Το «έπος Ορφανού» κάτι θυμίζει. Εντονα... (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Να το θυμηθείτε: η «επικοινωνιακή» διαχείριση της έκβασης που θα έχει (σίγουρα) η υπόθεση της απειλούμενης «καραντίνας» των ελληνικών ομάδων θα μοιάζει με μια αντίστοιχη: την υπόθεση Κεντέρη-Θάνου! Το θυμάστε; Ορισμένοι... ακραιφνείς παρουσίασαν ως «δικαιωμένα» τα «παιδιά» αυτά, που ομολόγησαν ότι απέφυγαν ενσυνείδητα να υποβληθούν σε αντιντόπινγκ κοντρόλ. Με αυτή τη «λογική», γιατί να μην ισχυριστεί ο Γ. Ορφανός ότι η άτακτη υποχώρησή του στο θέμα του νομοσχεδίου θα συνιστά «δικαίωση»; Αν «δικαιώνεσαι» με μια ομολογία ενοχής, γιατί να μην επιτυγχάνεις, άραγε, το ίδιο με μια έμπρακτη αναγνώριση της αποτυχίας σου, όπως προφανέστατα είναι το «κόψε ράψε» στο νομοσχέδιο; Ο Γ. Ορφανός θα αφήσει την «κακιά μητριά» ΦΙΦΑ με την μπουκιά στο στόμα. Θα της έχει στερήσει τη χαρά να ρίξει τις ελληνικές ομάδες στον Καιάδα. Κάπως έτσι και τα «χρυσά παιδιά» μας, Κεντέρης και Θάνου, δεν άφησαν στα κρύα του λουτρού την ανθελληνική IAAF; Δεν ονειρευόταν αυτή, νομίζετε, να καταστρέψει εφ' όρου ζωής την καριέρα τους;

Τι; Εσείς οι ενοχλητικοί, εκεί στη γαλαρία, τι ακριβώς είπατε; «Πώς στην ευχή ήθελε την καταστροφή των Ελλήνων πρωταθλητών το διευθυντήριο που τους πρότεινε συμβιβασμό για να αποφύγουν τα χειρότερα, όπως ακριβώς έκανε και η αμερικανική Δικαιοσύνη με τον Β. Κόντε της BALCO»; Τς τς τς, πόσο αφελείς είστε. Τη δυνατότητα συμβιβασμού την έδωσαν όλα αυτά τα ανθελληνικά κέντρα με την ελπίδα ότι τα παιδιά μας, επειδή τα έπνιγε το δίκιο, θα αρνούνταν. Πανέξυπνα, όμως, καθώς είναι αυτά, τους την έφεραν. Ε, κάτι ανάλογο θα πετύχει κι ο Γ. Ορφανός. Η Ελλάδα, μωρέ, έβγαλε και τον πολυμήχανο Οδυσσέα, όχι μόνο ατρόμητους πολεμιστές.
Έτσι πορεύεται.

Στο κατω κατω, σε καμία εκ των δύο υποθέσεων δεν ήταν εκ των προτέρων γνωστό ότι θα μας έπιαναν στο δόκανο. Αν η WADA δικαίωνε τον τίτλο της παλιότερης κινηματογραφικής κωμωδίας «Ενα ψάρι που το έλεγαν Γουάντα», τα παιδιά μας θα είχαν αποφύγει την κλήση για έλεγχο. Ομοίως, αν ο Μπλάτερ είχε απορροφηθεί κομματάκι περισσότερο από το Μουντιάλ και τα συμπαρομαρτούντα (δημόσιες σχέσεις κ.λπ.), ο Ορφανός θα τον έπιανε στον ύπνο. Εντάξει, δεν έγινε αυτό. Να μην πούμε ένα «μπράβο» για την απόπειρα αιφνιδιασμού; Να μην επαινέσουμε το «εθνικό ρίσκο», βρε λιπόψυχοι;
Στην Ελλαδα δεν είσαι απλώς ό,τι δηλώσεις για τον εαυτό σου. Είσαι και ό,τι «ξεφουρνίζεις» και εκστομίζεις για τα έργα σου. Χρυσούς κανών. Ναι, κάπως έτσι ο Γ. Ορφανός ίσως τολμήσει κι από πάνω να μιλήσει για «δικαίωση» και «υπεύθυνη στάση» του. Είναι αυτό που λένε με ημιπανηγυρικό ύφος: «Μας δείρανε, αλλά φάγαμε κιόλας...».

Ακούγεται, όμως, δειλά δειλά κι άλλο ανέκδοτο: «Ο Ορφανός έδωσε έναν ωραίο αγώνα, αλλά τον μεθόδευσε άτσαλα». Ανοησίες. Κανέναν ανιδιοτελή ή εθνοαπελευθερωτικό αγώνα δεν έδωσε. Πάσχισε απλώς να θωρακίσει το προσφιλές του ποδοσφαιρικό μοντέλο: ποδόσφαιρο που χρωστά στο κράτος και ξεπληρώνει παρέχοντας προβολή και πολιτικά οφέλη. Η διαμάχη του με την ΕΠΟ δεν αφορά καμία εξυγίανση. Πρόκειται για έναν απωθητικό ανταγωνισμό διαφορετικών φορέων εξουσίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν χρειάζεται να συμπαθείς τον Γκαγκάτση (μπρρρ) ή τον Μπλάτερ (ομοίως) για να καταλάβεις ότι αυτό που κάνει «νιάου νιάου» στα κεραμίδια είναι πραγματική γάτα. Οσοι θεωρούν λανθασμένα τον εαυτό τους «γάτα», απλώς τσακίζονται και τρώνε τις κεραμίδες κατακέφαλα. Ετσι, κύριε Ορφανέ;