Η ΔΕΗ ξέρει γιατί δεν βλέπεται το Μουντιάλ (Sportday / Χρήστος Χαραλαμπόπουλος)

Tο χέρι μου με έτρωγε να γράψω γι’ αυτόν, πολύ πριν σημειώσει εκείνο το εκπληκτικό γκολ στον αγώνα με το Μεξικό. Ο βασικότερος λόγος είναι ότι μου αρέσουν πολύ εκείνοι οι παίκτες που, συχνά, χαρακτηρίζουμε «αθόρυβους».
Παίκτες που, κάποια στιγμή από ένα παιχνίδι της τύχης, συγκεντρώνουν πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά αυτό δεν τους αλλάζει στο ελάχιστο. Είναι οι παίκτες εκείνοι που ποτέ δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν οι «ποδοσφαιριστές του 10», αλλά που όποια δουλειά κι αν κάνουν στο γήπεδο –και σχεδόν πάντα, κάνουν πολλές- δεν τους βαθμολογείς ποτέ με λιγότερο από «7». Μιλώ για τον Μάξι Ροντρίγκεζ, φυσικά.

Ομως δεν θα συνεχίσω άλλο γι’ αυτόν. Επειδή είμαι προληπτικός κι επειδή το παιχνίδι με τους Γερμανούς θα αρχίσει σε κανένα δίωρο. Και θέλω πολύ να περάσει η Αργεντινή. Φυσικά, δεν γνωρίζω αν θα μπορέσω να δω το παιχνίδι. Γιατί η ΔΕΗ, όντας μονοπώλιο, κάνει ό,τι γουστάρει κι έχει γράψει τους καταναλωτές στα παπάρια της. «Αυξημένη κατανάλωση» η δικαιολογία και ξεμπερδεύει. Κάνει τη διακοπή απροειδοποίητα για να «ρυθμίσει» τις ανάγκες του δικτύου, το οποίο, μετά την έκρηξη του λέβητα στην Πτολεμαΐδα, έχει χάσει την ισορροπία του.

Βέβαια, σκέπτομαι σαν κλασικός ηλίθιος, αν η ΔΕΗ –δηλαδή το κράτος που κάνει κουμάντο- είχε εκμεταλλευτεί τα υπερκέρδη της για να επενδύσει σε καλύτερες εγκαταστάσεις, καλύτερο δίκτυο διανομής, επένδυση σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και σε μία διαφημιστική εκστρατεία που θα καταπολεμούσε τον ενεργειακό αναλφαβητισμό των Ελλήνων, τότε τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Ομως, η ΔΕΗ που θέλει να παρουσιάζει κέρδη στους μετόχους της και να καλύψει τις ζημιές της εμπλοκής της στην τηλεφωνία, θα κάνει μία αύξηση στην τιμή της κιλοβατώρας –με την άδεια της κυβέρνησης- και καθάρισε.

Ποιος θα διαμαρτυρηθεί; Και τι μπορεί να κάνει; Στις αρχές της χρονιάς, σε μία έκθεσή της η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σημείωνε ότι, παρά το γεγονός ότι η φύση μάς έχει πλουτίσει με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, κάθε Ελληνας καταναλώνει 70% περισσότερο πετρέλαιο από τον μέσο Ευρωπαίο. «Και όμως», σημειώνει η έκθεση, «η Ελλάδα είναι μία χώρα με σχετικά ήπιες ενεργειακές ανάγκες. Χωρίς βαριά βιομηχανία, με το 40% της ενεργειακής κατανάλωσης να αντιστοιχεί στις μεταφορές, το 34,4% στα νοικοκυριά, το εμπόριο, τους τομείς υπηρεσιών και της γεωργίας και μόνο το 25,6% να αντιστοιχεί στη βιομηχανία».

Το πώς μπορεί ο υπόλοιπος κόσμος να αντιμετωπίζει το ζήτημα, δεν φαίνεται να μας απασχολεί ιδιαίτερα. Και για ποιο, λόγο άλλωστε να μας απασχολήσει, αφού σιγά σιγά μεταβαλλόμαστε σε μία χώρα που ξέρει –κι εκπαιδεύεται- μόνο να καταναλώνει και να μην παράγει τίποτα. Το 2004 είναι χαρακτηριστικό ότι καταναλώσαμε ηλεκτρισμό που αντιστοιχεί σε 48,8 δισεκατομμύρια κιλοβατώρες. Περίπου 4 δισεκατομμύρια κιλοβατώρες από αυτό το ποσό, σύμφωνα με τους ειδικούς, θα μπορούσε να εξοικονομηθεί, με δύο πολύ απλές κινήσεις. Αν γινόταν ανακύκλωση κι αν όλοι έκλειναν την τηλεόρασή τους από τον διακόπτη, κι όχι από το τηλεκοντρόλ.

Σύμφωνα μάλιστα με το Κέντρο Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, αν αυτά τα δύο μέτρα τα εφάρμοζε στους χώρους ευθύνης του ο πιο σπάταλος ενεργειακά τομέας στην Ελλάδα –το Δημόσιο-, η χώρα θα εξοικονομούσε περίπου 140.000 τόνους πετρελαίου τον χρόνο, δηλαδή περίπου το 22% της κατανάλωσης ενέργειας που αντιστοιχεί στις δημόσιες υπηρεσίες! Εμείς, όμως, συνεχίζουμε να επιδεικνύουμε μία συμπεριφορά παρόμοια με εκείνη του άφρονα πλούσιου της ευαγγελικής παραβολής.

Συνεχίζουμε να φτιάχνουμε ενεργειοβόρα κτίρια, να οδηγούμε ενεργειοβόρα αυτοκίνητα, να αγνοούμε την ανακύκλωση και την εξοικονόμηση ενέργειας. Αν, λέω αν, είχαμε επενδύσει στα φωτοβολταϊκά συστήματα που μετατρέπουν την ηλιακή ενέργεια σε ηλεκτρισμό, με τόσο ήλιο που έχουμε, διάολε, κάτι θα κάναμε. Ο σχεδιασμός, η οργάνωση και η προετοιμασία για το μέλλον δεν είναι χαρακτηριστικά ούτε αυτής ούτε της προηγούμενης κυβέρνησης. Θλιβεροί πολιτικοί, αποτυχημένοι και ως διαχειριστές, για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι το πώς θα ικανοποιήσουν τα διαπλεκόμενα.
Σε λίγο το σλόγκαν της χώρας θα γίνει εκείνη η ατάκα του μπαμπά του Τοτού, από το γνωστό ανέκδοτο. «Σβήσε τη λάμπα κι έλα να τη φας». Το πρώτο σκέλος θα αναφέρεται στην καμπάνια εξοικονόμησης ενέργειας, και το δεύτερο θα συνοδεύει τις φορολογικές δηλώσεις.

Ο... άλλος «Ρόνι»

Mε τη φανέλα της Μπαρτσελόνα ήταν τελείως διαφορετικός ποδοσφαιριστής απ' ό,τι είναι με τη φανέλα της εθνικής Βραζιλίας. Ακόμη και το γνωστό χαμόγελό του, δεν εμφανίζεται τόσο συχνά στο πρόσωπό του.

Μετά τις τσίχλες και τα πατατάκια, στα διαφημιστικά συμβόλαιά του ήρθε και η κινητή τηλεφωνία κι αυτό έχει προκαλέσει τη δυσαρέσκεια πολλών που τον θαύμαζαν και περίμεναν αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο να είναι το δικό του. Οπως ήταν του Ντιέγκο το 1986 και του Πελέ το 1970. Ομως δεν είναι.

Με την κίτρινη φανέλα, ο Ροναλντίνιο μεταμορφώνεται σε έναν συνηθισμένο Βραζιλιάνο, που αγωνίζεται στην εθνική της χώρας του. Λες κι έχουμε να κάνουμε με μία πριγκίπισσα που έχει μεταμορφωθεί σε σταχτοπούτα. Ποδοσφαιριστής της χρονιάς το 2004 και το 2005, το μόνο που είχε να κάνει ήταν να πάρει το Κύπελλο με τη Βραζιλία, δείχνοντας λίγο από το ταλέντο του, για να περάσει στο πάνθεον των ποδοσφαιρικών μύθων.

Για ποδοσφαιριστής που σηκώνει το βάρος της φανέλας με το νούμερο «10», ο Ροναλντίνιο φέτος, στα μέχρι τώρα παιχνίδια, είναι μέτριος. Γι’ αυτή την εικόνα, πρέπει να υπάρχει μία εξήγηση. Μία δικαιολογία. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία δύο χρόνια ο Ροναλντίνιο πηγαίνει με το γκάζι κολλημένο στο πάτωμα.

Η Μπάρτσα από τη μετριότητα πέρασε στην κορυφή χάρη στο ταλέντο του, ενώ πέρυσι στο Confederations ζωγράφιζε. Είναι απολύτως φυσικό, κάποια στιγμή να κουραστεί κι όσοι τον παρακολουθούν στενά, ίσως είχαν παρατηρήσει ότι από τη ρεβάνς με την Τσέλσι και μετά άρχισε να παρουσιάζει κάποια σημάδια κόπωσης.

Βέβαια, υπάρχει ακόμα χρόνος για να επιστρέψει. Δεν αποκλείεται, στην απόδοσή του να παίζει ρόλο ότι στη Βραζιλία παίζει πολύ περισσότερο στο κέντρο απ' ό,τι στην Μπαρτσελόνα, όπου ο ρόλος του είναι πιο ελεύθερος και ηγετικός.
Μυστηριωδώς, φαίνεται ότι με τη «σελεσάο» είναι αναγκασμένος να πειθαρχήσει σε ένα συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού. Και ο Ροναλντίνιο, ο θεαματικότερος ποδοσφαιριστής σήμερα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, δεν είναι από τα άλογα που τους περνάς χαλινάρι. Ως τώρα, δεμένος στο κέντρο, σύμφωνα με το σχέδιο του Παρέιρα, έχει αρκεστεί να μοιράζει μπαλιές. Αν σπάσει, όμως, το χαλινάρι τι θα συμβεί;