Άρχισαν τα θαύματα (Sportday / Στέφανος Χάρης)

«Πώς είδες τον αγώνα Ιταλία – Γερμανία;», ρώτησα έναν φίλο με τον οποίο σπουδάζαμε μαζί στην Μπολόνια, τότε που ήταν τα μάτια καθαρά κι είχε η καρδιά βιασύνη, τότε που φτιάχναμε χαρά κι αδερφοσύνη…

«Α, ήταν κάτι το καταπληκτικό», μου είπε. «Ενας διπλός οργασμός ύστερα από μιάμιση ωρίτσα απολαυστικό χαμούρεμα!». Πολύ σωστό. Τι άλλο να θέλει ένας άντρας στη ζωή του;

Το μόνο καλύτερο είναι προφανώς η εκπομπή του Μεγαλέξανδρου Θεοφιλόπουλου στην ΕΡΤ, στην οποία φιλοξενούνται ο Λάλας και ο Ταγματάρχης. Τη Δευτέρα το βράδυ, σε εκείνη την εκπληκτική εκπομπή, στην οποία ο Θεοφιλόπουλος είχε αποκαλύψει τα ιερατεία της ΦΙΦΑ και όλα όσα σχεδίαζαν εναντίον του Ελληνα υφυπουργού Γιώργου Ορφανού, ο Αλέξανδρος είχε προβλέψει ότι η Γερμανία θα περάσει στον τελικό. Δεν το είχε πει έτσι ακριβώς, ωστόσο είχε κάνει μια περιγραφή της κατάστασης για τους πολύ ψαγμένους.

«Τι εθνικότητας είναι ο διαιτητής;», ρώτησε ρητορικά. «Μεξικάνος», απάντησε μόνος του. «Μεξικάνος», εξήγησε, «ήταν και ο Κοντεσάλ, ο διαιτητής του τελικού Γερμανία – Αργεντινή 1-0 το 1990. Αυτός έβαλε τον συμπατριώτη του στον ημιτελικό, καταλαβαίνετε γιατί».

Το καταλάβανε όλοι. Μάλιστα, η Ελσα Τόλη –υπέροχη όσο ποτέ, απόδειξη ότι ο πολύς Ζαγοράκης κάνει κακό– έβγαλε το συμπέρασμα ότι θα πρέπει να παίξει Γερμανία στο Στοίχημα. Το 'κανε. Και από την Τρίτη το βράδυ έχει χάσει το σπίτι της…

Θα πει κάποιος, πού τα ξέρει αυτά ο Αλέκος; Φυσικά και τα ξέρει, όπως τα ξέρει κάθε άνθρωπος που κάνει παρέα με τους μύστες του παρασκηνίου, δηλαδή τον Θωμά και τον Βίκτορα! Χθες ο Θεοφιλόπουλος ήταν πρώτη μούρη στην παρουσίαση της νέας φανέλας του Αιγάλεω στο Λήδρα Μάριοτ. Γύρισε από τη Γερμανία, για να βρίσκεται δίπλα στους φίλους του σε μια ιστορική στιγμή…

Στο ίδιο χαρούμενο πάνελ μπορούσε κανείς να δει και δύο άλλους ήρωες της καθημερινότητάς μας. Τον Γιάννη Γούμενο και κυρίως τον εφοπλιστή καπετάν Γιάννη Καμπάνη, τον οποίο πολύς κόσμος έτρεξε να του σφίξει το χέρι. Οχι μόνο από συμπάθεια –πολλοί ήθελαν να τσεκάρουν κι αν είναι αληθινός…

Η επιστροφή του Θεοφιλόπουλου μάς στέρησε την περιγραφή του στον ημιτελικό, που θα ήταν καλύτερη από ποτέ. Οπως σωστά μού υπενθυμίζει με μια επιστολή του στο sxard@yahoo.gr φίλος αναγνώστης, αντίθετα από τη μονοτονία του σπικάζ των υπολοίπων, με τον Αλέξανδρο μπορείς να μάθεις πολλά.

Στο παιχνίδι Αγγλία – Πορτογαλία, που είναι ιστορικό, καθώς είναι το τελευταίο που περιέγραψε στο φετινό Μουντιάλ, μάθαμε:

-Γεωγραφία: «ο Ελιζόντο είχε αποβάλει τον Ντέιβιντ Μπέκαμ στο πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα συλλόγων, που είχε γίνει στη Βραζιλία και στο Σάο Πάολο, βέβαια».

-Μαθηματικά: στην αρχή γεωμετρία («δεν έχω πληροφορίες αν ήταν καλός στα μαθηματικά στο σχολείο ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, αλλά αυτή η τριγωνομετρία, αυτές οι επαφές που έχει με την μπάλα στα φάουλ…») και αργότερα απλή μέθοδος των τριών («για να δούμε αν σ’ αυτόν τον τρίτο προημιτελικό θα έχουμε δεύτερο παιχνίδι που θα πάει στην παράταση»). (Τώρα, πώς μπορεί να γίνει αυτό, δεν ξέρω. Δεν είμαι καλός στα ανώτερα μαθηματικά…).

-Γραμματική (συγκεκριμένα, νέα έννοια του ρήματος «ξεμαρκάρω»). «…εκτός από τον Φίγκο, που ξέρει να κρατάει την μπάλα, να ξεμαρκάρει την ομάδα του… …κοιτάξτε πόσο λείπει ο Ντέκο από την ομάδα του, ένας άνθρωπος που θα ξεμαρκάρει την ομάδα του».

-Οτι η κλωνοποίηση έχει εφαρμοστεί στο ποδόσφαιρο: «μετά τον τραυματισμό του Οουεν, η Αγγλία έχει μείνει με τον Οουεν και τον Κράουτς στον πάγκο».

-Να εκτιμάμε τον φυσικό ήχο: «Ρούνεϊ, κοιτάξτε (σ.σ. ο Αγγλος βρίζει)… χωρίς μετάφραση», «και η αντίδραση του Μακ Λάρεν και του Ερικσον, χωρίς σχόλιο», «έχω την εντύπωση πως αυτές οι εικόνες δεν χρειάζονται σχόλια».

-Να εκτιμάμε τη δύναμη της εικόνας: «η εικόνα μιλάει από μόνη της και δεν χρειάζονται διαμαρτυρίες από τον μέσο της εθνικής Πορτογαλίας».

-Οτι το ποδόσφαιρο είναι παραψυχολογικό σταυρόλεξο, που σε κάνει να μην ξέρεις τι να πεις: «οριζόντιο ποδόσφαιρο, με πολλές πάσες των αμυντικών, μέχρι να υπνωτιστεί ή να κουραστεί ο αντίπαλος… τι να πει κανείς».

-Τον Χριστό του ποδοσφαίρου: «Τζο Κόουλ, προσπαθεί να περπατήσει πάνω στην μπάλα».

-Προπονητική: «Είναι λάθος αυτό του Σκολάρι, που έχει βάλει τον Ρονάλντο εκεί, ανάμεσα στον Τέρι και στον Φέρντιναντ. Ο Ρονάλντο πρέπει να παίζει στα πλάγια… (και μετά από λίγο:) …και ο Ρονάλντο πέρασε στα πλάγια, είπαμε, εκεί είναι η θέση του», «βάζει έναν παίκτη να βοηθήσει τον Νέβιλ, κανονικά έπρεπε να βγάλει τον Νέβιλ, βέβαια».

-Ξένες γλώσσες: «Ρονάλντο… το γνωστό του ρεμπρίζ».

-Σαδιστικές μεθόδους: «τα πόδια είναι πιο βαριά, αλλά οι πάσες πρέπει να γίνουν πιο σίγουρες».

-Οτι στο ποδόσφαιρο οι χρονικές έννοιες αντιστρέφονται και το «αργά» είναι «νωρίς»: «είναι νωρίς για να σκεφτούν οι δύο προπονητές τη διαδικασία των πέναλντι, ποιος θα χτυπήσει πρώτος, ποιος δεύτερος… είναι πέντε λεπτά ακόμα» (δηλαδή, πόσο θα έπρεπε να περιμένουν ακόμα;).

-Ποίηση: «η τελευταία ευκαιρία από τον Μανίς, πεταγμένη στο άουτ».

-Σκηνοθεσία: «η κάμερα θα πρέπει κάποια στιγμή να πάει και στον Ρικάρντο».

Ο,τι άλλο ακολούθησε είναι μια φρικτή μονοτονία. Ευτυχώς που χθες βγήκε στον ΑΝΤ1 ο Αλέφαντος για να πει τρεις αλήθειες. Η πρώτη είναι ότι οι Βραζιλιάνοι είναι καλοί μπαλαδόροι και οι Ιταλοί καλοί μαρκαδόροι(!), η δεύτερη ότι οι Αγγλοι έχουν βγάλει μόνο τρεις προπονητές, τον Φέργκιουσον, τον Μουρίνιο και τον Μπενίτεθ και για αυτό παίρνουν ξένους, και η τρίτη ότι ο Κλίνσμαν πρέπει να ξεκινήσει από τα μπετά κι όχι από τις Αμερικές. Να αγιάσει το στόμα του.

Οπως θα αγιάσει και ο εικονιζόμενος Πατριάρχης της ΑΕΚ Ανατολιωτάκης (χωρίς μικρό, όπως λέμε Χριστόδουλος). Θα αγιάσει και θα κάνει θαύματα. Κι ανάμεσα σε αυτά και το γήπεδο της ΑΕΚ…