν ρωτάτε την αφεντιά μου, θα προτιμούσα να δω την Εθνική με Τσακαλίδη. Αλλά με τους δικούς της όρους, όχι με τους όρους του ψηλού. Θα ήθελα να τον δω εξ αρχής παρόντα στην προετοιμασία, να ανεβεί στο βουνό, να ιδρώσει, να πασχίσει, να ξαναγίνει φίλος με τους παλιούς του συμπαίκτες, να χτυπήσει το εθνόσημο τατουάζ στο μπράτσο του (μεταφορικά εννοώ, όχι κυριολεκτικά), να κερδίσει με το σπαθί του μια θέση στη 12άδα, να πάει στην Ιαπωνία εφόσον το αξίζει. Η πόρτα της Εθνικής ομάδας θα έπρεπε να μείνει ανοιχτή για όλους.

Ο Τσακαλίδης μπορεί να μην ταίριαξε στη χημεία της την προηγούμενη φορά, ωστόσο προσπάθησε. Κανένας δεν μπορεί να του καταλογίσει αδιαφορία. Κι αν απουσίασε από το πρώτο διάστημα της προετοιμασίας, απουσίασε με τις ευλογίες της Ομοσπονδίας. Αυτή του έδωσε άδεια, όχι η σημαία. Δεν είναι βέβαια τόσο απλό. Υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, η λαμπερή για την Εθνική ομάδα.

Η «επίσημη αγαπημένη» έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης ακριβώς χάρη στη θαυμαστή της χημεία. Από πλευράς ατομικού ταλέντου, δεν ήταν η καλύτερη ομάδα. Αν μετρούσε μόνο αυτό, θα βλέπαμε τις πλάτες των Γάλλων, των Σέρβων, των Ρώσων κι αρκετών άλλων. Δεν είναι σοφό να πειραματίζεται κανείς όταν έχει στα χέρια του τη συνταγή της επιτυχίας.

Η επιστροφή του Τσακαλίδη θα μπορούσε να γίνει βραδυφλεγές φιτίλι στα θεμέλια της ομάδας, αφού θα αναστάτωνε τις ισορροπίες και θα απειλούσε την ψυχολογική ευρωστία της. Είναι, θυμηθείτε, ο ίδιος Τσακαλίδης, για τον οποίο οι αυτόχθονες ιθαγενείς κάποτε έβγαλαν ανακοίνωση, κλείνοντάς του την πόρτα κατάμουτρα (αργότερα τον αποδέχθηκαν). Ο ίδιος Τσακαλίδης, ο οποίος το 2003 έκανε για μήνες κακορέξια (που λέμε και στην Κρήτη), εκνευρίζοντας τους πάντες και χάνοντας όσες συμπάθιες του είχαν απομείνει.

«Τότε ήταν ελεύθερος κι έψαχνε ομάδα», θα πουν οι λίγοι απολογητές του. «Ενώ τώρα τον περιμένει εγγυημένο συμβόλαιο στο Μέμφις, οπότε δεν έχει άγχος για το μέλλον του». Σωστά. Είναι ανθρώπινη και συγγνωστή αυτή η αγωνία.
Αλλά εδώ θα πρέπει να βάλουμε αστερίσκο και να ψηλαφίσουμε τον τύπον των ήλων. Θα γίνει καλύτερη η Εθνική με τον Τσακαλίδη στη σύνθεσή της; Η φετινή σεζόν του Ιάκωβου είχε εκλάμψεις, αλλά όχι σταθερότητα. Στη Σουηδία, η παρουσία του ψηλού έκανε το σχήμα πιο δυσκίνητο, πιο δύστοκο και πιο προβλέψιμο. Η συμμετοχή του έδωσε στην Εθνική πολύ λίγα πράγματα και πάντως λιγότερα απ' όσα ήλπιζε ο τότε ομοσπονδιακός Γιάννης Ιωαννίδης. Ούτε στα ριμπάουντ γίναμε πανίσχυροι ούτε μπλοκέρ αποκτήσαμε ούτε 10-12 σίγουρους πόντους είχαμε.

Ο Γιαννάκης αποφάσισε να ποντάρει στη φλόγα της ομάδας του Βελιγραδίου (από την οποία καλεί σύσσωμη τη δωδεκάδα, και σωστά) και να δώσει το πόστο του Τσακαλίδη στον Σοφοκλή Σχορτσιανίτη, με ρεζέρβα τον Ιαν Βουγιούκα. Οι γαλουχημένοι στα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα αστέρες της χθεσινής Εθνικής Εφήβων θα αποτελέσουν τη ραχοκοκκαλιά της αυριανής Εθνικής Ανδρών. Επειδή όμως για την πρωταθλήτρια Ευρώπης το αύριο είναι σήμερα, ο κομήτης Τζέικ τέθηκε εκτός τροχιάς. Δύσκολα θα τον ξαναδούμε στην Εθνική ομάδα, εκτός αν κάποτε μετακομίσει στην Ελλάδα.