Η Βραζιλία θύμα της... επετηρίδας και του Ροναλντίνιο (Sportday / Φίλιππος Συρίγος)

Δεν παριστάνω τον ειδικό του ποδοσφαίρου, αλλά όταν βρίσκω την υπομονή να παρακολουθήσω κάποιο ματς, δέκα πράγματα νομίζω ότι τα καταλαβαίνω. Το Παρασκευοσάββατο που μας πέρασε το αφιέρωσα στο Μουντιάλ, παρακολουθώντας τους τρεις από τους τέσσερις προημιτελικούς –μόνο την αγαπημένη Ιταλία έχασα, διότι πήγα σε κάποιο γάμο. Με άλλα λόγια, άφησα τον πραγματικό γάμο κι έτρεχα για πουρνάρια!

Οπως αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, σήμερα θα βγάλω στο χαρτί όλη μου την ποδοσφαιρική ασχετοσύνη. Οσοι έχετε την απαιτούμενη υπομονή, διαβάστε μέχρι τέλους. Ποιος ξέρει, κάτι μπορεί να μάθετε...

Το κυρίαρχο θέμα, λοιπόν, είναι η Βραζιλία. Ή μάλλον λάθος. Το κυρίαρχο είναι ο αποκλεισμός της Βραζιλίας, διότι η ίδια η Βραζιλία, το σούπερ πολυδιαφημισμένο φαβορί, για το οποίο εδώ και ένα μήνα δεν τολμούσε να πει κανείς κακή κουβέντα, μας τελείωσε. Το έστειλαν οι Γάλλοι για τσιρότα...

Τώρα, λοιπόν, όλοι ψάχνουν να βρουν γιατί και πώς έχασε η Βραζιλία και μάλιστα με κάτω τα χέρια! Αλλοι κατηγορούν τον Ρονάλντο, άλλοι τον Ροναλντίνιο, κάποιοι άλλοι ανακάλυψαν τη μετριότητα του Ζουνίνιο και, τέλος, όλοι μαζί περνάνε γενεές δεκατέσσερις τον προπονητή Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα, μιας και κατά βάθος θεωρούν ότι οι δικές τους ποδοσφαιρικές γνώσεις είναι μεγαλύτερες από εκείνου...

Μάλιστα... Κανέναν, όμως, δεν άκουσα να λέει ότι τη Βραζιλία την έκανε μπορντέλο η ΝΙΚΕ, μιας και αυτή η εταιρεία χορηγός-κολοσσός επέβαλε ποιοι θα παίξουν και ποιοι όχι, με βάση το συμβόλαιο που έχει ο κάθε παίκτης. Κανέναν, επίσης, δεν άκουσα να λέει ότι η εικόνα που είχε η Βραζιλία πριν από το Μουντιάλ και κατά τη διάρκειά του, με εκείνα τα διαφημιστικά φιλμάκια που αποθέωναν την ατομική επιδεξιότητα των αστέρων της, παρέπεμπε σε ομάδα επίδειξης, σε τσίρκο και όχι σε ένα συγκρότημα που εκ των προγνωστικών ήταν υποχρεωμένο να κατακτήσει τον παγκόσμιο τίτλο.
Εχω ζήσει μέσα σε ομάδες που κατέκτησαν διεθνείς τίτλους και ξέρω τι λέω. Και μη διανοηθείτε στιγμή να πείτε ότι άλλο είναι το ποδόσφαιρο και άλλο (για παράδειγμα) το μπάσκετ, διότι όταν μιλάμε για σοβαρότητα, συγκέντρωση, ομαδικό πνεύμα και κατάλληλη αξιοποίηση του έμψυχου υλικού όλα τα ομαδικά σπορ υπακούν στους ίδιους κανόνες.

Ναι, εντάξει -θα πει ίσως ο ανυποψίαστος- αλλά πώς εξηγείται το ότι η Βραζιλία έφτασε με σκορ 10-1 στα προημιτελικά, για να χάσει από μια Γαλλία που δεν μπόρεσε να νικήσει την Ελβετία και την Κορέα και τελικά προκρίθηκε χάρη στη νίκη της επί του απερίγραπτου Τόγκο;

Κατ' αρχάς, για όσους δεν έχουν ισχυρή μνήμη να υπενθυμίσω την περίπτωση της Ιταλίας το 1982, όταν προκρίθηκε με τρεις θλιβερές ισοπαλίες (με Πολωνία 0-0, με Περού και Καμερούν 1-1), αλλά κατόπιν κατέκτησε διά περιπάτου (Αργεντινή 2-1, Βραζιλία 3-2, Πολωνία 2-0, Γερμανία 3-1) το Παγκόσμιο Κύπελλο. Κατόπιν να πω ότι ειδικά για τη Βραζιλία είναι σχετικά εύκολο να νικά (μόνο με το όνομά της, που στους «μικρούς» προκαλεί δέος) ομάδες σαν την Ιαπωνία, την Αυστραλία και την Γκάνα, ιδίως μάλιστα όταν έχει και τη βοήθεια της διαιτησίας. Τέλος, να υποθέσω ότι αυτός ο αντιτουριστικός Ντομενέκ χρησιμοποίησε τα ματς του ομίλου σαν τεστ προετοιμασίας κι έτσι οδήγησε τη Γαλλία φρέσκια και πανέτοιμη στα νοκ άουτ, στα οποία έδειξε εντελώς διαφορετικό πρόσωπο.

Ομως το σημαντικότερο είναι ότι οι Γάλλοι πειθάρχησαν, γι' αυτό και έβγαλαν αυτά τα μεγάλα αποτελέσματα με Ισπανία και Βραζιλία. Ο «Ζιζού» υποστηρίχθηκε στον ρόλο της απλησίαστης πριμαντόνας, ο Ανρί βοήθησε με χίλιους τρόπους στα επιθετικά του καθήκοντα -όλα αυτά μέσα σε μια ομάδα που ήξερε καλά ποιες ήταν οι αδυναμίες της και ποιο το πλεονέκτημά της. Ενώ, αντίθετα, η Βραζιλία πορεύθηκε με βάση την επετηρίδα και το σταρ σίστεμ. Αναντικατάστατος, λοιπόν, ο Ρονάλντο, το ίδιο και ο Ροναλντίνιο, βασικός (αν και έτοιμος να «πεθάνει»...) ο Καφού, το ίδιο και ο Ρομπέρτο Κάρλος, δίπλα στον Ρονάλντο στα περισσότερα ματς ο ανύπαρκτος φέτος Αντριάνο...

Τι έγινε, λοιπόν, με τους Γάλλους; Κατ' αρχάς ο «Ζιζού» με την παρέα του δεν κόμπλαραν μπροστά στα ονόματα και τη φήμη των Βραζιλιάνων, πρώτον, διότι έχουν και οι δύο τεράστιες προσωπικότητες και ειδικό βάρος και, δεύτερον, διότι την ίδια δουλειά που έκαναν προχθές την είχαν ξανακάνει και στον τελικό του '98. Με τους Βιεϊρά, Μακελελέ, λοιπόν, έβαλαν τα οδοφράγματα στο κέντρο του γηπέδου, καθαρίζοντας Κακά, Ροναλντίνιο και τα λιμά που τους πλαισίωναν, και κατόπιν άφησαν τον Ζιντάν να δημιουργήσει, υποστηριζόμενο από τους «μαραθωνοδρόμους» που είχε αριστερά και δεξιά του.

Από την άλλη, η Βραζιλία ήταν σαν να είχε πέσει πάνω σε ντουβάρι, διότι δεν είχε ακραίους που θα προκαλούσαν ρήγματα (αξιολύπητη γεροντάρα ο Καφού, για κανένα αράουτ, κόρνερ ή φάουλ ο Ρομπέρτο Κάρλος...) και γενικότερα την απαιτούμενη φρεσκάδα για να αλλάξει τον ρυθμό του παιχνιδιού. Ετσι, σήμερα η κριτική επικεντρώνεται στον Ρονάλντο, διότι αυτός ήταν το θέμα εξαρχής. Ομως το «φαινόμενο», χωρίς να είναι στα καλύτερά του, πάλι θα την έκανε τη δουλειά αν είχε τη βοήθεια που χρειαζόταν, κυρίως από τα ανύπαρκτα άκρα μιας ομάδας που στηρίχθηκε ασυλλόγιστα στα «τοτέμ» και τους «Ελ Σιντ».

Αλλά αντί να μιλάμε για τον Ρονάλντο, που εν πάση περιπτώσει έχει διαγράψει ήδη λαμπρή πορεία στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα, γιατί δεν καταπιανόμαστε λιγάκι και με τον νέο σούπερ σταρ, τον Ροναλντίνιο, ο οποίος φέτος διακρίθηκε περισσότερο από τις τηλεοπτικές διαφημίσεις παρά παίζοντας ποδόσφαιρο;

Τον συγκρίνουν, λοιπόν, με τον Πελέ και με τον Μαραντόνα, τα δύο «ιερά τέρατα» στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, αλλά αυτός, τουλάχιστον στα καθοριστικά ματς, δηλαδή σ' αυτά που αναδεικνύονται οι πραγματικά μεγάλοι παίκτες, οι ηγέτες, μέχρι στιγμής αποδεικνύεται μια νούλα, ένα τίποτα. Αν στη θέση του προχθές ήταν στην ίδια ηλικία ο Πελέ, θα το είχε καθαρίσει μόνος του το ματσάκι, είτε ως εκτελεστής είτε ως δημιουργός ή και με τις δύο αυτές ιδιότητες. Οσο για τον Μαραντόνα, και μόνο αν αναλογιστούμε πού οδήγησε μόνος του την ανύπαρκτη Αργεντινή το 1990, θα αντιληφθούμε ότι είναι ιεροσυλία να συγκρίνουμε τον Ροναλντίνιο μαζί του.

Καλός, δεν λέω, ο Βραζιλιάνος με τα τακουνάκια, τα φαλτσάκια και τα σπασίματα της μέσης, που τρελαίνουν τους θιασώτες του θεάματος, αλλά όταν έρχονται τα δύσκολα καλό θα ήταν να έκανε στην άκρη. Οχι απαραίτητα να κάτσει στον πάγκο. Οχι. Μπορεί να είναι στην ενδεκάδα μιας μεγάλης ομάδας και μάλιστα να έχει και τεράστια προσφορά, αρκεί δίπλα του να αναλάβει κάποιος άλλος τον ρόλο του πραγματικού ηγέτη.

Με λίγα λόγια, δεν είναι ο Ροναλντίνιο αυτός που θα οδηγήσει στο εξής τη Βραζιλία στη γη της επαγγελίας. Είναι άριστος για να κόβει εισιτήρια, είναι ίσως ακόμα καλύτερος για να κάνει διαφημίσεις, αλλά σε σχέση με τον Πελέ και τον Μαραντόνα πέρασε και δεν ακούμπησε...