Παγκόσμια πρωταθλήτρια... σε γήπεδο 70 μέτρων (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η οκτάδα των προημιτελικών είναι, πάντοτε, το πιο κατάλληλο σημείο για την ανά τετραετία αξιολόγηση της προόδου των ηπείρων. Ακριβέστερα, των συνομοσπονδιών της FIFA. Μολονότι γνωρίζω ότι η εκτίμηση δεν διεκδικεί δημοφιλία, η πραγματικότητα δεν αλλάζει: Η ενοχοποιημένη Ευρώπη, η Ευρώπη που δυσφημείται ότι παίζει αυτό το «ομογενοποιημένο» ποδόσφαιρο, δίχως πολλή φαντασία και με ελάχιστο φολκλόρ, αυτή η Ευρώπη για άλλη μία φορά είναι (ήταν και θα είναι) η θριαμβεύτρια του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Εξι ομάδες, τώρα, στους «8». Το σημειώναμε και τις προάλλες. Σαν Euro, με (εν προκειμένω) δύο wild cards για τους Νοτιοαμερικανούς, τη Βραζιλία και την Αργεντινή. Ακριβώς έτσι, έξι ευρωπαϊκές ομάδες και η Βραζιλία με την Αργεντινή, ήταν η σύνθεση και το '98 στη Γαλλία. Το '94 ήταν επτά ευρωπαϊκές και η Βραζιλία (επειδή, στο μεταξύ, η Αργεντινή διαλύθηκε λόγω του σκανδάλου ντόπιγκ Μαραντόνα και επωφελήθηκε η Βουλγαρία).

Το '90 ήταν έξι ευρωπαϊκές, η Αργεντινή και (επειδή είχε βγει νοκ άουτ από την Αργεντινή η Βραζιλία) το Καμερούν. Το '86, για να έχουμε τη συνολική εικόνα της τελευταίας εικοσαετίας, ήταν πέντε ευρωπαϊκές, η Αργεντινή, η Βραζιλία και (μες στην έδρα του) το Μεξικό. Μόνο πριν από τέσσερα χρόνια, στην Ασία, οι Ευρωπαίοι έφτασαν στο ιστορικό... χαμηλό: Μόλις τέσσερις ομάδες, στις οκτώ. Διότι μπήκαν (εκτός απ' τους Βραζιλιάνους) Αμερικανοί, Κορεάτες και Σενεγαλέζοι.

Η καταγραφή είναι συντριπτική, ώστε δεν αφήνει περιθώρια στη συζήτηση. Η Ευρώπη δεν είναι απλώς η κυρίαρχη ήπειρος. Είναι η μοναδική ήπειρος που, όποια ομάδα της και να φτάσει στους προημιτελικούς, δεν συνιστά έκπληξη. Καλή ώρα, εδώ, η Ουκρανία. Εκτός από τις ευρωπαϊκές ομάδες που παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο, τούτη την περίοδο, στη Γερμανία, τουλάχιστον μία φορά (αρκετές, και περισσότερες) έφτασαν στους «8» η Γιουγκοσλαβία, η Σουηδία, η Αυστρία, η Τουρκία, η Ουγγαρία, η Τσεχοσλοβακία, η Ελβετία, η Κροατία, η Δανία, η Σοβιετική Ενωση, η Βόρεια Ιρλανδία, η Ουαλία, η Πολωνία, η Ανατολική Γερμανία, το Βέλγιο, η Ιρλανδία, η Βουλγαρία, η Ρουμανία.

Η κοσμαγάπητη Αφρική, αυτή την εικοσαετία, έχει δει στους προημιτελικούς δύο ομάδες, σε απόσταση, μεταξύ τους, δώδεκα χρόνων. Το Καμερούν του '90 και τη Σενεγάλη του '02. Θαύματα της μιας φοράς. Σκόρπια. One-hit wonders. Είναι η μία από τις δύο μεγάλες χαμένες ηπείρους του Μουντιάλ 2006. Είκοσι χρόνια ακούνε ότι δεν αργεί η μέρα. Εάν ακούς κάτι επί είκοσι χρόνια, θέλεις δεν θέλεις... το πιστεύεις. Αλλά... πού ’ν’ το; Η μέρα (που μια αφρικανική ομάδα θα κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο ή, έστω, θα παίξει στον τελικό) αργεί. Η υπομονή τους φαίνεται να τελειώνει το 2010. Στο δικό τους Παγκόσμιο Κύπελλο. Στη Νότια Αφρική.

Ρώτησαν, προ ημερών, στη Γερμανία τον (εκλέκτορα της Γκάνας) Ντούικοβιτς... γιατί. Γιατί δεν πήγαν οι αφρικανικές ομάδες όσο καλά πρόσμεναν. Ο Σέρβος τούς απάντησε (το προφανές) «διότι οι αντίπαλοι ήταν καλύτεροι». Αυτό, ενώπιον της πίστης ότι η μέρα πλησιάζει, σήκωσε θύελλα. Ο Ντούικοβιτς αναγκάστηκε να το μαζέψει. Να το χτενίσει. Αλλ' είναι η, όσο απλή φαίνεται και ακούγεται, πραγματικότητα.

Η Ακτη Ελεφαντοστού δεν ήταν καλύτερη απ' την Αργεντινή και την Ολλανδία. Το Τόγκο δεν ήταν καλύτερο απ' την Ελβετία και τη Γαλλία, ούτε καν απ' την Κορέα. Η Ανγκόλα δεν ήταν καλύτερη απ' την Πορτογαλία και το Μεξικό. Η Τυνησία δεν ήταν καλύτερη απ' την Ισπανία και την Ουκρανία. Και η Γκάνα θα 'ταν μόνιμη παγκόσμια πρωταθλήτρια... εάν το ποδόσφαιρο παιζόταν, όχι στα 110 μέτρα, αλλά στα 70. Απ' τη γραμμή της μιας (μεγάλης) περιοχής ως τη γραμμή της απέναντι.

Η Αφρικη, στο τέλος της ημέρας, δεν δικαιολόγησε τις πέντε θέσεις που κατέχει στο ταμπλό των «32». Ακόμη μεγαλύτερη... ηττημένη του Μουντιάλ 2006 είναι η Ασία. Κορεάτες και Ιάπωνες, μετά τα one-hit wonders μες στο σπίτι τους το 2002, μονομιάς επέστρεψαν στα νορμάλ στάνταρντ. Ούτε μπροστά ούτε πίσω, σε σχέση με το πού τους είχαμε αφήσει το '98 στη Γαλλία. Η εικόνα του Ιράν ήταν αξιοθρήνητη. Της Σαουδικής Αραβίας, άλλο τόσο. Το Μπαχρέιν αποκλείστηκε, στα πλέι οφ, απ' το Τρινιδάδ. Η Κίνα δεν έφτασε ούτε στα πλέι οφ. Οι Ασιάτες έχουν, στο ταμπλό του γεωπολιτικού παιγνιδιού του Μπλάτερ, τεσσερεισήμισι θέσεις. Δύο... θα ήταν πολλές.

Τριτη στη λίστα, με κριτήριο τη βαρύτητα των απωλειών, είναι η ζώνη Βόρειας-Κεντρικής Αμερικής. Οι Αμερικανοί, μετά τον προημιτελικό του 2002, εδώ πήραν έναν πόντο. Το Τρινιδάδ δεν έβαλε γκολ. Η Κόστα Ρίκα δεν πήρε βαθμό. Και το Μεξικό, που πάντοτε είναι εκεί, αλλά μόνον το '86, δηλαδή εντός έδρας, έφτασε ως τον προημιτελικό, εδώ τουλάχιστον έσωσε το πρόσωπο της (μισής) Αμερικής με τις εντυπώσεις στο νοκ άουτ απ' την Αργεντινή. Κατέχουν τρεισήμισι θέσεις στη Mundialopoly, ενώ δεν δικαιούνται, αξιοκρατικά, περισσότερες από δύο.

Η Λατινικη Αμερικη, πίσω από το λούστρο της Βραζιλίας και της Αργεντινής, δεν είναι σε πολύ καλύτερη μοίρα. Εχουν τεσσερεισήμισι θέσεις, όταν οι τρεις θα απέδιδαν την ορθή εικόνα. Πότε το Εκουαδόρ, πότε η Παραγουάη ή η Ουρουγουάη, και τέλος. Η μοναδική κερδισμένη; Χάρη στην Αυστραλία, η Ωκεανία. Χιλιάδες μίλια μακριά απ' το περιβάλλον τους, απέδειξαν ότι δικαιούνται η μισή θέση που τους αναλογεί να γίνει μία. Επιπλέον, αποδεικνύουν ότι δικαιούνται (όπως πήρε η Ασία το 2002 ή η Αφρική το 2010 ή όπως θα πάρει η Νότια Αμερική το 2014) να συνυπολογίζονται στο σύστημα-ρολόι της FIFA και ν' αναλάβουν το τουρνουά του 2018.

Η Ευρωπη, με το αγωνιστικό κριτήριο, δικαιούται τουλάχιστον 20 ομάδες στις 32 του τελικού γύρου. Είναι, όμως, η αιώνια καταδικασμένη να θυσιάζεται στην ανάγκη το Μουντιάλ να 'ναι (περισσότερο από Κύπελλο υψηλού ανταγωνισμού) πρωτίστως Παγκόσμιο. Παγκόσμιο, κι όλα τα υπόλοιπα μετά. Και υπ' αυτή την έννοια, είναι η... ορθώς καταδικασμένη.