Το ουρλιαχτό της καρδιάς (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Δεν είναι πρωτόγνωρο αυτό που έκαναν οι Ιταλοί στους Γερμανούς: το 'χουν κάνει και σε άλλους γηπεδούχους. Το έκαναν στους Μεξικανούς το 1970, στους Αργεντινούς το 1978, στους Ολλανδούς το 2000. Το 1998 αποκλείστηκαν από τους Γάλλους στα πέναλτι –και τότε δεν είχαν χάσει. Κανονικά θα 'πρεπε να σας γράψω το «γιατί», αλλά επιτρέψτε μου ένα φόρο τιμής σε έναν ξεχωριστό ποδοσφαιριστή του καιρού μας, τον Αλεσάντρο ντελ Πιέρο. Αυτόν που χρόνια τώρα στήνουν στον τοίχο και τον βλέπουν να τους βγάζει τη γλώσσα πριν από την εκτέλεση.

Οταν τον ακούς να μιλάει, οι λέξεις χαμογελούν στο στόμα του. Ηταν 13 Σεπτεμβρίου 1995 όταν ο Αλεσάντρο ντελ Πιέρο πατούσε για πρώτη φορά το πόδι του στο «Βεστφάλεν» του Ντόρτμουντ. Πρώτο του ματς στο Τσάμπιονς Λιγκ, με νίκη της Γιούβε επί της πανίσχυρης Μπορούσια με 3-1. Ο Αλεξ ανάγκασε τον Φραντς Μπεκενμπάουερ να πεταχτεί τρεις φορές από τη θέση του. Οι ασίστ του για τον Κόντε και τον Παντοβάνο ήταν «μαχαιριές» στη γερμανική άμυνα, όμως αυτό που έμεινε στη μνήμη των θεατών δεν είναι η γενναιοδωρία του, αλλά η κλάση του: το πρώτο γκολ του σε διεθνές παιχνίδι, το πρώτο αριστούργημά του. Ο Πάουλο Σόουζα τον είδε να στριφογυρίζει στ' αριστερά. Ο Ντελ Πιέρο κατέβασε την μπάλα, προσποιήθηκε ότι θα πάει προς το κόρνερ, μετά γύρισε προς τα δεξιά, χόρεψε τον Κόλερ και εν κινήσει χάιδεψε την μπάλα, που αφού στριφογύρισε, γοητευμένη από το φλερτ του Ιταλού, σηκώθηκε και κατέληξε στην αντίθετη γωνία. Στον πάγκο ήταν ο Λίπι, όπως και το βράδυ της Τρίτης.

Επανάληψη

Η ιστορία των μεγάλων είναι πολλές φορές η διαρκής επανάληψη μιας επιτυχίας. Οι θρίαμβοι είναι περισσότεροι από τις δύσκολες στιγμές, η αναγνώριση είναι η απάντηση σε κάθε λάθος, η μνήμη λειτουργεί σαν καταπληκτική δικαιολογία. Από τον Αλεξ δεν έλειψε η αναγνώριση, όμως ποτέ αυτή δεν υπήρξε καθολική, δεν έλειψαν οι θρίαμβοι, όμως κανένας δεν ήταν προσωπικός. Οσο για τη μνήμη; Αυτή ήταν πάντα μια τιμωρία.

Τέλειο

Ο Ντελ Πιέρο είχε την ατυχία να φτάσει στο τέλειο γρήγορα. Το 1995 η «μαγεία» που ξεκίνησε στο «Βεστφάλεν» του Ντόρτμουντ συνεχίστηκε για όλον τον χρόνο: ο Ντελ Πιέρο, πριν προλάβει να γίνει Ντελ Πιέρο, συγκρινόταν ήδη με όλους. Ηταν αυτό που η Ιταλία περίμενε: το αστέρι που έρχεται από τα εφηβικά της Γιούβε, που στα είκοσί του χρόνια κάνει το αδύνατο να φαίνεται απλό, που έχει βρει θέση στο πάνθεον των μεγάλων χωρίς να δώσει εξετάσεις στη μοίρα. Το 1998 η μαμά του (;) διαφήμιζε το γάλα που τον μεγάλωσε, οι οπαδοί του ήταν πιο πολλοί από αυτούς του Ρονάλντο: είναι αδύνατον να ανταποκριθείς στην εικόνα που έχουν φτιάξει οι άλλοι για σένα.

Βαριά

Μετά ήρθε ένας τραυματισμός στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Στο Μουντιάλ του '98, με τα πόδια ακόμα βαριά, ο Ντελ Πιέρο έπρεπε να ξορκίσει τον Μπάτζιο από τις μνήμες μιας χώρας που είχε κλάψει μαζί του για όσα τον είδε να κάνει στα γήπεδα των ΗΠΑ: ακόμα κι αν μπορείς να συγκριθείς με τους μύθους, είναι αδύνατον να αναμετρηθείς με ένα εθνικό συναίσθημα, πόσω μάλλον όταν δεν το θες. Ο Ντελ Πιέρο έγινε από χαρισματικό παιδί ένας Ιούδας, που πρόδωσε τα όνειρα. Αν τον σταύρωναν θα είχε αναστηθεί, όμως προτιμούσαν να τον βλέπουν να κρεμιέται.

Ντόπινγκ

Δεν το έκανε. Λίγο αργότερα ο Τζέμαν τον κατηγόρησε για ντόπινγκ και πίσω από την κατηγορία αυτή συντάχθηκαν όσοι άλλα περίμεναν κι άλλα είδαν. Αλλος θα έφευγε για να ησυχάσει, αλλά ο Ντελ Πιέρο έμεινε εκεί, να ανεβαίνει έναν Γολγοθά χωρίς τέλος. Κανείς ποτέ δεν έκανε τόσες φορές τη διαδρομή από τα αστέρια στο τίποτα: σημαντικός και ανυπόφορος, χαρισματικός και κατασκεύασμα των Μedia, ηγέτης και loser, όλα ή τίποτα. Το 2000 είχε τρεις μπάλες για να τελειώσει τους Γάλλους και δεν εκμεταλλεύτηκε καμία: όσοι τον αντιπαθούσαν, πίστεψαν ότι έπειτα από αυτό ξόφλησε.

Τελικός

Δεν ξόφλησε. Το 2002 έδωσε ένα προσωπικό ρεσιτάλ στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ ανάμεσα στη Γιούβε και τη Ρεάλ Μαδρίτης, στέλνοντας την «Κυρία» στον τελικό. Λίγους μήνες αργότερα, στην Κορέα, μπήκε στο γήπεδο για να σκοράρει εναντίον του Μεξικού και να σώσει την Ιταλία από έναν ντροπιαστικό αποκλεισμό στον πρώτο γύρο. Τη μέρα που πέθανε ο μπαμπάς του έφτασε τα εκατό γκολ με τη φανέλα της Γιούβε. Οταν ο Τζιάνι Ανιέλι έφυγε από τη ζωή, παραδέχτηκε ότι μόνο αυτός τον κατάλαβε. Το προσωνύμιο «Πιντουρίκιο», που ο Αβοκάτο του χάρισε, υπήρξε η πιο σωστή ετικέτα: ο ζωγράφος Πιντουρίκιο δεν έχει το χάρισμα ενός Ραφαέλο, όμως το άνισο της τέχνης του τον καθιστά σημαντικό. Ακριβώς όπως είναι σημαντικός ο Ντελ Πιέρο, όχι για όσα έκανε μέσα στα γήπεδα, αλλά για την ικανότητά του να αντέχει το βάρος μιας προσδοκίας που θα είχε συνθλίψει οποιονδήποτε άλλον.

Επίλογος

Στο «Βεστφάλεν» η Ιταλία νικούσε 1-0 στο τελευταίο λεπτό μιας επικής παράτασης τη Γερμανία. Ο Καναβάρο πήρε αμπάριζα την επίθεση των Γερμανών και ο Τζιλαρντίνο έφυγε στην κόντρα. Ο Αλεξ, που μπήκε για να ενορχηστρώσει την τελική επίθεση, ζήτησε την μπάλα με το ουρλιαχτό της καρδιάς του –την πήρε στον κενό χώρο και την έστειλε στα δίχτυα χορεύοντας. Και μετά πήγε στις διαφημιστικές πινακίδες και πανηγύρισε μόνος, όπως μόνος υπήρξε πάντα. Οι γροθιές του ήταν σφιχτές, οι φλέβες του πεταγμένες και τα μάτια του κλειστά, για να μη βλέπει τον πλανήτη που τον αποθέωνε. Τα δικά μου βούρκωσαν…

Μία λεπτομέρεια

Αφού πήγε στη Βουλή και ζήτησε να αποσυρθεί το νομοσχέδιο του Ορφανού για να μη μας τιμωρήσει ο Μπλάτερ, ο Βασίλης Γκαγκάτσης πήρε το πρώτο αεροπλάνο για να επιστρέψει στη Γερμανία και να δει τον χθεσινό ημιτελικό και τον κυριακάτικο τελικό. Δεν είναι φυσικά κορόιδο, να μείνει εδώ και να συνεργαστεί με την κυβέρνηση ή έστω τις ομάδες: όταν έρχεται η καταστροφή του ελληνικού ποδοσφαίρου, πας όσο πιο μακριά μπορείς, μη σε βρει κάνα τούβλο την ώρα που το σύμπαν καταρρέει και σου σπάσει το Cartier που με τόσο ιδρώτα απέκτησες.

Εχει ενδιαφέρον, όμως, μία λεπτομέρεια. Πώς γίνεται ο Γκαγκάτσης να επιστρέφει στη Γερμανία για να πάρει τη θέση του στην Πειθαρχική Επιτροπή όταν η Ελλάδα είναι εκτός ΦΙΦΑ; Δεν έχει χαθεί η παραγοντική του ιδιότητα, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται ότι έγινε στις περιπτώσεις του Θόδωρου Θεοδωρίδη και του Μάνου Μαυρουκουλάκη, που εξαιτίας της τιμωρίας της Ελλάδας δεν μπόρεσαν να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους; Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην ιδιότητα του Γκαγκάτση και των άλλων παραγόντων; Κι αν όχι, τι ακριβώς συμβαίνει; Μήπως δεν είναι τιμωρημένη τελικά η Ελλάδα και όλο αυτό είναι ένα τεράστιο παραμύθι, που έχει ωραία στηθεί ως μέσο πίεσης στον Ορφανό; Δεν θέλω να το πιστέψω. Κυρίως γιατί συντάσσομαι κι εγώ με το σύνολο των συναδέλφων, που αγωνιούν αυτές τις μέρες μη χάσουμε τον πρόεδρο!
Υπάρχουν πάντως κι άλλου είδους εξηγήσεις. Μπορεί ο Γκαγκάτσης να γύρισε στη Γερμανία ως απλός φίλαθλος. Τότε θα πρέπει η ΕΠΟ να εξηγήσει ποιος πλήρωσε το ταξίδι του και ποιος του βρήκε εισιτήρια –αλλά σιγά μην υπάρχουν τέτοιες ευαισθησίες. Μπορεί, πάλι, να τον κάλεσε προσωπικά ο Μπλάτερ για να τον παρηγορήσει: στα δύσκολα οι φίλοι είναι έτοιμοι να προσφέρουν μια ζεστή αγκαλιά κι ένα χάδι.

Τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί ο Γκαγκάτσης να πήγε στη Γερμανία κατά λάθος! Μπορεί να τον πήραν από τη ΦΙΦΑ και να του είπαν ότι έχει ανασταλεί η ιδιότητά του (όπως του Μάνου και του Θόδωρου), αλλά να μην το κατάλαβε επειδή με τις ξένες γλώσσες υπάρχει πρόβλημα. Αν είναι έτσι, να στείλουμε κάποιον να τον φέρει πίσω –μην πάθει τίποτα...