Ο Αρης κόντρα στο παραμύθι (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Οι διάσημοι άνθρωποι είναι αυτόφωτοι και δεν χρειάζονται τη μαρτυρία κανενός για να αποδείξουν τη διασημότητά τους. Είναι η πρώτη μου αμφιβολία για το ειδικό βάρος του Γκιγιέρμο Ογιος, του νέου προπονητή του Αρη, που ως απόδειξη της αξίας του για την ώρα έχει μια φωτογραφία που τον δείχνει μαζί με δύο άλλους να είναι αγκαλιά με τον Μέσι. Επειδή λοιπόν τον Μέσι δεν τον έφτιαξε ούτε κανένας Ογιος ούτε κανένας Φερέρ, αλλά είναι sui generis ταλέντο, επειδή ο νέος προπονητής του Αρη δεν έχει προπονήσει μέχρι σήμερα επαγγελματική ομάδα και είναι 45 χρονών άνθρωπος, οι απορίες πληθαίνουν. Τι προσπαθούν να κάνουν με τον φετινό Αρη;

Tο πρόβλημα του Αρη δεν είναι η ανάπτυξη των ακαδημιών. Το πρόβλημα του Αρη δεν είναι η παραγωγή ταλέντων, που θα του επιτρέψουν να κάνει μεγάλη ομάδα. Το πρόβλημα του Αρη είναι ο κίνδυνος να ξαναπέσει στη Β' Εθνική. Και ο κίνδυνος είναι περισσότερο ψυχολογικός, παρά οτιδήποτε άλλο. Γιατί η πρώτη φορά είναι σοκ. Η δεύτερη δύσκολη. Η τρίτη, όμως, φορά είναι συνήθεια. Και αν ο Αρης σε μια δεκαετία πέσει τρεις φορές στη Β' Εθνική, μετατρέπεται σε ομάδα ασανσέρ. Από εκεί και πέρα, το πέρασμα στο «μια ομάδα της Β' Εθνικής που βρίσκεται στο παιχνίδι της ανόδου» είναι πάρα πολύ εύκολο.

Αυτό που χρειάζεται περισσότερο από όλα ο Αρης είναι ειλικρίνεια στην εκτίμηση της θέσης που βρίσκεται. Η οποία είναι μιας ομάδας που βρίσκεται σε κατάσταση ένδοιας και έχει πρόβλημα να ολοκληρώσει μία μεταγραφή των 60 χιλιάδων ευρώ, όπως γίνεται με τον Κύπριο Μαραγκό. Ο μεγαλύτερο κίνδυνος για τον Αρη είναι το παραμύθι. Οτι υπάρχει κάποιος λόγος να έρχεται ο δημιουργός του Μέσι, να αναλαμβάνει την προώθησή του ο Ροναλντίνιο και το ανφάν γκατέ του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου να είναι έτοιμο να παίξει σε μία ομάδα που δεν έχει τα στοιχειώδη λόγω του ιστορικού ονόματός του.

Η κατάσταση στον σημερινό Αρη δεν θα άλλαζε ακόμα και αν έμενε ο Αναστόπουλος. Θα χρειαζόταν να παλέψει για να τερματίσει στη μέση της βαθμολογίας. Με τους Αργεντινούς σωτήρες και τα ταλέντα από τη Βραζιλία, ο Αρης θα χρειαστεί να παλέψει σκληρά για να σωθεί.

Συνήθως, στο τραπέζι του στούντιο υπάρχει ένας μαραμένος φραπές, το «Derby» γυρισμένο στη σελίδα του Γκόντζου -καθημερινή πνευματική τροφή του Κάρπετ- και σκόνη μιας τριετίας, από την εποχή που ο SuperΣΠΟΡ FM άλλαξε στέγη. Το χέρι του ρουφιάνου, όμως, είχε ρίξει μπροστά μου ένα βιβλίο. Χωρίς άγχος ότι η εκπομπή θα ξεκινήσει ύστερα από δέκα λεπτά -τόσο κρατάνε τα spots των χορηγών, οι διαφημίσεις κρατούν πολύ περισσότερο- έριξα μια ματιά στο εξώφυλλο του βιβλίου. «18 χρόνια Eurovision». Το αριστούργημα της Δάφνης Μπόκοτα, που μαζί με το «Εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ» του Μένιου Σακελαρόπουλου αποτελούν Ευαγγέλιο κάθε δημοσιογράφου, που σκοπό της ζωής του έχει να μην παραγγείλει ποτέ ποτό που δεν θα το χρεώσει σε κάποιο λογιστήριο. «18 χρόνια Eurovision»... Η ιστορία μιας γυναίκας που άκουγε για 18 χρόνια τα τραγούδια του διαγωνισμού και μπορεί να τα περιγράψει σε ένα βιβλίο, αποδεικνύοντας ότι το κεφάλι της δεν έγινε εντελώς κακά. Ανοιξα μια σελίδα στην τύχη. Σελίδα 65. Και ένας ποταμός σοφίας με τύλιξε.

«Η Τουρκία είχε γυρίσει το βιντεοκλίπ της στην Αγιά Σοφιά... "Σουφί" ο τίτλος του τραγουδιού και στην πρώτη επαφή θεωρήσαμε κιόλας ότι αναφέρεται στην Αγιά Σοφιά. Φρόντισα να μάθω από φίλους μου ότι η λέξη "σουφί" προέρχεται από την ελληνική λέξη "φιλοσοφία". Εμαθα ακόμα ότι η Αγία Σοφιά δεν θεωρείται ναός, αλλά μουσείο». Τόση γνώση σε τόσες λίγες λέξεις και με τόσο μυστήριο; Ποιοι να ήταν άραγε οι «φιλοί» -γιατί αν αυτοί θέλουν να λένε το «σούφι», «σουφί» και εγώ έχω δικαίωμα να τους τονίζω στη λήγουσα- που ξηγήθηκαν τόσο βάθος γνώσης; Κάποιοι άγνωστοι φιλόσουφοι που η έμφυτη σεμνότητά τους οδήγησε στην απόφαση να απαγορεύσουν στη Δάφνη να αποκαλύψει την ταυτότητά τους ή κάποιοι από τους μυστήριους που ανεβάζουν τις ακροαματικότητες του Καρατζαφέρη και πιστεύουν ότι κάθε ξένη λέξη, από την Μπουχάρα μέχρι το Mercedes SLK, έχει αρχαιοελληνική προέλευση. Τέλος, η άποψη που επικρατεί είναι ότι οι «σούφις» παίρνουν το όνομά τους από την αραβική λέξη «σουφ», που σημαίνει «μαλλί» και έδωσε το όνομά του στο μοναχικό τάγμα, επειδή φορούσαν μάλλινους χιτώνες κατάσαρκα. Επειτα από άλλες τρεις ετυμολογικές προσεγγίσεις υπάρχει και η άποψη ότι η λέξη μπορεί να προέρχεται από την ελληνική λέξη «σοφία», αλλά αυτό το «φιλοσοφία» δεν υπάρχει πουθενά. Εκτός να τους έλεγαν «Φιλοσούφι» και όσους δεν ασχολούνταν φανατικά με το τάγμα, «Ψιλοσούφι». Τέλος πάντων, η πληροφόρηση πάντα είναι σεβαστή. Οπως και το ότι η Αγία Σοφιά δεν είναι ναός, αλλά μουσείο. Βέβαια, το έκανε ο Κεμάλ Ατατούρκ, όταν μετέτρεψε την Αγία Σοφιά από τζαμί σε μουσείο, αλλά έτσι όπως έχουν γίνει τα ταχυδρομεία, πρέπει να περιμένεις 80 χρόνια για να το μάθεις.

Τέλος πάντων, για να είμαστε και ειλικρινείς, το «18 χρόνια Eurovision» δεν έχει για target group τους σούφις. Οπότε είπα να αρχίσω το βιβλίο από την αρχή. Στην πρώτη μετά το εξώφυλλο σελίδα, με έναν ανάλαφρο γυναικείο χαρακτήρα ήταν γραμμένο το «Είσαι το πρότυπό μου!!! Δάφνη». Ω, ποια ευτυχία, αλλά και απογοήτευση. Μάθαινα ότι είμαι το πρότυπο της Δάφνης και τολμούσα να κάνω κριτική στη θέση των φίλων της για τον σουφισμό. Ημουν έτοιμος να δεχτώ τα πάντα. Οτι το «σούφι» είναι μια συντόμευση του «σου σφυρίξω». Οτι οι πρώτοι σούφιδες γύριζαν στα παζάρια της Ανατολής και όταν κάποιος τους πατούσε τον κάλο, έλεγαν «να σου σφυρίξω έναν να περπατάς με σεβασμό;». Αρχικά ονομάστηκαν «σούσφι» και αργότερα «σούφι». Η φωνή του ρουφιάνου ακούστηκε. «Κύριε Αντώνη, δεν είναι για σας. Είναι για τον κύριο Χρίστο, τον Χαραλαμπόπουλο». Ολα ήταν καθαρά.

Πρώτον, αν η Δάφνη Μπόκοτα δούλευε μια φορά τον χρόνο παρουσιάζοντας τη Eurovision, ο Χαραλαμπόπουλος προσπαθεί να δουλεύει λιγότερο για να έχει χρόνο για τον εαυτό του. Δεύτερον, το πάθος του Χαραλαμπόπουλου είναι η συλλογή τραγουδιών της Eurovision σε όλες τους τις εκτελέσεις. Εχει το «Get that beat» σε εκτέλεση Ζαφείρη Μελά και το «Μάθημα Σολφέζ» από την ορχήστρα Μίκη Θεοδωράκη. Τρίτον, ο Χαραλαμπόπουλος είναι σούφι. Μάλλον, είναι σούφι όταν μπαίνει στο δωμάτιο και φίσου όταν βγαίνει.