Αποδέχτηκε την ενοχή του (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Το λάθος του Γιώργου Ορφανού ήταν ότι πέρασε τον Γιόζεφ Μπλάτερ για πολιτικό. Με τη συνήθεια των πολιτικών να συσκέπτονται, να βγάζουν κάποια ηχηρή απόφαση και μετά, βέβαιοι ότι ο κόσμος θα έχει ξεχάσει ό,τι έχουν πει, να κάνουν αυτό που από την αρχή ήθελαν να κάνουν. Ετσι σύμφωνα με παράγοντες που είχαν παρακολουθήσει την συνάντηση του Ορφανού με τον Μπλάτερ, ενώ είχε δεσμευθεί ότι θα κόψει τις κρατικές επιχορηγήσεις στην ΕΠΟ, αλλά θα σταματήσει να ανακατεύεται στα διοικητικά της, στο νομοσχέδιο είχε γράψει άλλα. Ο Βασίλης Γκαγκάτσης φυσικά σφύριξε την ιστορία στον Μπλάτερ, η FIFA έστειλε το μήνυμα ότι θα τιμωρηθούν οι ελληνικές ομάδες και ο Ορφανός έβγαλε από το νομοσχέδιο τις επίμαχες διατάξεις. Κανένα πρόβλημα. Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά είναι που το ελληνικό κράτος γίνεται ρόμπα κλαρωτή, παίρνοντας πίσω μία απόφασή του, αλλά δεν ντρέπονται λίγο όταν δίνουν τον ρόλο του διαιτητή σ' έναν ξένο, δείχνοντας ότι μόνοι μας δεν μπορούμε να τα βρούμε;

Μία από τις μεγαλύτερες συνεισφορές στην ανθρωπότητα ήταν ο ρωμαϊκός νόμος. Ο οποίος ήταν ίδιος σε όλα τα σημεία της αυτοκρατορίας, δίνοντας την εμπιστοσύνη ότι η τιμωρία σε ένα αδίκημα είναι ίδια, ανεξαρτήτως της διάθεσης του τοπικού άρχοντα. Ο ρωμαϊκός νόμος αποδείχθηκε τόσο σημαντικός που, μετά την πτώση της αυτοκρατορίας, πρώην υπόδουλοι λαοί τον αναπολούσαν, όπως αποδεικνύεται κι από τους θρύλους του Αρθούρου. Ταυτόχρονα, οι συγκεκριμένοι λαοί αποδεχόντουσαν την κατωτερότητα του δικού τους πολιτισμού, αφού αναγνώριζαν ότι ο πρώην αφέντης τους είχε μεγαλύτερη αίσθηση της δικαιοσύνης. Στην ίδια θέση έχουν φέρει την Ελλάδα οι υφυπουργοί της από τον Γιώργο Φλωρίδη μέχρι τον Γιώργο Ορφανό. Γιατί, το να παίρνεις μία απόφαση με εγχώρια απήχηση, πάει κι έρχεται. Ούτως ή άλλως, οι εκλεγμένοι πολιτικοί μας έχουν τη νοοτροπία του τοπικού άρχοντα. Για να πάρεις όμως μία απόφαση με διεθνείς προεκτάσεις, πρέπει να έχεις αντίληψη των επιπτώσεων. Και όταν αναγκάζεσαι, ως υπουργός, να συρθείς στο γραφείο του Μπλάτερ, πρέπει να δεχθείς ότι απέτυχες. Οταν όμως δεχθείς τους όρους, γυρίσεις στην πατρίδα σου και προσπαθήσεις να περάσεις στη ζούλα διατάξεις αντίθετες με τις δεσμεύσεις σου, δίνεις την εικόνα του τσογλανάκου, που άλλα λέει και άλλα κάνει. Και όταν αλλάζεις τον νόμο, αποδέχεσαι την ενοχή σου. Ακόμα και για ένα υφυπουργείο, η πολιτική του οποίου ορίζεται από τη μικρόνοια του επικεφαλής του, ο χειρισμός παραήταν άγαρμπος.

Το να καταφέρει ο ΠΑΟΚ να σωθεί με τη συνεισφορά των οπαδών του θα είναι ένα μοναδικό έπος. Οποια άλλη ομάδα βρέθηκε σε δύσκολη θέση και σώθηκε, χρειάστηκε είτε την άμεση επέμβαση του κράτους, όπως ο Ολυμπιακός, είτε την έμμεση, κάνοντας τα στραβά μάτια στους ισολογισμούς και τα δικαστήρια, όπως η ΑΕΚ και ο ΟΦΗ. Το έπος όμως θα ισχύει αν το κράτος μείνει έξω. Και ας μου επιτραπεί να αμφιβάλλω ότι αυτό θα ισχύσει μέχρι το τέλος. Γιατί αυτή η είδηση, που γράφεται στα μικρά, ότι ο ΠΑΟΚ θα κινηθεί για να πάρει χορηγία 300 χιλιάδες ευρώ από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο προκειμένου να βάλει το σήμα του στα σορτσάκια, είναι ζητιανιά στην κρατική γενναιοδωρία. Ούτε το Ταμιευτήριο, που είναι πια μία επιχείρηση που υπολειτουργεί, θα βγάλει τίποτα ούτε η χορηγία θα δινόταν ποτέ, αν δεν έμπαινε στη μέση το κράτος.

Οπως και θα είναι ευτύχημα να αναμορφωθεί η αθλιότερη περιοχή της κεντρικής Αθήνας, το συγκεκριμένο κομμάτι του Βοτανικού, επειδή θα κατασκευαστεί γήπεδο του Παναθηναϊκού, θα είναι υπέροχο να κατασκευαστούν δρόμοι πρόσβασης στο γήπεδο με κρατικά χρήματα, αλλά είναι εξοργιστικό να χρηματοδοτηθεί η κατασκευή του γηπέδου με δάνειο που θα πάρει ο Δήμος Αθηναίων. Αν τα έσοδα είναι τόσο σίγουρα και πολλά, ας πάρει το δάνειο η ιδιοκτησία του Παναθηναϊκού και τα κέρδη, καλοφάγωτα.

Η διάθεση του κράτους να μην υπερασπίζεται τα συμφέροντα του πολίτη δίνει την ευκαιρία στους ξύπνιους να κονομήσουν, πουλώντας ιδεολογία. Παράδειγμα ο ΟΦΗ. Ο ΟΦΗ προσέφυγε στα δικαστήρια, ζητώντας την ουσιαστική διαγραφή των χρεών προς το κράτος, μπαίνοντας στις ευεργετικές διατάξεις του άρθρου 44, όπως προηγουμένως είχαν κάνει ο Αρης και η ΑΕΚ. Ως συνήθως με την κρατική ανοχή ο ΟΦΗ δικαιώθηκε, τα χρέη διαγράφηκαν, και η ΠΑΕ ξεκίνησε οικονομικά παρθένος. Ο κόσμος όμως του ΟΦΗ συνέχισε να ζητεί να δοθεί η ΠΑΕ σε κάποιον που να είναι σαφές ότι δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Παναθηναϊκού. Και ο Φανούρης Βατσινάς, από το επιτελείο του παταριού του μαγαζιού του, βγήκε κι έκανε τη δήλωση. «Οποιος έχει επτά εκατομμύρια ευρώ και κάνει πρόταση μέχρι την Παρασκευή, μπορεί να πάρει την ΠΑΕ». Και χθες ο Βατσινάς προσέθεσε. «Η ομάδα είναι πεντακάθαρη και γι’ αυτό το γεγονός είμαι περήφανος». Φυσικά και πρέπει να είναι. Οπως φυσικά και κάθε Ελληνας πολίτης έχει το δικαίωμα να νιώθει μαλάκας.

Γιατί, όταν ο φερόμενος ως ιδιοκτήτης μιας εταιρείας προσφεύγει στα δικαστήρια, δηλώνοντας αδυναμία αποπληρωμής των χρεών, κι όταν δικαιωθεί, τη βγάζει στο σφυρί καθαρή για επτά εκατομμύρια ευρώ, δεν έχει δικαίωμα ο πολίτης να νιώθει ηλίθιος; Και όταν του το φωνάζουν κατάμουτρα, δεν έχει το δικαίωμα να το νιώθει διπλά; Οσο για την προσπάθεια του δημάρχου Ηρακλείου Γιάννη Βουράκη να προσφύγει στην Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού, ζητώντας στοιχεία για τη μεταβίβαση των μετοχών στον Βατσινά, που εκτιμάται ότι θα είναι χρονοβόρα, πράγματι θα είναι. Πρέπει να παίρνει μέχρι και ένα λεπτό. Μισό λεπτό να βρεθεί ο φάκελος του ΟΦΗ και άλλο μισό να τον ανοίξουν, σε περίπτωση που το φιογκάκι δέθηκε κόμπος. Γιατί η Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού οφείλει να έχει τα στοιχεία που αποδεικνύουν την ιδιοκτησία μιας ομάδας από συγκεκριμένα πρόσωπα. Αν δεν τα έχει, η ομάδα υποτίθεται ότι δεν μπορεί να πάρει μέρος στο επόμενο πρωτάθλημα. Εκτός, αν πράγματι είναι χρονοβόρα η διαδικασία επειδή η ΕΕΑ δεν έχει κανένα στοιχείο για τον ΟΦΗ και απλώς δίνει την άδεια για να μη βρεθεί σε μπελάδες.

Σε αυτό που έχει δίκιο ο Βατσινάς είναι όταν κατηγορεί τον Κουράκη ότι και στην εποχή του γίνονταν παρεμβάσεις στην ΕΕΑ. Απόδειξη, η υπόθεση του φακέλου του Αρη, που με υπουργό τον Ευάγγελο Βενιζέλο πήγε άδειος στην Επιτροπή, αλλά η άδεια δόθηκε. Η πρακτική όμως συνεχίζεται και σήμερα. Μέλος της Επιτροπής μου έλεγε ότι η τακτική της μερικής έκπτωσης των εγγυητικών επιστολών πάει να γίνει πρακτική. Οι ομάδες δίνουν μία εγγυητική τραπεζική επιταγή στην αρχή της σεζόν για να υπάρχει σιγουριά ότι θα είναι φερέγγυες. Και η επιτροπή έχει γίνει κάτι σαν δοσάς σε παλιά ελληνική ταινία να κρατάει το τεφτέρι: «Υπάρχει ακόμα υπόλοιπο στην επιταγή; Οταν τελειώνουν, να θυμηθούμε να τους πούμε να βάλουν κι άλλα».

Πώς να πάρεις όμως σοβαρά την ΕΕΑ; Πριν από τρεις μέρες ομάδα της Β' Εθνικής κατηγορίας έκανε πρόταση σε προπονητή. «Και τι είναι για να παίρνω;» ρώτησε ο κόουτς. «Να σου δώσω το 40% των μετοχών της ομάδας;» του απάντησε ο ιδιοκτήτης. Και για να μη νομιστεί ότι η προσφορά γινόταν στον Λίπι, ο συγκεκριμένος προπονητής είναι άνεργος, ενώ ο προηγούμενος που προσεγγίστηκε ζήτησε 20 χιλιάδες ευρώ, αλλά τα λεφτά θεωρήθηκαν υπερβολικά. Αρα, οι μετοχές δεν μπορούν να στοιχίζουν πάνω από 50 χιλιάδες ευρώ. Ομως είμαι βέβαιος ότι η ομάδα θα πάρει άδεια να μετάσχει στο πρωτάθλημα. Γιατί, όταν υπάρχει μία Επιτροπή να απονέμει δικαιοσύνη, την αφήνεις να λειτουργεί, από τη μέρα που θα μπει ο υπουργός να πει την κουβέντα του, από Επιτροπή έγινε μηχανή να κόβει μεροκάματα.