Οπαδός στο Μουντιάλ; Σαν, καλοκαιρινό φλερτ (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Ο αγώνας Γερμανία-Αργεντινή μόλις έχει λήξει. Κτυπά το τηλέφωνο του - στενοχωρημένου με το αποτέλεσμα- γράφοντος. Είναι ο Μίλτος -παλιός φίλος. Υποστηρικτής των Βραζιλιάνων, αλλά στο συγκεκριμένο παιχνίδι ήταν «Αρτζεντίνα και ξερό ψωμί». Την ώρα που μιλά ακούγονται οι επινίκιες φωνές ενός «κολλητού» του, επίσης «Βραζιλιάνου», μόνο που αυτός προσευχόταν να αποκλειστεί ο «άσπονδος εχθρός, η αχώνευτη η Αργεντινή».

Το ηχόχρωμα της φωνής του Μίλτου προδίδει σαρκαστική διάθεση, με λίγο θυμό. «Φαίνεται πως οι άνθρωποι της γερμανικής τηλεόρασης εμπνέονται από το ελληνικό αλφάβητο -ήθελα να 'ξερα, ο Οτο τούς το έμαθε;». Τον ρωτώ τι εννοεί κι εκείνος απαντά: «Το Γάμα της Γερμανίας πάει μπροστά από το Δέλτα της Δεοντολογίας και το Εψιλον της Ενημέρωσης. Θυμάσαι άλλη φορά, σε Μουντιάλ, να μην έχει δείξει η τηλεόραση σε επανάληψη επίμαχη φάση; Για τη χερούκλα του Γερμανού σου λέω. Το έπνιξε το πέναλτι ο Μίχελς, το... αποτελείωσε η γερμανική τεχνολογία. Α, ρε Φρίτσηδες». Χαμογελώ και του λέω: «Ωραία η εξήγησή σου με τα γράμματα του αλφαβήτου, αλλά ξέχασες να βολέψεις τα δύο πρώτα». Ο Μίλτος χαμηλώνει τη φωνή, μάλλον για να μη χαρεί ο «κολλητός» -ο υποστηρικτής των Γερμανών- με την ομολογία θλίψης: «Ασ’ τα, βράσ' τα είναι τα δύο πρώτα. Τι θέλεις να 'ναι;».

Βραζιλία-Γαλλία, τέλος. Επειτα από κάμποση ώρα κτυπά το κινητό. Αλλος φίλος, ο Γιάννης. Εχει δει το παιχνίδι στο καφενείο κάποιου ορεινού χωριού της Πελοποννήσου, απ' όπου κατάγεται το έτερόν του ήμισυ. Είχαν πάει εκεί για week end. «Μεγάλη πλάκα, σου λέω. Εδώ, μόνο εγώ και η Μάρθα είμαστε κάτω των εξήντα-εξήντα πέντε ετών. Τα γεροντάκια όμως έχουν φανατιστεί όσο δεν φαντάζεσαι. Οι περισσότεροι ήταν με τη Βραζιλία. Για να καταλάβεις για ποια κλάση, για ποιες ηλικίες σου μιλάω: κάποια στιγμή ένας Παναθηναϊκός είπε “ρε σεις, τέτοια κουταμάρα που έκανε τώρα ο Καφού εγώ έχω να δω από μία τσαπατσουλιά του... Σπετσαρία”. Κι όλοι αυτοί κάνουν σαν παιδιά».

Η φράση του μου θύμισε αυτό που είχαν επισημάνει ορισμένοι συνάδελφοι (Χρ. Σωτηρακόπουλος, Αλ. Σπυρόπουλος, Χρ. Χαραλαμπόπουλος) τότε που άνοιγε η αυλαία του Παγκοσμίου Κυπέλλου: τα Μουντιάλ ξυπνούν το παιδί που κρύβουμε (καλά, αυτό το συζητάμε) μέσα μας. Οχι μόνο τις παιδικές αναμνήσεις, αλλά και κάποια παιδική ανεμελιά. Γιατί; Διότι ο τύπος του οπαδού που διαμορφώνεται στο Μουντιάλ είναι, σε σημαντικό βαθμό, διαφορετικός από το «κλασικό» πρότυπο του «πιστού» μιας ομάδας. Επί το χαλαρότερο...

Πέντε συγκριτικά πλεονεκτήματα προσφέρει το «μουντιαλικό οπαδιλίκι». Ας τα δούμε:

•ΠΡΩΤΟ: η προσκόλλησή σου σε μία εθνική ομάδα, πλην της δικής σου, μοιάζει με καλοκαιρινό φλερτ. Σου δίνει χαρά; Μπορείς να το απολαύσεις όσο θα χαιρόσουν κι έναν «σοβαρό δεσμό». Λήγει άδοξα διότι «την πάτησε» η ομάδα σου; Τι είχες, τι έχασες. Μια καλοκαιρινή περιπέτεια ήταν. Θα πείτε, όχι πάντα κι όχι με όλους. Σωστά. Αντε πες στον Ξενοφώντα Ευαγγελάτο ή στον Ηρακλή Αντύπα ότι η αδυναμία που τρέφουν στην Αργεντινή είναι ένα καλοκαιρινό παιχνιδάκι: θα παγώσεις από τα βλέμματα που θα σου ρίξουν! Εδώ ακριβώς, όμως, επεμβαίνει -ως από μηχανής θεός- το δεύτερο πλεονέκτημα...

•ΔΕΥΤΕΡΟ: σύμφωνα με ένα ρητό, σκοπίμως υπερβολικό, «η ζωή είναι ωραία όταν νικά η ομάδα σου». Οταν ηττάται, μπορείς να σκέφτεσαι το αυτονόητο: ότι υπάρχουν στη ζωή σημαντικότερα πράγματα από τον πόθο να νιώθεις νικητής δι' αντιπροσώπου (δηλαδή, μέσω της ομάδας σου). Ελα όμως που δεν εξαρτάται μόνο από σένα! Εντάξει, εσύ είσαι ένας ψύχραιμος «βάζελος» που αντέχει την ήττα από τον «αιώνιο αντίπαλο» στο ποδόσφαιρο ή «γαύρος» που βιώνει στωικά το αντίστοιχο στο μπάσκετ. Τι γίνεται όμως με τον περίγυρο; Πας στη δουλειά, στο σχολείο, την καφετέρια. Αντε και ξεμπέρδεψες με τις ειρωνείες και την καζούρα των άλλων. Πώς να μη σου ανέβει το αίμα στο κεφάλι όταν ακούς τους «εχθρούς» να μιλούν με τις ώρες -μεταξύ τους ή με τους «ομοϊδεάτες» τους στα κινητά- για το πώς «ξέσκισαν τους ξεφτίλες» χθες; Ιδού το μεγάλο πλεονέκτημα του Μουντιάλ: εσύ ίσως θλίβεσαι που αποκλείστηκαν οι Βραζιλιάνοι, αλλά την επόμενη ημέρα δεν θα βρεθείς εν μέσω... Γάλλων, έτοιμων να ξύσουν τις πληγές σου και αποφασισμένων να «στο χτυπάνε» επί μήνες ή και χρόνια. Λίγο το 'χετε;

•ΤΡΙΤΟ: σπάει η μονοτονία, διότι τα στρατόπεδα ανακατεύονται σαν τράπουλες. Θα 'χεις εσύ, ΠΑΟΚτσής άνθρωπος, να θυμάσαι για χρόνια ότι έκανες «χάι φάιβ» με τον ξάδελφό σου τον «Αρειανό», αφού την ίδια ομάδα υποστηρίζατε στο Μουντιάλ. Μέχρι τώρα, όσες φορές έτεινε ο ένας το χέρι στον άλλο ήταν για καμία χειρονομία σεξουαλικού περιεχομένου ή για κανένα «φιλικό» φάσκελο.

•ΤΕΤΑΡΤΟ: η δυνατότητα πολλαπλής επιλογής. Αποκλείστηκε η ομάδα σου; Ολο και κάποια συμπάθεια ή αντιπάθεια προσανατολίζει τις μετέπειτα προτιμήσεις σου στο Μουντιάλ. Μένεις στο παιχνίδι, βρε αδελφέ. Αυτό δεν είναι εύκολο να συμβεί στο εθνικό πρωτάθλημα. Αν η ομάδα σου μείνει μακριά από τη διεκδίκηση του τίτλου, σου επιτρέπει η καρδιά σου να ζητωκραυγάσεις υπέρ της λιγότερο «μισητής» ανταγωνίστριας; Δύσκολα. Αν όμως είσαι «Βραζιλιάνος» ή «Αργεντινός» και παρακολουθήσεις έναν τελικό (ας πούμε) Γαλλία-Γερμανία, δεν θα 'χεις κανένα δισταγμό να φωνάξεις «πάρ' τους μόνο σου ρε ''Ζιζού''», «έλα, ρε παιχταρά Ανρί». Δεν είναι έγκλημα καθοσιώσεως, διότι -εκτός των άλλων- δεν υποστηρίζεις έναν μόνιμο ανταγωνιστή της ομάδας σου: στα Μουντιάλ οι αντίπαλοι είναι ευκαιριακοί -αναλόγως ομίλων, «σταυρωμάτων» κ.λπ. Στην Ελλάδα, Ολυμπιακός, ΠΑΟ και ΑΕΚ είναι «εχθροί» κάθε χρόνο, νυν και αεί. Μεγάλη διαφορά.

•ΠΕΜΠΤΟ: απομυθοποιείς εύκολα. Τα φέρνεις όλα στα μέτρα σου. Βλέπεις τον Ρομπέρτο Κάρλος στο ματς Βραζιλία-Γκάνα ή τον Ποστίγκα στο Πορτογαλία-Αγγλία να σουτάρουν σαν πραγματικοί κυνηγοί. Οχι, όμως, ποδοσφαίρου: κυνηγοί... τρυγονιών.

Η μπάλα στα ύψη, η χαιρεκακία σου επίσης: «Αντε, μωρέ, αν το 'κανε αυτό ο Μπουλούτ ή ο Βύντρα ακόμα θα τους θάβανε». Διακρίνεις τη γήινη φύση των αστεριών παγκόσμιας ακτινοβολίας και το διασκεδάζεις. Επιλέγεις με ποια απ' αυτά θα είσαι μέχρι την 9η Ιουλίου, τα αποθεώνεις και το χαίρεσαι επίσης. Εν ολίγοις, κάνεις ό,τι θέλεις! Και ο μήνας έχει εννιά. Από την αρχή έως το τέλος του Μουντιάλ, αν προσέξετε και το ημερολόγιο...