Τιμή και δόξα στων Ιταλών τη λόξα! (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Μάλιστα, κυρίες και κύριοι. Αυτή η ελαφρώς (;) άχαρη ομάδα ήταν η λιγότερο αντιαισθητική Γερμανία της τελευταίας δεκαετίας, αν όχι δεκαπενταετίας. Συγκρινόμενη με άλλες γερμανικές «φουρνιές», αυτή εδώ φάνταζε -που λέει ο λόγος- σαν... Βραζιλία 1982.

Ισως γιατί η ενσωμάτωση και η αξιοποίηση ποδοσφαιριστών εκ Πολωνίας κι Αφρικής κάλυψε σε αξιοπρεπή βαθμό την ανεπάρκεια της παραγωγής ταλέντων. Ούτως ή άλλως, η πραγματικότητα παραμένει αναλλοίωτη: η ποιοτικά «στεγνή» τούτη ομάδα ήταν ό,τι πιο «ζουμερό» και θελκτικό για το μάτι είχαν να παρουσιάσουν οι Γερμανοί από τον... περασμένο αιώνα. Σκεφτείτε...

Για δεύτερη συνεχή φορά σε ισάριθμες σοβαρές αναμετρήσεις η Γερμανία ήταν στο γήπεδο εμφανώς κατώτερη των αντιπάλων της. Την πρώτη (φορά), κόντρα στην Αργεντινή, τη «σκαπούλαρε». Θα ήταν κρίμα, αλλά και πλήγμα για το ποδόσφαιρο αν τα «πάντσερ» γλίτωναν πάλι. Ας τα αποχαιρετήσουμε, λοιπόν, μετά πολλών επαίνων και με μπόλικη αγαλλίαση που βγήκαν από τη μέση: επιτέλους, ένας τελικός μεταξύ ομάδων που μπορούν να παίξουν πραγματικό ποδόσφαιρο! Το κατά πόσο κάθε φορά το τολμούν εξαρτάται, σε τελική ανάλυση, από τις συνθήκες κάθε αγώνα, την τακτική που έχει επιλεγεί κ.λπ. Σημασία, όμως, έχει ότι μπορούν. Οι Γερμανοί, αφήστε το καλύτερα...

Τιμή και δόξα, λοιπόν, στη «σκουάντρα ατζούρα» για τη νίκη-προσφορά στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Τιμή και δόξα στον Μαρτσέλο Λίπι, που έδωσε το -αυτονόητα- σωστό σύνθημα: «Είμαστε καλύτεροι, νικάμε, τελειώνουμε». Αν οι επιλογές του θεωρούνται «τρέλα», τότε τιμή και δόξα στων (προχθεσινών) Ιταλών τη λόξα! Ευτυχώς, καθόταν ο Λίπι στον ιταλικό πάγκο κι όχι κανένας Τραπατόνι ή... Πέκερμαν. Α, τιμή και δόξα και στον Γκρόσο: ο τόσο εκφραστικός και ανθρώπινος πανηγυρισμός του θύμισε (τουλάχιστον στον γράφοντα) κάτι από Ταρντέλι 1982...

Ας είμαστε, όμως, μεγαλόψυχοι: τιμή και δόξα στον Κλίνσμαν για τη δουλειά του, αλλά και στους παίκτες του, που έπαιξαν μπάλα λιγότερο απωθητική απ' ό,τι οι περισσότεροι ανέμεναν. Τιμή και δόξα και στη γερμανική τηλεόραση για την «πατριωτική» τακτική της: προφανώς οι άνθρωποι στον αγώνα με την Αργεντινή πήραν το... κολάι κι έτσι αποφάσισαν πως στις «κακές» φάσεις η επανάληψη σε αργή κίνηση οφείλει να «κολλάει»!

Στον ημιτελικό, πάντως, το παράκαναν: δεν επρόκειτο καν για (οφειλόμενο) πέναλτι υπέρ των αντιπάλων. Επρόκειτο για φάουλ που έγινε στον Τότι, σε εξαιρετικά επικίνδυνη θέση, στην παράταση: η μαρμάγκα το έφαγε κι αυτό! Ευτυχώς, η Γερμανία αποκλείστηκε κι έτσι στον τελικό κατά πάσα βεβαιότητα θα απολαμβάνουμε σε επανάληψη τις κρίσιμες ή επίμαχες φάσεις. Διαφορετικά, ποιος ξέρει. Ισως η τηλεοπτική εκδοχή του δόγματος «Ντόιτσλαντ ούμπερ άλες» να επιφύλασσε μικρότητες... κι άλλες!

Ναι, ξέρω, κάποιοι θα πουν ότι τούτες οι σκέψεις αποτελούν ασέβεια προς όσες σελίδες της ιστορίας του παγκόσμιου ποδοσφαίρου έχουν γραφεί από την εθνική Γερμανίας. Ηταν, όμως, Γερμανός καγκελάριος -ο Κόνραντ Αντενάουερ- εκείνος που έδωσε έναν εξαιρετικό ορισμό της έννοιας «Ιστορία». «Ιστορία -είπε- είναι το σύνολο των γεγονότων που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί». Βρείτε μου, λοιπόν, έστω μία σελίδα γερμανικού ποδοσφαιρικού θριάμβου πλήρως απαλλαγμένη είτε από σκιές είτε από «δεύτερες σκέψεις», κάπως ενοχλητικές για τους τελικούς θριαμβευτές. Περιοριστείτε στους τελικούς -ξεχάστε όλα τα άλλα.

Το 1954; Ολοι πήραν «μυρωδιά» τι είχε συμβεί στον αγώνα εναντίον των -κλάσεις ανώτερων- Ούγγρων. Κυριολεκτικά «μυρωδιά», αφού -σύμφωνα με πλείστες όσες μαρτυρίες- τα αποδυτήρια των Δυτικογερμανών ανέδυαν «οσμή νοσοκομείου»! Τότε «χτιζόταν» το δυτικογερμανικό «βιομηχανικό θαύμα», έλα όμως που οι άνθρωποι ήταν εξαιρετικοί και στη... βιοχημεία. Καταλαβαίνετε πόσο «μετρούσε», ειδικά τότε, αυτό το σούπερ όπλο...

Το 1974; Εντάξει, καμία φοβερή και τρομερή σκιά. Απλώς το πέναλτι με το οποίο ισοφάρισαν τους Ολλανδούς πολύ δύσκολα θα το καταλόγιζε ακόμα και ο νεοεκλεγείς καγκελάριος Χέλμουτ Σμιτ! Οι «δεύτερες σκέψεις» είναι που μετρούν εδώ: η καλύτερη Γερμανία όλων των εποχών, η ομάδα των Μάγερ, Μπεκενμπάουερ, Μπράιτνερ, Οβερατ, Χένες, Χολτσεμπάιν, Γκραμπόφσκι, Μίλερ, έστω κι αν κατέκτησε τελικώς το τρόπαιο δεν κατόρθωσε να κλέψει την παράσταση. Η συλλογική μνήμη και κρίση κατέγραψαν την Ολλανδία εκείνης της εποχής ως κορυφαία. Για να μην πούμε ότι και το «αργυρό μετάλλιο» το διεκδικεί η Πολωνία (του '74, φυσικά).

Το 1990; Ναι, οι Γερμανοί ήταν οι μονόφθαλμοι ανάμεσα στο πλήθος των τυφλών. Αξιζαν το τρόπαιο. Ελα όμως που για να το πάρουν, απέναντι σε μία Αργεντινή-σκιά της ομάδας του 1986 (και με τον Μαραντόνα να μην έχει στον τελικό καν τον Κανίγια ως στήριγμα) χρειάστηκαν ένα ψεύτικο πέναλτι. Πάλι, όπως το 1974...

Προσέξτε: μιλάμε για τελικούς. Εκεί που όλα παίζονται και όλα κρίνονται. Δεν αναφερόμαστε σε περιπτώσεις εύνοιας κάποια στιγμή, στην πορεία προς έναν τελικό -τέτοιες μπορούν να απαριθμηθούν άφθονες, προς όφελος αρκετών ισχυρών εθνικών συγκροτημάτων. Ούτε κάνουμε μνεία σε παρατράγουδα άλλου τύπου (καημένε Σουμάχερ, τόλμησες να γράψεις στο βιβλίο σου για την «ομάδα-κινούμενο φαρμακείο» του 1986 κι όχι μόνο δεν ίδρωσε κανενός το αυτί, αλλά αναγκάστηκες εσύ να μεταναστεύσεις στην Τουρκία για να συνεχίσεις την καριέρα σου). Ο νοών νοείτω. Καμία αντίρρηση: αξίζει τον διαχρονικό θαυμασμό μας η παραδοσιακή μαχητικότητα των Γερμανών. Κι ας ψάχναμε με τα κιάλια να τη βρούμε στον αγώνα με τους Ιταλούς: γηπεδούχοι, χαλκέντεροι, αλλά με τον τρόπο που έπαιζαν στην παράταση σε έπειθαν πως προσεύχονταν να φτάσουν μέχρι τα πέναλτι. Αμ δε... Εν πάση περιπτώσει, το μέγα αυτό πλεονέκτημα (μαχητικότητα, αυτοπεποίθηση, πείσμα) τους «εκτόξευε» σε τελικούς Μουντιάλ, ακόμα κι όταν καταμετρούσαμε δύο, τρεις ή και περισσότερες ομάδες που είχαν πείσει περισσότερο με την απόδοσή τους: θυμηθείτε πρωτίστως το 2002. Δευτερευόντως, το 1986 και 1982. Ναι, ας τους βγάλουμε γι' αυτό το καπέλο. Γιατί θα πρέπει όμως να βγάλουμε και την ποδοσφαιρική γοητεία από την «ομάδα» των κριτηρίων με τα οποία αξιολογούμε, επαινούμε ή επικρίνουμε, αποδεχόμαστε ή απορρίπτουμε; Οι Γερμανοί πασχίζουν, πάντα, να κάνουν τη δουλειά τους όσο καλύτερα και δυναμικότερα μπορούν. Τους οφείλουμε ένα «μπράβο». Στην ποδοσφαιρική μας αισθητική, όμως, οφείλουμε ένα «ουφ» ανακούφισης -για τον αποκλεισμό τους. Και στην Ιταλία, ένα μεγάλο «grazie»...