Με τον μπλε Σκαραβαίο (και τον Σνούπι!) ανάμεσα στις Πόρσε και τις BMW (Σπυρόπουλος)

Ένας... κατά λάθος, σχεδόν παρά φύσιν, Γερμανός είναι πάντοτε είδηση. Εάν αυτός συμβαίνει να είναι και ο προπονητής της εθνικής Γερμανίας, τότε δεν είναι απλώς είδηση. Ο Κλίνσμαν, για το κομμάτι της διοργάνωσης έξω από τις τέσσερις γραμμές των αγωνιστικών χώρων, είναι ΤΟ πρόσωπο του Μουντιάλ 2006.

Ο Κλίνσμαν έκανε, ανέκαθεν, τα πράγματα αλλιώς. Οταν οι συμπαίκτες του στην Ιντερ, στην Μπάγερν, στην Τότεναμ ή στη Μονακό βόλταραν με τις Πόρσε και τις BMW, εκείνος κυκλοφορούσε με το μπλε VW-Σκαραβαίο του '67 κι ένα αυτοκόλλητο Σνούπι στο ταμπλό.

Δεν ειχε ατζέντη, καν. Τα συμβόλαιά του τα διαπραγματευόταν μονάχος. Και κανείς δεν τον είδε, ποτέ, να φοράει φιρμάτα ρολόγια. Η φήμη και η ύλη ποτέ δεν άφησε να γίνουν η προτεραιότητά του. Κι όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο, απέρριψε την ιδέα να ζήσει σαν σελέμπριτι στη Γερμανία.

Εγκατασταθηκε στην Καλιφόρνια, εκεί όπου μεγάλωσε η σύζυγός του, διότι αποφάσισαν ότι εκεί ήταν καλύτερα να μεγαλώσουν και τα δύο παιδιά τους. Στη Γερμανία, ό,τι και να 'καναν, θα 'ταν στις εφημερίδες. Στο Orange County ο Κλίνσμαν δεν είναι παρά ακόμα ένας, ανάμεσα στους χιλιάδες, εμφανίσιμος ξανθός.

Η προσληψη του ήταν έκπληξη, υπό την έννοια ότι ο Κλίνσμαν είχε δείξει να τον ενδιαφέρει, μπροστά από το τεχνικό κομμάτι του ποδοσφαίρου, περισσότερο το κομμάτι του μάνατζμεντ. Εκείνο που δεν είναι έκπληξη ήταν ότι, αναλαμβάνοντας τη δουλειά, απέρριψε τον παλαιό τρόπο. Αλλωστε, η δουλειά στην εθνική είναι και τα δύο. Η τεχνική πλευρά και η πλευρά της διαχείρισης.

Η, προσδεμενη στην παράδοση, Γερμανία ταρακουνήθηκε. Ηταν ακριβώς ό,τι είχε υποσχεθεί, από την πρώτη στιγμή. Οτι θα αποτινάξει τον λήθαργο. Την απάθεια. Οτι θα ανακατέψει το περιεχόμενο του σέικερ. Πάτησε, έτσι, κάμποσους κάλους. Του Μπεκενμπάουερ, ο πρώτος κι ο καλύτερος. Ο Μπεκενμπάουερ τον μάλωσε για τις... αταξίες του. Ο Κλίνσμαν τον αγνόησε.

Ο Μπεκενμπάουερ κατάλαβε ότι δεν είχε επιλογές, τουλάχιστον όχι όσο το Μουντιάλ ερχόταν, κι αποφάσισε ότι θα ζούσε με τη συγκατάβασή του απέναντι στο τρελόπαιδο. Κλείστηκε στο καβούκι του και στις αντιρρήσεις του, κάνοντας τα στραβά μάτια. Οπως το '90 στην Ιταλία, εκλέκτορας ο ένας, παίκτης ο άλλος, όταν ο Κλίνσμαν ένα βράδυ έφυγε από την τούρλα του ξενοδοχείου της ομάδας στο Μιλάνο, προκειμένου να περάσει ήσυχος τη νύχτα στο σπίτι του, στη λίμνη του Κόμο.

Η αναδιοργάνωση υπό τον Κλίνσμαν (σε σχέση με τους Φογκτς, τους Ρίμπεκ και τους Φέλερ που ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων ανακύκλωναν το μίζερο) υπήρξε πλήρης. Ο Κλίνσμαν έφερε στη ζωή της Μάνσαφτ τον αμερικανικό αθλητικό εξοπλισμό, τους ψυχολόγους, το κήρυγμα για την επιθετικότητα (πετώντας συγχρόνως στο χαντάκι το βαρύ, στρυφνό, πληκτικό, δυσκίνητο παιχνίδι του παρελθόντος), τον βασικό Λέμαν, τον αρχηγό Μπάλακ. Το κυριότερο, ο Κλίνσμαν (επαν)έφερε το χαμόγελο της αισιοδοξίας.

Προσελαβε τον Μπίρχοφ, για να διεκπεραιώνει την καθημερινότητα. Τον Λεβ, για τη δουλειά της επαφής με τους παίκτες. Ο ίδιος ο Κλίνσμαν πηγαινοερχόταν. Οταν δεν ήταν εκεί, στη Γερμανία, από την Αμερική επικοινωνούσε (ανήκουστο!) με e-mail, με το τηλέφωνο, με το βιντεόφωνο.

Έως τον προημιτελικό με την Αργεντινή, η Γερμανία ήταν αυτό που είχε εξαγγείλει. Η ομάδα που επιτίθεται και ποδοπατάει. Με την Αργεντινή, η Γερμανία (αποδείχθηκε στο χορτάρι επάνω ότι) δεν γινόταν να είναι αυτό που ο Κλίνσμαν είχε εξαγγείλει. Απλούστατα διότι στα 100 από τα 120 λεπτά, εξαιτίας του υπέρτερου χαρίσματος του αντίπαλου, έχασε την μπάλα.

Δίχως την μπάλα δεν μπορείς ούτε να επιτεθείς ούτε να ποδοπατήσεις. Καθηλώνεσαι, θέλοντας και μη, στον άλλον τύπο παιχνιδιού. Στη μία και μοναδική επιλογή. Να υποφέρεις και να κάνεις κουράγιο, αμυνόμενος εναντίον του στυλ παιχνιδιού που ο αντίπαλος έχει επιβάλει. Αφού δεν μπορείς να του πάρεις την μπάλα, τουλάχιστον να μην του αφήνεις (όσο έχει την μπάλα) ευκαιρίες.

Η Αργεντινή απέτυχε, εξαιτίας και της γερμανικής καρτερίας, αυτά τα 100 στα 120 λεπτά να τα κάνει να φανούν στο σκορ. Η Ιταλία δεν διαθέτει τόση υπεροχή στο χάρισμα με την μπάλα, ώστε να κυριαρχήσει επί της Γερμανίας στα πέντε έκτα του ματς. Η Γερμανία θα 'χει πιο πολλές, και πιο άνετες, ανάσες. Αυτό μοιάζει να είναι το καλό νέο.

Το κακό, για τη Γερμανία, νέο είναι ότι η Ιταλία δεν χρειάζεται τέτοια κυριαρχία (στα 75 από τα 90 λεπτά) για να σε νικήσει. Μπορεί να το κάνει, και με (πολύ) λιγότερα. Μπορεί να το κάνει ακόμα και με... καθόλου κυριαρχία. Κι επιπλέον, η Ιταλία δεν είναι Αργεντινή για να (προηγηθεί κι ύστερα να) ισοφαριστεί τόσο αναμενόμενα!
Αλλά, πάλι, η Ιταλία έχει στη διάθεσή της 90 λεπτά για να διαπράξει απόψε το κόλπο μες στη Βεστφαλία. Ή τότε θα το κάνει, από το 1' έως το 90', ή ποτέ. Μετά το 90', η παράταση και τα πέναλτι ήταν, είναι και θα είναι οι καλύτεροι φίλοι του Γερμανού. Προ Κλίνσμαν, επί Κλίνσμαν, μετά Κλίνσμαν.