Ο θρίαμβος του Ζιντάν ήρθε με την κόκκινη κάρτα (Sportday / Μιχάλης Τσόχος)

«Xαμογελά σαν τη Μητέρα Τερέζα και μορφάζει σαν μανιακός δολοφόνος. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν είναι άγγελος ή διάβολος», είπε για τον Ζινεντίν Ζιντάν ένας διάσημος θαυμαστής του, ο Γάλλος τραγουδιστής Ζαν Λουί Μουρά.
Μια φράση που ταιριάζει γάντι στην τελευταία ποδοσφαιρική παράσταση του «Ζιζού». Του πιο διάσημου Αλγερινού μετανάστη στον κόσμο. Του μοναδικού ποδοσφαιριστή που η καταγωγή του έγινε αντικείμενο προεκλογικής εκστρατείας, με τον ακροδεξιό Ζαν Μαρί Λεπέν να ζητεί από τους ομοϊδεάτες του να τον αποκηρύξουν και τους Αλγερινούς μετανάστες της Γαλλίας να σκέφτονται να το κάνουν αυτοί, όταν λανθασμένα πληροφορήθηκαν ότι ο πατέρας του αγαπημένου τους «Ζιζού» είχε πολεμήσει ως μισθοφόρος των Γάλλων σε βάρος των Αλγερινών.

Ο ποδοσφαιριστής που η εικόνα του κάλυψε περισσότερες φορές από κάθε άλλη την αψίδα του θριάμβου στο Παρίσι, παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, κλείνει την ποδοσφαιρική καριέρα του με ένα θρίαμβο. Διότι η κόκκινη κάρτα στον τελικό με την Ιταλία είναι ο μεγαλύτερος θρίαμβος της καριέρας του Ζιντάν. Και φυσικά δεν είναι θρίαμβος η δράση, αλλά η αντίδραση. Δεν είναι θρίαμβος η κουτουλιά, αλλά όσα την ακολούθησαν και θα την ακολουθήσουν. Από εκείνη τη στιγμή ξεκινά η κορύφωση του ποδοσφαιριστή, που ξεπερνά και τις προσωπικές του αρχές, προκειμένου να κατακτήσει το τελευταίο τρόπαιο της καριέρας του. Εκανε λάθος, μεγάλο λάθος, αλλά μέχρις εκεί. Δεν έκανε και κανένα έγκλημα. Δεν θα αλλάξει το ποδόσφαιρο από εδώ και στο εξής, επειδή το... πρότυπο Ζιντάν κουτούλησε τον Ματεράτσι στο στήθος. Δεν θα αρχίζουν οι μικροί θαυμαστές του «Ζιζού» αντί να κλοτσούν το τόπι να ρίχνουν κουτουλιές στους αντιπάλους. Ας μην ανησυχεί κανείς ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο. Εδώ δεν συνέβη με τον Μαραντόνα, που έβαζε γκολ με το χέρι, που συμμετείχε σε περισσότερα σεξουαλικά όργια απ' όσα ποδοσφαιρικά παιχνίδια, που κάπνισε περισσότερο μαύρο από όσα πούρα ο Φιντέλ Κάστρο και που ήπιε περισσότερη κόκα από όση coka cola πίνει κατά μέσο όρο ο μέσος Αμερικανός. Αν όσοι είχαν ίνδαλμά τους τον Ντιέγκο έκαναν ό,τι και αυτός, σήμερα ο πληθυσμός της γης θα ήταν ο μισός και το ποδόσφαιρο θα παιζόταν με τα χέρια. Δεν συνέβη τίποτε από όλα αυτά, όπως δεν θα αρχίσουν τώρα οι ποδοσφαιριστές να κουτουλούν τους αντιπάλους στο στήθος, επειδή το έκανε ο Ζιντάν.

Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 στη Γερμανία θα μείνει στην ιστορία, για τους Ιταλούς ως το τέταρτο Παγκόσμιο Κύπελλο που κατέκτησαν, για τους Γάλλους ως η μεγάλη χαμένη ευκαιρία να κατακτήσουν για δεύτερη φορά το τρόπαιο και για τους υπόλοιπους διακόσιους τόσους λαούς του κόσμου ως το Μουντιάλ του Ζινεντίν Ζιντάν. Είναι η δεύτερη φορά, μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του Μεξικού το 1986, που η ιστορία ενός ποδοσφαιριστή είναι μεγαλύτερη και από την ιστορία του ίδιου του τουρνουά. Και αυτόν τον μύθο ο Ζινεντίν τον έφτιαξε προχθές το βράδυ, στον τελικό. Τότε που στο έβδομο λεπτό μετέφερε την αλάνα της Μασσαλίας και τα «διπλά» των Αφρικανών μεταναστών στο χορτάρι του γηπέδου του Βερολίνου και στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Κανείς, μα κανείς άλλος ποδοσφαιριστής στον κόσμο δεν θα... τολμούσε προχθές το βράδυ να εκτελέσει πέναλτι στον Μπουφόν με τον τρόπο που το έκανε ο Ζιντάν. Συνέχισε να γράφει την ιστορία του με τη συνολική παρουσία του και το αγωνιστικό αμόκ που τον είχε κυριεύσει και στα 110 λεπτά που αγωνιζόταν. Ενα... αμόκ που δεν τον άφησε να εγκαταλείψει το γήπεδο, παρά τον σοβαρό τραυματισμό του, και που έφτασε στην κορύφωσή του τη στιγμή που ο Ζιντάν έβγαζε την κραυγή άγριου ζώου, λίγα δευτερόλεπτα μετά την απίθανη επέμβαση του Μπουφόν στη δική του κεφαλιά. Και λίγα λεπτά αργότερα το αγωνιστικό αμόκ του Ζιντάν έφερε την έκρηξη... Το μεγάλο λάθος του Ζιντάν, από το οποίο θα προκύψει ο απόλυτος προσωπικός θρίαμβος. Η στιγμή που ο μύθος του προσώπου ξεπερνά το ίδιο το γεγονός, που ήταν ο τελικός του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Η στιγμή που προσγείωσε 4 δισ. θεατές στο έδαφος. Η στιγμή που πέφτει το ριπλέι με την κουτουλιά του Ζιντάν στον Ματεράτσι.

Εκείνη η στιγμή που σε κάνει να καταλάβεις ότι ο «Ζιζού» είναι ποδοσφαιριστής με ανθρώπινες αδυναμίες, όπως όλοι οι άλλοι. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο μύθος απογειώνεται. Από εκείνη την ώρα ελάχιστοι ασχολούνται με το ποιος κατέκτησε το τρόπαιο. Ολοι ασχολούνται με το τι είπε ο Ματεράτσι στον Ζιντάν, τι έκανε τον Γάλλο να αντιδράσει έτσι. Χθες ο παγκόσμιος Τύπος αναρωτιόταν και έψαχνε να βρει τι έχει συμβεί. Ανέσυρε όλες τις κόκκινες κάρτες που έχει δεχθεί ο Ζιντάν, ρωτούσε να μάθει αν έκλαψε στα αποδυτήρια, τι είπε στους συμπαίκτες του. Ολα τα βλέμματα επάνω του, όλες οι απορίες γύρω από αυτόν. Ακόμη και η υποκρισία γύρω από αυτόν. «Εδειξε ότι είναι μικρός παίκτης με αυτή την αποβολή του. Αν δεν είχε αποβληθεί, η Γαλλία θα το είχε πάρει», ήταν η φράση σλόγκαν όσων βάλθηκαν να τον... σταυρώσουν. Ακόμη και αυτοί, όπως καταλαβαίνετε, πίστευαν ότι, αν ο Ζιντάν έμενε στο γήπεδο άλλα οκτώ λεπτά (τόσα έλειψε), εν τέλει θα κατάφερνε μόνος του ό,τι δεν είχε καταφέρει όλη η ομάδα σε 110’! Τρομερό -αν σκεφτεί κανείς ότι ο «Ζιζού» κατέβηκε στη διοργάνωση περίπου ως ξοφλημένος γέρος, που δεν μπορεί να κάνει κάτι παραπάνω- να περιμένουν ακόμη και οι πιο μεγάλοι αμφισβητίες του ότι ύστερα από 110 λεπτά αγώνα και έχοντας στην πλάτη του έξι γεμάτους ένταση και πάθος αγώνες, θα μπορούσε να τα βολέψει μόνος του κόντρα σε όλη την Ιταλία.

Ο θρίαμβος του Ζιντάν ήταν αυτή η κόκκινη κάρτα. Τότε, όταν όλοι τον έχασαν, κατάλαβαν την αξία του. Πιθανότατα σήμερα θα ήταν μια απλή αναφορά, αν είχε μείνει μέχρι το τέλος και η Ιταλία κατακτούσε το τρόπαιο. Τώρα όμως είναι το πρώτο και το πιο μεγάλο θέμα. Μεγαλύτερο και από αυτή τη νικήτρια του τροπαίου, την ίδια την Ιταλία.