Για μια αρπαχτή, αυγουστιάτικο, στα Γιαννιτσά (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Για τουΣ ΒραζιλιΑνουΣ, πλέον η πλάκα στο Μουντιάλ 2006 είναι πίσω. Τελείωσε με την Γκάνα, τις προάλλες στο Ντόρτμουντ. Εάν επιμείνουν να τη φέρουν από πίσω μπρος, τότε το πιθανότερο είναι ότι, αντί να σπάσουν πλάκα, θα πάθουν την πλάκα τους.

Η πλΑκα είναι φυσιολογικό να τελειώνει κάποτε, εν προκειμένω στο τέταρτο ματς της σειράς. Οπως και στην Ασία, το 2002. Τότε Τουρκία, Κίνα, Κόστα Ρίκα και στους «16» το Βέλγιο. Τώρα Κροατία, Αυστραλία, Ιαπωνία και στους «16» η Γκάνα.
Η προ τετραετΙαΣ εμπειρία υποδηλοί ότι, στο εξής, η ομάδα που θα επιλεγεί να παίξει τον προημιτελικό (εδώ με τη Γαλλία, εκεί με την Αγγλία), αυτή είναι που θα πάει έως το (όποιο) τέλος. Τουλάχιστον, αυτό είχε κάνει ο Σκολάρι. Επέτρεψε την πλάκα, ώσπου αντιλήφθηκε εγκαίρως τι διακινδύνευε και παρενέβη.

Ο ΚλΕμπερσον είχε παίξει ελάχιστα, και μόνο αλλαγή, στα πρώτα τέσσερα ματς. Ως τότε, τον χρόνο που περίσσευε απ' τους βασικούς μοιράζονταν ο Ντενίλσον, ο Ζουνίνιο (ο Παουλίστα, όχι ο Περναμπουκάνο), ο Βαμπέτα, ο Λουϊζάο, ο Ρικαρντίνιο, ο Αντερσον Πόλγκα, ο Εντίλσον, ο Ζούνιορ, ο Κακά, ο Μπελέτι.

Οταν Ηρθε ο προημιτελικός, όλοι αυτοί εξαφανίστηκαν πια. Απεναντίας, ο Κλέμπερσον μπήκε βασικός, για πρώτη φορά εναντίον της Αγγλίας, και δεν ξαναβγήκε ως την κατάκτηση του τίτλου. Ο Παρέιρα, τώρα; Είναι το ερωτηματικό της βραδιάς, απόψε στη Φρανκφούρτη. Ποια θα 'ναι αυτή η ομάδα, για την τελική ευθεία του τουρνουά.

Θα 'ναι με τις δύο καρικατούρες στις άκρες, τον Καφού και τον Ρομπέρτο Κάρλος; Με τον Εμερσον, μία φανέλα αδειανή, στην καρδιά του χωραφιού; Με τον Αντριάνο και τον ασύμβατο (για τα χρόνια του, για τη διαδρομή του, για το ποιους έχει συμπαίκτες) έως αρρωστημένο ποδοσφαιρικό εγωισμό του;

Το ματΣ με την Ιαπωνία, ύστερα από εκείνα με τους Κροάτες και τους Αυστραλούς, ήταν μία ολοφάνερη αποκάλυψη. Μπήκαν μέσα γεμάτοι χυμούς ο Ζιλμπέρτο Σίλβα, ο... σκέτος Ζιλμπέρτο, ο Ρομπίνιο, ο Σισίνιο, ο Ζουνίνιο κι άναψαν όλα τα φώτα του σαλονιού.

ΠροξΕνησαν να συμβεί στ' αλήθεια ό,τι «συμβαίνει» και στην εικονική πραγματικότητα των διαφημίσεων για τα αποσμητικά χώρου. Μονομιάς, το περιβάλλον από ασπρόμαυρο και νυσταλέο έγινε πολύχρωμο. Από μουντό, χαρούμενο κι ολοζώντανο. Μετά, εναντίον της Γκάνας, επέστρεψαν οι έντεκα κάτοχοι του «κληρονομικού δικαιώματος». Η στελέχωση απ' την επετηρίδα.

Η all star Βραζιλία μοιάζει θίασος με τους τοπ ηθοποιούς, το σχήμα-όνειρο, που όμως (στο Μουντιάλ 2006 βγάζει την προδιάθεση ότι είναι σαν να) περνάει για μια αρπαχτή, αυγουστιάτικο, απ' τα Γιαννιτσά. Και που ήρθαμε, πάλι πολύ σας είναι. Δεν πιστεύω να έχει κανείς την απαίτηση για ρεσιτάλ...

ΕΑν συνΕβαινε να κάνω διακοπές κάπου εκεί κοντά, ή δεν θα πήγαινα να τους δω ή, εφόσον πήγαινα, οπωσδήποτε δεν θα τους χειροκροτούσα. Θα έφευγα ενοχλημένος. Θα προτιμούσα ένα περιφερειακό θεατράκι, που απ' τον σεβασμό στον θεατή δίνει το 120% της ψυχής του και του (περιορισμένου) ταλέντου του.

Η Ντριμ Τιμ νούμερο-ένα, εκείνη που είχε εκπροσωπήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992, δεν έμεινε σημείο αναφοράς στην ιστορία του αθλητισμού επειδή νίκησε τους αντιπάλους (...όσο χρειαζόταν) ούτε επειδή κατέκτησε, στο τέλος, το χρυσό μετάλλιο.

Εμεινε εσαεΙ στην καρδιά και στη μνήμη των θεατών, επειδή δεν ήταν ξιπασμένη. Δίχως τσιγκουνιές στην προσέγγιση και στην απόδοσή της, δίχως δεύτερες και τρίτες σκέψεις, δίχως φτηνές επικλήσεις της «σκληρής σεζόν στο ΝΒΑ» ή δεν-ξέρω-τι-άλλο, απλώς πρόσφερε γενναιόδωρα το εξ αυτής αναμενόμενο. Πήγε, το έκανε, τίμησε το κοινό, αγαπήθηκε.
Οι ΒραζιλιΑνοι προλαβαίνουν, ακόμη, να το... σώσουν. Μόνο που δεν μπορούν να το καθυστερήσουν κι άλλο.