Mας χρωστάει το Μουντιάλ (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Το έχω γράψει στο παρελθόν και το επαναλαμβάνω. Η μνήμη είναι μέγεθος που συναρτάται με τον χρόνο που συνέβη το γεγονός. Οσο πιο πρόσφατα συμβαίνει ένα γεγονός τόσο περισσότερες λεπτομέρειες υπάρχουν στη μνήμη και τόσο σημαντικότερο μοιάζει. Ακολουθεί παράδειγμα.

Στη δυτικοευρωπαϊκή ιστορία, η περίοδος ανάμεσα στην πτώση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και της στέψης του Καρλομάγνου ονομάζεται «Σκοτεινή Εποχή». Εχει διάρκεια περίπου 600 χρόνια και τα γραπτά που σώζονται είναι ελάχιστα. Τώρα, ακόμα και για ιστορικούς που δεν έχουν ειδίκευση στην περίοδο, το πότε έχει συμβεί κάτι έχει απόκλιση μέχρι και εκατό χρόνια, χωρίς κανείς να το θεωρεί σκανδαλώδες. Αν όμως η απάντηση στο πότε έζησε ο Bede the Venerable σηκώνει 100 χρόνια τράτο, το πότε έζησε ο Τσόρτσιλ άντε να σηκώνει 10. Το πότε έζησε η βασίλισσα Βικτόρια σηκώνει 20. Ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος 50. Και πάει λέγοντας. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για την ελληνοβυζαντινή ιστορία, που όποιος απαντήσει αυτόματα πότε έζησε ο αυτοκράτωρ Μαύρικιος και κάνει λάθος 40 χρόνια, είναι ο πρώτος μάγκας. Αλλά αν κάνει το ίδιο λάθος στη ζωή του Ανδρέα Παπανδρέου, είναι βλάκας με περικεφαλαία.

Οι βασικές αρχές της ιστορικής μνήμης ισχύουν φυσικά και στο ποδόσφαιρο. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να μαντέψεις τι θα μείνει στη μνήμη και για πόσο διάστημα, αλλά ας μου επιτραπεί να νομίζω ότι απ' ό,τι μέχρι σήμερα έχουμε δει, σε 10 χρόνια δεν θα έχει μείνει τίποτα. Κατά πρώτον, δεν υπήρξε η μεγάλη έκπληξη, όπως ο αποκλεισμός της Ιταλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Αγγλίας του 1966, ο οποίος ακόμα και σήμερα δεν έχει ξεχαστεί. Κατά δεύτερον, τουλάχιστον για την ώρα, δεν έχει εμφανιστεί ένας «χαρακτήρας» που να τραβήξει το μάτι. Στη Γαλλία υπήρχε ο Μπλάνκο του Μεξικού, που έβαζε την μπάλα ανάμεσα στα πόδια και πήδαγε σαν το λαγουδάκι, υπήρχε ο Σιλαβέρτ με τις εξόδους του και τις Αριστερές του δηλώσεις. Ακόμα και στο κατά μεγάλο ποσοστό ξενέρωτο Μουντιάλ της Κορέας και της Ιαπωνίας, υπήρχαν οι πιο καλόγουστες διαιτητικές σφαγές προς όφελος των ατάλαντων διοργανωτών. Στη Γερμανία οι συμπεριφορές και οι κινήσεις όλων είναι στο πλείστον προβλεπόμενες.

Για την ώρα, οι μεγάλες στιγμές του Μουντιάλ της Γερμανίας είναι η εξάρα της Αργεντινής στη Σερβία και το ξύλο ανάμεσα στην Ολλανδία και την Πορτογαλία. Εξάρες και βάλε υπήρξαν πολλές σε Παγκόσμια Κύπελλα και όποιος θυμάται ένα ματς Αργεντινής-Ελ Σαλβαντόρ του 1982, το ξύλο ανάμεσα στους Ολλανδούς και του Πορτογάλους μπορεί να θεωρηθεί σαν θωπείες μεταξύ gay.

Το Μουντιάλ της Γερμανίας μάς χρωστάει ακόμα την πρώτη του μεγάλη στιγμή. Διαφορετικά, αν πάει έτσι, σε 10 χρόνια το τι είχε συμβεί θα είναι πιο δύσκολο να απαντηθεί και από τη διάρκεια της βασιλείας του Μαυρίκιου.

Η είδηση δημοσιεύτηκε στο «Θέμα». Ανέφερε ότι ο υπουργός Μακεδονίας Θράκης, Γιώργος Καλαντζής, επικοινώνησε με το Υφυπουργείο Αθλητισμού, προσπαθώντας να βρει δύο εισιτήρια για τον τελικό του Μουντιάλ, όπου ήθελε να πάει μαζί με τον γιο του. Συνεργάτης του Γιώργου Ορφανού του απάντησε ότι είναι δυνατόν να βρεθούν, αλλά θα πρέπει να πληρώσει 9.200 ευρώ. So far so good και καμία έκπληξη, αφού από τους Ολυμπιακούς της Ατλάντα υπάρχει know how στη διάθεση εισιτηρίων στη μαύρη αγορά. Σε αυτές τις περιπτώσεις, κάθε σωστός πολιτικός κάνει μόκο και σκέφτεται ότι όλο και κάτι θα κάνει η Μαριέττα Γιαννάκου για να ξεχαστεί το συμβάν. Το υφυπουργείο, όμως, αποφάσισε να απαντήσει με ανακοίνωση. Εστω και με τη δικαιολογία ότι ποιον να βρεις την Κυριακή να σου συντάξει ανακοίνωση της προκοπής, όσα γράφονται έχουν πλάκα.

1) Γιατί, στο διάολο, αναφέρει η ανακοίνωση «το Υφυπουργείο δεν διέθεσε κανένα εισιτήριο σε καμία κατεύθυνση»; Ο Καλαντζής δεν είπε ότι πήρε εισιτήριο, αλλά ότι αυτά που του προσφέρθηκαν, είχαν φουσκωθεί οι τιμές τους.
2) «Η προσπάθεια ανεύρεσης για όσους ζήτησαν έγινε μόνο μέσω επισήμων διαδικασιών FIFA και Ελληνικής Πρεσβείας Βερολίνου, οι οποίοι απάντησαν ότι δεν δύνανται…». Εδώ το κείμενο είναι σαφές. Μόνο αυτούς ρωτήσαμε και μας απάντησαν ότι δεν έχουν.
3) «Η προσπάθεια εξυπηρέτησης του κ. Καλαντζή έγινε μέσω του κ. Τάσου Μητρόπουλου, γνωστού βετεράνου ποδοσφαιριστή, ο οποίος βρήκε πακέτο δύο εισιτηρίων κατηγορίας Α1 συνολικής αξίας 9.000 ευρώ, συμπεριλαμβανομένων κάποιων παροχών (γεύμα, μετακινήσεις κ.λπ.). Η παραπάνω διαδικασία ποτέ δεν ενεργοποιήθηκε.

Σε αυτό το σημείο, σας ευχαριστούμε που μας τρελάνατε. Αν η προσπάθεια για να βρεθούν εισιτήρια έγινε μόνο μέσω επίσημων φορέων, πού στην ευχή της λογικής κολλάει ο Μητρόπουλος. Εγινε ο Ράμπο επίσημος φορέας και δεν το μάθαμε; Αν ο Μητρόπουλος βρήκε δύο πακέτα των 9.000 ευρώ, μπορεί να μας πει κάποιος πώς αναλύονται τα εννέα χιλιάρικα; Γιατί το ακριβότερο εισιτήριο του τελικού κοστίζει 600 ευρώ το ένα. Το «γεύμα και μετακινήσεις» πόσο να κάνει; Αφού δεν αναφέρεται διαμονή δύο κατοστάρικα το άτομο και πολλά είναι. Εκτός αν τα χοντρά έξοδα είναι στο «κ.τ.λ.», που στη συγκεκριμένη περίπτωση μεταφράζεται «και τα λίγα που έχετε».

Είναι σαφές ότι ο υπουργός ζήτησε εισιτήρια, ο σύμβουλος του Ορφανού Παναγιώτης Χατζηλαζαρίδης, που χειρίστηκε το θέμα, του απάντησε ότι δεν υπάρχουν, αλλά να κοιτάξει και ότι ρώτησε τον Τάσαρο, ο οποίος του είπε ότι βρίσκει με 4,5 χιλιάρικα το κομμάτι. Ο υπουργός στράβωσε που κοτζάμ υπουργάρα δεν μπορούσε να κάνει φιγούρα στο παιδί του να το πάει να δει τον τελικό, παρά μόνο δίνοντας τεσσεράμισι χιλιάρικα, κυκλοφόρησε την ιστορία και γράφτηκε τελικά στο «Θέμα».

Είπαμε ότι αυτά γίνονται και η Γιαννάκου θα είχε καθαρίσει, αν δεν έβγαινε η ανακοίνωση. Τα ερωτήματα, λοιπόν, που μένουν αναπάντητα είναι: 1) Εξυπηρετήθηκαν και άλλοι μέσω του Τάσου Μητρόπουλου; Γιατί μου φαίνεται απίθανο να ήταν η πρώτη φορά που ο Χατζηλαζαρίδης ήρθε σε επαφή με τον Τάσαρο. 2) Από πού βρέθηκαν τα εισιτήρια; Από ταξιδιωτικό γραφείο, είναι απίθανο. Από κρατικό φορέα, πιθανότερο. Αλλά κρατικός φορέας να έχει πληρώσει 9+ χιλιάρικα για εισιτήρια, είναι απίθανο. Φορέας να έχει πάρει εισιτήρια τζάμπα ή στην ονομαστική τους τιμή και να τα διαθέτει με καπέλο, μου φαίνεται πιθανότερο. 3) Το υφυπουργείο έβγαλε μια ανακοίνωση με την οποία δικαιολογεί την τιμή. Λέει «δύο εισιτήρια Α1, γεύμα, μετακινήσεις κ.τ.λ.». Επειδή υποθέτω ότι το υφυπουργείο παραμένει κρατικός φορέας και όχι παπαρολογικός σύλλογος, μπορεί κάποιος να πει συγκεκριμένα πόσο έκανε το εισιτήριο, πόσο η μετακίνηση, πόσο το γεύμα και να φτάσει την τιμή στα 4,5 χιλιάρικα; Αν μπορεί να το κάνει, έχει καλώς. Αν όχι, λέμε «πήγαμε να εξυπηρετήσουμε έναν φίλο, ρωτήσαμε τον Μητρόπουλο και από εκεί και πέρα δική του ευθύνη» και μετά υφυπουργικό βούλο. Μόνο που το ερώτημα θα παραμείνει. Από ποια παρτίδα εισιτήρια προέρχονται τα συγκεκριμένα εισιτήρια;
Ο Καλαντζής, πάντως, δεν έπαιξε με τους κανόνες του παιχνιδιού. Οταν πετάς λουλούδια, δεν θα ρωτήσεις πόσο κάνει χονδρικά το γαρύφαλλο. Θα πληρώσεις τη λουλουδού και θα κάνεις μόκο. Οπως και όταν θέλεις να κάνεις φιγούρα στον γιο σου, θα πληρώσεις τα εισιτήρια στη μαύρη και θα ξεχάσεις το υπουργιλίκι. Το ίδιο ισχύει και με τις ομάδες. Αν λες ότι ένας παίκτης δεν είναι ευτυχισμένος στην ομάδα του, επειδή θέλει να έλθει στη δική σου και ο πρόεδρος της ομάδας του πρέπει να τον αφήσει ελεύθερο, το ίδιο ισχύει και αντίστροφα. Οταν δηλαδή ένας παίκτης της δικής σου ομάδας θέλει να πάει σε άλλη, επειδή δεν είναι ευχαριστημένος.