Το μέλλον τους ανήκει, γιατί όχι και το παρόν (Sportday / Εύη Μάνου)

Τέσσερα χρόνια πριν, στην Απω Ανατολή, η Αργεντινή δέχτηκε ένα γερό χαστούκι. Πήγε ως ένα από τα μεγάλα φαβορί και πακετάρισε τις βαλίτσες της μόλις μετά τα τρία ματς.

Για την Ολλανδία τα πράγματα ήταν χειρότερα. Δεν προκρίθηκε καν, μιας και στο κρίσιμο ματς των προκριματικών τον Σεπτέμβρη του 2001 απέναντι στους δέκα παίκτες της Ιρλανδίας έχασε 1-0. Ο Λουίς Φάν Γκάαλ έφευγε, πολύ πριν τον ακολουθήσει ο Αργεντινός συνάδελφός του Μαρσέλο Μπιέλσα. Για τους πρώην παγκόσμιους πρωταθλητές του '78 και του '86 η επιλογή ήταν άμεση. Ο Χοσέ Πέκερμαν, επί σειρά ετών αθόρυβος εργάτης των μικρών εθνικών ομάδων, προωθήθηκε στη θέση του ομοσπονδιακού τεχνικού. Για την Ολλανδία χρειάστηκαν άλλα δύο, χαμένα όπως αποδείχθηκε, χρόνια, με τον Ντικ Αντβοκαατ να παλεύει με τα κύματα και τα τεράστια «εγώ» των ποδοσφαιριστών στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Πορτογαλίας. Η επόμενη κίνηση ξάφνιασε, αλλά και χαροποίησε. Ο Μάρκο Φαν Μπάστεν υπήρξε ο κορυφαίος φορ που η «χώρας της τουλίπας» χάρισε στον κόσμο. Χωρίς πείρα, αλλά με όπλο την ποδοσφαιρική γνώση, ο άνθρωπος που το 1988 με ασύλληπτο σουτ νικούσε τον Ντασάεφ και έδινε τον μοναδικό τίτλο στους «οράνιε», αναλάμβανε να έρθει στα ίδια γήπεδα 18 χρόνια μετά. Η στήριξη του Τύπου υπήρξε ίσως για πρώτη φορά τόσο μεγάλη από την εποχή του Ρίνους Μίχελς. Με σύμβουλο τον Γιόχαν Κρόιφ, ο Φαν Μπάστεν προχώρησε σε ριζικές αλλαγές, κάτι που ο Πέκερμαν είχε ήδη ξεκινήσει από το 2002.

Σήμερα στο «Βαλντστάντιον» δεν συναντιούνται μόνο δύο παλιοί γνώριμοι του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, αλλά και δύο εκπρόσωποι της φιλοσοφίας ότι το ποδόσφαιρο είναι για νέους ανθρώπους. Από το τελευταίο ματς της Αργεντινής με τη Σουηδία στο Μουντιάλ του 2002, μόνο ο Χουαν Πάμπλο Σορίν ήταν παρών στην πρεμιέρα του 2006. Η νίκη επί της Ακτής Ελεφαντοστού με καλή εμφάνιση συνοδεύτηκε από την παράσταση για ένα ρόλο κόντρα στους Σέρβους. Οι 24 πάσες σε 57 δευτερόλεπτα, που οδήγησαν στο αριστουργηματικό γκολ του Καμπιάσο, συγκρίνονται από πολλούς στη Γερμανία με τις αντίστοιχες των Ολλανδών στο πρώτο λεπτό του τελικού του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1974. Μπορεί τότε ο Κρόιφ και οι συμπαίκτες του να μην το έκαναν τόσο κινηματογραφικά όσο ο Ρικέλμε και οι υπόλοιποι στο Γκελζενκίρχεν, όμως αυτό που δεν αλλάζει είναι το σενάριο. Η επιθυμία να κρατήσεις την μπάλα, να την κάνεις να υποταχθεί στις επιθυμίες σου, αποτελεί κοινό παρονομαστή στην ποδοσφαιρική προσέγγιση και των δύο λαών.

Ο Φαν Μπάστεν προχώρησε αυτή τη διετία σε τομές. Ο αποκλεισμός πολλών σταρ (Ζέεντορφ, Ντάβιτς, Μακάι) θα σήκωνε θύελλα αντιδράσεων σε άλλη χώρα. Στην Ολλανδία όμως -και μάλιστα αφού το αποφάσισε ο Φαν Μπάστεν- ο κόσμος απλώς περίμενε. Στο ρόστερ μπήκαν αμούστακα παιδιά και στο ματς της Λειψίας με τη Σερβία και της Στουτγκάρδης με την Ακτη Ελεφαντοστού τέσσερα στελέχη, όλα 22 χρόνων, ήταν στη βασική ενδεκάδα. Ο Αριεν Ρόμπεν, ο Ρόμπιν Φαν Πέρσι, ο Τζον Χέιτινγκα και ο Γουέσλι Σνάιντερ αποτελούν τη νέα γενιά των «οράνιε», με τη διαφορά πως οι βλέψεις δεν είναι μόνο για το μέλλον, αλλά -με τις μέχρι τώρα εμφανίσεις- και για το παρόν.

Ο Πέκερμαν, αν και έχει δεχθεί σκληρή κριτική από τα ΜΜΕ της χώρας του και από τον Μαραντόνα, έχει καταφέρει να φτιάξει μία ομάδα που δείχνει ενωμένη σαν γροθιά. Οι υποστηρικτές του, όπως ο παλιός άσος του 1986 Χόρχε Βαλντάνο, λένε ότι το κρυφό όπλο είναι η παρουσία σε αυτή την αποστολή σχεδόν όλων των παικτών που ο Πέκερμαν ανέδειξε στις μικρές εθνικές ομάδες. Ειδικά ο Χουάν Ρομάν Ρικέλμε, που υπό τις οδηγίες του Πέκερμαν έγινε γνωστός πριν από εννέα χρόνια στο Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων στη Μαλαισία. Η καριέρα του είχε μέχρι τώρα σκαμπανεβάσματα, ιδιαίτερα μετά τα προβλήματα προσαρμογής στην Μπαρτσελόνα, αλλά η μετακίνηση στη Βιγιαρεάλ αποδείχθηκε ευεργετική. Ο Ρικέλμε εντυπωσίασε και πέρυσι στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών, όταν φάνηκε πως η τωρινή εθνική Αργεντινής έχει φτιαχτεί γύρω από τον τρόπο παιχνιδιού του. Ο Πέκερμαν πιστεύει πολύ στην αξία του και τον υπερασπίστηκε, όταν σχεδόν το σύνολο του Τύπου απαιτούσε την απομάκρυνσή του πριν από δύο χρόνια. Το γεγονός ότι δίπλα του υπάρχουν και άλλα αναγεννημένα ταλέντα, όπως ο Σαβιόλα, ο Καμπιάσο και ο Μασεράνο, σε συνδυασμό με την πολυτέλεια του να έχει στον πάγκο (προς το παρόν) τον Μέσι και τον Τέβες, η Αργεντινή του Πέκερμαν έχει κάθε λόγο να πιστεύει πως θα φτάσει μακριά.

Το ίδιο και οι Ολλανδοί, ο μεγαλύτερος εχθρός των οποίων είναι παραδοσιακά οι ενδοοικογενειακές κόντρες. Ηδη μετά τη νίκη επί των Σέρβων, ο Ρόμπι φαν Πέρσι έκανε ανοιχτή επίθεση στον Αριεν Ρόμπεν. Ομως, αυτή είναι η κουλτούρα τους. Οταν ο Γκους Χίντινκ ανέλαβε την Κορέα, είχε πει πως ξαφνιάστηκε από την υπακοή των παικτών. «Στην Ολλανδία λες "καλημέρα" και ο άλλος σου απαντάει... "γιατί;"». Αυτή η διάθεση κριτικής είναι πάντα το όπλο και συνάμα, όπως έχει αποδειχθεί, η βραδυφλεγής βόμβα στα θεμέλια κάθε εθνικής που η Ολλανδία παρατάσσει στις μεγάλες διοργανώσεις. Ο Φαν Μπάστεν όμως πιστεύει πολύ σε αυτά τα παιδιά και κυρίως στον Φαν Πέρσι. Γιος ζωγράφου, γεννημένος στο Ρότερνταμ, με παρέες παιδιών από την Τουρκία και το Μαρόκο, επηρεασμένος από την κουλτούρα του Ισλάμ, είναι ίσως το κλασικό δείγμα του πολυεθνικού χαρακτήρα των Ολλανδών. Η γυναίκα του είναι Μαροκινή και το ποτό είναι έξω από τις συνήθειές της, κάτι που αποφεύγει και ο ίδιος με... εξαιρέσεις. «Μετά τη νίκη στη Στουτγκάρδη, ξεφύγαμε. Ολοι ήμασταν σε κέφι, γι' αυτό και πανηγυρίσαμε σαν να κερδίσαμε το Κύπελλο. Ξέρουμε όμως πως ακόμα δεν έχει γίνει τίποτα», είπε ο άσος της Αρσεναλ στη συνέντευξη Τύπου. Ηδη οι Ολλανδοί τον συγκρίνουν με τους εξτρέμ του παρελθόντος, τον Πιτ Κάιζερ και τον Ρόμπι Ρένζενμπρινκ. Ο ίδιος έχει όμως ως πρότυπο τον Ντένις Μπέργκαμπ, τον άνθρωπο που έπεισε τον Βενγκέρ να τον φέρει στο Λονδίνο, αν και ακόμα ήταν αναπληρωματικός στη Φέγενορντ.

Η νέα γενιά δείχνει τον δρόμο και σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Στην πόλη τόσων Γερμανών στοχαστών, τη Φρανκφούρτη, απόψε συναντιούνται δύο από τις κλασικές φιλοσοφικές σχολές του ποδοσφαίρου.