Μια φωτογραφία, 3.000 λέξεις... (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Από τα απίστευτα της περασμένης εβδομάδας είναι η παρουσία του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή το Σάββατο στη συναυλία για τη Βέμπο στο Ηρώδειο, εκεί όπου τραγούδησαν η Χαρούλα Αλεξίου και η Δήμητρα Γαλάνη. Είναι απίστευτο το γεγονός ότι ο Καραμανλής άφησε το Αργεντινή–Μεξικό για να πάει να παρακολουθήσει το σχεδόν καταθλιπτικό αυτό θέαμα...

Πάντως, σύμφωνα με όσα διαρρέει το περιβάλλον του, ο Καραμανλής το είχε «πιάσει» το ματς, μιας και το έπαιζε στην κανονική διάρκεια «under»...

Αφού αρχίσαμε με αναφορά στο Ηρώδειο, ας μιλήσουμε για τέχνη. Στην προκειμένη περίπτωση, ας μιλήσουμε για την τέχνη της φωτογραφίας.

Θεωρώ ότι η συγκεκριμένη είναι μακράν η κορυφαία φωτογραφία του μήνα, γι' αυτό και επέλεξα, φίλε αναγνώστη, να τη δημοσιεύσω σήμερα στο κέντρο της σελίδας αντί για σκίτσο. Αν μια φωτογραφία είναι χίλιες λέξεις, η συγκεκριμένη θα μπορούσε άνετα να ξεπεράσει τις τρεις χιλιάδες και να αναδειχθεί χωρίς ιδιαίτερο κόπο στην πιο φλύαρη φωτό που έχει δημοσιευτεί ποτέ.

Καταρχήν, τι απεικονίζει; Την υποδοχή που επεφύλαξαν οι οπαδοί του Αρη στον νέο προπονητή τους Ανχελ Γκιγιέρμο Ογιος. Δεν ξέρω αν το πληροφορηθήκατε, αλλά από Παρασκευή απόγευμα ο μεγάλος «Αναστό» αποτελεί παρελθόν από την ομάδα της Θεσσαλονίκης. Ναι, όσο σκληρό κι αν ακούγεται, στον πάγκο των «κιτρίνων» δεν θα κάθεται πλέον ο άνθρωπος για τον οποίο ο Πρόεδρος των Προέδρων Λάμπρος Σκόρδας φώναζε ύστερα από κάθε γκολ τη λέξη «ομολογώ», αναγνωρίζοντας δημόσια την αξία του, αλλά ένας ξένος. Ελπίζω όχι ξένος και με το άθλημα, αλλά αυτό θα έχουμε χρόνο να το διαπιστώσουμε.

Τη θέση του πήρε λοιπόν ο Αργεντινός Ανχελ Γκιγιέρμο Ογιος, που μέχρι τώρα, όπως διαβάζω, έχει δουλέψει μόνο σε τμήματα υποδομής, συμπεριλαμβανομένων αυτών της Μπαρτσελόνα. Αλλά αυτό θεωρείται υπέρ του, μιας και ο Αρης είναι από τις λίγες ελληνικές ομάδες που δίνουν ιδιαίτερο βάρος στην υποδομή. Οι Ντομορό, Βαγγελί, Μπούτσεκ, Σανχούρχο, Γκαρσία, Ντε Καμπς, αλλά και ο Κάσερες, όσο και αν σας φαίνεται παράξενο, είναι παίκτες που ξεπήδησαν από τα σπλάχνα του συλλόγου...

Τη φωτό αυτή λοιπόν τη θεωρώ σημαντική για δύο λόγους: Πρώτον, επειδή δεν καταλαβαίνεις ποιοι είναι οι οπαδοί και ποιος ο προπονητής. Μη βιαστείτε να μου πείτε «αυτός στο κέντρο με το καπελάκι», διότι -όπως βλέπω- ακόμα ένας φοράει καπέλο. Και αν κοιτάξετε με μεγαλύτερη προσοχή, θα δείτε ότι φοράει και τη φανέλα της Μπόκα Τζούνιορς. Αρα, γιατί να μην είναι αυτός; Εμένα αυτή η φάτσα με το μούσι μού φέρνει πιο αργεντίνικη από οποιαδήποτε άλλη.

Δεν αποκλείω βέβαια την περίπτωση να είναι και ο άλλος με την μπίρα στο χέρι, μιας και τα τελευταία χρόνια αυτά που έχουμε δει στον Αρη είναι λιγότερο απίθανα από το να αναλάβει την ομάδα ένας προπονητής οινοπνευματώδης.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι αυτή η φωτό σε λίγο καιρό θα είναι συλλεκτική, γι' αυτό και θα σε συμβούλευα, φίλε αναγνώστη, να την κόψεις και να την κρύψεις κάπου για μια ώρα ανάγκης. Κάτι δηλαδή σαν το φούτερ, που το δένουμε στους ώμους μας τα καλοκαιρινά βράδια, μήπως βγάλει ψύχρα και το χρειαστούμε. Οταν κάποτε έρθει η ώρα του αποχαιρετισμού για τον Αργεντινό, βγάλε ξανά στην επιφάνεια τη φωτό για να δεις ότι αυτοί που θα τον ξεπροβοδίζουν στο καλό θα είναι κατά διαβολική σύμπτωση οι ίδιοι. Οχι βέβαια στο τόσο εγκάρδιο, αλλά πάλι μια οικειότητα εύκολα θα τη διακρίνεις.

Πάντως, για να μη λένε ότι είμαι κακός, θα ήθελα να επισημάνω ότι για τον Αρη ο Ογιος είναι τεράστια επιτυχία. Αγιος να αναλάβει και να κάνει θαύματα ήταν δύσκολο. Ογιος ήταν ό,τι πιο εύκολο μπορούσε να βρεθεί...

Επίσης, ο Ογιος είναι ο δεύτερος καλύτερος προπονητής που έχει δουλέψει στην Ελλάδα τα τελευταία είκοσι χρόνια. Ο πρώτος είναι, με βάση τους ρεπόρτερ της ΑΕΚ, ο Φερέρ. Αφού ο Φερέρ, που είχε την ευθύνη της Β' ομάδας της Μπάρτσα, είναι ο καλύτερος, ο Ογιος είναι ο δεύτερος καλύτερος...

Το βιογραφικό του Ογιος πάντως δεν θα το δημοσιεύσω. Από τα μέτρια μυθιστορήματα, προτιμώ τα αριστουργήματα. Ψάχνω να βρω το βιογραφικό του Ιρανίλντο, που είχε δημοσιευτεί όταν είχε έρθει ο μεγάλος εκείνος Βραζιλιάνος. Εκείνο μάλιστα: ήταν ένα πραγματικό αριστούργημα...

Ακόμα πιο εντυπωσιασμένος ήμουν από τις ανακοινώσεις που διάβασα αναφορικά με τη Λέσχη Φίλων του Αρη. Ψάχνω πραγματικά τρόπο να γραφτώ, διότι είμαι εντυπωσιασμένος από τις παροχές: ξέρεις τι είναι, πληρώνοντας 1.000 ευρώ, να συμμετέχεις στις εκδηλώσεις της Λέσχης; Να μπορείς να χρησιμοποιείς την αίθουσα της Λέσχης όποτε θες; Να μπορείς να κάνεις χρήση των εγκαταστάσεων του Νέου Ρυσίου όταν και εφόσον αυτές θα ολοκληρωθούν; Να μπορείς να παρακολουθείς ζωντανά τις προπονήσεις του Αρη; Αλλάζει πραγματικά η ζωή σου...

Ομολογώ ότι κόλλησα με τον Αρη σήμερα, αν και γνωρίζω από τα πολλά mail σας ότι θέλετε να ασχοληθώ με όσα ακούγονται από τους εθνικούς σπορτκάστερ μας στο Μουντιάλ. Δεν θέλω να ανησυχείτε: συγκεντρώνω τα άπαντα των ποιητών της καθημερινότητας και θα σας τα παρουσιάσω εν και καιρώ. Αλλά καταλαβαίνετε ότι η συλλογή τους μου κλόνισε τα νεύρα: ομολογώ ότι όλα αυτά που ακούς, αν τα γράφεις κιόλας, κινδυνεύεις σοβαρά.

Σύντομα, μόλις ξεπεράσω το σοκ, θα είμαι σε θέση να σας παρουσιάσω μία «Βερνικειάδα», ίσως και έμμετρη. Περιμένω την επιστροφή στην Ελλάδα των ίδιων των δημιουργών για να το κάνω. Κυρίως επειδή μαθαίνω ότι παίρνουν τηλέφωνα από τη Γερμανία και διαμαρτύρονται. Οταν έρθουν στην Ελλάδα, μπορώ να τα γράψω όλα. Τόσες και τόσες κουταμάρες πληρώνει αυτό τον καιρό η ΕΡΤ, ας μη χρεώνουμε στον «ελληνικό λαό–κορόιδο συνδρομητή» και τα παράπονά τους. Θα τα γράψω όλα όταν γυρίσουν...

(Το λέω για να τους καθησυχάσω. Είναι μάλλον αδύνατο να κρατηθώ για μία ακόμα μέρα, πριν αρχίσω το ξεφωνητό...)

Ωστόσο, οι σταθερές αξίες είναι αξίες. Μόλις τελείωσε το Ιταλία–Αυστραλία 1-0. Κόκκινες χωρίς λόγο, πέναλτι που δεν υπάρχει στο 90' φεύγα και στην περιγραφή ο άνθρωπος που του τυχαίνουν τα πλέον απίθανα πράγματα: ο Γιώργος Τραπεζανίδης...