Το κέρδος μιας ήττας (Sportday / Εύη Μάνου)

Μετά τον ημιτελικό πλανιόταν στον αέρα για τη Γερμανία κάτι πιο σημαντικό και από την πρόκριση: η εκτίμηση των ουδετέρων

Περπατώντας στον χώρο του «Fun Mile», που απλώνεται από την ιστορική πύλη του Βραδεμβούργου κατά μήκος της λεωφόρου 17ης Ιουνίου (που πήρε την ονομασία της από την εξέγερση των εργατών του Βερολίνου το 1953), είχες την αίσθηση πως μια χώρα περίμενε κρατώντας την ανάσα της.

Κόσμος πηγαινοερχόταν ανεμίζοντας σημαίες, τα εστιατόρια και οι μπιραρίες έκαναν χρυσές δουλειές, τα μαγαζιά με τα σουβενίρ το ίδιο. Η απόφαση να επεκταθεί η «ζώνη της γιορτής» για άλλα πεντακόσια μέτρα πάρθηκε νωρίς το πρωί της Τρίτης, όταν οι πληροφορίες ανέφεραν ότι πάνω από 1 εκατομμύριο κόσμος θα καταλάμβανε κάθε σπιθαμή μπροστά από τις γιγαντοοθόνες για να παρακολουθήσει τον ημιτελικό.

Παιδάκια με φανέλες της Γερμανίας, μωρά με καπελάκια, γιαγιάδες και παππούδες με μια σημαία στο χέρι είχαν περάσει πολλές ώρες το μεσημέρι στον περίφημο ζωολογικό κήπο του Βερολίνου. Σε μία μεγάλη οθόνη στον κεντρικό πεζόδρομο δίπλα στην Μπισμαρκστράσε, σε παιχνίδι κομπιούτερ η Ιταλία ήδη αντιμετώπιζε τη Γερμανία. Μόλις οι Ιταλοί σκόραραν με τον Γκατούζο ακούστηκαν αποδοκιμασίες, αλλά αμέσως ο Μπάλακ ισοφάρισε για τη Γερμανία! Το αληθινό σενάριο, όμως, θα ήταν πολύ διαφορετικό.

Από τις 7 το απόγευμα το Βερολίνο έζησε το απόλυτο κοντράστ. Στο κομμάτι που συγκεντρωνόταν ο κόσμος για να δει το παιχνίδι οι Γερμανοί συνάδελφοι έλεγαν πως ο παλμός θύμιζε την περίφημη βραδιά της επανένωσης, στις 3 Οκτωβρίου 1990, με τη λαοθάλασσα να κατακλύζει τους δρόμους μπροστά από το επιβλητικό Ράιχσταγκ! Σε όλη την υπόλοιπη πόλη… νέκρα. Ολοι μέσα στα σπίτια, αναμένοντας την πρώτη σύνδεση με το Ντόρτμουντ. Το ZDF μεταδίδει εικόνες από τη Φριντριχστράσε, τον δρόμο στο παλιό Ανατολικό Βερολίνο, που τα τελευταία 14 χρόνια εξελίχτηκε στην πιο σημαντική συνοικία, με μαγαζιά και εστιατόρια. Ενας Ιταλός που τον ρωτούν τη γνώμη του για το ματς σε μια πιτσαρία μιλά για σενάριο συνωμοσίας! «Η ΦΙΦΑ θέλει τη Γερμανία και την Πορτογαλία στον τελικό για να είναι πιο εύκολα τα πράγματα για τον Μπεκενμπάουερ». Η εξέλιξη της βραδιάς δεν τον δικαίωσε.

Πιο δίπλα ένας άλλος Ιταλός κάνει το πιο εκπληκτικό προγνωστικό. «Ενα γκολ του Ντελ Πιέρο στο τελευταίο λεπτό». Το ότι θα σκόραρε πιο πριν ο Γκρόσο όχι μόνο αυτός, αλλά ούτε ο… Νοστράδαμος δεν θα μπορούσε να το είχε προβλέψει. Οι Γερμανοί, όμως, παραμένουν οι πιο αισιόδοξοι. Είτε για 1-0 είτε για 2-1 είτε (οι πιο πολλοί) για τη διαδικασία των πέναλτι.

Το ματς άρχισε και οι φωνές θύμιζαν αληθινό γήπεδο. Στην ευκαιρία του Σνάιντερ πίστευες πως έγινε σεισμός. Στα δοκάρια του Τζιλαρντίνο και του Τζαμπρότα στην παράταση κάποιοι φώναξαν, αλλά ήταν σαν σταγόνες στον ωκεανό. Ολα έδειχναν πως πάμε για πέναλτι. Δίπλα μου τρεις Γερμανοί, έχοντας καταναλώσει μπίρα που αντιστοιχούσε σε άλλους 100, άρχισαν να τραγουδούν κακόφωνα το όνομα του Γενς Λέμαν. Ηταν η ώρα που ο Πίρλο «έκοψε» την μπάλα για τον Γκρόσο. «Λες να το κάνει;», αναρωτήθηκα και πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου η μπάλα έφυγε από το αριστερό πόδι του αριστερού μπακ της Παλέρμο για τη γωνία του Λέμαν. Η δημοσιογραφική αντικειμενικότητά μου πήγε στα σκουπίδια και φώναξα «γκολ», τη στιγμή που γύρω μου οι οικοδεσπότες της βραδιάς έπιαναν τα κεφάλια τους! Αισθάνθηκα για μια στιγμή άσχημα, αλλά από την πρώτη μέρα αυτού του τουρνουά το σύνθημα ήταν «Ελάτε να γίνουμε φίλοι». Γίναμε. Οπως πανηγυρίσαμε μαζί τους τις νίκες με την Πολωνία, τη Σουηδία, την Αργεντινή, είχε έρθει η ώρα να τους στενοχωρήσουμε. Σαν καλοί φίλοι, μας το συγχώρησαν! Οι εικόνες που ακολούθησαν με έκαναν να αισθανθώ λίγο ένοχη, αλλά και πολύ όμορφα. Είδα μια εικόνα που δεν περίμενα ποτέ από τους Γερμανούς και οι όποιες απορίες είχαμε αρκετοί δημοσιογράφοι για το τι θα γινόταν αν η ομάδα τους αποκλειόταν έλαβαν απαντήσεις. Εκλαψαν, πόνεσαν, τραγούδησαν και άρχισαν να φωνάζουν και πάλι. Την ήττα ακολούθησε το σφιχτό αγκάλιασμα ζευγαριών, γονέων με τα παιδιά τους υπό τους ήχους του «You’ll never walk alone» και τα δάκρυα που έβγαιναν από τα μάτια ήταν ταυτόχρονα μια κατάθεση ψυχής. Ενας λαός αγάπησε παράφορα μια ομάδα όλο αυτό το διάστημα, ξέροντας πως πιθανότατα δεν θα ανταποκριθεί στον έρωτά του! Κι όμως, το έκανε, πιστεύοντας ότι θα γίνονταν πραγματικότητα οι ενδόμυχες επιθυμίες του.

Σπάνια άνθρωπος έγινε πιο δημοφιλής με ήττα στο ποδόσφαιρο από τον Γιούργκεν Κλίνσμαν. Οι εικόνες που τον έδειχναν να αγκαλιάζει τον Μετζέλντερ, τον Λαμ, τον Κελ ανέβασαν τις μετοχές του στα ύψη. Πόσο διαφορετικός στ' αλήθεια από τον Ερικσον, που ύστερα από τον πολλοστό αποκλεισμό στα πέναλτι της Αγγλίας, στο Γκελζενκίρχεν, στεκόταν με τα χέρια στη μέση και δεν πλησίασε ούτε έναν ποδοσφαιριστή...

Ο Μπεκενμπάουερ ζήτησε χθες να ανανεώσει άμεσα ο Κλίνσμαν για το 2008. Ο κόσμος τον αποθέωσε στο Ντόρτμουντ. Πάνω από 500 οπαδοί τον περίμεναν στο ξενοδοχείο στο Βερολίνο για να φωνάξουν, να του πουν ένα ευχαριστώ, να του ζητήσουν ένα αυτόγραφο. Από αυτή την άποψη –και αν λάβουμε υπ' όψιν τους θεατρινισμούς των Βραζιλιάνων με τα καψίματα των ομοιωμάτων του Ροναλντίνιο, τις αποδοκιμασίες και τις φωνές, καθώς και τους αφορισμούς μετά τον αποκλεισμό από τους Γάλλους– η εικόνα των Γερμανών ήρθε σαν βάλσαμο. Στην ήττα έβγαλαν ένα ακόμα καλύτερο πρόσωπο. Και την ώρα που άδειαζαν οι δρόμοι στο Βερολίνο, μαζί με τα όνειρα που είχαν σκορπιστεί ένιωθες πως για τη Γερμανία κάτι πιο σημαντικό από μια ποδοσφαιρική πρόκριση πλανιόταν στον αέρα: η εκτίμηση όλων των ουδέτερων!