Εδώ Μιλάνο (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Μια επίσκεψη στην Ιταλία, αμέσως μετά τον θρίαμβο της «σκουάντρα ατζούρα», παρουσιάζει αυτονόητο ενδιαφέρον. Ο γράφων βρέθηκε στο Μιλάνο την επομένη του τελικού της 9ης Ιουλίου. Μπορεί το ταξίδι να ήταν προγραμματισμένο από καιρό, εκ των υστέρων όμως προσφέρθηκε για αποκομιδή εντυπώσεων με ποδοσφαιρικό ενδιαφέρον. Λέω να τις μοιραστώ μαζί σας.

Την επομένη του τελικού, οι δρόμοι της ιταλικής πόλης και τα λόγια των κατοίκων σού έδιναν την εντύπωση ότι το τρόπαιο είχε κατακτηθεί... προ καιρού: η έξαλλη χαρά είχε ήδη παραχωρήσει τη θέση της στην απλή ικανοποίηση. Σε πολλά κτίρια κυμάτιζαν, βεβαίως, ιταλικές σημαίες. Σε δύο-τρία σημεία της πόλης έβλεπες γραμμένα, σε τοίχους, συνθήματα: ευχαριστήρια για τους «ατζούρι», κάτι... γαλλικά για τον Τρεζεγκέ -απωθημένο του Euro 2000, προφανώς. Μέχρις εκεί όμως.
Μια τρίωρη βόλτα στο κέντρο της πόλης δεν φανέρωσε παρά μόνο ένα Ι.Χ. αυτοκίνητο «ντυμένο» στα χρώματα της Ιταλίας. Και το πλέον ενδεικτικό: το βράδυ, όταν η TV (φαντάζομαι και το ραδιόφωνο) μετέδιδε το πανηγύρι που είχε στηθεί στη Ρώμη, στο Μιλάνο είναι ζήτημα αν ακούστηκαν τρία-τέσσερα πανηγυριώτικα κλάξον ή πυροτεχνήματα. Πού; Στην κεντρικότατη λεωφόρο Μπουένος Αϊρες - σαν να λέμε «Πατησίων» για την Αθήνα.

Τα ίδια τα τηλεοπτικά πλάνα από τη Ρώμη μαρτυρούσαν ότι η λαοθάλασσα ήταν βεβαίως ευτυχισμένη (αυτό δα έλειπε), αλλά όχι και παραδομένη σε μποφόρ ασυγκράτητου ενθουσιασμού. Το όλο κλίμα υστερούσε εντυπωσιακά σε φόρτιση έναντι, ας πούμε, της δικής μας ατμόσφαιρας μετά το Euro 2004. Γιατί άραγε; Είκοσι τέσσερα χρόνια αναμονής ήταν αυτά...

Τούτη η γρήγορη εκτόνωση κάτι πρέπει να σημαίνει. Αν κρίνω από τις τηλεοπτικές συζητήσεις που συνόδευαν τη ζωντανή σύνδεση με Ρώμη (ευτυχώς, θυμήθηκα λίγα από τα κατασκονισμένα ιταλικά μου!), αυτό το «κάτι» είναι ένα σοβαρό «μούδιασμα» εξαιτίας των σκανδάλων. «Το τρόπαιο θα μας βοηθήσει να βγάλουμε το ιταλικό ποδόσφαιρο από τον βούρκο ή μήπως θα βυθιστεί, το ίδιο, στο τέλμα;». Και μόνο το γεγονός ότι «άναψαν» τέτοιες, «αιρετικές» συζητήσεις την πιο πανηγυρική ημέρα, προδίδει αγωνία και σκεπτικισμό. Αλλά και ωριμότητα.

Ο κόσμος στο Μιλάνο αξιοποίησε, βεβαίως, τη συναυλία που έδωσαν την Τρίτη, στο «Μεάτσα», οι Rolling Stones κι «έστησε» ένα «μουντιαλικό» πανηγύρι. Μην ξεγελιέστε, όμως: το κατά πόσο οι Ιταλοί βρίσκονταν ακόμα στα ουράνια ή είχαν αρχίσει να... προσγειώνονται, το αντανακλούσε η (περιγραφείσα ήδη) καθημερινότητά τους. Πιο πιστά απ' όσο μια «επίδειξη» σ' ένα γεγονός σχεδόν οικουμενικό: στην κοσμοπλημμύρα των Stones συμμετείχαν Γερμανοί, Αγγλοι, Γάλλοι, Αργεντινοί, Έλληνες, Κροάτες, Βέλγοι, Ισπανοί, Νορβηγοί, Καναδοί, Ελβετοί, Ούγγροι -και αναφέρομαι μόνο στις «εξακριβωμένες» συμμετοχές. Είχε, πράγματι, πλάκα να ακούν όλοι αυτοί από τα χείλη των Ιταλών, πριν αρχίσει η συναυλία, το σύνθημα «Chi non salta un francese e».

Δηλαδή, «όποιος δεν χοροπηδά (από τη χαρά του, εννοείται) είναι Γάλλος». Οι άνθρωποι περίμεναν να βγει επί σκηνής η παρέα του Τζάγκερ για να χοροπηδήσουν και εμμέσως απέκτησαν... γαλλική ιθαγένεια.

Α, κάτι ακόμα: όταν η συναυλία τελείωσε κι ανέβηκαν στη σκηνή οι Ντελ Πιέρο-Ματεράτσι, ο δεύτερος πήρε το μικρόφωνο και κάλεσε τον κόσμο να φωνάξει το γνωστό σύνθημα για τους Γάλλους. Ο Τζάγκερ έδειξε ενοχλημένος και μ' ένα «Ο.Κ., Ο.Κ.» προσπάθησε να επισπεύσει το «τελετουργικό». Προφανώς σκέφθηκε ότι ήταν «βαρύ» να γίνεται αυτό από τη σκηνή των Stones, πόσω μάλλον όταν το συγκρότημα έχει να παίξει και στη Γαλλία!