Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και ο βραχνάς των χρεών (Sportday / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Kάθε φορά που γράφουμε για τον Αμπράμοβιτς, όλοι σημειώνουμε το προφανές. Οτι δηλαδή η παρουσία του άλλαξε τις ισορροπίες στο αγγλικό πρωτάθλημα. Και τις άλλαξε με τον μόνο τρόπο που θα μπορούσαν να αλλάξουν. Με τη διάθεση ενός τεράστιου ποσού χρημάτων. Εχω ξαναγράψει ότι η είσοδος του Αμπράμοβιτς στο αγγλικό ποδόσφαιρο μετέθεσε το κέντρο βάρους του στο Λονδίνο.

Μια μεταφορά που οριστικοποιείται ύστερα από την οικονομική ενδυνάμωση της Αρσεναλ, που από φέτος θα αγωνίζεται σε μεγαλύτερο γήπεδο, άρα θα έχει και περισσότερα έσοδα. Είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι ο πρωταγωνιστικός ρόλος στο σημερινό ποδόσφαιρο για μία ομάδα είναι ένας ρόλος πολυδάπανος. Ειδικά στην Αγγλία, στο πρωτάθλημα της οποίας γίνεται ο μεγαλύτερος τζίρος, έχει φανεί καθαρά ότι οι ομάδες που πρωταγωνιστούν είναι εκείνες που έχουν τη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη.

Κατά καιρούς μπορεί να παρατηρήσει κάποιος μια καινούργια παρουσία στην ομάδα των πρωταγωνιστών, όπως, για παράδειγμα, η προπέρσινη παρουσία της Εβερτον ή η περσινή της Τότεναμ, που όμως δεν μεταβάλλει τις ισορροπίες, διότι πρόκειται για συγκυριακό φαινόμενο. Εκτός όμως από τις καινούργιες παρουσίες στη χορεία των πρωταγωνιστών, υπάρχει και η παρακμή των δυνατών. Η Γιουνάιτεντ είναι μια περίπτωση που αξίζει την προσοχή μας, καθώς φαίνεται ότι τα τελευταία δύο χρόνια, χάνοντας την πρωτοπορία της οικονομικής δύναμης, άρχισε να χάνει και σε διακρίσεις.
Μάλιστα, η τάση αυτή άρχισε να παρουσιάζει ενδείξεις πριν από την εμφάνιση του Γκλέιζερ. Με δεδομένο όμως ότι μετά την εξαγορά της ομάδας από την οικογένεια Γκλέιζερ τα οικονομικά δεδομένα έχουν χειροτερέψει, έχει ενδιαφέρον να δει κάποιος πώς αυτό θα επιδράσει και στην αγωνιστική παρουσία της Γιουνάιτεντ. Η εξαγορά της Μάντσεστερ από τον Αμερικανό έκανε στην αρχή πολλούς να πιστέψουν ότι θα μπορούσε να λειτουργήσει ως αντίβαρο στον Αμπράμοβιτς και το Λονδίνο. Ομως, ο Αμερικανός δεν είχε την τεράστια ρευστότητα που είχε ο Ρώσος. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δανείστηκε ένα ποσό πάνω από 570 εκατομμύρια ευρώ, προκειμένου να εξαγοράσει το σύνολο των μετοχών του συλλόγου. Το χρέος αυτό φυσικά μεταφέρθηκε στην ομάδα. Από την εξαγορά και μετά, τα οικονομικά δεδομένα της ομάδας άλλαξαν.

Πριν, όσο η ομάδα βρισκόταν στο χρηματιστήριο, τα οικονομικά δεδομένα της, όπως και κάθε οικονομική συμφωνία της, ήταν γνωστά σε όλους. Τώρα μόνο υποθέσεις μπορεί να κάνει κάποιος για τα ποσά που είναι διαθέσιμα για τις μεταγραφές, για παράδειγμα, ή για τα έσοδα και τις δαπάνες της ομάδας. Εδώ και καιρό στους οικονομικούς κύκλους του Λονδίνου κυκλοφορούσε η φήμη ότι η οικογένεια Γκλέιζερ σκόπευε να αναχρηματοδοτήσει το χρέος που έβαλε αγοράζοντας τη Γιουνάιτεντ. Η φήμη αυτή επιβεβαιώθηκε, καθώς χθες η εφημερίδα «Financial Times» αποκάλυψε ότι η οικογένεια Γκλέιζερ, που έχει ως οικονομικό σύμβουλο τον μεγάλο χρηματοπιστωτικό οργανισμό JP Morgan, στο πλαίσιο αναχρηματοδότησης του χρέους της δανείστηκε 660 εκατομμύρια στερλίνες, βάζοντας ενέχυρο τα έσοδα των εισιτηρίων για την επόμενη δεκαετία.

Αυτή η ενέργεια θα επιτρέπει στους Γκλέιζερ να αποπληρώνουν κάθε χρόνο –για την εξόφληση του χρέους– 93 εκατομμύρια ευρώ, αντί του ποσού των 145 εκατομμυρίων που πλήρωναν μέχρι τώρα. Το γεγονός αυτό θεωρείται ότι δίνει μία σημαντική οικονομική δυνατότητα στη Γιουνάιτεντ να κινηθεί στο φετινό παζάρι των μεταγραφών. Το ερώτημα είναι αν αυτές οι οικονομικές επιλογές των Γκλέιζερ, που -το ξαναγράφω- δεν έχουν τη ρευστότητα που έχει ο Αμπράμοβιτς, μακροπρόθεσμα θα αποδώσουν και δεν θα υποθηκεύσουν το μέλλον της ομάδας. Η ομάδα, αγωνιστικά και προπονητικά, έχει ανάγκη από ανανέωση. Χρειάζεται νέους στόχους. Είναι όμως αμφίβολο αν η οικογένεια Γκλέιζερ μπορεί να ανανεώσει τη γερασμένη και χρεωμένη ταξιαρχία του «Ολντ Τράφορντ».

Ενα «αντίο» που πέρασε απαρατήρητο

Mέσα στην περίοδο κατά την οποία διεξάγεται το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι πολύ δύσκολο να «επιβιώσουν» άλλες ειδήσεις που δεν αφορούν το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό γεγονός του πλανήτη. Ετσι, στις 12 Ιουνίου πέρασε σχεδόν απαρατήρητη η δήλωση του Ρόι Κιν ότι σταματάει το ποδόσφαιρο. Ο τραυματισμός που τον ακολουθούσε από τη Γιουνάιτεντ ήταν πολύ σοβαρός και δεν του επέτρεψε να παίξει σχεδόν καθόλου στη Σέλτικ. Για την ακρίβεια, ήταν τόσο σοβαρός, που τον ανάγκασε να σταματήσει. Αν ένας από τους τρόπους για να αποτιμήσει κάποιος την αξία ενός ποδοσφαιριστή είναι η ευκολία με την οποία μία ομάδα μπορεί να τον αναπληρώσει, τότε μόνο γι’ αυτό ο Κιν μπορεί να συγκαταλέγεται ανάμεσα στους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές που φόρεσαν τη φανέλα των «κόκκινων διαβόλων».

Η Γιουνάιτεντ δεν έχει βρει τον αντικαταστάτη του ακόμα και είναι μάλλον απίθανο να τον βρει. Να βρει δηλαδή έναν ποδοσφαιριστή που να βάζει την ομάδα πάνω από τον εαυτό του, που να λειτουργεί ως κίνητρο και εμψυχωτής για τους συμπαίκτες του, που να είναι ένας δεύτερος προπονητής μέσα στο γήπεδο. Η δωδεκάχρονη παρουσία του Κιν στο «Ολντ Τράφορντ» συνέπεσε με την καλύτερη περίοδο της ομάδας από το 1968. Μια περίοδο αγωνιστικής ακμής, που -εκτός από τους τίτλους στο νησί- είχε τη μεγάλη διάκριση του 1999, όταν η Γιουνάιτεντ διπλασίασε τα Κύπελλα Πρωταθλητριών. Από μία ειρωνεία της τύχης, ο Κιν, ο φυσικός ηγέτης της ομάδας, έλειπε από εκείνο το παιχνίδι.

Μία κίτρινη κάρτα που είχε δεχθεί στη ρεβάνς του ημιτελικού με τη Γιουβέντους, όταν η Μάντσεστερ κέρδισε 3-2 μέσα στο Τορίνο, του στέρησε τη χαρά να είναι ο πρώτος που θα σήκωνε το Κύπελλο στον ουρανό της Βαρκελώνης εκείνο το ιστορικό βράδυ. Ο Κιν δεν ήταν ποτέ ένας «καθώς πρέπει» ποδοσφαιριστής. Το ιρλανδικό αίμα του άρπαζε φωτιά σαν βενζίνη με το παραμικρό, γεγονός που του είχε κοστίσει ένα πρόστιμο-ρεκόρ ύψους 150.000 στερλινών και έναν αποκλεισμό 5 αγωνιστικών, ύστερα από ένα δολοφονικό τάκλιν που έκανε στον Αλφ Χάαλαντ σε ένα ντέρμπι με τη Μάντσεστερ Σίτυ. Αυτός ο ορμητικός χαρακτήρας που εμψύχωνε τους συμπαίκτες του στο γήπεδο στα δύσκολα, τον οποίο πρώτος πρόσεξε ο μακαρίτης Μπράιαν Κλαφ, ήταν αυτός που τον έφερε σε σύγκρουση με τον Φέργκιουσον, με αποτέλεσμα η αποχώρησή του από τη Γιουνάιτεντ να μην είναι αυτή που άξιζε στην προφορά του στον σύλλογο. Ομως, κανείς από όσους αγαπούν τους «κόκκινους διαβόλους» δεν πρόκειται να τον ξεχάσει.